Αγαπητέ χρήστη, παρατηρήσαμε οτι έχεις ενεργοποιημένο Ad Blocker.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity

Μουσική δωματίου: Broken Joysticks - Σελίδα 2

Η αφορμή για Μουσική δωματίου ήταν, ως συνήθως, συζήτηση που έγινε στο Facebook Group του Enternity. Για αυτό υπάρχει και η συγκεκριμένη στήλη άλλωστε.

Ξεκίνησε από χιούμορ αλλά, αναμενόμενα, η κουβέντα πήγε στα βραβεία που εστιάζουν στα games, μιας και πρόσφατα απονεμήθηκαν τα Golden Joystick Awards και σύντομα θα δούμε και τα The Game Awards. Κι ακόμη ψαχνόμαστε για να δούμε ποια έχουν αξία, πόση, ποια είναι αυτή και υπό ποιες συνθήκες προκύπτει ή είναι λογικό να προκύπτει. Το κλίμα είναι γιορτινό δηλαδή. Που λέει ο λόγος.


Έκτωρ Αποστολόπουλος
Με τα βραβεία για βιντεοπαιχνίδια δεν τα πήγαινα ποτέ καλά και τα τελευταία χρόνια θα μπορούσα να πω ότι δε τα πάω γενικότερα καλά με βραβεία, ανεξαρτήτως είδους διασκέδασης. Ενώ πιτσιρικάς παρακολουθούσα σαν τρελός MTV Awards, Grammy, Oscar και πάει λέγοντας, τα τελευταία χρόνια αρκούμαι στο να διαβάζω τίτλους, υποψηφιότητες και νικητές. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει προφανώς και με τα βραβεία τύπου Golden Joystick Awards και The Game Awards.

Ο λόγος βρίσκεται σίγουρα στις επιλογές που έχουμε λόγω internet και εξαιτίας των πάμπολων μέσων που βγάζουν τα δικά τους best of. Όταν έχεις τα δικά σου αγαπημένα κανάλια YouTube και αρθρογράφους αγαπημένων online μέσων που εμπιστεύεσαι ή ξέρεις ότι τα γούστα σας είναι κοντά, δεν σε ενδιαφέρει μετά και ιδιαίτερα να κάτσεις να δεις ένα show με υποψηφιότητες και βραβεία τα οποία στηρίζονται κυρίως στην εμπορικότητα ενός τίτλου. Το mainstream στοιχείο βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των βραβείων, οπότε για ενημερωτικούς/«εκπαιδευτικούς» λόγους δεν παρακολουθεί κανένας τα εν λόγω βραβεία.

Άρα επιστρέφουμε στην έννοια του τζέρτζελου των βραβείων ως show, το οποίο έχει κάπως σουλουπωθεί. Όσα αποσπάσματα έχω δει από τα συγκεκριμένα βραβεία, μου φάνηκαν απλώς ΟΚ, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Με αυτές τις παρατηρήσεις, λοιπόν, θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι βραβεία τύπου Golden Joystick και The Game Awards βοηθούν πολύ στη συζήτηση που γίνεται στις τάξεις του κοινού. Άδικες υποψηφιότητες, δίκαιες επικρατήσεις, υπερτιμημένα παιχνίδια και γενικότερα όλες οι κλασικές κουβέντες που γίνονται κατά τη διάρκεια αυτών των βραβείων.

Συμμετέχοντας, λοιπόν, κι εγώ σε αυτήν τη συζήτηση, οι υποψηφιότητες έχουν μία άκρως αναμενόμενη εικόνα, αφού το Death Stranding ήταν και είναι το πλέον πολυσυζητημένο παιχνίδι της χρονιάς. Από τον δημιουργό του (Kojima) μέχρι το χολιγουντιανό του καστ, δεν γινόταν να μη βρεθεί με τόσες υποψηφιότητες. Ή, για να το πούμε καλύτερα, δε γινόταν να μην έχει τόσες υποψηφιότητες στα πιο mainstream βραβεία στο χώρο των videogames, τα The Game Awards. Mόνο και μόνο η αστερόσκονη, το hype και το star system που υπάρχει σε αυτόν τον τίτλο, ταιριάζουν τέλεια στα δεδομένα του show.

Οπότε προφανώς και δεν περιμένω από τέτοια show να ανακηρύξουν το Disco Elysium GOTY, αν και πολύ θα ήθελα να προβάλλονται αυτά τα παιχνίδια στις μεγάλες κατηγορίες, ειδικά όταν πρόκειται για τόσο ποιοτικές κυκλοφορίες. Το ότι το Control πήρε τόσες υποψηφιότητες, ότι το Gears 5 να είναι απόν από το Multiplayer και ότι απουσιάζουν τα Devil May Cry 5 και Astral Chain από τις σημαντικές κατηγορίες είναι ατοπήματα που πλέον δεν μου προκαλούν εντύπωση.

Αντίθετα, στα Golden Joystick μου κέντρισε την προσοχή ότι τα Days Gone και Resident Evil 2 είχαν τόσο ισχυρή παρουσία, μιας και πρόκειται για παιχνίδια που άρεσαν σε πολύ κόσμο. Σίγουρα, το Days Gone είναι πιο αμφιλεγόμενο, μιας και υπήρχαν αρκετά θέματα, αλλά το remake του Resident Evil 2 αποτελεί μία κυκλοφορία που αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος. Το ότι το ένα remake κερδίζει το GOTY δημιουργεί σίγουρα υλικό προς συζήτηση, αλλά στο τέλος της ημέρας πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι μιλάμε για αστραφτερά βραβεία. Για shows τα οποία εστιάζουν στη λάμψη, στην επιβράβευση του «ντόρου» που προκλήθηκε από τον εκάστοτε τίτλο και στην έναρξη καφενειακών διαδικτιακών συζητήσεων. Η καθαρά ποιοτική ματιά περνάει σε δεύτερη μοίρα, κάτι που συμβαίνει άλλωστε και στα υπόλοιπα μέσα διασκέδασης.

Μάνος Βέζος
Είναι λίγο πολύ γνωστό ότι μου είναι δύσκολο να πάρω στα σοβαρά διαφόρων ειδών βραβεία στο gaming, με τα BAFTA να αποτελούν τη, μέχρι τώρα, αγαπημένη εξαίρεση. Σίγουρα δεν μπορώ να ενδιαφερθώ για τα Golden Joystick Awards ως βραβεία, ακριβώς επειδή βασίζονται σε επιλογές κοινού. Το μόνο που μου προσφέρουν είναι να δείχνουν ποιοι μεγάλοι κυρίως τίτλοι εξακολουθούν να μένουν στη σκέψη αρκετών παικτών μετά το λανσάρισμά τους. Το ότι ο κόσμος έδειξε τέτοια προτίμηση στο remake του Resident Evil 2 είναι σίγουρα τροφή για σκέψη, χρήσιμη τροφή κιόλας, η ίδια η βράβευση δεν βλέπω πώς μπορεί να σημαίνει κάτι στο τέλος. Είναι το άλλο άκρο των PlayStation Awards που υπολογίζουν αποκλειστικά και μόνο πωλήσεις στην ιαπωνική αγορά. Άρα άπαξ και ένας τίτλος που κυκλοφόρησε για PlayStation ξεπεράσει έναν αριθμό, βραβεύεται. Κι εκεί η χρησιμότητα της διαδικασίας εντοπίζεται στην αποκάλυψη των πωλήσεων και όχι στα βραβεία τα ίδια.

Τα The Game Awards, από την άλλη, παραείναι show για μένα, και show που προσπαθεί πάρα πολύ να είναι ταυτόχρονα και άλλα πράγματα προκειμένου να τραβήξει το ενδιαφέρον, πράγμα που ορισμένες φορές μεταφράζεται σε “World Premiere” trailer για DLC. Το ειδικότερο θέμα μου με τα The Game Awards είναι πως, σε αντίθεση με τα Golden Joystick Awards, δεν δείχνει να καταλήξει με τα χρόνια τι είδους σύμβολο θέλει να αποτελέσει για τη βιομηχανία και τον κόσμο.

Το αγαλματίδιο που παίρνει κάθε νικητής συμβολίζει την άνοδο των games ως μέσο έκφρασης, δείχνοντας έναν άγγελο να αναδύεται μέσα από, ας πούμε, pixels. Ποιος άγγελος αναδύεται όταν όλες οι υποψηφιότητες στην κατηγορία Best Family Game προέρχονται από την Nintendo; Ποιος άγγελος αναδύεται στην κατηγορία Best Community Management; Πόσο «fresh» πρέπει να είναι ένα indie game για να μεταπηδήσει από την κατηγορία Fresh Indie Game σε Best Indie Game; Και όταν είναι και στις δύο, τι εννοεί ο ποιητής; Ποιος ρημάδης άγγελος αναδύεται στην κατηγορία Best Content Creator Of The Year όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι οι γυναίκες gamers δεν βασίζονται σε αυτούς όσο βασίζονται στον περίγυρό τους για να διαλέξουν τι θα παίξουν; Τουλάχιστον δεν έχουμε κατηγορία ανά πλατφόρμα όπως στα Golden Joystick Awards. Είναι κι αυτή μιας πρόοδος.

Ούτε κουβέντα δεν έγραψα για Geoff Keighley. Φτιάχνω χαρακτήρα.

Σταύρος Βέργος
Στο μυαλό μου τα The Game Awards είναι κάτι μεταξύ των MTV Movie Awards και τους αγώνες στίβου που συμμετείχα όταν ήμουν μικρός στο σχολείο με τους γονείς να δίνουν λεφτά ώστε και τα παιδάκια που βγήκαν τελευταία να πάρουν ένα μετάλλιο. Στα Golden Joystick Awards το βραβείο Most Wanted Games σαν να λέμε βραβείο «είμαστε πολύ hyped!», βραβείο Best New Streamer/Broadcaster το ίδιο χρήσιμο με βραβείο «καλύτερου πρώην λιμενεργάτη» και το Ultimate Game of the Year με ενοχλεί το ίδιο με το να διαβάζω σε κατάλογο ταβέρνας με την επωνυμία «Μήτσος» πως υπάρχει η «σπέσιαλ σαλάτα Μήτσος». Όσο για τα The Game Awards έχουν παρουσιαστή τον Geoff Keighley άρα δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο.

Τα βραβεία είναι εξαιρετικά σημαντικά αν κάποιος αποφάσιζε να τα κάνει σωστά. Δεν είναι πως στον κινηματογράφο πάντα έχουμε λογική στις υποψηφιότητες και στις απονομές αλλά τουλάχιστον στα πιο μεγάλα υπάρχει μια λογική στο ποιος ψηφίζει και γιατί ψηφίζει. Δεν βγάζουν νόημα οι κατηγορίες αρκετών βραβείων, δεν βγαίνει νόημα γιατί χρειάζονται 20 χορηγοί και παράλληλα να κερδίζουν (Ω! Τι έκπληξη!) βραβεία άτομα που υποστηρίζονται απ' αυτούς τους χορηγούς, δεν πρέπει να έχουμε τα τσαλίμια του Keighley με τον Kojima. Δεν γίνεται τα βραβεία σαν θεσμός να προσκυνούν ανθρώπους και εταιρείες για να συμμετάσχουν ώστε να υπάρχει η αίσθηση πως τα videogames είναι επιτέλους mainstream. Πρέπει να είναι πάνω απ' όλα ο θεσμός. Και για να υπάρξει αυτός ο θεσμός πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι σε αυτές τις θέσεις που μπορούν να πάρουν τη δουλειά τους στα σοβαρά.

Μέχρι τότε θα υπάρχουν υποψηφιότητες και κερδισμένοι που θα δικαιώνονται και θα αδικούνται. Αλλά δεν θα πάρω στα σοβαρά τις βραβεύσεις εφόσον το σύστημα είναι χαλασμένο. Ακόμη και ένα σπασμένο ρολόι δύο φορές την ημέρα λέει σωστά την ώρα.
Νικήτας Καβουκλής
Σχέσεις με τα Golden Joystick Awards και με τα The Game Awards δεν είχα ποτέ, εκτός από τα τελευταία χρόνια για τις ανάγκες της ειδησιογραφίας του Enternity. Ούτε τα θεωρώ περιττά, ούτε και απολύτως απαραίτητα. Απλά είναι ένας τρόπος επιβράβευσης της προσπάθειας όσων δημιουργών κατόρθωσαν να κατακτήσουν το κοινό με τα παιχνίδια τους. Ευκαιρία για ένα ακόμα event, ευκαιρία κάποιοι να βγάλουν χρήματα, άλλοι να διαφημιστούν, ευκαιρία για ανακοινώσεις νέων παιχνιδιών.

Λίγο έως ελάχιστα παρακολούθησα τα τεκταινόμενα στα φετινά Golden Joystick Awards. Αυτό που μου έμεινε ήταν η απάντηση σε όσους φωνάζουν ότι η βιομηχανία δεν έχει ανάγκη από remakes, remasters και άλλου παρόμοιου τύπου αναβιώσεις. Η επικράτηση του Resident Evil 2 Remake έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο κόσμος διψάει να ζήσει τις εμπειρίες του τότε σε εκμοντερνισμένο περιβάλλον.

Όσο για τα επερχόμενα The Game Awards, έριξα μια ματιά στη λίστα με τα προτεινόμενα για το βραβείο της χρονιάς και με βάση τα όσα έχω παίξει φέτος, έμεινα με την απορία γιατί το Luigi's Mansion 3 δεν ήταν στη λίστα και με την ακόμα μεγαλύτερη απορία γιατί το Gears 5 δεν θα διεκδικήσει το κορυφαίο βραβείο. Ερωτηματικά μου δημιουργεί επίσης η παρουσία του The Outer Worlds. Με ποια δικαιολογία βρίσκεται σε αυτή τη θέση;

Με μυαλό ήδη αρκετά κουρασμένο και έχοντας κάψει ήδη τις μπαταρίες που δικαιούμαι για τα επόμενα τρία χρόνια, αφήνω την παραπάνω ερώτηση να αιωρείται. Ελπίζω μόνο κύριε αρχισυντάκτη να έχεις προμηθευτεί τίποτα κρασιά για τη νύχτα [σ.α.: Εννοείται διάβασα «νύστα»] των The Game Awards. Εγώ δηλώνω έτοιμος. Ντουέτο θα πάμε (και) αυτό το ξενύχτι.

Νίκος Λυμπέριος
Στις 15 Νοεμβρίου παρουσιάστηκαν οι νικητές των Golden Joystick Awards 2019 ενώ πριν μερικές μέρες άνοιξαν οι κάλπες για την επιλογή των παιχνιδιών που ο κόσμος θέλει να ψηφίσει στα The Game Awards 2019 του Geoff Keighley. Δυο εκδηλώσεις που έχουν ως βασικό πυρήνα την ανάδειξη των καλύτερων παιχνιδιών στην κατηγορία τους και ταυτόχρονα διαφέρουν όσο το νερό με το γάλα, αφού τα The Game Awards, πέρα από την ανάδειξη τίτλων, έχουν πάρει και τη μορφή γενικότερης εκδήλωσης με ανακοινώσεις νέων παιχνιδιών, αποκλειστικά trailers και άλλα.

Η ανάδειξη των νικητών στα Golden Joystick Awards γίνεται εξ ολοκλήρου από το κοινό, ενώ στην περίπτωση των The Game Awards η ψηφοφορία λαμβάνει υπόψιν της μια λίστα διακεκριμένων outlets (σύμφωνα με τις αξιώσεις που έχει θέση η ίδια η οργάνωση) στο 90% των ψήφων και ένα 10% τις ψήφους του κοινού. Αυτό σημαίνει ξεκάθαρα πως η μια διοργάνωση αποκαλύπτει τις προτιμήσεις του κόσμου στην επιλογή των παιχνιδιών ενώ η άλλη βγάζει μια ανάμικτη εικόνα παιχνιδιών σύμφωνα και με το πως αυτή έχει δημιουργηθεί από τους δημοσιογράφους. Σε κάθε περίπτωση η ανάδειξη έχει τα μειονεκτήματά της, στην περίπτωση των Golden Joystick Awards η πλατφόρμα με τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως πάντοτε θα έχει μεγαλύτερο προβάδισμα, ειδικά αν υπάρχουν αποκλειστικά της σε περισσότερες της μιας κατηγορίες, από την άλλη, για τα The Game Awards, θα μένει πάντοτε η υπόνοια για στημένες επιλογές, πόσο μάλλον στη φετινή διοργάνωση που το Death Stranding έχει την τιμητική του σε περισσότερες της μιας κατηγορίες και με δεδομένη τη σχέση διοργανωτή και δημιουργού, χωρίς φυσικά να σημαίνει αυτό πως είναι γεγονός ή ότι δεν υπάρχει εχεμύθεια στις τελικές επιλογές.

Για μένα τα βραβεία, τουλάχιστον αυτά που δεν αναδεικνύονται από το κοινό, δεν έχουν ιδιαίτερη αξία, δεν δείχνουν τις προτιμήσεις του κόσμου και στις περισσότερες των περιπτώσεων αναφέρονται για την ικανοποίηση των προσωπικών μας επιλογών, αν αυτές έτυχαν να επιλεγούν σε κάποια από τις κατηγορίες. Το ιδανικό θα ήταν τα βραβεία αυτά να φέρνουν στο προσκήνιο τίτλους που καινοτόμησαν στην κατηγορία τους, που έφεραν κάτι νέο και ώθησαν το μέσο μπροστά, ώστε να γίνουν φάρος έμπνευσης και για τους υπόλοιπους δημιουργούς. Από την άλλη η επιλογή από το κοινό βασίζεται στο μεγαλύτερο της μέρος είτε στην αγάπη για ένα παιχνίδι που ήρθε ως remake, όπως φαίνεται στην περίπτωση του Resident Evil 2 που επελέγη ως το απόλυτο παιχνίδι της χρονιάς για φέτος ή για τη στήριξη της αγαπημένης πλατφόρμας χωρίς κριτική σκέψη για τη βελτίωση του είδους και του μέσου. Εν κατακλείδι, από μένα, ούτε nay, ούτε yay για τα βραβεία, απλά γελάμε με το να τα συζητάμε.

Λεωνίδας Μαστέλλος
Υπάρχει μια αντίθεση μέσα μου με το θέμα των βραβείων. Από τη μία τα κοιτάζω με κάποια αδιαφορία, μιας και η πληροφορία δεν μου είναι σημαντική. Σπάνια θα πω «α πήρε βραβείο, μάλλον πρέπει να το αγοράσω». Από την άλλη, θεωρώ απαραίτητη την ύπαρξη τέτοιων event για το χώρο γενικότερα. Όπως στον κινηματογράφο και τη μουσική, η ύπαρξη βραβείων δίνει μια αίγλη, δημιουργεί «φασαρία» γύρω από την αγαπημένη μας ασχολία. Αυτό βέβαια που λείπει είναι η αίσθηση της σημαντικότητας. Τα Όσκαρ και τα Γκράμι έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μια κάποια βαρύτητα (αν και δεν γίνονται πάντα αποδεκτά). Έχουν επίσης καταφέρει να γίνουν σημαντικά ως event, ως γιορτή του αντίστοιχου κλάδου. Στα videogames αυτά μου λείπουν. Πρώτον, δεν νομίζω ότι τα βραβεία που παίζουν έχουν ιδιαίτερη σημασία (ίσως μόνο για τους δημιουργούς που παίρνουν μια κάποια αναγνώριση) και, δεύτερον, ως event είναι μάλλον αδιάφορα, δεν τραβάνε την προσοχή, τουλάχιστον όχι τη δική μου. Για να μην μιλήσω για θεωρίες συνωμοσίας κ.λπ.

Οπότε ναι μεν τα χρειαζόμαστε ως βιομηχανία, αλλά πρέπει να γίνουν πολλές και σημαντικές αλλαγές, για να κατακτήσουν τη θέση που τους πρέπει. Ως έχουν, είναι nice to have και τίποτα παραπάνω.

Πλάτων Πέππας
Είναι περίεργος ο κλάδος των videogames. Από τη μία, έχουμε τις εταιρείες, οι οποίες στην πραγματικότητα δεν κυκλοφορούν τίποτα άλλο παρά ένα προϊόν και φυσικά αναζητούν την εμπορική επιτυχία. Από την άλλη έχουμε developers, οι οποίοι, ειδικότερα σε παραγωγές μεγαλύτερου βεληνεκούς, έχουν ως στόχο την καλλιτεχνική απόδοση και, κατορθώνουν να μας δώσουν αριστουργήματα υπό αυτό το πρίσμα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την απεικόνιση του The Journey, τη μουσική του Halo 2 (του πρωτότυπου, με τον Steve Vai στις κιθάρες) ή την εμβληματικότητα των κολοσσών στο Shadow Of The Colossus; Στοιχεία τέχνης, διάσπαρτα στο συνονθύλευμα εμπορικότητας που αποτελούν τα videogames σήμερα.

Εντός αυτής της περίεργης ισορροπίας, έχουμε και τα βραβεία, τα οποία ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν τους νικητές, έχουν και διαφορετική σημασία κατά την άποψή μου. Οι νικητές των Golden Joystick Awards βγαίνουν με ψηφοφορία του κοινού —πλέον— σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ η πλευρά του Geoff Keighley εξοπλίζεται με πενήντα και πλέον μέλη μιας επιτροπής που καθορίζουν τα εκάστοτε αποτελέσματα. Προσωπικά, δεν θεωρώ καμία από τις δύο κατευθύνσεις απαραίτητα σωστή, όμως, αν σε κάποια θα έδινα περισσότερη βαρύτητα, θα ήταν αυτή της ψηφοφορίας του κοινού. Όχι απαραίτητα γιατί έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του κοινού, αλλά γιατί πιστεύω πως εν τέλει σε αυτούς απευθύνονται οι δημιουργοί όταν αναπτύσσουν έναν τίτλο. Και για τους developers, που βλέπουν τα παιχνίδια τους να κρίνονται, οποιαδήποτε γνώμη κλειστής επιτροπής δεν λέει απαραίτητα πολλά όταν έρχεται η αναγνώριση από το ευρύ κοινό.

Για να μιλήσουμε και λίγο για επικαιρότητα, είδα με μεγάλο ενδιαφέρον τις υποψηφιότητες των Golden Joystick Awards, με αποτελέσματα τα οποία λίγο πολύ ήταν προβλεπόμενα. Η επιλογή του Gears 5 ως απόλυτο Xbox exclusive για φέτος ήταν μονόδρομος, ενώ κατά πάσα πιθανότητα το ίδιο θα γινόταν αν αντί για τη φετινή σεζόν αναφερόμασταν σε ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής της κονσόλας. Από την άλλη η επιλογή του Days Gone από το κοινό υποδηλώνει ότι μάλλον θα πρέπει να ασχοληθώ και εγώ κάποια στιγμή με αυτήν την αποκλειστικότητα της Sony, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μου γέμισε το μάτι, ούτε κατά την ανακοίνωσή της ούτε μετά. Χάρηκα όμως και σε δύο άλλες περιπτώσεις. Στη βράβευση του Control της Remedy, ενός τίτλου που έχει πολλά περισσότερα να δώσει από όσα δείχνει με μια πρώτη ματιά, μα κυριότερα στη βράβευση του Yu Suzuki, ενός δημιουργού στον οποίο οφείλει πολλά το χθες, το σήμερα, μα και το αύριο των videogames.

Κλείνοντας με το σχολιασμό των The Game Awards, είναι απορίας άξιο πως κατορθώνουν κάθε φορά να με κάνουν να προβληματίζομαι, όχι απαραίτητα με τις επιλογές των τίτλων μα με την κατηγοριοποίηση τους. Σε πιο σύμπαν φίλτατε Geoff είναι το Call Of Duty, action game; Η κατηγορία υπάρχει, είναι από τις πρώτες που καθιερώθηκε στο δικό μας σύμπαν και λέγεται First Person Shooter. Ή μήπως να σταθώ στην παρωδία της κατηγορίας Sports/Racing που βλέπουμε κάθε χρόνο; Όπως και να έχει, εδώ θα είμαστε να σχολιάσουμε και φέτος τις βραβεύσεις, μα και τις ανακοινώσεις που σίγουρα θα φροντίσει ο Keighley να χωρέσει εντός του προγράμματος του. Αν μη τι άλλο, αν μπορούμε να παραδεχτούμε κάτι, είναι πως μέσα στην ελαφρότητά τους τα The Game Awards έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τη δική τους θέση στην περίπλοκη αυτή βιομηχανία. Και αυτό δεν αποτελεί ένα μικρό επίτευγμα. 
*