Από τους πλέον βασικούς μηχανισμούς μέχρι τις περίπλοκες έννοιες δύσκολων γρίφων, ένας αρχάριος παίκτης έχει πολλά πράγματα που πρέπει να μάθει, μόνο και μόνο για να απολαύσει έναν τίτλο που του κίνησε το ενδιαφέρον. Για να μη μιλήσω για το κόστος. Για ένα παιχνίδι θα πρέπει κάποιος να επενδύσει σε μια σχετικά σύγχρονη τηλεόραση, σε μια κονσόλα, σε συνδρομή και σύνδεση στο Internet (για online gaming) και δεν ξέρω σε πόσα άλλα. Αυτό από μόνο του αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα και τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο όταν κάποιος συνειδητοποιήσει το χρόνο που απαιτείται για την ολοκλήρωση ενός τυπικού τίτλου. Όλα τα παραπάνω μπορεί να αποτελούν και έναν από τους βασικότερους λόγους που ανθεί τα τελευταία χρόνια το mobile gaming. Ναι το είδος του gaming που εμείς οι "hardcore" σνομπάρουμε, είναι το είδος που έχει κατακτήσει τεράστιο κοινό, το οποίο σπάνια ταυτίζεται με το κοινό των παραδοσιακών videogames. Από τη μία, η ίδια η συσκευή που όλοι έχουν και, από την άλλη, ο απλός χαρακτήρας των τίτλων και η αμεσότητα που προσφέρει ο έλεγχος μέσω αφής, αρκούν για να τραβήξουν κοινό που μέχρι πρόσφατα άκουγε videogames και άλλαζε δρόμο.
Η απάντηση των core games ήταν να μειωθεί το επίπεδο δυσκολίας των τίτλων, ίσως και η διάρκειά τους, αλλά είναι μια απάντηση που ούτε λύνει το πρόβλημα ούτε ευχαριστεί το βασικό κοινό τους. Το επίπεδο δυσκολίας δεν επηρεάζει άμεσα τη δυνατότητα πρόσβασης σε τίτλους. Όσο εύκολο και αν είναι ένα παιχνίδι, εξακολουθεί να απαιτεί γνώσεις που εμείς έχουμε αποκτήσει μετά από πολλά χρόνια εξάσκησης: μέτρηση άλματος για την υπερπήδηση εμποδίων, διαχείριση inventory, save, χειρισμό κάμερας κ.ά. Βασικά μεν, τόσο άγνωστα στους περισσότερους.
Η αλήθεια είναι ότι με τα σημερινά δεδομένα, λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει. Απαιτείται σίγουρα μια αναθεώρηση στον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται τα videogames, αλλά στην ουσία δεν υπάρχει λύση καθολικά αποδεκτή. Ίσως πάλι η άνθιση του mobile gaming να αποτελέσει για ορισμένους ένα είδος εκπαίδευσης που θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν σε πιο ολοκληρωμένες εμπειρίες. Κάτι που δεν με χαλάει, αλλά μάλλον είναι δύσκολο να γίνει πραγματικότητα.
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον τίτλο του άρθρου. Πράγματι τα videogames δεν είναι για όλους. Είναι ένα χόμπι το οποίο απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις και δεξιότητες οι οποίες όμως είναι δυνατό να αποκτηθούν με τον καιρό, τη μελέτη των πραγμάτων και την εξάσκηση. Σπανίως απαιτείται ταλέντο και εξεζητημένη γνώση, ιδιαίτερα στα παιχνίδια που κυκλοφορούν τη σημερινή εποχή γιατί αν κοιτάξει κανείς 1- 2 δεκαετίες πίσω θα βρει πολλούς τίτλους, η δυσκολία των οποίων ξεπερνούσε κατά πολύ τις ικανότητες του μέσου ανθρώπου.
Με τη δυσκολία των παιχνιδιών να έχει μειωθεί σημαντικά, κάτι το οποίο προσωπικά με έχει δυσαρεστήσει μιας και οι προκλήσεις ολοένα και μειώνονται και η κυματοειδής καμπύλη κοντεύει να καταντήσει παντού μια γραμμική εμπειρία, έχουμε την εμφάνιση αμέτρητων τίτλων οι οποίοι είναι προορισμένοι για φορητές συσκευές και όπως εγώ τουλάχιστον το βλέπω, δεν προορίζονται για ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι το ίδιο χόμπι, αλλά για κοινό που θέλει να περάσει την ώρα του περιμένοντας τον επόμενο συρμό του μετρό, το ραντεβού του που έχει καθυστερήσει ή να ανάψει το φανάρι και να ξεμπλοκάρει από το μποτιλιάρισμα. Τα videogames με όλη την έννοια της λέξης δεν είναι για αυτούς. Αυτοί τα αντιμετωπίζουν τελείως επιφανειακά, όχι ως ένα χόμπι όπου ο ερασιτέχνης εμβαθύνει δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό για να επιτύχει κάθε φορά και πιο υψηλό σκορ ή για να "ξεκλειδώσει" όλα τα λεγόμενα και ως achievements.
Όσο εγωιστικό και αν ακούγεται και αυτό δεν θέλω να βάζω τον εαυτό μου δίπλα σε ανθρώπους που ναι μεν παίζουν videogames αλλά τα αντιμετωπίζουν με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο από ότι εγώ.
Όσο τώρα για την προσβασιμότητα, λύσεις υπάρχουν πολλές. Αρκεί κάποιος να παρατηρήσει το Bayonetta 2 όπου οι παίκτες μπορούν να πραγματοποιήσουν όλες τις κινήσεις και τα πολύπλοκα combos χρησιμοποιώντας απλά και μόνο το stylus και την οθόνη του Wii U gamepad. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ικανότητες ούτε για το χειρισμό της κάμερας, ούτε για την υπερπήδηση εμποδίων, δεν απαιτείται στο παιχνίδι αυτό καν η ύπαρξη τηλεόρασης, δεν απαιτείται σύνδεση στο internet, και παρόλα αυτά πρόκειται για μία ΑΑΑ παραγωγή.
Το ζητούμενο είναι, έστω ότι όλο και περισσότερα παιχνίδια ακολουθήσουν στο μέλλον το παράδειγμα του Bayonetta 2, είναι αυτή η υπεραπλούστευση ικανή να προσελκύσει όλους όσους βλέπουν το gaming ως μια επιφανειακή εμπειρία;
Δυο πραγματα θεωρω πως αποτρεπουν περισσοτερο εναν μη gamer ωστε να ασχοληθει σοβαρα με το χομμπι μας. Ο χρονος και ο χειρισμος της καμερας. :P
Για τον χρονο δεν θελει και πολυ αναλυση απλα πες σε εναν που ειδε ενα βιντεο στο youtube και του αρεσε το DA Inquisition οτι για να το τερματισεις θελει το λιγοτερο 40 ωρες και η αντιδραση του θα ειναι να παει να παιξει Cut The Rope. Για την καμερα πραγματικα αδυνατω να κατανοησω πως δεν μπορουν να την ελεγξουν ορισμενες φορες. Του δινεις controller και του λες: "Αριστερος μοχλος (αν του πεις αναλογικος μοχλος θα σε κοιταξει σαν κινεζος) κινηση παικτη, δεξι μοχλος καμερα" και να τον βλεπεις να παιζει μονο με τον αριστερο. (!) Να μην μπορει να συγχρονιστει λεμε.
Βεβαια και η δυσκολια ειναι ενας καθοριστικος παραγοντας που αποτρεπει πολλους να δοκιμασουν ενα παιχνιδι. Για αυτο τωρα τρωμε στη μαπα ευκολα παιχνιδια παιζοντας στο normal επιπεδο δυσκολιας οταν την δεκαετια του '90 που γεννηθηκα εγω, υπηρχαν παιχνιδια που στο normal εφτυνες αιμα για να τα τελειωσεις. Παιχνιδια που ορισμενες φορες ηθελες οδηγο στρατηγικης για να τα τερματισεις. (πχ. βλεπε Dino Crisis, Resident Evil games, Tomb Raider κλπ)
Θεωρω πως η ηλικια και η υπομονη παιζει σημαντικο ρολο για την ενασχοληση με τα video games. Πιστευω οτι ολη αυτη η υπεραπλουστευση μηχανισμων στο gameplay (τρανο παραδειγμα αυτο που αναφερει ο Νικητας απο πανω με το Bayonetta 2) γινεται για να προσεγγισει τους μεγαλους που δεν ασχοληθηκαν ποτε με βιντεοπαιχνιδια. Ο πιτσιρικας που θα δοκιμασει τωρα, θα προσαρμοστει ευκολα και θα παρει μπρος πιο γρηγορα σε σχεση με εναν μεγαλυτερο.
Ετσι ακριβως... Γι'αυτο πετυχε το wii την προηγουμενη γενια: Γνωστα franchises, προσιτος χειρισμος, παμφτηνα bundle με παιχνιδια για ολους, υποστηριξη των τηλεορασεων της εποχης με scart κλπ.
Αν και δε μου αρεσει ο τροπος που προσπαθησαν οι μεγαλες εταιρειες να κανουν τα παιχνιδια πανευκολα και προσιτα στην μαζα, ξερω πολυ κοσμο, ακομη και κοπελες που ενα Assassin's Creed το παιξανε και το ευχαριστηθηκαν, οποτε θα συνεχιστει αυτη η λογικη. Ελπιζω μονο οχι στην ιδια εκταση με τα προηγουμενα χρονια.
Τα mobile games σαφως και θα εκπαιδευσουν το ευρυ κοινο στο gaming και δεν πρεπει να τα υποτιμαμε η να τα βλεπουμε με αρνητικη ματια. Πολυς κοσμος θα ψαξει το επομενο βημα και θα εχει πλεον αυτη την προυπηρεσια που χρειαζεται για να ασχοληθει με pc/console gaming. Αλλωστε, ποσο διαφερουν ολα αυτα τα mobile παιχνιδια απο εκεινα που παιζαμε σωρηδον σε snes, amiga, megadrive εμεις οι "hardcore"?
@nkav64 και Deathracer2009 Δεν ηταν ολα τα παλια παιχνιδια δυσκολα. Και η δυσκολια τους προερχοταν απο την αναγκη να σου φανε οσο το δυνατον πιο πολλα χρηματα στα arcade η στην ενοικιαση (οι μισοι μηχανισμοι του resident evil 1 για οποιον δεν ξερει οφειλονται εκει).
Επισης υπαρχουν πολλα δυσκολα παιχνιδια σε mobile επιπεδο με τρελη επιτυχια, οπως τα flappy bird και candy crush. Σε τετοιους τιτλους το ποσο θα ασχοληθει ο καθενας και που θα το φτασει ειναι πολυ υποκειμενικο. Πολλοι τα παρατανε νωρις, αλλοι καιγονται μεχρι τελικης πτωσης κι ας μην ειναι gamers με την κλασικη εννοια της λεξης.
Γενικοτερα η αγορα των κινητων αποδεικνυει οτι το gaming ειναι μια πολυ mainstream διασκεδαση στην καρδια της. Υπαρχουν ομως πολλα επιπεδα ενασχολησης και η αγορα μιας ακριβης συσκευης που ειναι μονο για gaming σιγουρα δε βρισκεται στο entry level. Μιας και το ανεφερα, θυμηθειτε ποσος κοσμος πηρε ενα ps2 για κυρια χρηση ως dvd player! Κι εννοειται γουσταραν και ως εξτρα δυνατοτητα μερικες ωρες καψιματος σε κανα ραλακι η κκανα προ.
@alex4444 καταλαβαίνεις προφανώς ότι αναφέρομαι πολύ νωρίτερα από τις εποχές που λες και επειδή έζησα ως έφηβος- ενήλικας την εποχή των snes, amiga, megadrive δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να συγκρίνω ακόμα και το Double Dragon 3 με το συρφετό που κυκλοφορεί στις μέρες μας για φορητές συσκευές.
Ακόμα θα ήθελα να μου πεις που ακριβώς γράφω τη φράση "Όλα τα παλιά παιχνίδια ήταν δύσκολα".
Η δυσκολία δεν προερχόταν από την ανάγκη να σου φάνε περισσότερα χρήματα ή από την ενοικίαση. Στην εποχή μου τουλάχιστον δεν υπήρχε κανένα video club που νοίκιαζε παιχνίδια για Spectrum, Amstrad, Commodore 64, Amiga, Atari ST. Απλά υπήρχαν έννοιες όπως το replayability οι οποίες σήμερα κοντεύουν να περάσουν στο πάνθεον της ιστορίας. Επίσης δεν υπήρχε ο πανικός που επικρατεί σήμερα με τον αριθμό και την ποικιλία παιχνιδιών. Οπότε ο κάθε developer έπρεπε να σε κρατήσει καθηλωμένο όσο το δυνατό περισσότερο στον τίτλο του. Ακόμα το κάθε παιχνίδι απαιτούσε το σταδιακό "χτίσιμο" κάποιων skills, πράγμα το οποίο όλο και φθίνει στις μέρες μας.
Μην ξεχνάμε όλα τα arcades είχαν βαθμούς δυσκολίας, όπως και αριθμούς ζωών και ήταν στο χέρι κάθε μαγαζάτορα το που θα βάλει τη στάθμη, οπότε δεν ήταν κάτι που προερχόταν από τους developers. Για του λόγου το αληθές αρκεί κάποιος να ξεκινήσει ένα MAME emulator και να ρίξει μια ματιά στα settings κάθε game rom.
Τέλος δεν πιστεύω ότι όσοι ασχολούνται επιφανειακά με το gaming όπως αυτοί που ανέφερα παραπάνω έχουν την οποιαδήποτε πιθανότητα να μετεξελιχθούν σε χομπίστες gamers.
@nkav64 Δεν το ειπες εσυ συγκεκριμενα και προφανως δεν εννοουσες κατι τοσο απολυτο, απλα παιζω και τον δικηγορο του διαβολου στο θεμα. Πιανω βλεπεις πολλες φορες και τον εαυτο μου να ειναι ο ξερολας σε φαση "Games back in my days where really hard...".
Απλα ανεφερα και για οποιον δεν ξερει και βλεπει τη συζητηση οτι η ανεξηγητη δυσκολια σε αρκετα παλια παιχνιδια ηταν μηχανισμος ειτε για να μεγαλωνει η διαρκεια οπως σωστα ανεφερες, ειτε για να ταιριαζει στην λογικη των coin ops και της ενοικιασης απο τα video clubs.
Παντως για εποχες πριν απο τo snes οφειλω νω διευκρυνισω οτι δεν το 'χω!
@Deathracer ΠΑΝΤΑ είναι ο χειρισμός της κάμερας. ΠΑΝΤΑ. :P
Για μένα πάντως αυτό που οφείλει να γίνει είναι περισσότεροι μεταβατικοί τίτλοι αλλά όχι με την έννοια που το εννοεί ο Λεωνίδας.
Αλλαγές στο επίπεδο του χειρισμού ή και του σχεδιασμού νομίζω πως είναι ανούσιες επί της παρούσης και όταν μιλάμε για τα συμβατικά συστήματα χειρισμού αυτό είναι ακόμα πιο προφανές. Αναφορικά με τον χειρισμό, λίγο-πολύ, ο δεξιός αναλογικός στην κάμερα είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να έχουμε ενώ όταν μιλάμε για σχεδιασμό, δοκίμασε μόνο να πιάσεις έναν παλιό τίτλο και θα καταλάβεις τα άλματα που έχουν γίνει σε latency, συντονισμό ενεργειών και γενικότερα σχεδιαστική φιλοσοφία.
Για παράδειγμα, δοκίμασα να παίξω τη συλλογή των Jak (Jak 3) στο Vita αλλά και στο PS3 και μετά βίας κατάφερα να περάσω το ρημάδι το tutorial. Και κάποτε τα είχαμε ψωμοτύρι δαύτα.
Αυτό που εννοώ εγώ με τη λέξη "μεταβατικοί" αφορά στις εμπειρίες που προσφέρονται. Όταν σαν βιομηχανία έχεις την ευχέρεια να προσφέρεις κινηματογραφικές και ουσιαστικές εμπειρίες στο ύφος των Uncharted, του The Last of Us, του Walking Dead τότε θέλεις ακριβώς αυτές τις εμπειρίες για να φέρεις νέο κόσμο στο gaming. Το mobile gaming (προτιμώ τη χρήση του πιο δόκιμου όρου "toilet gaming") είναι κάτι διαφορετικό για μένα και δεν μας επηρεάζει τόσο άμεσα όσο νομίζουμε.
Για μένα το παιχνίδι παίζεται στο αν η εμπειρία είναι εντυπωσιακή, έχει επικοινωνιακή βαρύτητα ("ρε φίλε παίζει κείνη κει η μανίτσα από το Juno σε τούτο δω") και -κυρίως- ουσία (ώστε να μείνει στο μέσο ο παίκτης). Δεν είναι τόσο δύσκολο το μέσο, λίγο μάρκετινγκ θέλουμε.
Η κατακλείδα του κειμένου ήταν ένα πράγμα που ήθελα να αναφέρω όταν διάβαζα το κείμενο, όπως επίσης και το ότι δεν υπάρχει λύση που να είναι αποδεκτή από όλους.
Τώρα, στα υπόλοιπα, δεν πειράζει που απαιτούμε κάποια πράγματα από τους άλλους, για να μπούνε στον χώρο!
Κάποιος που δεν έχει περάσει από Junior, A, B, C, D, E, F, G και First Certificate δεν μπορεί να κάνει μεταφράσεις αγγλικών κειμένων και να ετοιμάσει την πτυχιακή του, αλλά δεν χαμηλώνει το επίπεδο δυσκολίας μιας πτυχιακής για να τον ικανοποιήσει. Και εκεί μιλάμε για χρόνια προσπάθειας και σοβαρούς κόπους και διάβασμα-αγγαρεία για πολλούς... Αν δεν τους ελκύει το μέσο που μας αρέσει ώστε να προσπαθήσουν και λίγο, πολύ λιγότερο από τα αγγλικά, τότε να μην έρθουν ποτέ. Έτσι κι αλλιώς, όπως θα έρχονταν, έτσι θα έφευγαν κιόλας μετά από λίγο...
Το gaming δεν «σώζεται» από περιστασιακούς και τυχάρπαστους!
Το κόστος έχει γίνει πλέον αστείο για τους περισσότερους τίτλους και σίγουρα αποτρεπτικό παράγοντα για κάποιον που δεν ενδιαφέρεται και πολύ γενικότερα για το gaming και θέλει απλά να παίξει κάτι.
Από τα άλλα μόνο τα κουμπιά να σκεφτούμε.... Εμείς ξέρουμε πως στα περισσότερα παιχνίδια (για pc π.χ.) θα τρέξεις με το shift θα πηδήξεις με το space και αυτό για τους περισσότερους δεν αποτελεί γενική γνώση και βλέπω σε πολλά παιχνίδια πλέον εξαφανίζονται τα tutorials με την παραδοσιακή παλιά μορφή...
Ενδιαφέρον άρθρο.... ;-)
Εγώ πάλι βλέπω το ακριβώς αντίθετο από τη θέση του blog. Με τη ραγδαία εξάπλωση των smartphones, των tablets και γενικά internet machines όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται σε επαφή με απλά, καθημερινά παιχνίδια και δαπανά όλο και περισσότερο χρόνο. Αυτό το ηλικακό φάσμα είναι πολύ ευρύτερο από αυτό των PC και των κονσολών, ακόμα και των handhelds.
Είναι πολύ πιο εύκολο για ένα μη gamer να παίξει (ακόμα και να καεί) σε ένα απλό twin stick shooter ή action στο iPhone του, το οποίο είναι μια συσκευή που τη χρησιμοποιεί καθημερινά με πολύ μεγάλη ευκολία και του είναι οικεία, από το να τον πείσεις να πιάσει στα χέρια του controller, πόσο μάλλον πληκτρολόγιο.
Και αυτό συβαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό, που φαίνεται και εμπορικά από τον τεράστιο αριθμό τίτλων που επιβιώνουν. Για να
Ο αντίλογος βέβαια από τους "gamers" είναι πως αυτοί δεν είναι gamers, είναι κάτι άλλο, και αυτά που παίζουν δεν είναι παιχνίδια αλλά αηδίες. Διαφωνώ και το θεωρώ εντελώς ελιτίστικη προσέγγιση, ίσως γιατί πρωτοξεκίνησα (πριν αποκτήσω Atari 2600) με Tetris και κάτι κοκκινόμαυρα κομπιουτεράκια με παιχνίδια. Ο χρόνος που δαπανάς μπορεί κάλλιστα να είναι ο ίδιος, η διασκέδασή σου το ίδιο, και ακόμα και αν εξαιρέσεις τα browser games του facebook, το κοινό είναι πάρα πολύ μεγάλο. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα απαιτούν και σημαντική ικανότητα.
Το πολύ θετικό, ακόμα και σε αυτή την εισαγωγική αν θέλετε εκδοχή του gaming (γιατί τέτοιο είναι) είναι το ότι ολοένα και περισσότερος κόσμος έρχεται σε επαφή πολύ αναίμακτα και χωρίς να το καλοκαταλάβει με την έννοια "video game", οπότε και πολλές προκαταλήψεις απέναντι στους πιο "παραδοσιακούς" gamers έχουν χάσει αρκετό έδαφος. Απεναντίας, οι gamers εξακολουθούν να έχουν ένα απαξιωτικό σηκωμένο φρύδι απέναντι σε αυτό το κοινό, που στην τελική απλά χρησιμοποιεί διαφορετική πλατφόρμα.
Οπότε κοντολογίς στην πραγματικότητα (μαζί με δημογραφικές αλλαγές κλπ) παίζει πολύ περισσότερος κόσμος από ότι στο παρελθόν, το δυνητικό κοινό είναι πολύ μεγαλύτερο και όλο και περισσότεροι άνθρωποι έρχονται σε επαφή με τα video games.
Το θέμα όμως Tobajaras είναι πως λόγω του ότι έρχεται τόσος κόσμος στο gaming μέσω κινητών κλπ,πολλά studios που μας έχουν χαρίσει εκπληκτικές παραγωγές,στρέφονται κατά κει και μόνο.Και αν το παράδειγμα της Mistwalker σε αφήνει αδιάφορο,τι να πούμε για την Sega;
Συγγνωμη αλλα γενικα παιζουν πολλα θεματα ταυτοχρονα. Οταν εγω παω να παιξω ενα παιχνιδι πλεον και με το που κυκλοφορει εχει day one patch και πιο μετα και 2 και 3 κλπ με τι ορεξη να κατσω να ασχοληθω σοβαρα με αυτο το παιχνιδι? Πλεον αυτο γινεται κατα κορον σε ολους τους τιτλους ΑΑΑ. Σκεφτονται, "ετοιμασε το να ειναι στην ωρα του στα ραφια για τις αγορες κι αμα ειναι μαπα το παιχνιδι ενταξει μωρε. Εχουμε πλεον το internet οποτε κανουν τα updates και τα patches για να διορθωθει." Βεβαια και να μη διορθωθει υπαρχει η στρατιγικη του "αντιλλαμβανομαστε τα λαθη μας και στο επομενο θα βαλουμε τα δυνατα μας για την απολυτη εμπειρια."
Αρα εγω οταν οι ΑΑΑ τιτλοι ειναι τιγκα στα bug πχ AC Unity με τι ορεξη να κατσω να ασχοληθω σοβαρα? Καθομαι να παιξω τα indie που δεν εχεις τις τρομακτικες απαιτησεις εκτος του να ειναι ωραιο το παιχνιδι να εχει ενα αλφα σεναριο και να σε κραταει. Ετσι λοιπον με ενα παιχνιδι στο περιπου σαν mobile game περναω πολυ ευχαριστα την ωρα μου.
Για αυτο λοιπον αρκετος κοσμος πλεον παιζει πειρατικα παιχνιδια. Σιγουρα υπαρχουν αυτοι που και τον πιο τουμπανο τιτλο να τους δωσεις θα προτιμησουν να το κατεβασουν. Αλλα οι περισσοτεροι δε θελουν να δωσουν 40-50-60 ευρο και να χρειαζονται day one patch και ααααμα διορθωθει καπως αντε να παιξουμε.
Η πραγματικοτητα ειναι μια και δεν την εχω δει καπου μεχρι τωρα. Ισως να αισθανομαι μονο εγω ετσι: Τα τελευταια χρονια εχω προσπαθησει αρκετες φορες να καταφερω τον εαυτο μου να του αρεσει ενα παιχνιδι με το ζορι γιατι λεω δε μπορει κατι θα κανω εγω λαθος. Αποκλειεται να ειναι τοσο κακοσχεδιασμενο. Κι ομως απο ενα σημειο και μετα καταλαβα οτι δεν ειναι ετσι τα πραγματα..