Την προηγούμενη φορά έγραφα για την εμπειρία μου με το εξαιρετικό Yooka-Laylee and the Impossible Lair. Κυρίως για τη δυσκολία του που δοκίμασε την υπομονή μου (και το χειριστήριο). Αυτήν τη φορά θα πάω στην άλλη άκρη. Θα μιλήσω για την εμπειρία μου με το Luigi's Mansion 3, τον πρόσφατο τίτλο της Ninty. Και θα μιλήσω σε άλλο τόνο. Εκεί που το Yooka το ευχαριστήθηκα λόγω της αυξημένης του πρόκλησης, το Luigi’s Mansion είναι κάτι άλλο, διαφορετικό. Είναι χαλαρά διασκεδαστικό, ένας τίτλος που με έκανε να ανυπομονώ να έρθει η ώρα να τον συνεχίσω, ένας τίτλος που ευχαριστιέμαι πραγματικά, κάτι που είχα καιρό να νιώσω. Η αλήθεια είναι ότι αν περιγράψει κανείς τον τίτλο σε κάποιον, μάλλον δεν θα καταφέρει να του δώσει να καταλάβει. Ως σύλληψη, η σειρά ήταν πάντα απλή. Εξερεύνηση, ολίγον από «μάχες», αρκετά collectibles και μυστικά. Οι λούπες του gameplay δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκες, αλλά τουλάχιστον ο τεχνικός τομέας είναι πολύ προσεγμένος.
Μια τέτοια περιγραφή σίγουρα δεν δικαιολογεί την ανυπομονησία μου. Και όπως τη διαβάζω και εγώ, με κάνει να αναρωτιέμαι. Τι στο καλό έχει ο τίτλος, τι είναι αυτό που με τραβάει; Δεν ξέρω αν είναι κάτι συγκεκριμένο. Ίσως να φταίει το αιώνιο παιχνίδισμα της εξερεύνησης και η αίσθηση που αφήνει η ανακάλυψη του μυστικού, ίσως οι χαρακτήρες και οι αντιδράσεις τους που αποδίδονται με εξαιρετικό τρόπο, ίσως τα διάφορα gadget, ίσως η ματιά της ίδιας της Nintendo. Μπορεί, πάλι, να είναι όλα αυτά μαζί.
Ό,τι και αν φταίει, σημασία έχει ότι, για μένα τουλάχιστον, το Luigi's Mansion 3 ικανοποιεί και με το παραπάνω. Τέτοιου είδους παραγωγές στέκονται μακριά από το κυνήγι της εξέλιξης του είδους, από την πίεση της καινοτομίας. Η απόσταση αυτή πολλές φορές είναι απελευθερωτική. Δημιουργεί χώρο για πιο μικρούς στόχους, όπως αυτός του διασκεδαστικού gameplay, οι οποίοι δεν είναι απαραίτητα πιο εύκολοι. Είναι άλλωστε πολύ εύκολο να περάσει κανείς από το απλό, στο απλοϊκό ή στο πρόχειρο. Χρειάζεται μεράκι και ίσως γούστο, γιατί όχι, ταλέντο. Και, ναι, η καινοτομία και η εξέλιξη πρέπει να είναι ο βασικός στόχος, όμως δεν πρέπει να αγνοούνται και οι υπόλοιπες προσπάθειες.
Είναι αστείο πάντως. Το Luigi's Mansion 3 με ευχαριστεί για πολύ διαφορετικούς λόγους από το πρόσφατο Yooka-Laylee ή το παλιότερο Detroit: Become Human (που πρέπει να βρω χρόνο να τελειώσω επιτέλους) ή το The Last Of Us (ΠΡΕΠΕΙ να το παίξω ξανά λέμε). Ίσως όχι αστείο, αλλά σίγουρα πολύ ευχάριστο, αφού δείχνει ως ένα βαθμό το πόσο πολύπλευρη μπορεί να είναι η εμπειρία που προσφέρουν τα videogames, πόσο διαφορετικά μπορούν να προσεγγίσουν τον οποιονδήποτε.
Και αυτό είναι καινοτομία όπως και αν επιτυγχάνεται.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity