Αυτήν τη φορά θα ήθελα να προσπαθήσετε να ακολουθήσετε τον ειρμό μου. Πριν από μερικές ημέρες βρήκα το χρόνο και κατάφερα να τελειώσω το Detroit: Become Human. Αν και πολύ θα ήθελα να ασχοληθώ με το πόσο μου άρεσε, να μοιραστώ εντυπώσεις κ.λπ. δεν είναι αυτός ο σκοπός της συγκεκριμένης στήλης.
Αφορμή για το κείμενο στάθηκε το ίδιο το είδος του παιχνιδιού. Είναι από τα παιχνίδια που στηρίζονται στις επιλογές του παίκτη, επιλογές που αλλάζουν τη ροή της ιστορίας αλλά και το φινάλε της. Αυτή η προσέγγιση έχει σίγουρα το ενδιαφέρον της και το Detroit: Become Human το πάει ένα βήμα παραπέρα καθώς μετά από κάθε επίπεδο προβάλει στον παίκτη χάρτη με όλες τις πιθανές διακλαδώσεις (δεν φαίνονται όλες φυσικά, αλλά ο παίκτης μπορεί να δει πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν). Αυτός ο χάρτης είναι που με έβαλε σε σκέψεις.
Από εποχές Heavy Rain αυτά τα παιχνίδια θέλω να τα προσεγγίζω με συγκεκριμένο τρόπο. Προσπαθώ πάντα να πάω κόντρα στην περιέργειά μου και να παίξω την ιστορία όπως την καταφέρω. Αν δηλαδή γίνει βλακεία και χαθεί π.χ. κάποιος βασικός χαρακτήρας, δεν θα κάνω reload, δεν θα ξεκινήσω από την αρχή το επίπεδο για να αλλάξω την όποια έκβαση. Θα δεχτώ τις συνέπειες των πράξεών μου και θα συνεχίσω όπως μου επιτρέπει ο τίτλος. Αυτή η προσέγγιση, στο μυαλό μου τουλάχιστον, προσθέτει βάρος στο παιχνίδι. Ή μάλλον στις επιλογές που έχω στη διάθεσή μου. Δημιουργεί την ψευδαίσθηση του τελεσίδικου, δίνει έναν πιο ρεαλιστικό χαρακτήρα στην εμπειρία. Αφήστε που με αυτόν τον τρόπο οι επιλογές έρχονται πιο κοντά στις επιλογές που θα έκανα και στην πραγματικότητα (αν φυσικά υπάρχει κάποια ρεαλιστική σύνδεση μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας) και επομένως ο αντίκτυπός τους είναι πιο έντονος μέσα μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την εποχή του Heavy Rain όταν όλα τα παιδιά που ήταν στα τότε περιοδικά/site και είχαν ασχοληθεί με τον τίτλο ρώταγαν ο ένας τον άλλο τι έγινε στο δικό του session, τι συνέβη στον τάδε χαρακτήρα κ.λπ. και κάθε απάντηση συνοδεύονταν από αντίστοιχα επιφωνήματα έκπληξης και σοκ.
Στο Detroit: Become Human τα πράγματα περιπλέκονται. Ακολούθησα την ίδια λογική (εντάξει έπαιξα δυο φορές την αρχή, λύγισα όταν είδα το κορίτσι να πέφτει από την ταράτσα - αφήστε με) και κατάφερα να δημιουργήσω μια ιστορία με συνοχή και χωρίς πισωγυρίσματα. Ακόμα και σε φάσεις που με έτρωγε να αλλάξω πράγματα, κρατήθηκα και δεν το έκανα. Όταν επιτέλους το τελείωσα, έκατσα να χαζέψω το χάρτη με τις επιλογές κάθε επιπέδου και έπαθα σοκ. Ο όγκος των επιλογών και των διαδρομών ήταν τέτοιος που με έκανε να αισθανθώ ότι δεν είχα δει ούτε το μισό παιχνίδι. Και, εννοείται, άρχισε να με τρώει η περιέργεια.
Οπότε τι να κάνω; Είμαι εγώ παράξενος που παίζω έτσι τέτοιου είδους τίτλους και καλό θα ήταν να παίξω αποσπασματικά τα επίπεδα, αλλάζοντας επιλογές; Ή καλά έκανα και κλείδωσα σε μια διαδρομή; Δεδομένου της πίεσης του χρόνου η ιδανική επιλογή για δεύτερο playthrough φαντάζει πολύ δύσκολη, αν και μπορεί υποκύψω αφού κάποιοι χαρακτήρες μού τράβηξαν πολύ το ενδιαφέρον και θα ήθελα να τους δω να αναπτύσσονται και με άλλον τρόπο.
Το δίλημμα παραμένει. Βοήθεια.
Εγώ το ξανάπαιξα. Πράγμα περίεργο γιατί, ξέρεις.