Επειδή είμαι στη φάση που παίζω The Last of Us: Part II και δεν έχω ακόμα κατασταλάξει για το παιχνίδι (καλά μου αρέσει πολύ, αλλά είμαι ακόμα στην αρχή) και επειδή η αλήθεια είναι ότι με έχουν εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τα γραφικά του, είπα να ασχοληθώ με αυτά. Όχι τα γραφικά του συγκεκριμένου παιχνιδιού, αλλά με τα γραφικά συνολικά.
Αλήθεια, σας έχει τύχει ποτέ να πέσετε πάνω σε κάποιο βίντεο που δείχνει την πορεία ενός franchise μέσα στο χρόνο; Ή την εξέλιξη των γραφικών από τη δεκαετία του ’80 έως και σήμερα; Εάν ναι, τότε ξέρετε τι λέω.
Τέτοιου είδους βίντεο ανοίγουν πραγματικά τα μάτια και καταστρέφουν -δυστυχώς- αναμνήσεις, που, ως γνωστόν, το μυαλό μας τις αποθηκεύει με ένα φίλτρο ωραιοποίησης. Αλλά ακόμη και αν τα θυμόμαστε όλα όπως ήταν, τέτοιου είδους βίντεο σοκάρουν. Δείχνουν μια εξέλιξη που πολλές φορές θεωρούμε δεδομένη. Ή την ξεχνάμε επειδή συνηθίζουμε στις νέες κυκλοφορίες και, πολλές φορές, δεν την εκτιμάμε ή τη μηδενίζουμε πολύ εύκολα (βλ. τίτλο στήλης). Αρκεί να πάτε πίσω μία μόλις γενιά και να παρατηρήσετε τις τότε παραγωγές. Τα απίστευτα γραφικά της εποχής μοιάζουν απλοϊκά, το animation δείχνει ξύλινο. Και, εντάξει, το PS3 ή το Xbox 360 ακόμα αντέχουν το πέρασμα του χρόνου (λέμε τώρα), αλλά για πηγαίνετε λίγο πιο πίσω. Σοκ. Είναι πράγματι πολύ εκπαιδευτική μια τέτοια ξενάγηση στο χρόνο. Αν μη τι άλλο, αν είστε σαν εμένα, που είχα την τύχη να παρατηρήσω την πορεία και την εξέλιξη των videogames όλα αυτά τα χρόνια, τότε έχετε ένα ακόμα πλεονέκτημα έναντι των πιο «αρχάριων». Μπορείτε να παρατηρήσετε και -κυρίως- να εκτιμήσετε τις προσπάθειες των σύγχρονων δημιουργών ως προς τα γραφικά, να δείτε λεπτομέρειες που πολλοί βιάζονται να τις θεωρήσουν δεδομένες. Η κίνηση των μαλλιών στους πρωταγωνιστές, το ρεαλιστικό νερό, οι ακτίνες του ήλιου που «τυφλώνουν» την κάμερα, οι λεπτομέρειες στο animation που ζωντανεύουν τον όποιο χαρακτήρα και πολλά άλλα, είναι πράγματα που τα έχουμε συνηθίσει πια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνταν δεδομένα. Αφήστε που, πολλές φορές, δυσκολεύουν ακόμα τις ομάδες ανάπτυξης. Π.χ. τα παιχνίδια με καλό facial animation είναι πλέον πάρα πολλά, σίγουρα όμως δεν είναι όλα, σίγουρα υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί τίτλοι που βάζουν το συγκεκριμένο στοιχείο σε δεύτερη μοίρα. Και ας επιμένουν να κάνουν κοντινά στα άψυχα μοντέλα χαρακτήρων (άμα δεν, μην). Ή οι χρόνοι φόρτωσης, που η επόμενη γενιά υπόσχεται ότι θα εξαλείψει σχεδόν, εξακολουθούν να υπάρχουν στους περισσότερους τίτλους, αν και πλέον πολλοί το έχουν καταφέρει ήδη. Θυμάμαι ακόμη το πρώτο Jak and Daxter στο PS2 που διαφήμιζε αυτό ακριβώς. Και ήταν όντως εντυπωσιακό τότε το εγχείρημα.
Να πάω πιο πίσω; Να θυμίσω τις ομίχλες που έκρυβαν το περιβάλλον στο βάθος γιατί τα μηχανήματα δεν μπορούσαν να το αποδώσουν σωστά; Το aliasing που πλέον δεν το βλέπουμε, την απόδοση ατμόσφαιρας που κάποτε ήταν πολυτέλεια και τώρα υποχρέωση;
Πραγματικά αρκεί και αξίζει να δείτε ένα από τα πολλά συγκριτικά βίντεο. Θα σας βοηθήσουν να εκτιμήσετε τις σημερινές προσπάθειες αλλά, κυρίως, την πορεία που μας οδήγησε στις υπερπαραγωγές του σήμερα. Και αν την έχετε ζήσει από κοντά όπως και εγώ, τότε σίγουρα θα δείτε λεπτομέρειες που έχετε επιλέξει υποσυνείδητα να μη θυμάστε πια.
Μπα δυστυχώς δεν συμφωνώ ούτε κατα το ελάχιστο. Δεν εντυπωσιάζομαι κια δεν ξεγελιεμαι. Να πάω στα πίσω παιχνίδια.. ξύλινο animation θα δω αλλα λεπτομέρια και προσπάθεια για θα δεδομένα της εκάστοτε ραμ θα δω σίγουρα ένα παραπάνω. Φτάσαμε στο 2020 και οι περισσότερες μηχανές γραφικών είναι look but dont touch. Αλληλεπίδραση σχεδόν μηδέν. Τα έλεγα και με τα pre rendered γραφικά το 1998 τα λέω και τώρα. Δεν φέρνουν επανάσταση οι βλεφαρίδες και τα μαλλιά...κανα πραγματικά διαδραστικό περιβάλλον φέρνει επανάσταση αλλα ο κόσμος έχει κλείσει τα μάτια το μυαλό και την ψυχή του.