Αυτό που γνωρίζω είναι ότι η ύπαρξη των DLC, των micro-transactions, αλλά και του episodic gaming έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια τον τρόπο που σκεφτόμαστε ως αγοραστές. Τώρα πια οι περισσότεροι νιώθουν αμφιβολίες για το αν ο τίτλος που αγοράζουν είναι σωστά ολοκληρωμένος ή έχει “σπάσει” επίτηδες για να δικαιολογηθούν μετέπειτα σχετικές κυκλοφορίες ή έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο που η αγορά του κάθε ηλίθιου αντικειμένου που περιλαμβάνει να είναι επιτακτική για την πρόοδο μέσα στο παιχνίδι. Και οι βιαστικοί θα έλεγαν ότι κάτι τέτοιο ισχύει κυρίως σε mobile games και δεν θα είχαν άδικο. Όμως η ασθένεια έχει μεταδοθεί και στον πυρήνα των games, με μεγάλες παραγωγές να σκαρφίζονται κάθε είδους επέκταση στο gameplay για να ξεζουμίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο την όποια δυναμική τους.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει λογική πίσω από αυτές τις κινήσεις και δεν αναφέρομαι μόνο στο χρήμα. Υπάρχει η λογική του να αυξήσουμε τη διασκέδαση του παίκτη όσο το δυνατόν περισσότερο, προσφέροντας επιπλέον περιεχόμενο, περισσότερες ώρες ψυχαγωγίας. Όμως πόσο συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο; Πόσο συχνά το επιπλέον περιεχόμενο έχει νόημα, έχει ουσία; Και, ακόμα πιο σημαντικό, πόσο συχνά διατίθεται σε λογική τιμή που να προτρέπει την αγορά του και από τον πιο δύσπιστο; Ας πάρουμε για παράδειγμα τα κάθε είδους season passes. Πρόκειται για αγορές μελλοντικού περιεχομένου, που ΘΑ περιλαμβάνει ενδιαφέρουσα πλοκή, δράση, διασκέδαση και ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ένας developer για να τραβήξει το ενδιαφέρον των πιθανών αγοραστών. Στην ουσία, οι ομάδες ανάπτυξης κάνουν προγραμματικές δηλώσεις (όπως οι πολιτικοί) και ελπίζουν οι αγοραστές να πειστούν και να δώσουν σχεδόν τα ίδια χρήματα που κατέβαλλαν για να αγοράσουν τον αρχικό τίτλο ή τέλος πάντων ένα αρκετά μεγάλο ποσό. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φαίνεται παράλογο. Παράλογο γιατί πολλά μπορεί να συμβούν στην πορεία ενός τίτλου. Να μην τα πάει καλά και το μέλλον του να είναι αβέβαιο, η εταιρεία να κλείσει και ό,τι άλλο έχουμε δει κατά καιρούς να συμβαίνει. Τι γίνεται τότε;
Φυσικά πρέπει να είμαι δίκαιος. Πολλές περιπτώσεις DLC έχουν νόημα (για τα micro-transactions θα μου επιτρέψετε να μην είμαι και τόσο ανοιχτός). Πολλά παιχνίδια που κυκλοφόρησαν με τη μορφή επεισοδίων κατάφεραν να προσφέρουν πληρέστατες εμπειρίες, αν και δεν είμαι πεπεισμένος ότι το μοντέλο ταιριάζει στο gaming (κυρίως λόγω του μεγάλου διαστήματος που μεσολαβεί μεταξύ των κυκλοφοριών). Και δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχουν εταιρείες που κουτσουρεύουν τα παιχνίδια τους για να δημιουργήσουν βεβιασμένα DLC μόνο και μόνο για την απόκτηση μεγαλύτερου κέρδους. Επίσης, αναγνωρίζω ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να προβώ σε οποιαδήποτε αγορά.
Όμως η κατάσταση εξακολουθεί να με ενοχλεί παρά το ότι μέσα μου δεν έχω κατασταλάξει στους λόγους που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Μπορεί να είναι δική μου παραξενιά. Δεν ξέρω.
Παλιότερα τα λεγόμενα expansions άξιζαν 100% λόγω του τεράστιου περιεχομένου τους,δεν ένιωθες όπως τώρα ότι σε κοροϊδεύουν.Για το φαινόμενο να βαφτίζεται η κάθε έξτρα αποστολή ή κάθε λογής αντικείμενο ως περιεχόμενο επί πληρωμή νομίζω φταίει περισσότερο ο αγοραστής παρά ο πωλητής.Αν δεν υπήρχε ζήτηση δεν θα υπήρχε και προσφορά.Αντιθέτως για περιπτώσεις όπως το Witcher 3 το έξτρα περιεχόμενο είναι όπως θα έπρεπε να είναι,expansion από τα παλιά και σεβασμός στη νοημοσύνη του πελάτη που αγκαλιάζει το προϊόν τους.Έτσι έχουμε μια ειλικρινής και αμφίδρομη σχέση με τα γνωστά εκπληκτικά αποτελέσματα.
Διαφορετικά υπάρχει πάντα ως επιλογή η goty έκδοση του παιχνιδιού αλλά και το youtube για να βλέπεις τι "έχασες" και τι πραγματικά έχασες.
σημερα το expansion σημαινει φέσι!