Όμως δεν είναι αυτή η απορία μου. Έχουμε αλήθεια φτάσει στο σημείο όπου ο κινηματογραφικός χαρακτήρας των σύγχρονων προσωποκεντρικών(;) videogames δεν επιτρέπει την αλλαγή ενός εικονικού πρωταγωνιστή; Υπάρχει δηλαδή “δέσιμο” του παίκτη με μια ανύπαρκτη προσωπικότητα, όπως συμβαίνει και στον κινηματογράφο, όπου πολλοί σπουδαίοι ηθοποιοί “σφράγισαν” κάποιον χαρακτήρα ή και ολόκληρη την ταινία; Θα μπορούσε να υπάρχει άραγε Uncharted χωρίς τον Nathan;
Φυσικά και θα μπορούσε, αλλά θα ήταν ποτέ το ίδιο; Οι αντιδράσεις στις δηλώσεις του Neil Druckmann δείχνουν ότι μάλλον δεν θα ήταν.
Ακούγεται αστείο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι στην περίπτωση των videogames, ο λεγόμενος πρωταγωνιστής είναι ένα μάτσο πολύγωνα και τίποτα παραπάνω. Τουλάχιστον στον κινηματογράφο, ο θεατής μπορεί να δένεται συναισθηματικά με κάποιον φανταστικό χαρακτήρα, αλλά η αναφορά του στηρίζεται σε έναν πραγματικό άνθρωπο, σε έναν ηθοποιό που αναλαμβάνει να τον ζωντανέψει. Και όταν η αλλαγή του ηθοποιού είναι επιτακτική (για διάφορους λόγους και αιτίες) οι αντιδράσεις του κοινού δεν είναι πάντα θετικές.
Τα videogames όμως έχουν σημαντικά πλεονεκτήματα σε σχέση με τον κινηματογράφο. Οι χαρακτήρες τους είναι αθάνατοι και μπορούν να υπηρετούν το ρόλο τους για πολλά χρόνια, αρκεί οι τίτλοι να διατηρούν την ποιότητά τους και το ενδιαφέρον του κοινού. Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση του Neil Druckmann δεν στέκει από επιχειρηματική σκοπιά. Η Naughty Dog θα μπορούσε να συνεχίσει να κυκλοφορεί Uncharted με τον Drake, ειδικά τώρα που η φήμη του franchise βρίσκεται στα ύψη. Και ακούγεται σίγουρα περίεργο να σκέφτεται κάποιος ότι τιμάει ένα σύνολο πολυγώνων, αποσύροντας το χαρακτήρα στο απόγειο της καριέρας του. Μήπως έχουμε τρελαθεί ομαδικά;
Και όμως τα videogames έχουν καταφέρει να κερδίσουν τη μάχη. Μπορούν να συναγωνιστούν στα ίσια κινηματογραφικές ταινίες σε επίπεδο ιστορίας και χαρακτήρων και είναι κρίμα που συνήθως αποφεύγουν να το κάνουν ή απλώς αποτυγχάνουν παταγωδώς. Όταν όλα λειτουργούν σωστά, μπορούμε να μιλάμε για αξέχαστους πρωταγωνιστές, όπως ακριβώς μιλάμε για τον Don Vito Antolini Corleone του Brando ή τον Indiana Jones και τον Han Solo του Harrison Ford, αλλά και κάθε ανάλογο χαρακτήρα. Αν όχι, η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι απλώς απότομη.
Ναι τα videogames έχουν άλλους στόχους από μια κινηματογραφική ταινία. Πρέπει να συμπεριλάβουν ενεργά τον παίκτη στη ροή τους, αλλιώς φαίνονται κενά και βαρετά. Όμως όταν καταφέρνουν να ισορροπήσουν μεταξύ των δύο κόσμων, μπορούν να προσφέρουν τα καλύτερα στοιχεία και των δύο. Και δεν χρειάζονται βαθυστόχαστες ιστορίες ή μηνύματα για να το καταφέρουν. Αρκεί ένας προσεγμένος πρωταγωνιστής, ένας ταιριαστός ήρωας που θα μεταφέρει το όποιο μήνυμα στον παίκτη.
Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το Uncharted ή το Tomb Raider χαρακτηρίζονται από βαθιά νοήματα. Όμως ποιος μπορεί να φανταστεί π.χ. Tomb Raider χωρίς τη Lara;
Ναι μεν γίνεται, αλλά…;
Προσωπικά δεν κωλύομαι σε τέτοια πράγματα. Οι αντιθέσεις υφίστανται όταν δεν υπάρχει ισορροπία στους νέους πρωταγωνιστές σε σχέση με αυτούς που αντικαθιστούν και όχι απλά αν παίζουμε με άλλο πρόσωπο. Αν για παράδειγμα ο Locke του Halo 5 είχε δείγματα προσωπικότητας και χαρακτήρα του Masterchief ή του Arbiter, ο παίκτης θα μπορύσε να προσαρμοστεί ανώδυνα και ίσως να συμπαθούσε τον νέο πρωταγωνιστή, πόσο μάλλον σε τίτλους που δίνουν μεγαλύτερο βάρος στο story.
Για να πω την κακία μου, όσο θα ήθελα να μην βάλουν τον Locke στο Halo 5 τόσο επιφανειακός χαρακτήρας που είναι αλλό τόσο θα γούσταρα ένα καινούριο God of War χωρίς τον Kratos. Είναι και τα 2 τους πρωταγωνιστές για σεμινάριο. Πέρα από το κρύο αστείο, σειρές που απαριθμούν πολλά sequels,prequels κτλ δεν είναι κακό που και που να ανανεώνουν τους κεντρικούς χαρακτήρες με καινούριο ρόστερ. Δεν μου κάθεται καλά να παίζουμε συνέχεια με τον ίδιο ''ήρωα'' σε κάθε νέο instalment.
δεν το θεωρώ κακό να αλλάζουν οι πρωταγωνιστές στα παιχνίδια αρκεί οι νέοι να είναι καλογραμμένοι και στο επίπεδο αυτών που αντικαταστούν.ας πούμε για παράδειγμα το resident evil έχει πολλούς πρωταγωνιστές με όλους να έχουν θαυμαστές και haters αλλά όσο η ποιότητα των παιχνιδιών ήταν υψηλή(1,2,3,4 παίρνω μόνο τη βασική σειρά) δεν υπήρχε γκρίνια για την αλλαγή.από την άλλη ας πούμε στο ac μετά τον ezio δεν κατάφεραν να μας δώσουν έναν χαρακτήρα να δεθούμε,ήταν όλοι αδιάφοροι.εγώ πιστεύω ότι όλα βρίσκονται στην ποιότητα του παιχνιδιού και του χαρακτήρα και πιστεύω ότι η nayghty δεν θα έχει πρόβλημα να μας δώσει έναν ακόμα εμβληματικό χαρακτήρα ακόμα και ας αποσύρει έναν από τους αγαπημένους μου (nathan drake).
Πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι στο γεγονός ότι πως κακά τα ψέμματα όταν αγαπάμε μια σειρά αρκετός κόσμος τυχαίνει να ταυτίζεται με το κεντρικό. Όταν λοιπόν σε ένα παιχνίδι στο οποίο με τα χρόνια έχεις χτίσει μια σχέση συμπάθειας των gamers με τον πρωταγωνιστή δεν μπορείς από το πουθενά να πετάς ένα αδιάφορα άδειο χαρακτήρα για το οποίο δεν προσπαθείς καθόλου να χτίσεις μια σχέση συμπάθειας με τους gamers και περιμένεις μετά να τον αγαπήσουμε ως δια μαγείας. (Halo 5 Locke).
Βέβαια όταν παίζεις ένα παιχνίδι μια ολόκληρη δεκαετία είναι λίγο δύσκολο να γίνει αντικατάσταση του πρωταγωνιστή γιατί η σχέση που έχουμε σαν gamers δεν χτίστηκε σε ένα αλλά σε 3-4-5 παιχνίδια και με το καιρό.
Πιστεύω εν τέλη πως είναι πραγματικά δύσκολο σε μια κυκλοφορία να συνδεθούμε με ένα πρωταγωνιστή όχι πως δεν έχει συμβεί σε παιχνίδια αλλά θέλει μαεστρία και γραφή από τους σεναριογράφους για να γίνει κάτι τέτοιο. Πχ όλοι οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο Mass effect είχα τη δική τους μοναδικότητα και νιώσαμε πράγματα για αυτούς κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών κάτι που λίγα παιχνίδια το καταφέρνουν. Όσο όμως και καλή γραφή να έχει ο επόμενος και μεθεπόμενος τίτλος όταν θα μιλάμε πχ για Mass Effect, στο μυαλό μας θα έχουμε πάντα το Commander Shepard.
Υγ:( ala Gamepro! ) γράφοντας τις τελευταίες γραμμές στιγμιαία περάσαν από το μυαλό μου δεκάδες σκηνές των Mass Effect και ένα ρίγος συγκίνησης διαπέρασε όλο μου το κορμί........Mass Effect χωρίς Commander Shepard δεν γίνεται :(
ετσι ειναι... οπως ο τερμινεητορ εχει ταυτιστει με τον Αρνη και τον εβαζα γεροντα με κρεμασμενα στηθια και πιο πολλες ρ υτιδες απο τον λαρρυ κινγκ να παιζει μια μηχανη η οποια υποτιθεται δε γερναει