Έκτωρ Αποστολόπουλος
Τα retail τα κρατάω όλα.
Ο λόγος που τα κρατάω, πέρα από το ρομαντισμό, είναι ότι μου αρέσει και στο μάτι σαν σύνολο, αλλά και η γενικότερη αίσθηση της συλλογής. Κάτι που μου έλειπε μετά τα 16, αφού οι παλαιότερες κονσόλες βρισκόντουσαν για αρκετά χρόνια χωμένες σε συρτάρια. Το PC gaming και τα MMO που με είχαν κυριεύσει με είχαν βάλει μάλιστα ένα φεγγάρι σε σκέψεις να τις χαρίσω σε μικρότερα ξαδέρφια ή κολλητούς, αλλά χαίρομαι που η εν λόγω σκέψη δεν πραγματώθηκε ποτέ.
Πλέον τις έχω τοποθετήσει όλες σ’ ένα ωραίο έπιπλο, παρέα με τoυς αντίστοιχους retro τίτλους, με τα πάντα μαζεμένα, οργανωμένα και ταξινομημένα όπως πρέπει. Το «κλικ» μέσα μου σχετικά με τα retail έγινε κάποια στιγμή στα φοιτητικά μου χρόνια. Κοιτώντας μία μέρα όλες τις κασέτες Nintendo 64 που ήταν «γυμνές» χωρίς τα χαρτονένια κουτάκια, σκέφτηκα «Γιατί δεν κάνω μια απόπειρα να βρω τα κουτιά και τις οδηγίες τους, για να μη τα έχω όλα σε μία κούτα μαζεμένα;». Αυτό ήταν, σε συνδυασμό με την επιστροφή μου στο console gaming εκείνη την περίοδο, δεν ήθελα και πολύ για να ανακαλύψω ξανά τη χαμένη αγάπη. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει ο όρος «χαμένη αγάπη», γιατί όταν ήμουν πιτσιρικάς δεν τα πρόσεχα και τόσο πολύ τα πράγματά μου. Αλλιώς δε θα χρειαζόταν να βγω στην αγορά για να βρω συσκευασίες τίτλων N64 13 χρόνια αργότερα, σωστά;
Παρ’ ότι δεν είμαι σε καμία περίπτωση ο τύπος που υποστηρίζει ότι όταν παίρνεις κάτι ψηφιακά δεν σου ανήκει, έχει άλλη γλύκα το χειροπιαστό. Και βλέποντας τις πανέμορφες συλλεκτικές εκδόσεις των PS4, Xbox One και Nintendo Switch που κυκλοφορούν, νομίζω ότι πλέον είναι και πιο δύσκολο από ποτέ να αποχωριστείς μία κονσόλα από την κατοχή σου, ειδικά αν έχεις επενδύσει σε ειδικές εκδόσεις. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που προτίμησα τελευταία στιγμή το Xbox One X αντί του PS4 Pro, όσο αστείο και αν ακούγεται. Όταν έχεις τη συλλεκτική έκδοση της κονσόλας PS4 για το Metal Gear Solid V να σε καλημερίζει κάθε πρωί, δεν σου πάει η καρδιά να τη βγάλεις από το σαλόνι σου και να τη βάλεις στο έπιπλο από τώρα. Μπορεί να εκθειάζω στα περισσότερα κείμενά το Game Pass και στη καθημερινότητα μου να επενδύω σε ψηφιακές ευκαιρίες και σε PS Plus sales, αλλά ο ρομαντισμός ζει και βασιλεύει.
Μάνος Βέζος
Κονσόλες από τα χέρια μου δεν φεύγουν. Έχει τύχει να αγοράσω δεύτερη φορά κονσόλα, για να έχω ανταλλακτικά σε περίπτωση που «πεθάνει» το βασικό μέλος της οικογενείας. Κρατώ όλα τα καλώδια και γρυλίζω σε οποιονδήποτε έχει τη φαεινή ιδέα να ρωτήσει αν τα χρειάζομαι όντως. Από εκεί και πέρα, δεν δίστασα καθόλου στην ψηφιακή εποχή, ειδικά από τη στιγμή που αποφάσισα να μην ασχολούμαι πια με συλλεκτικές εκδόσεις (υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να χαθούν περιουσίες). Βέβαια η συλλογή παραμένει τροφαντή, ταξινομημένη και φυλαγμένη. Δεν πουλάω τίτλους, ωστόσο δανείζω σε άτομα εμπιστοσύνης.
Και εδώ εντοπίζεται το μεγαλύτερο αστείο. Άπαξ και δανείσω κάτι, ξεχνάω σίγουρα όχι μόνο πού το δάνεισα αλλά, συχνά, ακόμη και αν το είχα ποτέ για να το δανείσω κιόλας. Όπως καταλαβαίνετε, πάλι καλά που ήρθε η ψηφιακή εποχή, γιατί μόνο ένας μηχανισμός αναζήτησης με σώζει. Πάντως, δεν έχω να πω, όταν δεν θυμάμαι που έχω δει τι, κάνω μερικά τηλεφωνήματα στους συνήθεις υπόπτους και οι συζητήσεις είναι τουλάχιστον αστείες. Κι αν δεν οδηγήσουν πουθενά, προσφέρεται ο Βασίλης Γεωργακόπουλος να έρθει σπίτι μου για να ψάξει να βρει, σε εκνευριστικά μικρό χρονικό διάστημα συνήθως, ακριβώς αυτό που ήθελα.
Δημήτρης Βούρδας
Η αλήθεια είναι ότι η κατάληξη των συσκευασιών είναι ένα θέμα που με απασχολεί ολοένα και λιγότερο και το ίδιο πιστεύω πως ισχύει και στον υπόλοιπο κόσμο. Εάν εξαιρεθούν οι συλλεκτικές εκδόσεις, στις οποίες αναφερθήκαμε πριν λίγες εβδομάδες, οι λόγοι για να προβεί κανείς σε αγορά μιας φυσικής κόπιας του οποιουδήποτε τίτλου εξανεμίζονται με το πέρασμα του χρόνου.
Ταυτόχρονα, νομίζω πως η εκτόξευση των μεγεθών που καταλαμβάνουν στους σκληρούς δίσκους τα παιχνίδια κάνει την διατήρηση πολλών συσκευασιών κάπως παράταιρη. Όταν μπορείς στην ψηφιακή σου βιβλιοθήκη να έχεις 20-30 τίτλους διαθέσιμους ανά πάσα στιγμή, γιατί να χρησιμοποιείς τα δισκάκια όταν δεν μπορείς να παίξεις απλώς βάζοντάς τα στην υποδοχή της κονσόλας;
Προτού περάσουμε στο ψητό, οφείλω να ομολογήσω πως προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι τα τελευταία 3 χρόνια έχω αγοράσει ακριβώς 1 παιχνίδι με τη συσκευασία του. Το Red Dead Redemption 2 είναι το μοναδικό retail game που έχω στη συλλογή μου κι αν όλα πάνε καλά, στους επόμενους μήνες θα αποκτήσει περίοπτη θέση στο ράφι.
Το ράφι είναι η μία από τις 3 τοποθεσίες όπου καταλήγουν οι συσκευασίες των παιχνιδιών που έχω αποκτήσει κι έχω ολοκληρώσει. Περιέχει μόνο τα top of the top, εκείνα τα παιχνίδια που θέλω α) να τα θυμάμαι, β) να τα επιδεικνύω και γ) να τα έχω εύκαιρα εάν χτυπήσει το κεφάλι μου κι αποφασίσω πως πρέπει να τα ξαναπαίξω. Αναλογικά, είναι πολύ λίγα τα video games που βρίσκονται εκεί και η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα ξαναβρεθεί άλλο, το οποίο επίσης με τρομάζει λίγο.
Η συντριπτική πλειονότητα των υπόλοιπων συσκευασιών, ειδικά των παλαιότερων από τις 2 προηγούμενες γενιές, βρίσκεται σε ασφαλή χώρο που δεν βλέπει το φως του ήλιου και θα παραμείνει μυστικός, για την ώρα τουλάχιστον. Σε αυτόν βρίσκονται κι οι περισσότερες εκ των κονσολών, τα αξεσουάρ και τα χειριστηρίων που βρέθηκαν στην κατοχή μου τα περισσότερα χρόνια. Εάν έχω υπολογίσει σωστά, εκεί μέσα υπάρχουν καμιά δεκαριά κονσόλες, γύρω στα 100 παιχνίδια και 20-25 χειριστήρια.
Η τρίτη κατηγορία αφορά ελάχιστους τίτλους, ίσως και λιγότερους από αυτούς που βρίσκονται στο ράφι. Αυτοί, όπως λέγαμε στο δημοτικό, είναι τα μεγαλύτερα ξεράσματα, αυτοί που έμειναν στις αναμνήσεις για τους χειρότερους λόγους. Θεωρητικά αυτοί είναι χωμένοι μέσα σε μία κούτα μετακόμισης που έχει ξεμείνει στην αποθήκη, όμως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μπήκαν εκεί και για να πω την αλήθεια, δεν έχω ξανακοιτάξει έκτοτε.
Βασίλης Γεωργακόπουλος
Τις περισσότερες φορές η ολοκλήρωση ενός τίτλου για εμένα σημαίνει πως θα μπει στην άκρη. Όχι απαραίτητα από άποψη, αλλά γιατί, κακά τα ψέματα, πολλές φορές δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για δεύτερο playthrough, όσο και αν το θέλω. Και με το backlog να μετρά από το Lost Odyssey του Xbox 360, προτιμώ να πάρω όσα περισσότερα διαφορετικά ερεθίσματα μπορώ. Συγκεκριμένες εξαιρέσεις πάντα με κάνουν να λυγίσω (όπως τα δύο Bayonetta που πρέπει να έκανα 3 απανωτά playthrough στο κάθε ένα), οπότε προσπαθώ να ολοκληρώνω κάθε τίτλο που καταλήγω να ασχοληθώ στα σοβαρά μαζί του. Τρανό παράδειγμα το Horizon Chase Turbo, που παρά την ολοκλήρωση του για το review, ακόμα ασχολούμαι μαζί του για νέο περιεχόμενο, καλύτερες επιδόσεις σε επίπεδα κ.ο.κ. Όταν όμως το αφήσω, θα το αφήσω για τα καλά.
Οι κονσόλες έχουν επίσης πάνω κάτω την ίδια μοίρα. Ολοκληρώνω κάθε τίτλο που θέλω να παίξω σε αυτές και όταν αυτό συμβεί, παροπλίζονται και μπαίνουν σε βιτρινούλα για τη συλλογή. Το κακό είναι πως χώρος για αυτήν τη συλλογή δεν υπάρχει πλέον ούτε κατά λάθος και η συγκεκριμένη βιτρίνα έχει γίνει περισσότερο αποθήκη παρά χώρος έκθεσης. Ιδανικά θα ήθελα να κρατήσω όλες τις κονσόλες και να διακοσμήσουν μια ημέρα έναν τοίχο ή ένα ολόκληρο δωμάτιο, μαζί με φιγούρες κ.λπ. Αλλά επειδή η ζωή είναι άδικη και δεν μας κάνει τα χατίρια, πάντα περνά από το μυαλό μου κονσόλες που έχω στη συλλογή αλλά δεν έχουν καμία συναισθηματική αξία για εμένα (π.χ. το πρώτο Xbox και το Atari 2600 μιας και δεν ήμουν κάτοχός τους στον καιρό τους) να εξαφανιστούν για να πέσουν σε πιο κατάλληλα χέρια.
Γενικά είμαι από τα άτομα που αν μπορούσα να έχω κάθε τίτλο σε retail και να κρατήσω κάθε κονσόλα που έχει περάσει από τα χέρια μου θα το έκανα. Αλλά το ζήτημα του χώρου είναι άλυτο πρόβλημα και η ψηφιακή διανομή μού έχει λύσει τα χέρια. Μπορεί να μην έχω παίξει όλα όσα θα ήθελα σε PS3 για παράδειγμα, αλλά το PS3 πολύ δύσκολα θα ξανασυνδεθεί για να παίξω. Όχι λόγω παλαιότητας, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Αλλά λόγω συνθηκών. Και το να γλιτώνω και μόνο 148 κουτάκια από τους ψηφιακούς τίτλους που έχω στο Xbox One είναι τεράστιο βόλεμα που αδυνατώ να αγνοήσω. Αν καταφέρω να κρατάω μόνο τις κονσόλες εφόσον παροπλίζονται και να ξέρω πως όλη μου η βιβλιοθήκη βρίσκεται «εντός» τους, θα είναι κάτι πραγματικά βολικό.
Νικήτας Καβουκλής
Πάντοτε μου άρεσαν οι συλλογές παιχνιδιών. Άλλη αίσθηση το κουτάκι στο ράφι. Ακόμα και αν ο χώρος είναι πάντοτε περιορισμένος, τα video games κατόρθωναν και κατορθώνουν να βρίσκονται σε κάθε γωνιά και κρυψώνα του σπιτιού. Τελειώνοντας ένα παιχνίδι, απλά παίρνει τη θέση του στο ράφι, δίχως να αποκλείεται να κατέβει ξανά για ένα δεύτερο, τρίτο κλπ playthrough.
Πλέον δεν πουλάω παιχνίδια όσο μεγάλη και αν είναι η οικονομική ανάγκη. Καλύτερα να περιμένω να μαζέψω ευρώ, ευρώ για να πάρω αυτό που θέλω, παρά να έχω να διηγούμαι ότι εκτός από τις συλλογές των PS2 και PSP, που πούλησα σχεδόν όσο όσο σε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων, έκανα το ίδιο τραγικό λάθος και με άλλο format. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το hardware. Κοιτάω να διατηρήσω όλες τις κονσόλες μου (οικιακές και φορητές), σε όσο το δυνατό καλύτερη κατάσταση και το χειρότερό μου είναι όταν ψάχνω τα καλώδιά τους. Ούτε hardware πωλείται, οποιαδήποτε και αν είναι η τιμή προσφοράς.
Ο Commodore 64, που μου έφερε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου το 1989, υπάρχει επίσης φυλαγμένος με απόλυτη ευλάβεια. Είναι το hardware με το οποίο έχω δεθεί συναισθηματικά περισσότερο από κάθε άλλο. Για 7 χρόνια μού κράτησε συντροφιά. Μια φορά ένας φίλος μου είπε να το πουλήσω όσο πιάνει τίποτα ψιλά. Έκανα μια εβδομάδα να του μιλήσω.
Γενικώς, δεν πουλάμε κύριοι. Τις προσφορές σας αλλού.
Νίκος Λυμπέριος
Καλώς ή κακώς η ερώτηση του παρόντος άρθρου με βάζει αναγκαστικά στη διαδικασία του φλεξαρίσματος, αφενός γιατί έχω ιδιαίτερη μανία με τη συλλογή παιχνιδιών και συλλογών, αφετέρου γιατί λατρεύω, φανατικα το κυνήγι των τρόπαιων–achievements, πάντα όμως με γνώμονα την ολοκλήρωση της εκάστοτε λίστας που ορίζει το παιχνίδι. Αυτό σημαίνει ότι και παίζω ό,τι θα αγοράσω αλλά και ότι κρατάω τα πάντα αποθηκευμένα μετά την ολοκλήρωσή τους. Σκεπτόμενος τι θα έκανα αν δεν είχα αυτό το μικρόβιο, μάλλον θα άνηκα στην κατηγορία των παικτών που κρατάνε τα παιχνίδια που τους έκαναν εντύπωση ανταλλάσσοντας όλα τα άλλα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις αγορές σε hardware, είτε αυτό αφορά σε κονσόλες, είτε χειριστήρια και γενικότερα περιφερειακά. Σίγουρα κάποια πλατφόρμα βρίσκεται ψηλότερα στην προτίμησή μου και η χρήση γίνεται σε πιο συχνή βάση, όμως όλες οι κονσόλες μένουν εν ενεργεία καθόλη τη γενιά και πάνε προς αποθήκευση με τον ερχομό της επόμενης.
Σίγουρα όμως αρχίζουμε και λιγοστεύουμε αυτοί που κάνουμε αποθήκευση των διαθέσιμων παιχνιδιών μας, ο κόσμος ξοδεύει πλέον το χρόνο κατά τον οποίο ο κάθε τίτλος του προσφέρει διασκέδαση μέχρι το σημείο που δεν, και προχωράει παρακάτω ανταλλάσσοντας ή πουλώντας. Επιπλέον, τα ψηφιακά έχουν ανέβει στη συνείδηση των παιχτών με αποτέλεσμα λιγότερες απτές βιβλιοθήκες, αν μάλιστα βάλουμε στη συζήτηση και τις υπηρεσίες διάθεσης τίτλων τότε η κατάσταση αλλάζει ριζικά. Για τις πλατφόρμες τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, αν δεν είσαι τόσο ελιτιστής που να θες ό,τι κυκλοφορεί, καταλήγεις σε αυτήν που σου προσφέρει τις καλύτερες για εσένα υπηρεσίες και πορεύεσαι με αυτήν μέχρι να νιώσεις την ανάγκη αλλαγής είτε σε «αντίπαλη» πλατφόρμα είτε στη νεότερη.
Λεωνίδας Μαστέλλος
Τι τα κάνω τα παλιά games, κονσόλες κ.λπ.; Για την ώρα τα κρατάω. Πριν από λίγο καιρό αποφάσισα να χαρίσω τη συλλογή μου από PS2 games (και όχι όλα) αλλά την προηγούμενη γενιά την έχω ακόμα να στολίζει διάφορα σημεία του σπιτιού μου. Βέβαια πρόκειται να γίνει μια ανακαίνιση σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, οπότε η τύχη τους παίζεται. Ή η δική μου, αν συνεχίσω να «μαζεύω σαβούρα». Όσο για τις κονσόλες; Ακόμα έχω τα PS2, GameCube, Xbox, Xbox 360, και αν ψαχτώ λίγο μπορεί να βρω και το PSone. Α ναι, υπάρχουν διάσπαρτα και διάφορα φορητά αλλά αυτά δεν πιάνουν χώρο (κλαψ!), για να μην πω ότι μέχρι και ο Spectrum βρίσκεται θαμμένος σε μια γωνιά. Για την ώρα Xbox 360 και PS3 κάτι κάνουν (με το πρώτο να κοσμεί το δωμάτιο του junior και το δεύτερο να λειτουργεί ως Netflix machine), αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το πάρω απόφαση και να τα μαζέψω. Οπότε τι τα κάνω; Τα μαζεύω μέχρι να μη με παίρνει άλλο. Και τότε, απλώς τα αποθηκεύω ή, αν με πιάσουν οι καλές μου, όλο και κάποιος θα πάρει κάτι σαν δώρο. Πάω να ξεσκονίσω τώρα…
Πλάτων Πέππας
Σκοτώνουν τα retail όταν γεράσουν;
Μονολεκτικά, η απάντηση είναι «όχι». Κατά κύριο λόγο δηλαδή όχι. Δεν είναι τόσο θέμα συλλογής, όσο το γεγονός ότι μου δημιουργεί μια (πιθανώς εσφαλμένη) αίσθηση ασφάλειας η παρουσία του Blu-Ray στο ράφι μου. Διότι νιώθω ότι αυτό που αγόρασα είναι πραγματικά δικό μου. Ενισχύει δηλαδή την αίσθηση της ιδιοκτησίας, αλλά και δημιουργεί ένα υλικό αντίκρισμα έναντι των χρημάτων που έχω δώσει. Επιπλέον μπορεί να παιχτεί οποτεδήποτε, τραβώντας απλά και μόνο ένα καλώδιο από τη κονσόλα μου. Διότι, έχει συμβεί, ψηφιακό αντίτυπο να μη λειτουργεί σε offline περιβάλλον, καθότι έπεσα σε περίπτωση που δεν υπήρχε τρόπος να προσπεραστεί μία -τύπου- ψηφιακή δικλείδα ασφαλείας, η οποία θα επέτρεπε στο μηχάνημα να ελέγξει αν το κατεβασμένο αντίτυπο ανήκει στο λογαριασμό από τον οποίο έτρεχε. Γελοιότητες. Για άλλη συζήτηση όμως.
Παρόλα αυτά, πολύ σπάνια έχει τύχει να ξεφορτωθώ τίτλους σε φυσική μορφή. Για την ακρίβεια, αυτό συνέβη πρώτη και τελευταία φορά πέρσι, όταν αναγκάστηκα να παραχωρήσω το PlayStation 3 μου σε κάποιον που δεν είχε ανάγκη ολόκληρη την συλλογή μου. Στάθηκα δε πολύ τυχερός, καθώς συνέπεσα με τη δεύτερη μέρα κυκλοφορίας του God Of War, οπότε στο κατάστημα που επέλεξα να δώσω τα παιχνίδια έμπαιναν συνεχώς άτομα που σκότωναν όσο όσο το οτιδήποτε προκειμένου να ζήσουν τη νέα περιπέτεια του Kratos. Συνεπώς ξαφνικά βρέθηκα με God Of War, Horizon: Zero Dawn: Complete Edition και Wolfenstein II: The New Colossus στα χέρια μου, χωρίς να δώσω ούτε ευρώ. Το λες και επένδυση η οποία απάλυνε λιγάκι τον πόνο μου.
Δεν θα το έκανα ξανά όμως. Τουλάχιστον όχι όσο η κονσόλα που αφορούν οι εκάστοτε τίτλοι βρίσκεται στη κατοχή μου σε λειτουργική κατάσταση. Γιατί αν η τελευταία συνθήκη δεν ευσταθεί, μιλάμε απλά για γυαλιστερά σουβέρ και τίποτα παραπάνω.
Παναγιώτης Πετρόπουλος
Η αλήθεια είναι πως χρειάζομαι χρόνο για να θυμηθώ ποιο ήταν το retail παιχνίδι που τελείωσα πιο πρόσφατα. Τα τελευταία χρόνια η συλλογή μεγαλώνει όσο γρήγορα μεγαλώνει και το backlog, όμως στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα παιχνίδια παραμένουν στο ράφι τους. Σε σπάνιες περιπτώσεις τα χαρίζω. Τις περισσότερες φορές, όταν με αφήνουν τελικά παντελώς αδιάφορο και ξέρω πως πρόκειται για παιχνίδια/εκδόσεις δίχως συλλεκτική αξία είναι που χαρίζω και όταν το κάνω το κάνω σε φίλους που ευελπιστώ να τα εκτιμήσουν περισσότερο. Τώρα βέβαια που έγραψα αυτό, αναρωτιέμαι πως και έχω ακόμα το Murdered: Soul Suspect.
Τώρα, όσον αφορά στις κονσόλες, έχω δράσει ιδιαίτερα επιπόλαια. Όλα τα Game Boy μου έχουν χαριστεί, εκτός από ένα που είχε κάνει κατά λάθος μπάνιο στην μπανιέρα του πατρικού μου. Πέραν του Xbox 360, που το έκανα δώρο στα ανίψια μου, και το Xbox One που πέρασε από τα χέρια μου για ενάμιση χρόνο περίπου κι ύστερα το χάρισα κι αυτό (πολλοί θα με κράξουν, ο Βεζ το έκανε ήδη συγκαταβατικά) κρατάω τα πάντα. Με μια εξαίρεση ένα παραπανίσιο PlayStation 3 που αντάλλαξα για limited edition PSP Crisis Core: Final Fantasy VII. Έκλεψα εκκλησία. Συγγνώμη φίλε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity