Γιατί η αλήθεια είναι ότι οι εταιρείες των μηχανημάτων και των παιχνιδιών πολύ συχνά ζη-τάνε εγγραφές σε λογαριασμούς και πλατφόρμες για την παροχή υπηρεσιών, γεγονός που υπογραμμίζει ότι τα στοιχεία των χρηστών αποτελούν το προϊόν με το μεγαλύτερο ενδιαφέ-ρον για τις εταιρείες, ένα προϊόν που όλοι μας πουλάμε πολύ φθηνά τελικά. Ο προβληματι-σμός είναι σαφής. Είμαστε ασφαλείς στις εποχές που ζούμε; Ή μήπως όλα κρέμονται από το αν κάποιος αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί μας ή όχι;
Δεν κρύβω τον φόβο μου για το δεύτερο. Όσο «έμπειρος» και αν είναι κάποιος, εξακολου-θεί να είναι εκτεθειμένος σε κάθε είδους διαρροή και μάλιστα από ανύποπτα μέρη. Είτε κα-τέβασε μια αθώα και διασκεδαστική εφαρμογή που ξαφνικά ζητάει την Άρτα και τα Γιάννενα σε δικαιώματα πρόσβασης είτε δημιούργησε λογαριασμό στην όποια κονσόλα που μας φακελώνει κανονικά. Για να μην μιλήσω για τις «απλές» αναζητήσεις σε μηχανές αναζήτη-σης που ξαφνικά και όλως περιέργως δημιουργούν διαφημίσεις σε άσχετα sites που τυχαί-νει να επισκεφτούμε αργότερα.
Φυσικά και υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης ή, κυρίως, μείωσης του φαινομένου. Άλλωστε οι ίδιες οι εταιρείες που καταχωρούν τα δεδομένα μιλούν πολύ συχνά για διαφάνειες, για επιλογές διαχείρισης και περιορισμού κ.λπ.
Αλλά ποιος ασχολείται; Η χαζογκόμενα [σ.α.: Λίγα λόγια για την Mila Kunis] που θέλει να βγάλει τη σούπερ selfie στο Instagram ή η μαμά που με το ζόρι πατάει τα εικονίδια στο κι-νητό της;
Και για να μη βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω, δεν νομίζω ότι πολλοί από εμάς τους «έ-μπειρους» ασχολούμαστε ιδιαίτερα. Ναι κλείνουμε καμιά-δυο ρυθμίσεις που έτυχε να μά-θουμε, άντε να βάλουμε και κανένα pop-up/ad blocker και αυτό ήταν.
Τι γίνεται; Ή μάλλον τι μπορεί να γίνει; Μπορούμε να προστατευτούμε χωρίς να δώσουμε τροφή σε ακραία επιχειρήματα περί ελέγχου και περιορισμού του internet (που σίγουρα οδηγούν σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις); Μπορούμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα; Δεν εί-μαι και πολύ σίγουρος ή αισιόδοξος [σ.α.: «Αισιόδοξος»; Τι είναι αυτό;].
Το σκάνδαλο που ξέσπασε ξύπνησε κάπως τους χρήστες, ανάγκασε τις εταιρείες να εμφα-νίζουν περισσότερες ειδοποιήσεις (ακόμη και η Sony με το πρόσφατο update του PS4 μπήκε στο χορό και εμφανίζει νέα μηνύματα και επιλογές περί απορρήτου στην κονσόλα), έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας πάνω στο πρόβλημα. Εννοείται ότι θα παιχτούν πολλά παιχνίδια γιατί τα συμφέροντα είναι πολύ μεγαλύτερα από όσο πιστεύουμε, θα γίνουν ορι-σμένες αλλαγές αλλά, όπως όλα, θα ξεχαστεί κάποια στιγμή και όλοι θα συνεχίσουμε να δημοσιεύουμε τα άπαντα σε κάθε λογής site.
Και ναι, μπορεί κανένας μας να μη δημοσιεύει «ευαίσθητα» [μόνο «αναίσθητα»] δεδομένα και φωτογραφίες (μα κανείς; Όλοι προσέχουμε;), αλλά δεν νομίζω ότι αυτά είναι που ενδια-φέρουν τις εταιρείες. Το προφίλ τους για τον καθένα μας το έχουν σχηματίσει ήδη και αυτό δεν θα αλλάξει εύκολα. Τι μπορούμε να κάνουμε; Τίποτα ίσως;
[Αποποίηση ευθύνης: Το παρόν διορθώθηκε μετά από τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο), όχι πριν.]
Το πρόβλημα με το σκάνδαλο Facebook-Cambridge Analytica δεν είναι τόσο η χρήση προσωπικών δεδομένων από τρίτους, αυτό όπως αναφέρεται και στο άρθρο το αποδέχεσαι από τη στιγμή που είσαι μέλος. Το βασικό πρόβλημα για μένα είναι ότι χρησιμοποιήθηκε από την Cambridge Analytica για συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς. Όσοι αγόρασαν δεδομένα από την Cambridge Analytica για να παραπληροφορήσουν και να προπαγανδίσουν, στην ουσία καθοδήγησαν τους ψηφοφόρους. 70 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Το ίδιο έγινε και με το Brexit. Δεν ξέρω αν όντως ο κόσμος αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Τι μπορούμε να κάνουμε; Να μην δεχόμαστε άκριτα ότι μας πασάρουν. Να διαμορφώνουμε τη δική μας άποψη. Να διαβάσουμε, να βλέπουμε και να συζητάμε. Και να μην αφήνουμε όποιον έχει τα πιο πολλά λεφτά να μας καθοδηγεί σαν πρόβατα. Και ,ω τι έκπληξη, ο Zuckerberg γνώριζε την ανάμειξη των Ρώσων στις ομοσπονδιακές εκλογές από νωρίτερα. ΥΓ: Συγγνώμη για το ξέσπασμα. Πολύ φοβάμαι ότι έχουμε αποβλακωθεί και ότι μας κάνουν ότι θέλουν. Και όχι απλά δεν κάνουμε τίποτα αλλά λέμε και ευχαριστώ. Και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ένας πλούσιος κληρονόμος reality-star απειλεί με πυρηνικό όλεθρο κάθε τρίμηνο. Και έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν φέρουμε καμία ευθύνη.