Αν μου λέγατε ότι κάποια στιγμή θα αναγκαστώ να γράψω στήλη και να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σας, ευρισκόμενος, όπως ο μισός πλανήτης, σε καραντίνα, εξαιτίας ενός ιού, που, σε αντίθεση με τις ταινίες δεν τους κάνει όλους ζόμπι, αλλά σε κάνει να βήχεις και να έχεις πυρετό, θα σας έλεγα, στην καλύτερη περίπτωση, μουρλούς. Κι όμως εδώ είμαστε.
Δεν είναι Resident Evil, κι ας υπάρχει εταιρεία βιοτεχνολογίας στην Χιουμπέι, επαρχία της Κίνας όπου ξεκίνησε η πανδημία, που έχει σήμα ανατριχιαστικά όμοιο με την Umbrella Corporation, δεν είναι The Walking Dead, πέρα από το ότι περπατάμε σαν ζόμπι μέσα στα σπίτια μας, οι ήρωες δεν κρατάνε όπλα αλλά είναι γιατροί, νοσοκόμοι, υπάλληλοι σούπερ μάρκετ, περιπτεράδες, μανάβηδες, χασάπηδες, όσοι φροντίζουν να έχουμε νερό, τηλέφωνο, INTERNET (τα κεφαλαία για ευνόητους λόγους), ρεύμα, μια στρατιά ανθρώπων που πάει για δουλειά την ώρα που οι άλλοι απλώς πρέπει να κάτσουμε σπίτια μας. Κάτι που, με βάση την παγκόσμια και όχι μόνο ελληνική εμπειρία, αποδείχθηκε καταπληκτικά δύσκολο να το κατανοήσει και να το πράξει ο μέσος πολίτης.
Ας έρθουμε στο πώς το βιώνει ο gamer. Εντάξει δεν συζητάμε, υπό κανονικές συνθήκες και εάν δεν υπήρχε το άγχος του ιού, ο φόβος για τα αγαπημένα μας πρόσωπα και το πού στο διάολο θα καταλήξει όλο αυτό, ο μέσος «εμείς» έπρεπε να είναι στον παράδεισο. Υποχρεωτικά σπίτι, χωρίς την υποχρέωση για δουλειά, χωρίς την ανάγκη να βγεις έξω, στην ιδιοσυγκρασία του μέσου gamer ακούγεται εκπληκτικό. Αφού έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται τι θα είχε γίνει αν το είχα πάθει όταν ήμουν εργένης, ή , έστω, όταν δεν είχα παιδιά. Διότι, όπως λέει και ο τίτλος, καλά μου παιδιά, ο μέσος gamer σε καραντίνα είναι καλά, ο μέσος γονιός, όμως, μάλλον ετοιμάζεται να βγάλει καραμπίνα. Και παρακαλώ να μη με παρεξηγήσει κανείς.
Έχω δύο πολύ καλά παιδιά, τα οποία μάλιστα, λόγω Αθήνας και συνθηκών, έχουν μάθει να ζουν αρκετά μέσα στο σπίτι. Ναι, αλλά όλο αυτό έχει και κάποια όρια. Πήγαιναν ας πούμε σχολείο, βγαίναμε βόλτες, πηγαίναμε για κάνα καφέ, σε κάνα παιδότοπο, κάνα πάρτι, κάτι. Δοκιμάστε τώρα να κλείσετε ένα εξάχρονο και ένα τρίχρονο μέσα σε ένα σπίτι, στο οποίο πλέον υπάρχουν ταυτόχρονα και οι 2 γονείς, και να του στερήσετε τα παραπάνω. Κι επαναλαμβάνω, τα δικά μου παιδιά είναι διαχειρίσιμα, για δύσκολες περιπτώσεις δεν θέλω αλήθεια να ξέρω.
Καλά ξεκαλά, έφτασε η εποχή που πρέπει να πολεμήσω για το χρόνο μου μπροστά στην οθόνη. Η μεγάλη έχει μπει για τα καλά στο gaming (Toy Story 3 τώρα που μιλάμε), ενώ φυσικά Netflix, ταινίες και παιδικά κανάλια έχουν πάρει φωτιά. Ο μέγας ηττημένος του χρόνου μπροστά στην τηλεόραση είναι η γυναίκα μου, που έχει μπλέξει με τους τρελούς. Εντάξει, μην πέσει κάνας μετεωρίτης να με πλακώσει, παίζω κι εγώ αρκετά, αν συνυπολογίσετε ότι δεν έχω σταματήσει να δουλεύω (τα καλά της δουλειάς από το σπίτι, βλέπεις) αλλά εκεί μου έχει δημιουργηθεί ένα άλλο πρόβλημα. Ψυχολογικό.
Δεν μου βγαίνει ακόμα να παίξω κάτι «σοβαρό», δεν νιώθω να έχω τον απαιτούμενο βαθμό συγκέντρωσης με όλα όσα γίνονται γύρω μας. Ακούς για εκατοντάδες νεκρούς σε άλλες χώρες κάθε μέρα, σκέφτεσαι ότι αυτό άνετα μπορεί να συμβεί κι εδώ και παγώνεις, θεωρείς πιο εύκολο να διαχειριστείς κάποιο απλό παιχνίδι, ή μια σειρά στο Netflix, παρά κάτι πιο σοβαρό. Μιλώντας δε με φίλους, διαπίστωσα ότι δεν είμαι ο μόνος που το έχει πάθει. Είναι πολύ, μα πολύ άτιμο πράγμα η ρουφιάνα η ψυχολογία.
Υπάρχει μια κινεζική «κατάρα», η οποία τελικώς δεν υπήρξε ποτέ, αλλά που πάντα με γοήτευε, μιας και την έκανε ολόκληρο βιβλίο ο αγαπημένος μου Terry Pratchett: “May you live in interesting times”, με τη λογική, ότι όταν μία περίοδος έχει γεγονότα, ε όσο να είναι, σπάνια θα είναι καλά. Ζούμε λοιπόν σε ενδιαφέροντες καιρούς, επικίνδυνους καιρούς, πρωτόγνωρους καιρούς. Καλό μας κουράγιο και καλά μας μυαλά. Μένουμε σπίτι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity