Αυτήν την εβδομάδα έγινε πολύς λόγος στο Facebook Group του Enternity για το αν είναι λογικό ή όχι να βάζει από τώρα πολύ ψηλά κανείς το Death Stranding, αν έχει νόημα να το καταδικάζει κάποιος άλλος επίσης από τώρα και για κάθε ενδιάμεσο στάδιο, καταδεικνύοντας μια ζύμωση, μιας μάχη ίσως, περί hype, με αφορμή τον τίτλο, για καλό αλλά και για κακό, δεν λέει να μας αφήσει μέρα ήσυχους. Είδαμε κι εμείς τη συζήτηση εκείνης ως αφορμή για να περιγράψουμε, ως συντάκτες, την άποψή μας αλλά και τη σχέση μας με το hype. Ιδού.
Δημήτρης Βασιλάκης
Πώς αντιμετωπίζω το hype λοιπόν. Παλιά με δυσπιστία, πλέον με ατελείωτη, συνεχή, απαράλλαχτη και παραδειγματικά ξεροκέφαλη αδιαφορία. Έχοντας φάει στο παρελθόν γερές ήττες με παιχνίδια που με είχαν ενθουσιάσει και βγήκαν από φλόμπες έως κατώτερα των περιστάσεων (Prince of Persia: Warrior Within, Test Drive Unlimited, LA Noire), αλλά έχοντας απηυδήσει με την ηλίθια συνήθεια trailer ταινιών και παιχνιδιών να μας πετάνε στη μούρη spoiler, απέχω πλήρως από τέτοιου είδους διαδικασίες. Όταν λέω ότι δεν βλέπω τίποτα, δεν βλέπω τίποτα. Η ενημέρωσή μου για επερχόμενα παιχνίδια γίνεται μόνο μέσω ειδήσεων για την ημερομηνία κυκλοφορίας τους, τυχόν προβλήματα στην ανάπτυξή τους και γενικά υλικό που αποκλείεται να περιέχει spoiler.
Η εξαιρετική μου αυτή επιλογή με έχει κάνει να απολαύσω πράγματα που αλλιώς θα είχα χάσει, όπως όλες τις σκηνές που προκαλούν σοκ και δέος το Assassin’s Creed: Odyssey και όχι μόνο, όπως δεν θα ξεχάσω την αυθεντική έκπληξή μου όταν έπαιξα πρώτη φορά Forza Horizon χωρίς να έχω δει απολύτως τίποτα πριν την κυκλοφορία του. Μάλλον γέρασα και όλος αυτός ο καταιγισμός πληροφοριών δεν μου λέει τίποτα, μιας και, για να βάλω και στην κουβέντα την αφορμή της στήλης μας, τον Hideo Kojima και το Death Stranding του, κάποιοι αποθεώνουν και κάποιοι θάβουν τον τίτλο από τα video που κυκλοφορούν. Ε, λυπάμαι, δεν θα πέσω στη λίμνη με τους χαζούς.
Μάνος Βέζος
Κάποιοι publishers έχουν μάθει να μη με ρωτάνε καν, ύστερα από hands-on, πώς μου φάνηκε το παιχνίδι. Για την ακρίβεια μου λένε ποια ότι ξέρουν και τι θα πω έτσι και με ρωτήσουν. Ότι δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα από ημιτελή κώδικα ή από ένα μόνο mode κ.ο.κ. Όταν γράφω previews αποφεύγω να διατυπώσω συμπεράσματα που μπορούν να θεωρηθούν ασφαλή διότι πραγματικά πιστεύω ότι η μόνη σωστή ώρα για κάτι τέτοια είναι η ώρα του review. Με τα χρόνια έχω αναισθητοποιηθεί πλέον, το hype δεν με πιάνει. Έχω μάθει περιμένω να ενθουσιαστώ όταν έχω μπροστά μου λόγο να ενθουσιαστώ. Και λειτουργώ καλύτερα έτσι διότι α) δεν με ενδιαφέρει το μεγαλεπίβολο σχέδιο μιας εταιρείας στην επικοινωνία, β) δεν περιμένω λαγούς με πετραχήλια, γ) είναι διπλή και τρίδιπλη η χαρά όταν περνούν μπροστά από τα μάτια μου όντως και οι λαγοί και τα πετραχήλια (σε απόσταση που να τα βλέπω όλα αυτά βέβαια).
Αυτή η «αναισθησία» είναι πιστεύω απαραίτητη από ένα σημείο κι έπειτα, αν θέλει κάποιος να έχει μια ελπίδα παραπάνω ώστε να διαχωρίζει συχνότερα και καλύτερα την προσωπική του θέση από την κριτική που ετοιμάζει και δημοσιεύει.
Βέβαια η αλήθεια είναι ότι μου λείπει ο ενθουσιασμός που είχα κάποτε. Μπορεί τώρα να είναι επικίνδυνος σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά παραμένει απώλεια σε προσωπικό. Δεν είναι και παράξενο βέβαια. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κριτικοί, κατά μέσο όρο τουλάχιστον, είτε είναι είτε απλά φαίνονται μίζεροι στον εξωτερικό παρατηρητή (spoiler alert: η μιζέρια πάει σύννεφο αλλά από αγάπη για το αντικείμενο, άρα… μαζοχισμός).
Μέχρι τώρα δεν χρησιμοποίησα τον όρο hype όμως, του οποίου και δεν είμαι φίλος. Εκ ορισμού συμβολίζει την υπερβολή και θεωρώ ότι τον μπερδεύουμε με την ελπίδα για καλό αποτέλεσμα. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία στον καταναλωτή, πρώτη στον κριτικό, αλλά είναι γλυκιά για όλους κι ακόμη γλυκύτερη η επιβεβαίωσή της. Όλοι ελπίζουμε στο καλό αποτέλεσμα, στο καλό παιχνίδι, στο καλό οτιδήποτε. Όσο ελπίζουμε καλά είναι. Αν ξεφύγουμε, αν φτάσουμε στο hype, τότε χτίζουμε μόνοι μας κάτι που δεν υφίσταται και που μόνο από τύχη θα ταιριάξει με την πραγματικότητα στο τέλος. Είτε μέσα πέσουμε, είτε όχι, οι ίδιοι παραπλανούμε εαυτόν κι ας λέμε ό,τι θέλουμε για τις (υπαρκτές) ευθύνες των άλλων.
Το hype είναι σαν το «λεφτά υπάρχουν». Στο τέλος το μόνο που μετράει είναι αν υπάρχουν λεφτά. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Τι τα πιστέψουμε, τι όχι, το αποτέλεσμα είναι ένα και δεκάρα δεν δίνει για τη φαντασία μας. Κι αν ο κόσμος διαφωνούσε στα σοβαρά, με πάθος, παραλογισμό και χουλιγκανισμό ακόμη για το αν υπάρχουν κάπου κρυμμένα λεφτα, για το αν θα μας σώσει ο Αρτέμης (όχι εκείνος με το κομπολόι, ο άλλος -ο πρώτος θα μας έσωζε όντως-), σιγά που δεν θα το παράκανε με τα games.
Το hype δεν είναι ελπίδα. Είναι δηλητήριο, τα στιβαρότερα θεμέλια της απογοήτευσης. Το hype θέλει τα πάντα χωρίς λογική, θέλει τον αφανισμό όποιου δεν το υιοθετεί (μετράω και το αρνητικό hype που μερικοί το έχουν για παράσημο ενώ ξέρουν στα σίγουρα τόσα όσα και η άλλη πλευρά που καυτηριάζουν -τίποτα δηλαδή-), απαιτεί ικανοποίηση, στην πραγματικότητα δεν ελπίζει σε τίποτα, απλά ζητάει και καταπίνει για αυτό και, για μένα, δεν καταπίνεται.
Ανοίγει μπουκάλι.
Σταύρος Βέργος
Είναι πρόβλημα το hype στη βιομηχανία των video games; Φταίνε οι εταιρείες που κοιτούν να το φουσκώσουν όσο δεν πάει ή φταίνε και οι καταναλωτές που προσπαθούν να πιαστούν από τις υποσχέσεις που τους δίνονται; Αρκούν οι γενικότητες «φταίνε και οι δύο»; Όχι. Το πρόβλημα με το hype είναι πως αν το προϊόν βγει καλό, τότε ο ενθουσιασμός σβήνει γρήγορα γιατί η ποιότητα ήταν αναμενόμενη και αν βγει κακό, τότε η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη. Και τις περισσότερες φορές που υπάρχει hype για κάποιον τίτλο η σύνθεσή του δεν αποτυγχάνει ολοκληρωτικά. Φαίνεται το όραμα και η φιλοδοξία που υπήρχε από τους δημιουργούς, αλλά κάπου δεν βγήκε.
Αποφεύγω όσο περισσότερο γίνεται να κάνω review τίτλους τους οποίους θέλω πολύ να παίξω. Μακριά από εμάς το God of War και το Red Dead Redemption γιατί για να βγει στην ώρα του το review πρέπει να παίζω 14 ώρες την ημέρα με αποτέλεσμα να καώ χωρίς να έχω το ρυθμό που θέλω για να απολαύσω το παιχνίδι. Ακόμη χειρότερα αν είναι τίτλος που προσωπικά περιμένω και απογοητευτώ. Όπως έχει συμβεί με την περίπτωση του Mass Effect Andromeda, από εταιρεία και σειρά που αγαπώ.
Είναι προϋπόθεση για έναν κριτικό να μην επηρεάζεται από το hype, ούτε να είναι προκατειλημμένος αρνητικά για τον τίτλο που πρέπει να κρίνει. Προσωπικά, μέχρι να δώσω το κείμενο, δεν διαβάζω άλλες γνώμες online, δεν βλέπω videos, δεν αφήνω κάτι να επηρεάσει τη γνώμη μου. Ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Και γι' αυτό το λόγο είμαι πλέον απαθής σε κάθε hype. Μακάρι να μην ήξερα τίποτα πριν πιάσω τον τίτλο στα χέρια μου.
Αν κάτι πραγματικά με ενοχλεί είναι το cult following. Όπως είχε η Blizzard, όπως έχει ο Kojima, όπως φαίνεται να έχει πλέον και η CD Project. Το cult following δημιουργεί πολώσεις, φανατικούς θαυμαστές και φανατικούς πολέμιους και αναμενόμενα το Death Stranding παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο παρατάξεις. Ο Kojima μας trollάρει κανονικά, το χαίρεται και καλά κάνει. Αν περιμένω κάτι από το λανσάρισμα του Death Stranding είναι μια ευτυχής κατάσταση που πραγματικά σπάνια πετυχαίνουμε στις μέρες μας. Θα παίξω το παιχνίδι χωρίς να έχω ουσιαστική ιδέα για το τι πρόκειται. Τα trailers έχουν αφήσει ερωτήσεις για την πλοκή παρά έχουν δώσει απαντήσεις, το gameplay trailer ουσιαστικά έδειξε επίτηδες τους πιο «βουκολικούς» μηχανισμούς του τίτλου και ο Kojima γελάει λέγοντας πως ούτε ο ίδιος ξέρει με τι πράγμα ασχολείται ο τίτλος του. Άρα, ακόμη και όταν θα έρθει η ώρα να το παίξω, μακάρι χωρίς να έχω να γράψω review, και να ‘θελα, δεν είμαι προϊδεασμένος. Κάτσε και θα δούμε θα πω.
Νικήτας Καβουκλής
Για εμάς που ασχολούμαστε με την ειδησεογραφία του gaming, το hype έχει μετατραπεί σε απαραίτητο συστατικό της καθημερινότητάς μας. Όλες σχεδόν οι εταιρείες προσπαθούν να χτίσουν το λεγόμενο συναίσθημα της αναμονής στο κοινό για τα επερχόμενα παιχνίδια τους. Η αλήθεια είναι πως για κάποια δεν χρειάζεται καν μια τέτοια προσπάθεια, αφού είναι βέβαιο πως θα τιμήθούν από μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Δουλειές καταξιωμένων δημιουργών όπως ο Hideo Kojima δεν χρειάζεται, όπως δυστυχώς έχει γίνει τελευταία, να καταντούν μαϊντανός των ειδήσεων.
Γαύγισε η γάτα του Kojima, έκανε αυγά ο κόκοράς του, καταφέραμε να αρμέξουμε το κουνέλι του. Όλο αυτό, εμένα τουλάχιστον, με επηρεάζει αρνητικά. Άσε που δίνεται και τροφή για σχόλια στον κάθε περαστικό από το χώρο μας, που απλά απομονώνει συγκεκριμένα στοιχεία που του κέντρισαν το ενδιαφέρον για να κρίνουν ολόκληρη δημιουργία, πριν καν πάρουν είδηση για το τι τελικά πρόκειται. Θα μου πεις, εδώ ακόμα και για μικρότερες παραγωγές βλέπουμε video, που τελικά δεν έχουν σχέση με το τελικό αποτέλεσμα.
Δυστυχώς το hype εμπεριέχει και υποσχέσεις, δίχως όχι ουσιαστικό περιεχόμενο αλλά δίχως οποιοδήποτε περιεχόμενο. Θυμίζουν τις φωτογραφίες στα ψυγεία των παγωτών. Δίνεις 2,5 ή και 3 ευρώ να πάρεις τον πύραυλο και τελικά αισθάνεσαι χαζός την πρώτη φορά που διαπιστώνεις ότι παραπλανήθηκες από τη διαφήμιση. Εγώ το μόνο που θα πω είναι ας προσέχατε όλοι εσείς που ενθουσιάζεστε υπερβολικά και στο τέλος απογοητεύεστε, έχοντας χάσει τα λεφτά σας. Υπάρχουν και τα reviews. Μπορείτε να ενημερωθείτε.
Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας. Υπάρχει όμως και ο ηλίθιος εγωισμός που δεν αφήνει πολλούς να παραδεχτούν το λάθος τους. Για αυτούς δεν υπάρχει σωτηρία. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να πληρώνονται κιόλας. Απλά σκεφτείτε ποιος είναι στο τέλος ο χαμένος. Εσείς που τους ακούσατε και στην τελική χάσατε τα λεφτά σας ή εκείνοι που τα έβαλαν στην τσέπη και πίνουν στην υγεία του κορόιδου; Καλό το hype, αλλά να μάθουμε να βάζουμε και όρια στον εαυτό μας.
Κωνσταντίνος Καλκάνης
Don’t believe the hype, λένε, και όχι άδικα. Όπως ανέφερε ο φίλος Ηλίας Παππάς σε ένα προσωπικό του post, παλιότερα ήταν πιο εύκολο να «χαθείς» μέσα σε μια και μόνο εικόνα, μια πρώτη ματιά σε έναν τίτλο, μια φωτογραφία. Τότε βέβαια δεν υπήρχε και το internet, με όλες τις πληροφορίες διαθέσιμες από πιο πριν, κάτι που εν τέλει είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θα περίμενε κανείς. «Φουσκωμένες» δηλώσεις, υποσχέσεις που μπορεί στα λόγια και τεχνικά να μην ήταν ψέματα, στην πράξη όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά, «bullshots» και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς για να χτιστεί το hype. Και τις περισσότερες φορές πετυχαίνει, αν και όσο περνάει ο καιρός αυτό γίνεται ολοένα και δυσκολότερο καθώς πλησιάζει η κυκλοφορία του εκάστοτε τίτλου. Από την άλλη, βέβαια, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που αυτό που βλέπεις είναι πάνω-κάτω αυτό που θα πάρεις όταν έρθει η ώρα να αγοράσεις τον τίτλο. Σχεδόν, δηλαδή, αφού στις μέρες μας μια μικρή «έκπτωση» θεωρείται -δυστυχώς- φυσιολογική. Υπάρχουν και πρόσφατα παραδείγματα, με τίτλους για τους οποίους πρακτικά δεν έχει αποκαλυφθεί σχεδόν τίποτα, αλλά το hype έχει φτάσει στο Θεό και, είτε αρέσει είτε όχι, κερδισμένος βγαίνει ο δημιουργός, ο οποίος έχει «χτίσει» το status του εδώ και πολλά χρόνια, και συνεχίζει να το κάνει.
Προσωπικά προσπαθώ να μην «αγοράζω» το hype. Το ξέρω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο πολλές φορές και ο καθένας μας έχει αγαπημένους τίτλους/σειρές, αλλά δεν είναι λίγα τα παραδείγματα όπου η συντριπτική μερίδα του κόσμου αισθάνθηκε προδομένη ή έστω απογοητευμένη από την πορεία που αποφασίστηκε να ακολουθηθεί για έναν πολυαναμενόμενο τίτλο ή sequel. Το gaming δεν είναι αυτό που ήταν πριν από είκοσι χρόνια και -μπορεί να είναι χιλιοειπωμένο- αλλά όταν έχεις να κάνεις με μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων, τα πάντα γίνονται τόσο προσεκτικά και με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να «χαϊδεύονται» τα αυτιά και τα μάτια των fans [σ.α.: Αηδίασα λίγο σκεπτόμενος ματόχαδο.]. Ακόμα και τα microtransactions/loot boxes θα παρουσιαστούν με τέτοιο τρόπο ώστε ο δυνητικός πελάτης να αισθάνεται πως του δίνεται μια καλή ευκαιρία να αποκομίσει περισσότερη απόλαυση από το προϊόν που θα αγοράσει. Και εκεί είναι που το προϊόν που παρουσιάζεται σταματά να στοχεύει στη διασκέδαση του υποψήφιου αγοραστή, αλλά στο πορτοφόλι του. Και επειδή κινδυνεύω να φύγω τελείως εκτός θέματος, θα επιστρέψω με την εξής απλή, χιλιοειπωμένη φράση: «Don’t believe the hype». Και μην προπαραγγέλνετε. Είναι τόσο απλο.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Ψυχραιμίααααα. Η τακτική του hype ζει και βασιλεύει πάρα πολλά χρόνια. Είναι η αγαπημένη τακτική των εταιρειών για να τραβήξουν τα βλέμματα της δημοσιότητας και των μελλοντικών πελατών τους. Ειδικά στα videogames, το hype θεωρείται δόκιμη μορφή marketing, κάτι που δεν είναι παράλογο, αν και έχουμε φτάσει σε σημείο υπερβολής. Εννοείται ότι χρειάζεται κοινή λογική για να ξεχωρίσει κανείς τι πρέπει να κρατήσει από τις όποιες υποσχέσεις, αλλά, εντάξει, άνθρωποι ήμαστε, όλοι λυγίζουμε κάποια στιγμή.
Και παρά τη σοφία των χρόνων μου, ούτε εγώ καταφέρνω να ξεφύγω από τη λαίλαπα του hype. Ναι, είμαι ήδη ψημένος [σ.α.: Παραψήνουν οι λαίλαπες.] για πολλούς τίτλους που στο μυαλό μου έχουν οριστεί ως σίγουρες αγορές. Χωρίς να έχω δει τίποτα από κοντά, χωρίς να ξέρω αν όντως θα τηρηθούν οι υποσχέσεις ή αν θα γίνουν πραγματικότητα όλα όσα εγώ φαντάζομαι (και η φαντασία μου ξεφεύγει πολλές φορές). ΑΛΛΑ, δεν πρόκειται να βριστώ με κανέναν που εκμηδενίζει τον τίτλο που περιμένω ή το δημιουργό του, παρά το ότι με εκνευρίζει αφάνταστα ο άλογος εκμηδενισμός (εντάξει δεν το χω δει και λέω ότι μου αρέσει, αλλά εσύ πώς το εκμηδενίζεις και το βαφτίζεις αποτυχία όταν ούτε εσύ το έχεις δει;) που οδηγεί σε αστείες καταστάσεις και διαπληκτισμούς. ΟΥΤΕ θα διαγράψω τυχόν αρνητικά σχόλια, γιατί πάντα κάποιος μπορεί να παρατηρήσει κάτι που δεν το έχω προσέξει. Εκτός και αν αυτά εκφράζονται με ηλίθια επιθετικό τρόπο.
Οπότε καλό το παιχνίδι του hype, αλλά ψυχραιμίααααα.
Πλάτων Πέππας
Δεν είναι κακό να υποκύπτουμε στο hype. Για έναν τίτλο, για ένα δημιουργό, για οτιδήποτε. Ανθρώπινο είναι όταν συμπαθούμε μια ομάδα ατόμων, είτε αυτοί λέγονται προγραμματιστές, είτε ποδοσφαιριστές, είτε απλά έναν άνθρωπο μεμονωμένα, να περιμένουμε το επόμενο του κατόρθωμα ή δημιούργημα που θα μας συναρπάσει.
Κακό είναι να εθελοτυφλούμε βάσει αυτού, για παράδειγμα, βαφτίζοντας το The Phantom Menace «καλή ταινία» επειδή φέρει τη στάμπα «Star Wars» και τις υπογραφές των George Lucas και John Williams.
Σε προσωπικό επίπεδο, επιτρέπω στον εαυτό μου να ενθουσιαστεί ειλικρινά με ό,τι μου αρέσει και καταπιάνομαι με πάθος. Είτε αυτό αφορά στον χώρο των videogames είτε όχι. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως σε δεύτερο χρόνο ή με λίγο πιο συγκεντρωμένη σκέψη δεν θα αναγνωρίσω την ύπαρξη μειονεκτημάτων σε οτιδήποτε μπορεί να έχω —εγώ προσωπικά— αδυναμία.
Αλλά θεωρώ πως οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να παθιάζεται με κάτι ή κάποιον που πραγματικά του αρέσει. Άλλωστε ζήσαμε, οι λίγο παλαιότεροι, την εποχή που ο Peter Moore βαρούσε tattoo με την ημερομηνία κυκλοφορίας του Halo 2 στο μπράτσο του. Και ξέρετε κάτι; Πολύ καλά έκανε. Ακόμα και αν η κίνηση ήταν ένα ξεδιάντροπο publicity stunt. Από τη στιγμή που εκείνος το πίστεψε και το ήθελε, τι δικαίωμα έχει ο καθένας μας να του πει με τι θα ενθουσιαστεί;
Τελειώνοντας με τα παραδείγματα, είναι όμορφη η ύπαρξη του hype στη ζωή μας. Απλά καλό θα ήταν να έχουμε το μυαλό μας ανοικτό και να παραδεχόμαστε πότε αυτό αποδεικνύεται αδικαιολόγητο. Και βέβαια να απολαμβάνουμε τις στιγμές που ενθουσιαστήκαμε δίκαια μιας και αυτό που περιμέναμε, μας συνεπήρε εντελώς και το hype μας έκανε να το απολαύσουμε ακόμα περισσότερο.
Στην περιπτωση του Kojima to hype παιρνει αλλη διασταση, αποκταει ορμη και μετατρεπεται σε αρνηση για πολλους, ακομη και μετα την κυκλοφορια του παιχνιδιου. Ειναι μια ιδιαιτερη περιπτωση ο κος Kojima.
Δυστυχως το γεγονος οτι η gaming βιομηχανια, σε αντιθεση με τον κινηματογραφο ή την μουσικη, κραταει τους αστερες της κρυμμενους στο backstage, εχει δημιουργησει σε πολλους μια διψα για καποιο ειδωλο, καποιον που θα δωσει μια ανθρωπινη μορφη σε ενα απροσωπο μεσο και θα μπορεσουν να λατρεψουν σε βαθμο υστεριας. Ο Kojima εχει ολες τις προδιαφγραφες. Γουταρει την δημοσιοτητα, ειναι εκκεντρικος, ωραιο τυπακι και ταλαντουχος. Επισης, εβγαλε το Metal Gear Solid, ενα παιχνιδι με τεραστια ιστορικη σημασια. Το αποτελεσμα ειναι ενας χωρις προηγουμεο φανατισμος απο πολλους για ο,τι κανει, ο,τι θα κανει, αλλα και μισος για τους αορατους εχθρους του (Konami). Δεν προκειται να υπαρξει ποτε αντικειμενικοτητα οσον αφορα τη δουλεια του, αυτο πρεπει να το παρουμε ολοι αποφαση.
Το hype είναι προσωπική υπόθεση για κάθε gamer.Εμένα με hypάρει εδώ και 3χρόνια κάθε νέο teaser για το LastOfUs γιατί εμπιστεύομαι οτι η Naughty Dog θα παραδώσει αντάξιο sequel του έπους!!!Αν απογοητευτώ είναι καθαρά θέμα δικής μου λανθασμένης εκτίμησης και δεν πρέπει να με επηρεάσουν ούτε review ούτε metacritic που ενδεχομένως να έχουν αντίθετη (προσωπική τους πάντα) άποψη!!Επίσης έχω τεράστιο hype για το dlc map στις Μαλδίβες του Hitman2 που θα βγεί την άλλη βδομάδα,και περιμένω να ενθουσιαστώ τρελά όταν ανακοινωθεί το H3 γιατί με έπεισε η IOI τα τελευταία χρόνια ότι προσφέρει συνεχώς ποιοτικό περιεχόμενο!!!
O Kojima τώρα με ιντρίγκαρε από την πρώτη στιγμή που ανακοίνωσε,με προβλημάτισε με τα trailer και με hypαρε οριστικά στο πρόσφατο 50λεπτο!!Αν ένας φαν του Kojima ενθουσιάζεται ''τυφλά'' με το επόμενο project του πιστεύοντας οτι άλλη μια φορά δεν θα τον απογοητεύσει ο δημιουργός , το θεωρώ απόλυτα φυσιολογικό!!Αν κάποιος απο αυτά που έχει δεί αποφάσισε ήδη οτι δεν του αρέσει καθόλου το Death Stranding ακόμα πιο φυσιολογικό!!Το παράλογο είναι να καταδικάζει επιδεικτικά κάποιος πριν την κυκλοφορία ένα ολόκληρο game ως ''βαρετό'' , ''αργό'' και ''αδιάφορο''...Τα φανμπόγια μπορώ και να τα ανεχτώ ως ένα βαθμό,αλλά αυτοί που με έχουν κουράσει απίστευτα είναι οι μη-gamers που δικάζουν επιλεκτικά κάτι που έχει μαζικά θετική απήχηση , όπως στην προκειμένη , ο πολυτάλαντος κος Κοτζίμας....