Είμαι ο Λεωνίδας και είμαι καλά. Παίζω videogames πάνω από 30 χρόνια και ακόμα δεν έχω εθιστεί σε αυτά. Μπορεί να έχω δαπανήσει άπειρες ώρες μαζί τους, να έχω κάνει μαραθώνιους gaming και όμως είμαι ακόμη καλά.
Μα τα videogames εθίζουν. Έχουν δημιουργηθεί ειδικές κλινικές απεξάρτησης, υπάρχουν κρούσματα. Ναι τα videogames εθίζουν. Όπως ο τζόγος, το τσιγάρο, τα ναρκωτικά. Και ναι το πρόβλημα είναι αληθινό και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε ως τέτοιο, να μην αδιαφορήσουμε, να μην το σνομπάρουμε. Ειδικά εμείς που ασχολούμαστε μαζί τους και ξέρουμε ή, μάλλον, νιώθουμε την αλήθεια.
Παρά την παραπάνω παραδοχή, δεν μπορώ να μην εκνευρίζομαι. Εκνευρίζομαι με τους απ’ έξω που ψάχνουν πάντα την αφορμή να κρίνουν, να καταδικάσουν και να γενικεύσουν. Να μας βάλουν όλους στο ίδιο τσουβάλι, χωρίς καμία ουσιαστική έρευνα. Ναι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά δεν είναι (μόνο) τα videogames. Είναι το μέσο για το κάψιμο, όχι όμως η αιτία. Σίγουρα είναι εύκολο να τα δείξουμε με το δάχτυλό μας και να κουνήσουμε επικριτικά το κεφάλι, αλλά έτσι απλώς εθελοτυφλούμε. Οι απ’ έξω που τους ακούμε πολύ συχνά να καταριούνται τα παιχνίδια και να γεμίζουν με τρόμο τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνά μας, είναι οι ίδιοι που αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν το συγκεκριμένο είδος ψυχαγωγίας ως σύγχρονη νταντά, ως τρόπο να «ησυχάσει λίγο το κεφάλι μας». Είναι το περιβάλλον γύρω από τον εθισμένο που μόλις χτυπήσει πάνω στον τοίχο του προβλήματος συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά, ξεχνώντας την αδιαφορία που επεδείκνυε μέχρι τότε. Και τότε φωνάζει και απειλεί και καταριέται την κοινωνία και το κράτος, αφήνοντας βολικά στο πλάι τον εαυτό του και τις δικές του ευθύνες. Μετά ηρεμεί, για λίγο τουλάχιστον, ξεθυμαίνει, μέχρι την επόμενη φορά που θα ακούσει ή θα θυμηθεί ότι κάτι δεν πάει καλά ή όταν η αγαπημένη του νταντά, ανεξέλεγκτη, δείχνει τις επιπτώσεις της.
Όχι, τα videogames δεν είναι άγια. Έχουν σχεδιαστεί να εθίζουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και σίγουρα χρειάζεται προσπάθεια για ισορροπία από τον ίδιο τον παίκτη. Αν δεν τα καταφέρνει, τότε χρειάζεται βοήθεια. Από τους δικούς του ανθρώπους κυρίως. Όχι από αδιάφορους γονείς που «εντάξει ένα παιχνίδι είναι, εγώ δεν ξέρω από αυτά», όχι από έμπειρους gamers που απορρίπτουν αυτόματα την πιθανότητα του κινδύνου, θέλοντας να υποστηρίξουν την αγαπημένη τους ασχολία, μη σηκώνοντας μύγα στο σπαθί τους, όχι από ανειδίκευτους ειδικούς που βιάζονται να εκφράσουν γνώμες-νόμους.
Το πρόβλημα σίγουρα υπάρχει, αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά γύρω του για να το διαπιστώσει. Υπάρχει όμως και η υπερβολή, η αγάπη για τη δημιουργία εντυπώσεων και φόβου, η ασχετοσύνη και, κυρίως, η αδιαφορία. Οι απότομες αντιδράσεις που έχουν αντίθετα αποτελέσματα ή η σιγουριά ότι «εγώ το ελέγχω άνετα».
Είμαι ο Λεωνίδας και είμαι καλά. Παίζω videogames πάνω από 30 χρόνια και ακόμα δεν έχω εθιστεί σε αυτά.
Απλή τύχη ή μήπως ο εθισμός δεν είναι τελικά μια ανεξήγητη, μαγική διαδικασία;
Συμφωνώ με τα όσα γράφονται στο άρθρο. Υπάρχει πρόβλημα. Πάντοτε υπήρχε. Μήπως και τότε δεν υπήρχε κόσμος που ξημεροβραδιαζόταν με ένα φραπέ και ένα πακέτο τσιγάρα στις αίθουσες των arcades, μπροστά από το Ms Pac-Man ή ο,τι άλλο κυκλοφορούσε την εποχή εκείνη; Μήπως εθισμός δεν είναι να τρως και ένα κουτί πάστες την ημέρα; Εκεί γιατί δεν το κάνουμε ζήτημα; Πλέον μιλάμε για βιομηχανία θεάματος. Ο καθένας κοιτάει να κερδίσει όσο το δυνατό περισσότερο από το χρόνο που σπαταλάει το κοινό μπροστά από μία οθόνη. Τα διάφορα κανάλια βλέπουν ότι χάνουν το παιχνίδι. Οπότε χάνουν από το κομμάτι της διαφημιστικής πίτας, που συνεπάγεται λιγότερα έσοδα. Αν δεν υπήρχε το χρήμα στη μέση, σιγά να μην ασχολιόταν κανεις με τα video games. Το μόνο μέσο που βγήκε και μίλησε ειλικρινά σχετικά με αυτό τον ανταγωνισμό είναι το Netflix, που κατέδειξε ως βασικό του αντίπαλο όχι το Hulu, αλλά το Fortnite. Κατά τα άλλα, κάποιοι δήθεν ειδικοί που δεν έχουν πιάσει ποτέ στα χέρια τους χειριστήριο, βγαίνουν και λένε τις φιλοσοφίες τους. Απλά κρίμα γιατί υποτίθεται ότι έχουν σπουδάσει.
Εχει κουρασει το θεμα εθισμος και video games. Σαν θεμα. Λες και εχουν λυθει ολες οι χειροτερες μορφες εθισμου που προηγουνται και τωρα αυτο ειναι το επομενο στην λιστα.
Νικητα τα καναλια και τα μεσα δεν ξερω αν βλεπουν ως ανταγωνιστη το gaming. Μου φαινεται παραλογο, ειναι τελειως ασχετα μεταξυ τους μεσα ψυχαγωγιας. Δηλαδη σε οτι μπορει να αφιερωσει τον ελευθερο χρονο του καποιος, πχ να παει για καφε,σινεμα,κολυμπι, ειναι ανταγωνιστης των καναλιων?
Ουτε θεωρω οτι πιστευουν και οι ιδιοι οτι μπορει να επηρεασουν την δημοτικοτητα του gaming οσες αρνητικες εκπομπες και τηλεοπτικα δελτια να αφιερωσουν σε αυτο.
Για μενα ασχολουνται τοσο οχι γιατι το βλεπουν ανταγωνιστικα αλλα γιατι απλα πουλαει σαν θεμα. Και μονο τους απανταχου τεχνοφοβικους (που ειναι παρα πολλοι και οχι μονο καποιας ηλικιας και πανω) να βαλεις αλλα και τους gamers που θελουν να δειξουν οτι δεν ειναι εθισμενοι, ανεβαινουν οι τηλεθεασεις και τα κλικ
Δε μιλάμε για συνήθειες όπως καφές, σινεμά κλπ. Κάποιος που είχε αυτές τις συνήθειες θα συνεχίσει να τις έχει. Μιλάμε για τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα διάφορα παρακλάδια της βιομηχανίας θεάματος. Με δεδομένο οτι έχουμε συγκεκριμένο χρόνο να περάσουμε μπροστά από μια οθόνη, καθένας κυνηγάει να μας αποσπάσει όσο περισσότερο από αυτό μπορεί.