Έκτωρ Αποστολόπουλος
Θα ξεκινήσω με τη πιο πρόσφατη εμπειρία, η οποία, εκτός από ότι είναι «νέα», θεωρώ ότι ακόμη κάνει τα λεγόμενα «baby steps». Όταν βάζω την κάσκα του PSVR, υπάρχουν πάντα αυτές οι στιγμές που νιώθω σαν μικρό παιδί, που νιώθω ότι είμαι «μέσα» σε αυτόν τον κόσμο. Όταν κατέβαινα με το ασανσέρ του batcave στο Batman Arkham VR ή όταν έβλεπα μία πανδαισία χρωμάτων στο Rez Infinite, ένιωθα σαν ένα μικρό παιδί που περίμενε πώς και πώς να βιώσει αυτό το πράγμα. Συνεχίζω να πιστεύω ότι το VR gaming είναι εκ φύσεως κάτι το εκπληκτικό, παρ’ ότι χρειάζεται ακόμη αρκετή δουλειά σε θέμα software. Όταν όμως σου δίνει κάθε τρεις και λίγο αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές, καταφέρνοντας να σε κάνει να χαθείς (κυριολεκτικά) στους κόσμους του, δεν γίνεται να μη το συμπεριλάβεις στα προσωπικά σου highlights.
Μπορεί η πρώτη μου κονσόλα να ’ταν ένα Sega Mega Drive, αλλά το πρώτο τεράστιο «wow» το ’πα όταν είδα το Donkey Kong Country στο SNES του γείτονα μου. Ακόμα και τώρα μου προκαλεί εντύπωση το πόσο άνετα μπορώ να αράξω και να το απολαύσω στον καναπέ μου. Μιλάμε για ένα θρυλικό platformer. Από την πρώτη στιγμή το ερωτεύτηκα. Ενθουσιάστηκα με τα γραφικά του, το χειρισμό του και το φοβερό soundtrack. Ένιωθα ότι εκείνη τη στιγμή βίωνα κάτι που ήταν ένα κλικ πάνω απ’ όσα είχα παίξει μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο. Βέβαια, αυτό το συναίσθημα δε κράτησε και πολύ…
…αφού λίγο αργότερα «έσκασε» το Super Mario 64. Θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι το παιδάκι από το viral video της εποχής εκείνης που φώναζε «Nintendo Sixty Fooooooooour» τη στιγμή που είδα για πρώτη φορά το Super Mario 64 στην τότε τηλεόρασή μας Grundig. Με θυμάμαι ακόμα να έχω μείνει «παγωτό» από αυτό που έβλεπα, με τον αναλογικό μοχλό στο χέρι μου και το σύστημα της κάμερας απλά να με κάνουν να χαζεύω. Ναι, όσο περνούσαν οι ώρες απολάμβανα όλο και περισσότερο το αψεγάδιαστο gameplay και τις εκπληκτικές του πίστες. Και είμαι ο πρώτος που θα πει ότι προτιμάει ένα εξαιρετικό gameplay ή ένα φοβερό σενάριο, από το να έχει απλώς εκπληκτικά γραφικά. Αλλά κακά τα ψέματα, ο οπτικός τομέας, σε αυτήν τη βιομηχανία, έχει μια μοναδική ιδιότητα να σε κάνει να σηκωθείς από τον καναπέ και να μείνεις με ανοικτό το στόμα.
Το The Last Of Us είναι από τα ελάχιστα παιχνίδια τέτοιου είδους που μπορώ να ξαναπαίξω από την αρχή και να το ευχαριστηθώ το ίδιο όπως και την πρώτη φορά. Ένα τρομερό σενάριο, δύο απίστευτοι χαρακτήρες και ένα φινάλε που όταν σου ρίχνει τους τίτλους τέλους, σε κάνει να νιώθεις ότι έπαιξες κάτι που θα σου μείνει. Σαν μια κλασική ταινία που θα τη δεις ευχάριστα ξανά και ξανά. Ένα παιχνίδι που προσφέρει πολλά και δυνατά συναισθήματα. Εκτός από αυτούς που το χάρηκαν στην εποχή τους, ανήκω και σε εκείνους που έκαναν υπομονή και το απήλαυσαν για πρώτη φορά στην άκρως ομαλή (οπτικά) έκδοση του PS4.
H τρέλα με τα Pokémon Red και Blue δεν γινόταν να μη με επηρεάσει. Εδώ μιλάμε για ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο, αρρώστια που σε άρπαζε από το λαιμό όταν έπαιζες τα βράδια στο Game Boy σου και δεν σε άφηνε ούτε την επόμενη μέρα στο σχολείο, αφού οι μάχες συνεχίζονταν στο προαύλιο με το game link cable και local multiplayer μέχρι τελικής πτώσεως. Μάχες, ανταλλαγές, συλλογές και αμέτρητες ώρες σ’ έναν από τους σημαντικότερους «φορητούς» τίτλους στην ιστορία των video games.
Αν μιλάμε βέβαια για αμέτρητες ώρες και αφήσουμε στην απ’ έξω τα αγαπημένα Football Manager, θα πρέπει να βάλω στην εξίσωση το World of Warcraft. Ένα από τα καλύτερα ΜΜΟ στην ιστορία; Ξεκάθαρα ναι. Αμέτρητες ώρες καψίματος για levelling και raids; Φυσικά. Το μετανιώσαμε; Φυσικά… και όχι! Το World of Warcraft με έκλεψε από τις κονσόλες για μία γεμάτη τετραετία και μέσα σε αυτό το διάστημα βίωσα στο πετσί μου τι σημαίνει κοινωνικό gaming και το να παλεύεις παρέα με φίλους, αληθινούς και μη. Θεωρώ ότι όσοι μπόρεσαν και πρόλαβαν να αγαπήσουν το World of Warcraft την εποχή του vanilla, αλλά και με τα επόμενα δύο expansions, έζησαν μία εμπειρία που δεν προσέφερε μόνο ιδιαίτερες στιγμές, αλλά γέμισε τις αναμνήσεις τους γενικότερα με «ιστορίες» που έζησαν μαζί με πραγματικούς φίλους ή με φίλους που μπήκαν στις ζωές τους μέσα από αυτό το παιχνίδι.
The Legend of Zelda: Ocarina of Time, το προσωπικό μου 10/10. Ίσως το μοναδικό παιχνίδι που το έχω τερματίσει τόσες πολλές φορές και το οποίο, ακόμη και τώρα, μπορεί να με κάνει να ξεσκονίσω το Nintendo 64. Σκεπτόμενος αυτήν τη στιγμή, μετά από 20 χρόνια, το hype και την αναμονή που είχα γι’ αυτόν τον τίτλο, θεωρώ θαύμα το γεγονός ότι δεν απογοητεύτηκα. Μόνο ένα τέλειο παιχνίδι θα μπορούσε να με ενθουσιάσει εκείνη τη στιγμή και το γεγονός ότι ακόμη και τώρα το θαυμάζουμε, αποδεικνύει ότι, εκτός από πολύ καλό, ήταν όντως τίτλος που ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του.
Υ.Γ.: Το The Legend of Zelda: Breath Of The Wild και το God of War (PS4) είναι οι πιο πρόσφατοι τίτλοι που με ενθουσίασαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Δημήτρης Βασιλάκης
Θα διαλέξω μία πρόσφατη στιγμή, γιατί για μένα ήταν καθοριστική ώστε, μετά από πάρα πολύ καιρό, να καταφέρω να γράψω πάνω από 100 ώρες σε παιχνίδι που δεν ήταν racing, αθλητικό ή ΜΜΟ. Μιλάω για το Assassin’s Creed: Odyssey, το οποίο το έχω ξεκινήσει ωραία και καλά, το έχω συμπαθήσει πάρα πολύ όσο είμαι στην Κεφαλονιά και έρχεται το κρίσιμο για μένα διάστημα που πρέπει να ξανοιχτώ στον υπόλοιπο «ανοικτό» κόσμο. Στα περισσότερα open world games, κάπου εδώ το κλείναμε, γιατί με κατέκλυζαν οι επιλογές και επειδή δεν ήξερα τι θα κάνω, ο τίτλος πήγαινε στις καλένδες. Αν σκεφθείτε δε ότι αντί να πάω στη Φωκίδα ή στα Μέγαρα που με έστελνε το παιχνίδι, εγώ αποφάσισα να το παίξω μάγκας και να πάω Αχαΐα, όπου έφαγα τα μούτρα μου, το τέλος ήταν κοντά.
Ώσπου αποφάσισα να πάω τελικά Φωκίδα και να καταλήξω μέσω των quest στους Δελφούς. Και εκεί εμφανίστηκε μπροστά μου σε όλο του το μεγαλείο ένα άγαλμα που με είχε κάνει να κλάψω από την ομορφιά του στα δέκα μου και όλες τις άλλες φορές που βρέθηκα στους Δελφούς. Σε μία -αυθαίρετη- ενσάρκωση, ο Ηνίοχος μαζί με το άρμα και τα άλογα του καταλάμβανε το κεντρικό σημείο των Δελφών. Τα μάτια του, το μεγαλείο, η κίνηση της μορφής του είχαν αποτυπωθεί στην εντέλεια, πόσο μάλλον όταν έβλεπα με τα μάτια μου κάτι που μόνο στο κεφάλι μου είχα σχεδιάσει. Μετά μπήκα σε mode τρελού τουρίστα: βρήκα διάφορα σημεία που ήξερα ότι είναι εκεί και έμοιαζαν πολύ με τα αντίστοιχα τους, κοντά 2500 χρόνια μετά, και γενικότερα τράβηξα screenshots που ούτε Ιάπωνας τουρίστας των 1980s θα μπορούσε να φανταστεί.
Είχα πέσει στη φάκα. 108 ώρες και συνεχίζω.
Μάνος Βέζος
Το μόνο πράγμα στο οποίο είμαι με διαφορά χειρότερος από το να θυμάμαι ονόματα ανθρώπων που συναντώ κατ’ επανάληψη είναι στη δημιουργία λιστών με ιδανικά σενάρια/ενδεχόμενα/προϊόντα και πάει λέγοντας. Για να καταλήξω στις ακόλουθες περιπτώσεις, άρχισα να κόβω στην τύχη, δεχόμενος πως, έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να μείνω ικανοποιημένος όποια κι αν είναι η τελική διαλογή. Προχωρώ, λοιπόν, με τα παραπάνω ως δεδομένα.
Super Mario Bros.
Ερωτηματικά σε τουβλάκια, πρώτη μου γνωριμία με OCD. Επίσης, άκουσμα του βασικού μουσικού θέματος, σημαδεμένος για πάντα.
Tetris
Τέλος.
Sonic The Hedgehog
Η πρώτη περίπτωση παιχνιδιού, παρότι έπεται του Super Mario Bros. αλλά και του Tetris, που με έκανε να γνωρίσω τι σημαίνει να καταλήγω «in the zone». Το καλό run με δεδομένες τις μέσες και απαιτούμενες ταχύτητες δεν ήταν απλές ιδιαιτερότητες, αλλά άνοιγαν ορίζοντες.
StarCraft
Game design επιπέδου zen που από τότε στοιχειώνει την Blizzard αλλά και όποιον άγγιξε ποτέ το συγκεκριμένο παιχνίδι. Η επιτυχία του game design σε συνδυασμό με αφήγηση και χαρακτήρες σε μια εποχή με τη βιομηχανία εξ ορισμού απαίδευτη ακόμη αλλά και σε είδος που ακόμη δεν ξέρει τι να την κάνει την αφήγηση οδήγησαν, μοιραία, σε συνδυασμό που που πρώτα αφήνει πληγές και ύστερα τις αλείψει με μύρο.
SoulCalibur
Είσαι η Namco. Έχεις τα Tekken. Δοκίμασες την τύχη σου με το Soul Blade/Soul Edge. Του αλλάζεις τα φώτα, μετουσιώνεται σε SoulCalibur, το βγάζεις για κάποιο λόγο στο Dreamcast, στο λανσάρισμα της κονσόλας μάλιστα, και ξεπερνάς μονομιάς όλα τα προηγούμενά σου fighting games. Λίγα 3D fighters από τη δεκαετία του 1990 θα στέκονταν όρθια και σήμερα. Το SoulCalibur είναι ένα από αυτά.
Shenmue II
Ως Ryo, μεταφέρω βιβλία. Στο τέλος της βάρδιας έχω μια ευκαιρία να σταθώ κάτω από το φυλλοβόλο δέντρο στην πέτρινη αυλή με ένα απλό στόχο. Να πιάσω ανάμεσα σε δυο δάχτυλα ένα φύλλο καθώς πέφτει. Σκέψη gamer, υπερένταση, υπερπροσπάθεια, αποτυχία. Μέχρι που εξαντλήθηκα ψυχικά, ηρέμησα, απώλεσα ένταση και άγχος. Και το έπιασα με την πρώτη προσπάθεια σε αυτήνν την ψυχική κατάσταση. Και αυτό ήθελε ακριβώς να μου γίνει μάθημε η εκπαιδεύτρια του Ryo. Εντός κι εκτός παιχνιδιού.
Rez
Έχω μια ειδική ευαισθησία (και αδυναμία) στο μοντάρισμα της εικόνας με τρόπο τέτοιο ώστε να ενισχύει αλλά και να ενισχύεται από τη μουσική, οι δυο πλευρές να ταιριάζουν σε ρυθμό που, ουσιαστικά, τις ξεπερνά όσο στέκονται ξέχωρα. Είναι πολύ δύσκολο το εγχείρημα σε γραμμικά μέσα, για αυτό και τα πραγματικά καλά παραδείγματα σε κινηματογράφο, τηλεόραση, trailers και video clips είναι έως και απογοητευτικά λίγα. Στα games τα πράγματα είναι ακόμη δυσκολότερα, ακόμη και σήμερα, παρά τη βελτίωση της τεχνολογίας και την εξειδίκευση των συνθετών στη δυναμική τροποποίηση των δημιουργιών τους, με βάση τα επί της οθόνης τεκταινόμενα.
Και το Rez πετυχαίνει, ακριβώς αυτό, κάθε στιγμή, από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο Tetsuya Mizuguchi δεν κατάφερε να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με το επίσης δικό του δημιούργημα, Child Of Eden, και ξαναβρήκε την υγεία του με άλμα σε διαφορετικά ήδη, με τα Lumines, Meteos και Tetris Effect. Όποιος δηλώνει θαυμαστής του τελευταίου και δηλώνει αδιάφορος για το Rez, κάτι δεν έχει καταλάβει.
Fire Emblem
Τι εννοείτε επενδύω σε χαρακτήρες, σε παιχνίδι, τους μιλάω, τους γνωρίζω, αλλά έτσι και πέσει κάποιος στο πεδίο της μάχης πάει μια για πάντα; OCD engaged. Για αυτό έβγαλα, για παράδειγμα, και το Detroit: Become Human χωρίς να μου πεθάνει κανείς. Με την πρώτη. Όταν έπαιζε για το review. Ευχαριστώ.
Star Wars: Knights of the Old Republic
Ναι. Η στιγμή που μαθαίνεις ότι είσαι ο Darth Revan, που κυνηγάς τόσες ώρες υποτίθεται, είναι φοβερή ανατροπή, καλά δουλεμένη, ώστε να μην τηλεγραφείται από χιλιόμετρα. Αλλά η πραγματική της αξία βρίσκεται στις πιθανές επιπτώσεις. Το παιχνίδι αφήνει ξαχνικά το περιθώριο μετάπτωσης από τη μια μεριά της Δύναμης στην άλλη, ενώ είναι επίσης στο χέρι του παίκτη το αν θα διαφθείρει τον περίγυρό του ώστε να τον ακολουθήσεις. Επίσης. HK-47. Bastila. Battle Meditation. Jolee Bindo. Όλα αυτά που έχει χάσει η BioWare δηλαδή.
Resident Evil 4
Τιτάνιο άλμα για τη σειρά και το είδος, το πατρόν ακόμη και για το πετυχημένο Resident Evil VII, παρά τη διαφορετική προοπτική και ένα από τα λίγα παραδείγματα τίτλων με καλή διάρκεια, χωρίς τεχνάσματα και πισογυρίσματα, εξαιρετικό ρυθμό και, ακόμη ακόμη, δυναμική αλλά όχι υποτιμητική προς τον παίκτη αυτόματη προσαρμογή δυσκολίας. Αν δεν το πιστεύετε, δοκιμάστε να βγάλετε όλο το κάστρο με το μαχαίρι και θα καταλάβετε. Γίνεται. Αλλά το παιχνίδι θα φροντίσει να μην το ξεχάσετε ποτέ, παρότι σας βοηθά σιωπηρά.
Gears Of War
1. Brumaaaaaaaaaaak.
2. Cole Traiiiiiiiiiiiiiiin.
3. Multiplayer match με αγνώστους, διπλό sawdomy με τα animation συγχρονισμένα απολύτως, καρέ προς καρέ, κιμάς ο αντίπαλος. Ο κιμάς ήταν ο πρώτος που το θεώρησε αστείο και έβαλε τα γέλια. Καλώς εννοούμενη κοινότητα δηλαδή.
Ōkami
Είθισται, όταν κάποιος επιχειρεί να μιμηθεί το The Legend Of Zelda, είτε να αποτυγχάνει είτε απλά να μιμείται, και μόνο, το The Legend Of Zelda. Από το φαινόμενο αυτό εξαιρείται το Ōkami, ο καλύτερος τίτλος «Zelda» μετά την εποχή του Nintendo 64 και πριν τον ερχομό του Breath Of The Wild. Η πρώτη φορά που η Amaterasu τρέχει στα Ryoshima Plains με το μουσικό θέμα της περιοχής και, φυσικά, όταν ανακτά μια για πάντα το χαμένο της μεγαλείο, καθώς ακούμε το The Sun Rises, δίνουν άλλο νόημα σε κάθε χορταράκι που γενιόταν με το πάτημά της στη γη.
Halo 3
Μια από τις μεγαλύτερες και πιο εντυπωσιακές μάχες όλων των εποχών, σε κρατήρα ουσιαστικά, στον οποίο χωρούν πολλαπλά Scarabs, λαμβάνει χώρα στο Halo 3 και δείχνει το πραγματικό της ποιόν με 4 παίκτες, σε co-op, σε επίπεδο δυσκολίας Legendary. Με 2 συμπαίκτες νεκρούς, ο Ηλίας καβάλησε φτερό και ο στραβός πιλότος χωρίς F-16 τον άφησε ιδανικά σε Scarab, απέφυγε οτιδήποτε από Wraiths και Ghosts μέχρι να μπουν στο σωστό μέρος του Scarab τα εκρηκτικά και να παραλάβει τον Ηλία, πανικόβλητα, για να γλιτώσουν από την έκρηξη. Παραλαβή από το έδαφος, απογείωση ξανά, ξυστά στα φτερά οι βολές των Wraiths, οριακή απόδραση. ΜΠΑΜ. Επιτυχία. Co-op. Λεωνίδα, ακόμη τραβάς το aggro από τότε. Και στην πραγματική ζωή.
Lost Odyssey
33 σύντομες ιστορίες του Kiyoshi Shigematsu φρόντιζαν, για πρώτη και τελευταία φορά, να θεωρώ θεμιτό να διαβάζω όγκους κειμένου σε μεγάλη οθόνη, σε ανάλυση 720p, και να δακρύζω κάθε φορά. Και στις 33. Οι ιστορίες αυτές καταδείκνυαν τη δύναμη των ιδεών του Hironobu Sakaguchi και του συγγραφέα, ταυτόχρονα όμως έφερναν στο προσκήνιο τη συχνά σταθερή αδυναμία του μέσου να κάνει τον παίκτη να βιώσει με gameplay και διαλόγους στη ροή του παιχνιδιού όσα χωρούσαν σε δυο-τρεις σελίδες τη φορά. Μετά από κάθε ανάγνωση, άνοιγμα χάρτη, ακρόαση του μουσικού θέματος του χάρτη, κλείσιμο Xbox 360.
BioShock
“Would You Kindly?”
Heavy Rain
Τεχνολογικό επίτευγμα, οριακή σπουδή στο uncanny valley σε εποχή που και ο κινηματογράφος δεν είχε κανένα πρόβλημα να αποτυγχάνει στα ανάλογα, ανθρώπινη ιστορία, χωρίς εξωγήινους και ιδιαίτερες μεταφυσικές φανφάρες. Με στήριξη εταιρείας όπως η Sony. Ενώ μιλάμε για adventure κατά την προηγούμενη δεκαετία. Με διακλαδώσεις και επιπτώσεις κανονικές.
Κι επειδή αρκετά το τράβηξα, θα κλείσω με το γνωστό μου ύφος: ποτέ δεν θα σας συγχωρήσω για το Onimusha: Dawn Of Dreams.
Σταύρος Βέργος
Το δέος της πρώτης φοράς που έφτασα στις πύλες της Orgrimmar
Η μάχη με τον Psycho Mantis στο Metal Gear Solid. Αν δεν μου έλεγαν οι φίλοι μου στην εκκλησία του Αγίου Πνεύματος να βάλω το χειριστήριο στη δεύτερη θέση του PS1, ακόμη εκεί θα ήμουν.
Η κινηματογραφική εμπειρία και τα γραφικά του Uncharted 4. Ειδικά σε θέμα λεπτομέρειας στο animation δεν βάζω κανένα τίτλο πιο πάνω.
Το plot twist του Knights of the Old Republic. Προσωπικά, μαζί με το The Empire Strikes Back οι καλύτερες για μένα ιστορίες του κόσμου του Star Wars.
Η σκηνή του κυνηγιού στο The Last Of Us. Ο συγκεκριμένος τίτλος είναι γεμάτος από ξεχωριστές στιγμές και, για μένα, η αποκορύφωσή του έρχεται κάπου στη μέση της διαδρομής. Το τοπίο όμορφο και ήρεμο, ακριβώς το αντίθετο από το μέχρι τότε περιβάλλον, η δράση σε χαμηλό τέμπο αλλά η αδρεναλίνη του κυνηγιού προκαλεί ένταση. Έχω ακούσει από κυνηγούς πως πρέπει να ξέρεις το θήραμά σου για να μπορέσεις να το κυνηγήσεις και στο The Last Of Us έρχεται τούμπα αυτή η λογική. Το συγκεκριμένο τμήμα του παιχνιδιού υπάρχει για να προετοιμάσει τον παίκτη για το πως να κινηθεί ο ίδιος ως θήραμα. Αυτή η δυαδικότητα του συγκεκριμένου τμήματος του The Last Of Us είναι για μένα από τις καλύτερες στιγμές που μας έχει χαρίσει το gaming ως αφηγηματικό μέσο. Στο λευκό, παραδεισένιο τοπίο, η Ellie είναι ο κυνηγός που σκοτώνει το θήραμά της ενώ, μετά στην κόλαση του φλεγόμενου κτηρίου, σκοτώνεται η αθωότητά της.
Δημήτρης Βούρδας
Η δυσκολία στην επιλογή των καλύτερων στιγμών, αυτών που έκαναν την ενασχόληση με ένα video game μια αξέχαστη εμπειρία είναι δεδομένη. Κάποιες από αυτές είναι καλές και προκαλούν ευχάριστες αναμνήσεις στον παίκτη, άλλες είναι κακές και μένουν στο μυαλό ως παράδειγμα προς αποφυγή κι άλλες ακόμη απλά υπάρχουν για να υπενθυμίζουν πως τα video games δεν είναι απλά ένας τρόπος διασκέδασης. Αυτό το κάτι παραπάνω, σαν δείγμα της εξέλιξης το έχουμε δει σε πολλά παραδείγματα μέσα στην ιστορία της βιομηχανίας και ένα αρκετά ευρύ δείγμα από αυτά, το είδαμε στο τοπ 10 του Ηλία. Όταν όμως μιλάμε για εμπειρίες, τότε αναφερόμαστε σε προσωπικές στιγμές, που μπορεί να είναι τελείως διαφορετικές σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, αφού μπαίνουν μέσα προσωπικές προτιμήσεις.
Για τον καθένα οι σπουδαιότερες στιγμές, αυτές που άλλαξαν τον τρόπο που έβλεπε τα video games είναι λίγες, εάν όχι μοναδικές. Προσωπικά, και λόγω ηλικίας, η σκοπιά μου άλλαξε όταν από τα όμορφα αλλά κενά περιεχομένου παιχνίδια, όπως τα Colin McRae Rally ή τα Call Of Duty, πήγα στο πρώτο από τα παιχνίδια της σειράς Bioshock. Μπορεί η δομή του να μην είναι πολύπλοκη και το gameplay να είναι μάλλον υπερβολικά απλό, όμως όταν άρχισαν να γίνονται κατανοητές οι ιδέες που προσπαθεί να περάσει και να απεικονίσει το παιχνίδι, όλα άλλαξαν.
Και πως αλλιώς να γίνει όταν για έναν έφηβο, για τον οποίον μέχρι τότε η ενασχόληση με τα video games ήταν καθαρά τρόπος διασκέδασης, αυτά έγιναν ξαφνικά αντικείμενο μελέτης κι εισαγωγής σε φιλοσοφικές ιδέες της Ayn Rand και του John Stuart Mill. Εν ολίγοις, το χάσμα που καλύφθηκε ήταν τεράστιο. Σίγουρα το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν είναι το καλύτερο που έχω παίξει ποτέ, δεν είναι καν ένα από τα αγαπημένα μου. Ακόμη και τώρα θα δυσκολευτώ να θυμηθώ τι ακριβώς είχε διαδραματιστεί στην ιστορία του. Όμως ήταν αυτό που άλλαξε, πιο ριζικά από κάθε άλλο, τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω κι αντιμετωπίζω τα video games.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Καλύτερες στιγμές για εμάς ως gamers ε; Έχω μερικές αν και όλες είναι καθαρά από προσωπική σκοπιά. Αν ταυτιστείτε έστω και στο ελάχιστο μαζί μου θα το θεωρήσω προσωπική επιτυχία. Αλλά δεν ξέρω αν θα είναι επιτυχία και για εσάς.
Αλλά αυτά δεν έχουν πλέον σημασία. Σημασία έχουν μόνο τα παρακάτω:
Το πρώτο άλμα προς έναν μικρό πλανήτη στο Super Mario Galaxy. Το παιχνίδι με τη βαρύτητα, που δεν είχαμε δει ποτέ άλλοτε σε τίτλο Mario, έδειχνε πως έχουμε να κάνουμε με τίτλο που είναι πραγματικά «κάτι άλλο».
Ο τερματισμός του The Last Of Us που από τη μια δεν μας άφηνε να σκεφτούμε τίποτε άλλο και από την άλλη σκεφτόμασταν τόσα πολλά πράγματα όλη την ώρα για το τι παιχνίδι παίξαμε.
Η πρώτη φορά που άγγιξα χειριστήριο στο Super Smash Bros. Melee. Το upgrade από τον πρώτο τίτλο σε αυτόν ήταν τέτοιο σε όλες τις μπάντες που, δεκαπόσα χρόνια μετά, ακόμα θυμάμαι εκείνη τη στιγμή με άνεση.
Η πρώτη σκηνή του Resident Evil 4. Ως άνθρωπος που κάποτε σνόμπαρε τα προηγούμενα Resident Evil χωρίς πραγματικό λόγο, κατέληξα να παίξω το Resident Evil 4 στο GameCube, απλά επειδή ήταν μπροστά μου. Η πρώτη σκηνή με έπεισε ότι είναι τόσο διαφορετικό από τα παλιά που σνόμπαρα, που μάλλον είναι ο μόνος τίτλος που έχω τερματίσει πάνω από 20 φορές.
Το πρώτο άνοιγμα πανιών στο The Legend Of Zelda: The Wind Waker. Μουσική, εικόνα και η ελευθερία της κάμερας τότε στο ταπεινό GameCube είναι κάτι που ακόμα δεν έχω ξεπεράσει. Και ίσως να μη θέλω κιόλας.
Γενικά υπήρχε μια αγάπη και ένα ζήτημα με το GameCube. Και πολύ τα χάρηκα και τα δύο.
Νικήτας Καβουκλής
Παραθέτω κι εγώ με τη σειρά μου μερικές καταστάσεις που θα μου μείνουν αξέχαστες ως gamer.
Η στιγμή που, πριν τέσσερα και κάτι χρόνια, το δωράκι για το οποίο με κάλεσε ο Παύλος (ναι ο γνωστός) στην Καλλιθέα αποκαλύφθηκε οτι ήταν ολόκληρο PlayStation 4 με δεύτερο χειριστήριο και καμία δεκαριά παιχνίδια. Ειλικρινά τέτοιο δώρο δεν είχα φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Φτάνοντας σπίτι, εννοείται τα παράτησα όλα για να συνδέσω την κονσόλα. Από εκεί και πέρα χάθηκα στη νέα τεχνολογία και τον απίστευτα ζωντανό κόσμο του The Order: 1886. Εννοείται ακολούθησαν εκατοντάδες ώρες διασκέδασης και έχουμε και συνέχεια.
Οι ώρες που αφιέρωσα στο One on One Larry Bird vs Michael Jordan σε Commodore 64. Πραγματική ηδονή όταν ο Bird σημείωνε τρίποντο ή ο Jordan κάρφωνε με έναν από τους πολλούς εντυπωσιακούς τρόπους που είχε στο παλμαρέ του.
Όταν ολοκλήρωσα το Red Dead Redemption 2 και στεναχωρήθηκα γιατί, σαν μικρό παιδί, ήθελα κι άλλο.
Η στιγμή που ανέβηκα με τον Vega στο συρματόπλεγμα της αρένας στο Street Fighter II. Τώρα μη με ρωτάτε, ούτε καν θυμάμαι πώς το είχα κάνει.
Η απογοήτευση όταν τελείωσα το Rainbow Islands με όλα τα διαμάντια, σε Commodore 64, και διαπίστωσα ότι οι επιπλέον τρεις κόσμοι υπήρχαν μόνο στις εκδόσεις για υπολογιστές 16-bit.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Δεν ξέρω αν θα μείνω για πολύ μέσα στο θέμα. Άλλωστε το να ψάξω και να βρω games που θεωρώ σημαντικά για την ίδια τη βιομηχανία παραδόξως δεν με ενδιαφέρει πολύ. Φυσικά και έχω κάποια κατά νου. Αλλά για μένα υπάρχουν παιχνίδια που μου έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη, όχι γιατί ήταν σημαντικά ή σπουδαία, αλλά για άλλους, πιο προσωπικούς λόγους.
Π.χ. το Armour-Geddon της Psygnosis, που έπαιζα παρέα με φίλο φορώντας ακουστικά (για να νιώθουμε πιλότοι) και έχοντας συνδέσει την Amiga στο στερεοφωνικό γκρεμίζοντας τη γειτονιά με ήχους πολέμου. Ή όταν έπαιζα όρθιος το φινάλε του Heavy Rain, τρέμοντας μήπως και δεν προλάβω… αυτό που έπρεπε να προλάβω. Το γέλιο που έριξα βλέποντας τη νευριασμένη φάτσα όλων γύρω μου, όταν έπαιζα ΣΩΣΤΑ The Legend of Zelda: Four Swords Adventures [σ.α.: ΨΟΦΟΣ], ρίχνοντας τους συμπαίκτες μου στο κενό μόνο και μόνο για να πάρω το loot.
Όταν κύκλωνα μόνος μου ολόκληρες ορδές εχθρών στο Halo και το μόνο που κατάφερνα είναι να τους τραβώ προς το μέρος της ομάδας, ακούγοντας τον Ηλία να φωνάζει μέσα στο ακουστικό.
Το final boss του Metroid Prime που μου είχε βγάλει την Παναγία και τα χοροπηδητά όταν το κατάφερα.
Όταν σοκαρίστηκα από την εισαγωγή του The Last of Us, όντας μπαμπάς. Ή το πρώτο μου co-op με τον junior και η πρώτη ήττα μου από αυτόν όταν επιτέλους το αλεπουδάκι έγινε 101.
Το σοκ στο πρώτο πέρασμα στον άλλο κόσμο του Silent Hill, τα κοπρόσκυλα του Resident Evil. Το γέλιο που έριξα με φίλο στο Dead Space 3 από τις ξαφνικές τρομάρες, οι άπειρες ώρες με Mario Party και φίλους.
Το γέλιο όταν συνειδητοποίησα ότι ο συμπαίκτης μου στο Gears είχε αποκοιμηθεί και ο χαρακτήρας του είχε κολλήσει σε έναν τοίχο ενώ συνέχιζε να τρέχει.
Μπορεί να βγήκα από το θέμα, αλλά δεν έχει σημασία. Σημαντικά δεν είναι μόνο τα videogames που κατάφεραν να αλλάξουν ή να επηρεάσουν την πορεία της βιομηχανίας. Είναι και αυτά που, όσο σημαντικά ή ασήμαντα και αν ήταν, κατάφεραν να χαραχτούν στη μνήμη του καθενός. Ίσως μάλιστα να είναι και τα πιο σημαντικά όλων.
Πλάτων Πέππας
Δεν υπάρχει περίπτωση ένας gamer να ασχολείται καιρό με το «άθλημα» και να μην έχει κάποιες στιγμές σε διάφορα παιχνίδια, που να τον έχουν σημαδέψει. Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δίνουν την ευκαιρία να βιώσουμε ταξίδια, τα οποία, μέσω της αλληλεπίδρασης που προσφέρεται είναι εντονότερα, πιο οργανικά σε σχέση με την παρακολούθηση μιας ταινίας ή μιας σειράς. Πολλές φορές δε, ακόμα και αν δεν καθορίζουμε τον προορισμό του πρωταγωνιστή μας, είμαστε σε θέση να χαράξουμε οι ίδιοι τη διαδρομή που θέλουμε αυτός να ακολουθήσει για να φτάσει στην κορύφωση της δικής του (ή δική μας αν θέλετε) ιστορίας.
Άπειρες τέτοιες στιγμές σε αριθμό μου έχει προσφέρει η σειρά Halo. Αν κάτι ξεχωρίζει το εν λόγω franchise σε σχέση με τα υπόλοιπα FPS, είναι το AI, το οποίο στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας δίνει ρεσιτάλ εξυπνάδας μα και διαδραστικότητας. Χαρακτηριστικά, στο Halo: Combat Evolved με δίδαξε, επί του πρακτέου, τι σημαίνει ο όρος «high ground» σε μια μάχη στο έδαφος. Θα θυμάμαι επίσης για πάντα τη στιγμή που, με το συμπαίκτη μου, έχουμε στριμωχτεί πίσω από μια κάλυψη, ενώ κανείς από τους δύο μας δεν έχει πυρομαχικά. Μην έχοντας άλλη επιλογή, γυρνάω στο αγαπημένο energy sword των Elite, βγαίνω με σκοπό να τους αποσπάσω την προσοχή και να δώσω «χώρο» στο συμπαίκτη να ελιχθεί και να βρει κάποιο όπλο. Έκπληκτος διαπιστώνω ότι (παρά το βαθμό δυσκολίας Legendary) οι εχθροί τρέχουν πανικόβλητοι, μέχρι ένας χρυσός Elite να καταλάβει την «μπλόφα» μου και να με πυροβολήσει κάτι δευτερόλεπτα αργότερα. Προφανώς δεν κερδίσαμε. Όχι αμέσως. Αλλά η αίσθηση της ικανοποίησης ήταν πολύ μεγαλύτερη εν τέλει, μιας και οι δύο παίκτες νιώσαμε ότι δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε άμυαλα τέρατα που βρίσκονται εκεί απλά για να τα πυροβολήσουμε, μα κάτι σκεπτόμενο που, όπως και έναν ανθρώπινο αντίπαλο, οφείλεις να ξεπεράσεις με πονηριά όταν σε ξεπερνά σε ικανότητα.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μου παράπονο από την τελευταία δεκαετία των videogames. Η εξέλιξή της ακολουθεί τον εύκολο δρόμο, αυτό των υψηλότερων αναλύσεων φερειπείν και αγνοεί στοχευμένα την ανάπτυξη περίπλοκων ρουτινών τεχνητής νοημοσύνης, οι οποίες θα προσέφεραν στους παίκτες διαφορετικού τύπου αλληλεπίδραση και θα έκαναν πολύ πιο «πιστευτούς» τους εικονικούς κόσμους που επισκεπτόμαστε. Βλέπετε, είναι πολύ πιο εύκολο να διαφημίσεις ότι το επόμενο σου παιχνίδι θα τρέχει σε «κρυστάλλινο» 4K, παρά ότι θα έχει διαδραστικό AI.
Ακρως ενδιαφερουσα η θεματολογια της εβδομαδας και θα συμφωνησω οτι ενω υπαρχουν σιγουρα σπουδαιοι τιτλοι που μας εχουν μεινει στη μνημη...οι προσωπικες εμπειριες και αναμνησεις ειναι που κανουν αξεχαστα τα παιχνιδια.Κι αυτο δειχνει πολλα για το ποσο ομορφο χομπι ειναι το gaming.
Με εξαίρεση το wow οτι έγραψε ο κύριος Αποστολόπουλος η ζωή μου όλη. !!! Δυνατές στιγμές σίγουρα σε ai goldeneye se ai halo ... προσωπικά ρεκορ σε geometry wars k resogun offline k online maxes σε cvs2 k sfiv. Respect μεγάλο πάντως στα θηρία god of war k breath of the wild μεγάλες στιγμές και εκεί.