Μπορεί να είναι η ιδέα μου, αλλά τα system sellers έχουν αρχίσει να εξαφανίζονται. Σίγουρα υπάρχουν τίτλοι που τραβούν την προσοχή των παικτών, αλλά μου φαίνεται ότι λείπουν εκείνοι οι τίτλοι που χαίρουν πιο γενικής αποδοχής, τα παιχνίδια που τα βλέπουν οι περισσότεροι και λένε μέσα τους «αυτό το μηχάνημα θα το αγοράσω». Είναι μάλιστα πολύ περίεργο που στη γενιά που αφήνουμε πίσω μας, τα system sellers υπήρχαν μεν, αλλά ήρθαν αρκετά αργά. Ας δούμε για παράδειγμα το PS4. Το μηχάνημα κυκλοφόρησε το 2013, αλλά παιχνίδια όπως το Uncharted 4: A Thief's End (2016), God of War (2018), The Last of Us Part II (2020) (η λίστα είναι ενδεικτική) κυκλοφόρησαν πολύ μετά το λανσάρισμα του μηχανήματος και παρά την όποια αξία τους, δεν ξέρω αν μπορούν να θεωρηθούν system sellers, κυρίως γιατί αφορούσαν ένα μηχάνημα που είχε ήδη «πείσει» το κοινό.
Θα μπορούσαμε ίσως να θεωρήσουμε το The Legend of Zelda: Breath of the Wild ως system seller για το Nintendo Switch, μιας και κυκλοφόρησε μαζί με την κονσόλα, αλλά πρόκειται για τίτλο που ήταν και για Wii U, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται. Άλλωστε οι τίτλοι που κυκλοφορούν σε πολλές πλατφόρμες δύσκολα παίζουν τον ρόλο του system seller για κάποια από αυτές.
Οπότε τι συμβαίνει; Μήπως ο όρος καλύπτει πλέον πιο προσωπικές επιλογές και προτιμήσεις; Μήπως το system seller του ενός δεν είναι απαραίτητα κάποιου άλλου; Αυτό φυσικά και ίσχυε πάντα. Αλλά κάποτε, νομίζω, υπήρχαν και πιο αντικειμενικά κριτήρια. Θυμάμαι τον χαμό που είχε γίνει όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Defender of the Crown για την Amiga. Το είχα δει και παρά το ότι δεν ήταν παιχνίδι του γούστου μου, με έπεισε ότι η Amiga ήταν ένα μηχάνημα που ήθελα να αγοράσω. Το ίδιο συνέβη πολλά χρόνια μετά με το Resident Evil στο PlayStation. Το οποίο μάλιστα είχα δει σε περιοδικό και όχι ζωντανά. Αλλά ήταν τόσο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια που παρουσίαζε εκείνο το περιοδικό που με έκανε να νοικιάσω μηχάνημα και παιχνίδι και, εν τέλει, να το αγοράσω λίγο μετά.
Επιστρέφω λίγο στον αρχικό προβληματισμό μου. Όταν ξεκίνησε η γενιά που μας πέρασε θεωρούσα σχεδόν αυτόματη την αγορά του PS4 αλλά και του Switch, όμως για διαφορετικούς λόγους. Για το PS4, η Sony έχει κάνει καλή δουλειά. Παρά το ότι δεν είχε στην αρχή εκπληκτικά παιχνίδια, ήξερα ότι το μηχάνημα θα αποκτούσε σύντομα, περίμενα τη Naughty Dog στη γωνία και ήμουν σίγουρος ότι η νέα κονσόλα θα είχε απόλυτη υποστήριξη από third-parties. Αυτήν τη σιγουριά τη θεωρώ επιτυχία της Sony, αφού η εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια έχει καταφέρει να προσφέρει μηχανήματα που ήταν πάντα μέσα στα πράγματα, ακόμη και αν το hardware δεν ήταν πάντα το πιο δυνατό.
Από την άλλη, το Switch ήταν αυτόματη αγορά για μένα γιατί πρώτον αγνόησα το Wii U και άρα μου είχαν λείψει τα first parties και, δεύτερον, με έπεισε ο φορητός/σταθερός χαρακτήρας του μηχανήματος. Εδώ που τα λέμε πρώτα λειτούργησε η σχεδίασή του ως system seller και μετά τα παιχνίδια που το συνόδευαν.
Άφησα επίτηδες έξω το Xbox μιας και σε αυτήν τη γενιά δεν με έπεισε καθόλου. Τώρα τελευταία αναθερμάνθηκαν οι σχέσεις μας, κυρίως λόγω Game Pass. Οπότε, για μένα, το system seller των Xbox Series δεν θα είναι κάποιο παιχνίδι, αλλά η υπηρεσία της Microsoft.
Άρα πού καταλήγουμε; Ναι μεν υπάρχουν παιχνίδια που μπορούν να οδηγήσουν σε αγορά, αλλά πλέον τα πράγματα είναι πιο θολά και οι προσωπικές προτιμήσεις παίζουν σίγουρα μεγαλύτερο ρόλο. Αφήστε που πλέον δεν είναι πάντα παιχνίδια τα system sellers. Οι καιροί έχουν σίγουρα αλλάξει και αυτή η αλλαγή έχει το ενδιαφέρον της. Μένει να δούμε αν τα νέα μηχανήματα θα καταφέρουν να αποκτήσουν κάποιο system seller με την παραδοσιακή έννοια του όρου και αν αυτό θα έρθει αρκετά γρήγορα για να επηρεάσει ουσιαστικά τις πωλήσεις τους.
Μέχρι τότε, θα ήθελα να μάθω τι ήταν αυτό που έπεισε εσάς προς τη μία ή την άλλη κονσόλα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity