Το αν θα τα καταφέρει ή όχι δεν έχει και τόση σημασία, γιατί ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του GameCenter CX είναι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής, ο τμηματάρχης Arino, όπως τον αποκαλούν οι θαυμαστές της σειράς. Γνωστός stand up comedian, υποδύεται με επιτυχία τον απεγνωσμένο 40άρη gamer που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ολοκληρώσει την εκάστοτε δοκιμασία. Θυμίζει λίγο από Angry Video Game Nerd αλλά με περισσότερη ποικιλία και λιγότερες βρισιές, με την ύλη των επεισοδίων να απαρτίζεται τόσο από επισκέψεις σε γνωστές εταιρείες του χώρου και συνεντεύξεις με διάσημους δημιουργούς, όσο και από πλούσιο retro gaming. Το άλλο βασικό στοιχείο της εκπομπής αυτής, κατά τη γνώμη μου, είναι η νοσταλγία. Νοσταλγία για τη χρυσή γενιά των γεννημένων το 50ό έτος Shouwa, δηλαδή περίπου το 1975. Η γενιά αυτή μεγάλωσε κυρίως με το Famicom αφού η έλευση του μηχανήματος της Sony τους βρήκε στα τελειώματα του πανεπιστημίου, και έτσι είναι λογικό το επίκεντρο του GameCenter CX να βρίσκεται στις εμπειρίες και τις αναμνήσεις των σχολικών χρόνων των τηλεθεατών.
Από εκεί έχει διαμορφωθεί και η έννοια του retro στην Ιαπωνία και όχι μόνο. Ένας ορισμός θα μπορούσε να είναι: Τα games εκείνα με τα οποία οι σημερινοί 30άρηδες, 40άρηδες ήρθαμε για πρώτη φορά σε επαφή στα σχολικά μας χρόνια. Για πολύ καιρό το πεδίο αυτό έφτανε μέχρι τα SNES, Mega Drive και τα έτερα συστήματα 16 bit. Τώρα, η εμβέλεια του retro επεκτείνεται και φτάνει μέχρι και την εποχή της επανάστασης των τρισδιάστατων γραφικών, του CD-ROM και του Final Fantasy VII. Μπορεί όλα αυτά να μας φαίνονται τόσο πρόσφατα αλλά αν σκεφτούμε πως έχουν περάσει 20 χρόνια από τότε, ίσως πρέπει να επανεξετάσουμε τη σημασία και τις προεκτάσεις του retro σαν έννοια αλλά και σαν κουλτούρα.
Αρκετοί είναι όσοι θεωρούν το retro από βασανιστικό μέχρι unplayble. Απαρχαιωμένοι μηχανισμοί, μη ισορροπημένο επίπεδο δυσκολίας και υπερβολικά απλή παρουσίαση συνθέτουν το σκηνικό πραγματικής δοκιμασίας για πολλούς νέους gamers και μη. Κι αυτό διότι σαν έννοια έχει περιοριστεί στα στενά όρια της δεκαετίας του 1980 μέχρι τις αρχές του 1990 ασχέτως με το πέρασμα των ετών και των εξελίξεων στον τομέα του gaming και γενικότερα της βιομηχανίας. Αυτή η αντίληψη έχει ξεκινήσει ν' αλλάζει στην Ιαπωνία και αρχίζουν πολλοί να νοσταλγούν, ακόμα και νεότεροι, τις δημιουργίες εκείνες που εκτόξευσαν τη βιομηχανία της οικιακής ψυχαγωγίας. Γιατί πως θα πούμε κάτι που ακόμα και τώρα είναι αξεπέραστο στο είδος του και ας έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια; Εκεί ίσως οφείλεται και η ανακοίνωση του τμηματάρχη-Arino να άρει τους περιορισμούς για τις νέες δοκιμασίες στην εκπομπή του.
Θυμάμαι μια διαφήμιση της κάρτας μνήμης του PlayStation, που έλεγε δηκτικά «δοκίμασε να τερματίσεις το FFVII χωρίς αυτήν». Δεν είναι πιθανό να προταθεί το έπος του Sakaguchi για δοκιμασία στο GameCenter CX, πόσο μάλλον να ολοκληρωθεί σε μια ημέρα με κάρτα μνήμης ή χωρίς. Είναι όμως το παράδειγμα για το τι σημαίνει καλό retro, όταν του πηγαίνει τόσο καλά η φράση “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι” ή αλλιώς “C'mon newcomer. Follow me.”
Ακριβώς αυτό,νοσταλγία...απίστευτες εποχές απίστευτες αναμνήσεις.Και πλάκα πλάκα ναι,τα 32 bit με 20 χρόνια από πίσω θεωρούνται κι αυτά retro.Ρε πως περνούν τα χρόνια....σαν χθες θυμάμαι στιγμές από τότε.
Θυμαμαι 3DO να παιζω το πρωτο Need for speed !!! και να μην πιστευω στα ματια μου... ROAD RASH...RETURN FIRE τι ωραια που ηταν ενθουσιασμος πρωτογνωρος! Μετα τα πουλησα ολα στην Στουρναρη σε ηληκια 15 -16 για να παρω PLAYSTATION με DESTRUCTION DERBY μονο το demo !!! δεν ειχα λεφτα για παιχνιδι.