Αυτό που ξεχνούν όμως να αναφέρουν είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η επίτευξη αυτών των αποστολών ή η συλλογή των όποιων αντικειμένων είναι, συνήθως, πολύ βαρετή, ίσως κουραστική. Εμένα πάλι, όταν μου λέει κάποιος ότι για να πετύχω τον τάδε στόχο πρέπει να συγκεντρώσω 345 αντικείμενα ή να ολοκληρώσω 80 -βαρετές- αποστολές περισσότερο με σταματάει παρά μου δίνει κίνητρο για να προσπαθήσω. Για αυτό και μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη το Horizon Zero Dawn. Ένα παιχνίδι μεγάλης διάρκειας, ένας τίτλος που ανήκει σε μια κατηγορία που αρέσκεται να γεμίζει το χρόνο των παικτών με ανούσιες αποστολές και κυνήγια θησαυρού. Και παρά το ότι έχει μπόλικα collectibles και αρκετά side quest, τα περισσότερα κινούνται σε λογικά πλαίσια και αριθμούς, γεγονός που ίσως κάποια στιγμή με πείσει να ασχοληθώ μαζί του λίγο παραπάνω, μιας και οι στόχοι φαίνονται πραγματοποιήσιμοι. Αφήστε που οι περισσότερες αποστολές φαίνονται και ενδιαφέρουσες (αν και δεν αποφεύγεται πάντα η επανάληψη).
Φυσικά και καταλαβαίνω το λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου μηχανισμού. Σίγουρα υπάρχουν gamers εκεί έξω που “πεθαίνουν” για τέτοιου είδους προκλήσεις. Που τους αρέσει να καυχιόνται για το ότι συγκέντρωσαν όλα τα αντικείμενα στον αγαπημένο τους τίτλο και μπράβο τους. Εμένα πάντως με αφήνει παγερά αδιάφορο. Όχι ότι δεν προσπαθώ να βρω ό,τι μπορώ κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όμως δεν πρόκειται να λιώσω κιόλας, με κίνδυνο μάλιστα να χαλάσω την όποια εμπειρία μού προσφέρει ο developer. Τελευταία φορά που το έκανα έτσι οργανωμένα ήταν στο πρώτο Jak and Daxter…το 2001 όπου “έγραψα” 100% για να δω το εναλλακτικό φινάλε που, όπως αποδείχθηκε, ήταν η αρχή του sequel. Και ναι αντιλαμβάνομαι την πρόκληση, αλλά δεν με “γεμίζει” και τόσο.
Εννοείται πως δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Τα collectibles και οι αποστολές-γέμισμα αποτελούν μια εύκολη λύση για τους developers που τα τελευταία χρόνια, με την άνθιση των τίτλων open world, έχουν εμπλακεί σε μια άτυπη μάχη για το ποιος θα φτιάξει το μεγαλύτερο χάρτη και ποιος θα καταφέρει να τον γεμίσει με ό,τι μπορεί να σκεφτεί. Δεν λέω, πρέπει να είναι γεμάτος ο χάρτης, αλλά κάπου έχει χαθεί η μπάλα. Τόσο που πολλοί τίτλοι θυμίζουν λίστες με εκκρεμότητες που πρέπει να ολοκληρώσει ο παίκτης και όχι παιχνίδια.
Αγγαρεία δηλαδή και όχι διασκέδαση.
Ξεκινάει πάντα κάτι σαν ιδέα, που μπορεί να είναι και καλή ιδέα και να έχει αποδοχή και καταλήγει στην υπερβολή.