Τα mainstream media έχουν το ρόλο τους, τις καλές και τις κακές τους στιγμές. Όταν καταπιάνονται με τα games συνηθίζουν να έχουν κακές στιγμές, από παράδοση και πεποίθηση. Ζήσαμε μια τέτοια κακή στιγμή χάρη στο provocateur.gr, που έγινε αφορμή και για σχετική συζήτηση στο Facebook Group του Enternity. Αυτονόητο ήταν να καταπιαστεί η συντακτική ομάδα με το θέμα, όχι τόσο με το ατυχές άρθρο συγκεκριμένα, αλλά με το πώς βλέπει ο καθένας αυτήν τη βαλίτσα που πάει όλο και πιο μακριά παρότι η βιομηχανία έχει αποδείξει -με το μέγεθός της και μόνος- ότι… κάποιες θεωρίες δεν «βγαίνουν».
Μάνος Βέζος
Το να λέει κανείς ό,τι κατεβάζει η κούτρα του θεωρώντας απίθανο να του έχει ξεφύγει οτιδήποτε στο συλλογισμό και την έρευνά του είναι διαχρονικό και ταυτόχρονα κωμικό φαινόμενο. Όχι επειδή η θέση που παίρνει είναι άκυρη. Αλλά επειδή βάζει τόσο χαμηλά αυτό που σχολιάζει, εκείνον που το ζει και το κατέχει, που θεωρεί ότι, σε τελική ανάλυση, και τι έγινε αν πει μπούρδες δημοσίως; Μικρή σημασία έχουν αυτά σε βάθος χρόνου βέβαια, διότι οι τάσεις αυτές δεν εκλείπουν, απλά εστιάζουν αλλού. Πάντα κάτι θα φταίει, αρκεί να μη φταίμε οι ίδιοι που λένε.
Η αντιπαράθεση και ο σχολιασμός τέτοιων άρθρων και αφηγημάτων είναι βαρετός και κουραστικός, πολύ συχνά και ανώφελος ακόμη. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποφεύγεται. Κάποιες υποθέσεις είναι χαμένες, ποτέ δεν είναι όλες όμως. Και κάποιες αντιπαραθέσεις έχουν αξία όχι επειδή θα τις αντιμετωπίσει καλόπιστα η άλλη πλευρά αλλά θα τις κατανοήσει ο περαστικός, θα κατανοήσει και θα του μείνει κάτι παραπάνω, ενδεχομένως και χρήσιμο για τον ίδιο. Από τον καθένα εξαρτάται αν θα πιάσει τόπο ένα λογικό επιχείρημα ή η απλή παρατήρηση του… πραγματικού κόσμου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι μια θεία μου που θεωρούσε κατάπτυστο το ενδιαφέρον μου για τα games. Τα έβλεπε ως κάτι άχρηστο, κάτι που έπρεπε να αποφεύγεται, σίγουρα και «πεταμένα λεφτά», αναμασώντας το αιώνια κλισέ τύπου «χίλιες φορές να βγει έξω και να κάνεις πράγματα».
Νεότερος δεν την έπεισα. Και γιατί παραήμουν… νέος τότε, οπότε δεν είχα και την ίδια ικανότητα να το πετύχω αλλά σίγουρα κι επειδή δεν ήθελε να πεισθεί οπότε δεν θα είχε κι η ιδιαίτερη σημασία αν ήμουν μέγας ρήτωρ του γαλαξία. Τα χρόνια πέρασαν όμως και η παρατήρηση του πραγματικού κόσμου που ανέφερα, έγινε κι έπιασε και τόπο. Σε μετέπειτα επίσκεψη, όταν πια είχα μπει και στον κλάδο αυτόν, δεν χρειάστηκε να πω λέξη για games. Η ίδια μου η θεία με ρωτούσε αν ξέρω κάνα καλό και μου έλεγε κιόλας τι έχει παίξει ήδη για να μην προτείνω τα ίδια. Για κάποιους αυτήν ήταν ιδανική στιγμή για «I TOLD YOU SO». Και για μένα ήταν. Αλλά δεν είχε νόημα. Κατά μία έννοια είχε νικήσει η απλή λογική, η πραγματικότητα και δεν είχε χρειαστεί να κάνω τίποτα εκτός από υπομονή. Το ευτύχημα ήταν πως η θεία, παρά το παλαιότερο σκάλωμά της, δεν επέμεινε στα παλιά από κόμπλεξ, απλά άρχισε να «βλέπει» πράγματα που έβλεπα κι εγώ από μικρός. Οπότε φρόντισε να προτείνω τίτλους. Η «νίκη» υπονοείτο.
Πάντως, για να επιστρέψω στην πέτρα του «σκανδάλου» και να κλείσει ένας κάποιος κύκλος, θα πω το εξής. Εξακολουθεί να με ενοχλεί η ελαφρότητα με την οποία καταδικάζεται μια ολόκληρη βιομηχανία, ένας δημιουργικός κλάδος και οι δισεκατομμύρια (πλέον) gamers. Αλλά τόσα ξέρει τόσα λέει κάποιος. Το ότι του δίνεται βήμα ενώ είναι προφανές ότι δεν κάνει την απαραίτητη προεργασία, ούτε σε βασικό επίπεδο, είναι αποτυχία που δεν γνωρίζει αντικείμενο και κλάδο. Τη συναντούμε παντού και ξέρουμε ποιος υποτίθεται ότι έχει τη σχετική ευθύνη, μαζί με τον αρθρογράφο, αλλά δεν την αναλαμβάνει γιατί ξέρει ότι, έτσι κι αλλιώς, δεν κοστίζουν τέτοιους είδους ατασθαλίες.
Η βιομηχανία η ίδια όμως που είναι όταν βάλλεται; Τι κάνει για να εξασφαλίσει ότι κοστίζουν κάτι τέτοιου είδους ερασιτεχνισμοί; Γιατί πρέπει να αρθρογραφούμε εμείς μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις και η βιομηχανία να μη βγάζει κιχ παρά μόνο αν παρατραβήξει το παραμύθι; Και τότε που θα βγάλει κιχ, μένει σε γενικότητες, δεν προσφέρει απαντήσεις σε κανέναν. Δεν αναδεικνύεται ως «καλύτερη» του «αντιπάλου». Αυτό με ενοχλεί πάνω από όλα. Όχι μόνο επειδή είναι εύκολο κόντρα σε τέτοιου επιπέδου παραδείγματα, αλλά γιατί και η ίδια καταλήγει στο ίδιο λάθος: θεωρεί ότι δεν της κοστίζει τίποτα η απραγία της. Εκτός αν κάποιος προσπαθήσει να χαρακτηρίσει τζόγο τα loot boxes. Τότε ξυπνάει πιο γρήγορα.
Σταύρος Βέργος
Ούτε μου προκαλεί έκπληξη, ούτε με βιδώνει μια τέτοια ανάρτηση. Πρώτα απ' όλα γιατί είμαι συνηθισμένος σε αυτά. Δεύτερον γιατί πιστεύω πως είναι μέρος του φυσικού κύκλου μιας νέας μόδας. Και επειδή το πρώτο έχει να κάνει με τους τόνους αναισθησίας που έχει αναπτύξει ο οργανισμός μου, θα αναπτύξω το δεύτερο.
Για να ξεμπερδεύω στα γρήγορα θα μπορούσα κάλλιστα να βάλω μια ταμπέλα με κόκκινα νέον γράμματα που θα έγραφαν "BOOMER ALERT!" αλλά είναι καλύτερα να εμβαθύνω. Όντως η τάση για δαιμονοποίση των video games προέρχεται από ανθρώπους που πρώτον δηλώνουν πως δεν είναι ειδικοί επί του θέματος, συχνά προβάλλοντας πως εξαιτίας αυτού είναι έξω από το χορό και μπορούν να δουν τα πράγματα πιο σφαιρικά, μια λογική αμφισβητήσιμη, και δεύτερον ως επί των πλείστον από ανθρώπους που ηλικιακά δεν ανήκουν στο βασικό γκρουπ αυτών που ασχολούνται με τα video games και είτε οι ίδιοι δεν παίζουν, είτε έχουν περάσει χρόνια απ' όταν έπαιζαν. Η επαφή τους με τα παιχνίδια προκύπτει κυρίως από δεύτερο χέρι. Μπορεί να έχουν παιδιά ή ανίψια που περνούν χρόνο παίζοντας παιχνίδια. Σε αυτές τις περιπτώσεις αναφέρονται στο χρόνο στον οποίο δαπανούν τα παιδιά στο gaming αντί σε άλλες δραστηριότητες που θεωρούνται προτιμότερες. Όταν δε ασχοληθούν με το επίπεδο βίας και τις πιθανότητες για εθισμό στον τζόγο, όλοι αντιδρούν σαν έκπληκτοι Pikachu ενώ ο ειδικός Τύπος εδώ και χρόνια κάνει συχνά αναφορές και διαμαρτύρεται επί των θεμάτων. Άλλες φορές οι συγγραφείς των δραματοποιημένων αυτών κειμένων τυχαίνει να ενημερώνονται από μεγάλους τίτλους που έχουν την τάση να αναπαράγονται μαζικά στα «συμβατικά» ΜΜΕ: «Πέθανε νεαρός στην Ταϊβάν μετά από 3 μέρες ασταμάτητου gaming», «Ο Anders Behring Breivik που μακέλευσε νεαρούς στο Όσλο ήταν λάτρης των video games» (Fun fact: ήμουν για ένα διάστημα στο ίδιο guild με τον Breivik στο WoW. Ο τύπος ήταν τέρμα casualάς.). Αυτοί οι τίτλοι αφορούν ειδήσεις που όντως είναι άξιες αναφοράς αλλά συχνά στιγματίζουν μια ολόκληρη βιομηχανία αναφέροντας ανθρώπους και γεγονότα που αποτελούν ακρότητες και πολύ μικρό δείγμα των ανθρώπων που ασχολούνται με τα video games. Πού καταλήγουμε; Πως δεν μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν σωστά τη δουλειά τους αφού δεν έκαναν αρκετή έρευνα.
Γιατί όμως αυτό είναι φυσιολογικό για μένα; Γιατί το έχω δει να επαναλαμβάνεται. Υπάρχει μια τάση να αποποιούμαστε πράγματα τα οποία δεν αποτελούν μέρος του κοινωνικού και ηλικιακού μας γκρουπ. Ακόμα και για τους ίδιους τους gamers ισχύει αυτό.
Απλό παράδειγμα.
- Ποιο είναι το καλύτερο παιχνίδι όλων των εποχών;
- Το «πρόσθεσε εδώ το παιχνίδι που βγήκε όταν ήμουν 13 χρονών»
- Τι λες ρε ηλίθιε! Το «πρόσθεσε εδώ το παιχνίδι που βγήκε όταν ήμουν εγώ 13 χρονών» είναι καλύτερο!
Γενικότερα όμως είναι κλασικό το φαινόμενο ελιτισμού των ανθρώπων όταν ένα νέο είδος διασκέδασης γίνεται μόδα. Οι 30άρηδες που τώρα κράζουν το Fortnite είναι συνήθως οι ίδιοι που στα 16 τους έλιωναν στο WoW. Είναι οι ίδιοι που έκραζαν το League of Legends όταν πρωτοξεκίνησε να κάνει το μπαμ του. Αλλά και οι τωρινοί παίκτες του LoL που έχουν φτάσει στα μέσα των 20s έχουν να κράξουν τους πιτσιρικάδες που λιώνουν στο Fortnite. Δώστε 5 χρόνια και τα παιδάκια που παίζουν Fortnite θα βρουν να κράξουν κάτι. Το ίδιο ισχύει και για άλλα Μέσα, όπως η μουσική, ειδικότερα η μουσική που αγαπούν οι νέοι. Όπως με τη σειρά ήταν το ροκ εν ρολ, στη συνέχεια η ποπ, μετά η ραπ κ.τ.λ.. Αν το πάμε ακόμη πιο πίσω θα δείτε πως η τηλεόραση είχε δαιμονοποιηθεί πως αποβλακώνει τον κόσμο και μεταφέρει κακά πρότυπα. Το ίδιο είχαν πει και για τον κινηματογράφο. Στον Μεσαίωνα είχαν δαιμονοποιηθεί ακόμη και τα βιβλία, εκτός των Ιερών Γραμμάτων. Όλα θα κάνουν τον κύκλο τους.
Τώρα πώς μας παίρνει η μπάλα και εμάς του ειδικού Τύπου είναι μια άλλη υπόθεση. Βέβαια έχουμε και εμείς το θέμα πως δεν μας παίρνουν στα σοβαρά οι συνάδελφοι που δουλεύουν στα συμβατικά Μέσα. Αλλά το ίδιο δεν συνέβαινε με αυτούς που ασχολούνταν με την αθλητικογραφία; Όλα κάνουν το κύκλο τους.
Δημήτρης Βούρδας
Ως gamer, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αντικρίσει τη βιομηχανία να βρίσκεται στο επίκεντρο επιθέσεων για λόγους που δεν την αφορούν. Από το κλασικό «ο δράστης της πολύνεκρης επίθεσης σε σχολείο των ΗΠΑ εκπαιδεύτηκε από το Call of Duty/Fortnite/Far Cry», μέχρι το άρθρο που ρωτούσε για την έλλειψη παιχνιδιών με ήρωες-γιατρούς, τα video games έχουν στιγματιστεί ουκ ολίγες φορές.
Αρχικά, η εν λόγω κριτική μου φαινόταν αστεία. Θεωρούσα ότι είναι, που είναι δηλαδή, απλά ένα πρόσχημα για να αυξηθούν οι φωνές εναντίον μίας μορφής της τεχνολογίας που δύσκολα θα κατανοήσουν άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με αυτή. Η τρομολαγνεία που έχει καθιερωθεί στο DNA των Μέσων Ενημέρωσης και ψάχνει για υπαίτιους εκτός των δομικών πλαισίων της κοινωνίας είναι εύκολο να ξεχωρίσει τα video games ως τον εχθρό που αλλοιώνει τα πιστεύω των μελών της, ειδικά των νεότερων.
Με τα χρόνια, όμως, η λογική αυτή μάλλον με τρομάζει περισσότερο, παρά μου προκαλεί το αρχικό μειδίαμα. Το να στρέφεις την ευθύνη π.χ. στο Fortnite, επειδή ένα παιδί που το έπαιζε είχε τη δυνατότητα να αγοράσει όπλο, να κυκλοφορήσει με αυτό χωρίς πρόβλημα σε δημόσιους χώρους και να αρχίσει να πυροβολεί εναντίον όσων θεωρούσε πραγματικούς εχθρούς του, είναι θλιβερό και γιγαντώνει το πρόβλημα αντί να το περιορίζει.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος και ανεύρεσης των πραγματικών προβλημάτων και όχι της τελικής αφορμής, το μόνο που κάνει είναι να αυξάνει τις προκαταλήψεις και να δημιουργεί προβλήματα σε αθώους ανθρώπους. Μπορεί ένα παιχνίδι να έδωσε το τελικό κίνητρο στον κάθε προβληματικό χαρακτήρα να γίνει εγκληματίας, αλλά πριν από αυτό υπήρχαν άλλοι παράγοντες, σίγουρα πολύ πιο καθοριστικοί και δυστυχώς από ελάχιστα έως καθόλου δαιμονοποιημένοι.
Κείμενα σαν αυτό που είδαμε τις προηγούμενες ημέρες μπορεί να μην έχουν αυτήν την τρομοκρατική ρητορική, που ζητά εξηγήσεις από τα παιχνίδια για τις αστοχίες της κοινωνίας, οι οποίες οδήγησαν σε εγκληματικές ενέργειες. Όμως αυτό που κάνουν είναι να ενισχύουν αυτές ακριβώς τις προκαταλήψεις, για τις οποίες η βιομηχανία των video games ούτε ευθύνεται, ούτε και τις παρακολουθεί αμέτοχη.
Νικήτας Καβουκλής
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι στοχοποιούν το gaming και τους gamers, τις περισσότερες φορές δίχως να έχουν την παραμικρή εμπειρία επί του θέματος, δίχως όχι να έχουν ακουμπήσει, αλλά δίχως να έχουν δει χειριστήριο από απόσταση 10 μέτρων. Άλλοτε μέσα από εκπομπές του χαμηλότερου επιπέδου, άλλοτε με αστείες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλοτε με αθλιότητες μέσω ραδιοφώνου, υπάρξεις που αναζητούν τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας επιλέγουν να ασχοληθούν με κάτι που ουσιαστικά δεν κατανοούν, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν την απαιτούμενη νοημοσύνη.
Το να ασχολούμαστε με τέτοιες περιπτώσεις είναι από τη μία απολύτως απαραίτητο, από την άλλη λυπηρό. Απολύτως απαραίτητο όχι για να μαθαίνουν οι ίδιοι. Όσο και να προσπαθήσουμε δεν θα τα καταφέρουμε. Απλά αν υπάρχουν έστω και λίγοι από όσους τους παρακολουθούν, διαβάζουν, ακούν, που μπορούμε να απαγκιστρώσουμε από τέτοιες ακραίες απόψεις, τότε είναι προς το συμφέρον την κοινωνίας να τους δείξουμε ποια είναι η αλήθεια. Λυπηρό γιατί σε μια εποχή που οι περισσότεροι έχουν δωρεάν πρόσβαση στην πληροφορία, ο σκοταδισμός δεν εξαλείφεται αλλά επεκτείνεται.
Τα video games παράγουν, λέει, βία, δεν βοηθάνε το μυαλό να αναπτυχθεί και άλλες τέτοιες φαιδρότητες επιστρατεύουν οι δήθεν προστάτες της κοινωνίας και της μόρφωσης. Λες και στον Α’ ή τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο η βία προήλθε από τα video games, λες και η σκλαβιά γεννήθηκε επειδή ως ιδέα προήλθε από τα video games, λες και οι φεμινίστριες επαναστάτησαν λόγω του ότι τις καταπίεζαν οι άνδρες τους που όλη μέρα έπαιζαν video games και πολλά άλλα παρόμοια.
Αυτό που λέει η δική μου πραγματικότητα είναι ότι έχω δημιουργήσει μια οικογένεια όπου δεν υπάρχουν φωνές, δεν υπάρχει βία, δεν υπάρχουν τσακωμοί και τις μέρες τις καραντίνας που βιώνουμε, όλοι μας ασχολούμαστε με ένα διαφορετικό παιχνίδι για να κυλάει η ώρα μας πιο ευχάριστα, δίχως να καταντάμε παθητικοί δέκτες των όσων σερβίρονται σε τηλεοράσεις και ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Μέρες που είναι, εγώ ο βίαιος, εγώ ο αμόρφωτος, σας εύχομαι Καλή Ανάσταση και του χρόνου με υγεία.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να ακούω για το πόσο κακά είναι τα videogames, πώς θα έπρεπε να είναι, τι θα έπρεπε να κάνουν κ.ο.κ. Βαριέμαι τόσο που πλέον δεν ασχολούμαι με καμία τέτοιου τύπου άποψη, με κανέναν που βιάζεται να κρίνει χωρίς -συνήθως- να γνωρίζει. Και γιατί να το κάνω άλλωστε; Υπάρχει περίπτωση να αλλάξω την όποια γνώμη; Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Δεν με ενδιαφέρει το τι πιστεύει ο καθένας, δικό του πρόβλημα. Αν τα δέχεται ως μορφή ψυχαγωγίας, μπράβο του. Αν πάλι δεν, αυτός χάνει. Χάνει όλα όσα έχουν να προσφέρουν, αρνείται να διευρύνει τη σκέψη του (σίγουρα και σε άλλα θέματα) και σίγουρα αρνείται να μεταπειστεί. Οπότε γιατί να ασχοληθεί κανείς μαζί του; Για να σώσει την εικόνα των videogames που έχει το ευρύ κοινό γι’ αυτά; Δεν θέλω να σας στεναχωρήσω, αλλά η εικόνα δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται. Οι άνθρωποι θέλουμε πολλές φορές να βρούμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο, κάτι να κατηγορήσουμε για να νιώσουμε ήσυχοι, να βγάλουμε την ευθύνη από επάνω μας. Έχουν πολλά στραβά τα videogames; Σώπα. Μπορούν να βελτιωθούν; Έλα, αλήθεια;
Εννοείται ότι πονάει περισσότερο όταν μεγάλα ή μικρότερα ονόματα της δημοσιογραφίας ή και Μέσα αποφασίζουν να ασχοληθούν μαζί τους. Η προχειρότητα πάνω στο θέμα, η εμφανής άγνοια, η άρνηση να σταματήσουν και να αναρωτηθούν αν κάτι δεν είναι πάντα όπως φαίνεται, ότι μπορεί να προσφέρει πράγματα που δεν έχουν φανταστεί, όχι μόνο πονάει, αλλά μας κάνει να θυμώνουμε. Κυρίως γιατί νομίζουμε ότι δημιουργεί εντυπώσεις, ότι σχηματίζει απόψεις. Από ό,τι έχω καταλάβει όμως, οι απόψεις είναι ήδη σχηματισμένες σε κάποιους. Τα άρθρα τις «επιβεβαιώνουν», δίνουν πάτημα να αποκρυσταλλωθούν.
Και γι’ αυτό βαριέμαι και δεν με ενδιαφέρει το όλο ζήτημα. Το έχω δεχτεί, πιστεύω ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, όσα σεντόνια σε blog και social γράψουμε εμείς που ξέρουμε και καταλαβαίνουμε, όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα υπερασπιστούμε. Ίσα ίσα, όλες αυτές οι προσπάθειες δίνουν δύναμη στις κούφιες απόψεις, τις συντηρούν, προσφέρουν κλικ ενώ δεν πρέπει.
Δεν με ενδιαφέρει να πείσω κανέναν. Ούτε να τον πιέσω να αλλάξει γνώμη. Όπως είπα και παραπάνω, δικό του πρόβλημα, αυτός χάνει. Σίγουρα τα videogames πρέπει κάποια στιγμή να κοιτάξουν σοβαρά στον καθρέφτη και να κρίνουν αυτό που θα δουν, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα γίνει λόγω των αρνητικών άρθρων που τα καταδικάζουν ή των εμπεριστατωμένων απαντήσεων που τα εκθειάζουν και τα προστατεύουν.
Πρέπει να γίνει εκ των έσω, αλλιώς δεν θα γίνει ποτέ ή απλώς δεν θα έχει την ουσία που πρέπει.
Βασίλης Παπασπηλίου
Τα videogames και η βιομηχανία που τα πλαισιώνει έχουν γίνει στόχος των ΜΜΕ εδώ και πολλά χρόνια. Πλέον, ο τρόπος με τον οποίο τα καταδικάζουν ορισμένοι δημοσιογράφοι έχει ξεπεράσει το φάσμα της λογικής, μιας και από ότι φαίνεται η υπερβολή που εκπέμπει το καθένα από αυτά τα άρθρα αυξάνεται παράλληλα με την κλίμακα του χρόνου. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πώς μπορεί ένα μέσο ενημέρωσης να μεταδίδει τις προκατειλημμένες ιδέες του με τόση προσήλωση και επιμονή. Το πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν ο εκάστοτε γράφων αναπτύσσει -και διατηρεί- το παγκοσμίως γνωστό «tunnel vision» ή, όπως λέμε και εμείς, τον «παρωπιδισμό».
Δεν είναι παράξενο το ότι τα βιντεοπαιχνίδια κατηγορούνται συνεχώς για την προβολή βίας, και γενικότερα ακατάλληλου περιεχομένου, όταν παράλληλα κυκλοφορούν ταινίες ή σειρές με τα ίδια χαρακτηριστικά, τις οποίες ο κόσμος παρακολουθεί μαζικά; Ο κινηματογράφος, όμως, θεωρείται κουλτούρα και τέχνη, ενώ τα βιντεοπαιχνίδια αποτελούν χάσιμο χρόνου και είναι κάθε άλλο παρά παραγωγικά. Γιατί όλοι ξέρουμε πως το να δέχεσαι απλά μία πληροφορία, όντας άπραγος, διευρύνει τον πνευματικό σου κόσμο πολύ περισσότερο από το να αλληλεπιδράς με αυτήν την πληροφορία ή ακόμα και να καθορίζεις ο ίδιος την εξέλιξη της.
Δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο να ασχολείσαι με videogames για να κατανοήσεις πως τέτοιου είδους απόψεις είναι αδύνατο να διατυπώνονται από ανθρώπους που όντως έχουν κάνει μία στοιχειώδη έρευνα στον ευρύ κόσμο της βιομηχανίας. Αντ’ αυτού, εκφράζονται από άτομα που δηλώνουν την απέχθεια τους προς τη βία, τις βωμολοχίες και το έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ενώ παράλληλα, με μία γρήγορη ματιά στη λίστα των αγαπημένων τους σειρών, μπορεί κανείς να βρει τα Game of Thrones και La Casa de Papel. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί πολύ απλά ο άνθρωπος θα είναι πάντα άνθρωπος και δεν θα πάψει ποτέ να εκφράζει αποστροφή απέναντι στο διαφορετικό, στο καινούριο, στο εναλλακτικό. Άραγε, αν σε ένα παράλληλο σύμπαν επινοούνταν πρώτα τα βιντεοπαιχνίδια ως ποικιλόμορφο μέσο διασκέδασης και όχι ο κινηματογράφος, αυτά τα άτομα θα εξέφραζαν ακόμα τις ίδιες απόψεις ή απλά θα χειραγωγούνταν και πάλι από την πορεία του ρεύματος; Τροφή για σκέψη.
Πλάτων Πέππας
Ζούμε σε περίεργες εποχές. Εποχές που ο καθένας νομίζει ότι έχει γνώση επί παντός επί στητού, εποχές που επικρατεί (πανηγυρικά) η ημιμάθεια έναντι της γνώσης. Η διαδρομή είναι λίγο πολύ γνωστή. Η ημιμάθεια οδηγεί στο φόβο, ο φόβος στην αποξένωση, η αποξένωση στην δαιμονοποίηση.
Το νόημα όμως του σημερινού μας κομματιού δεν είναι η δαιμονοποίηση των games από (τουλάχιστον) ημιμαθή άτομα, μα η δική μας αντίδραση απέναντί τους. Για μένα, ασχέτως θεματικής, ο οποιοσδήποτε εκφέρει απόψεις σχετικά με τομείς που δεν γνωρίζει, αγνοείται. Δεν είναι τόσο το ποιόν του ατόμου που οδηγεί στην αποξένωση κατά περίπτωση, όσο η ίδια η κίνησή του να εκφέρει άποψη για κάτι που δεν γνωρίζει. Είναι φυσιολογικό και επόμενο ο καθένας από εμάς να έχει μια κλίση, ένα χόμπι και γενικότερα πράγματα τα οποία τον ενδιαφέρουν περισσότερο από άλλα. Εξυπακούεται βέβαια πως η γνώμη μας στα αντικείμενα με τα οποία υπάρχει ενασχόληση θα είναι αρκετά πιο εύστοχη από την αντίστοιχη για μια θεματική που έχουμε απλά ακουστά. Και στον τελευταίο προβληματισμό, πάντα απαντώ πως δεν είναι κακό να μην έχουμε γνώση ενός αντικειμένου. Αντίθετα, εξυμνώ τους ανθρώπους που ξεκινούν από την παραδοχή πως δεν γνωρίζουν κάτι και στρέφονται σε άτομα σχετικότερα για να μάθουν. Εξάλλου, η συζήτηση μπορεί πάντα να οδηγήσει σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, αν φυσικά υπάρχει ανοιχτό μυαλό, θέληση για απόκτηση γνώσης και ενδιαφέρον για ουσιαστική αντιπαράθεση -με επιχειρήματ-― μεταξύ όλων των συμμετεχόντων.
Το κακό στη σύγχρονη εποχή είναι πως ο καθένας μπορεί να τύχει να αποκτήσει δημόσιο λόγο, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνεται και τις ευθύνες που φέρει ο τελευταίος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο που οδήγησε στη σημερινή στήλη, γραμμένο από κάποιον που ελάχιστη επαφή έχει με το αντικείμενο, χωρίς την παραμικρή ουσιαστική έρευνα για το πεδίο των videogames γενικότερα. Καλώς ή κακώς, τέτοιου τύπου άρθρα πρέπει να κατακρίνονται και να αντικρούονται από την ίδια τη βιομηχανία, κομμάτι της οποίας αποτελεί σε μικρότερο βαθμό και η δική μας ιστοσελίδα. Όχι απαραίτητα γιατί η όλη αντιπαράθεση ενδέχεται να καταλήξει κάπου εποικοδομητικά, απλά γιατί η βιομηχανία των videogames, ως σύνολο, όπως και το άτομο προηγουμένως, οφείλει να γίνει και η ίδια καλύτερη. Οφείλει να διαλύσει κάθε υπόνοια χαρακτηρισμού των gamers ως βίαιο υποσύνολο της κοινωνίας μας, αντιπαραθέτοντας ουσιαστικούς λόγους, όπως η απίστευτη διαφορετικότητα των υποειδών που ενσωματώνει. Μόνο έτσι θεωρώ πως θα μπορέσει επιτέλους να δώσει στους «απέξω» μια σωστή και ολοκληρωμένη εικόνα της.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity