Όπως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, η είσοδός σας στο χώρο του soundtrack, είτε για games είτε όχι, δεν είναι απαραίτητα στόχος από τότε που ξεκινήσατε ως δίδυμο. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχετε κάνει μια στροφή προς το πιο κινηματογραφικό ύφος σε πιο ατμοσφαιρικούς και σκοτεινούς τόνους. Αυτή είναι η εντύπωση που μας έμεινε από EP όπως Hangman και Sarah. Ποιο αισθάνεστε πως ήταν το σημείο καμπής για εσάς, πέραν του οποίου το ενδιαφέρον σας για παραγωγή soundtrack έγινε σαφές και ξεκάθαρο;
Alexis Smith: Πάντα μας ενδιέφεραν τα soundtracks. Ο Joe μεγάλωσε ακούγοντας μανιωδώς κινηματογραφική μουσική όπου του Blade Runner και του Dirty Harry και λατρεύουμε κι οι δύο τον κινηματογράφο. Ενώ ισχύει πως νωρίτερα στις καριέρες μας εστιάσαμε περισσότερο σε εμπορική μουσική, μιας και ο Joe ήταν μέλος σε διάφορες περιοδεύουσες μπάντες κι εγώ μάθαινα μουσική παραγωγή από τον μέντορά μου, Marius de Vries, ξέραμε και οι δύο πως δεν είναι το μόνο πράγμα που θέλαμε να κάνουμε.
Joe Henson: Όταν σχηματίσατε τους The Flight το 2010 είχαμε ήδη συνεργαστεί σε ένα παιχνίδι, ένα rhythm-based για παιδιά, για λογαριασμό της Electronic Arts. Αν και το παιχνίδι αυτό δεν κατέληξε πουθενά, άρεσε και στους δυο μας η δουλειά σε αυτό το μέσο και οι διαδικασίες που σχετίζονται με αυτήν. Η βιομηχανία φάνταζε νέα και συναρπαστική και ουσιαστικά τότε αποφασίσαμε ότι θέλουμε να κάνουμε περισσότερα.
Alexis Smith: Είναι δύσκολο να μπει κανείς στη βιομηχανία αυτή όμως. Η μεγάλη μας στιγμή ήταν η σύνθεση της μουσικής για το Alien: Isolation, αυτή μας ώθησε στο επόμενο επίπεδο.
Δεν είναι η πρώτη σας επαφή με το Assassin’s Creed. Ούτε και με την Lydia Andrew, την Audio Director του Assassin’s Creed Odyssey. Ωστόσο η φετινή κυκλοφορία είναι το δεύτερο βήμα προς τη μεταμόρφωση του franchise σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και με διαφορετική δομή. Ενώ προηγουμένως ο παίκτης χρειαζόταν περί τις 20 ώρες για να δει όλα όσα είχε νόημα να δει, αν όχι περισσότερα, το Assassin’s Creed Origins και, κατά τα φαινόμενα, το Assassin’s Creed Odyssey απαιτούν πολύ περισσότερο χρόνο για να «ολοκληρωθούν». Με τόσα περισσότερα να πρέπει να ντυθούν με μουσική, διαφορετικές διαδρομές που μπορεί να πάρει ο παίκτης, διαδρομές που πρέπει να εκφράζονται αναλόγως και σε μουσικούς όρους, υπήρξε κάποια σημαντική διαφορά στην προσέγγιση της παραγωγής αυτήν τη φορά, εν συγκρίσει με, για παράδειγμα, με το Assassin’s Creed IV: Black Flag και, αν ναι, πώς τη διαχειριστήκατε;
Joe Henson: Ναι, τεράστια διαφορά. Για το Assassin’s Creed IV: Black Flag γράψαμε περίπου 40 λεπτά μουσικής, για το Assassin’s Creed Odyseey ήταν περίπου 240! Προφανώς είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, ο οποίος μας επέτρεψε να το προσεγγίσουμε πολύ διαφορετικά.
Alexis Smith: Το βασικό θέμα ήταν πως θέλαμε η μουσική να έχει μια γενικότερη αίσθηση, αίσθηση που να φαίνεται ταιριαστή στο χρονικό και τοπικό πλαίσιο, αλλά και ποικιλία. Δεδομένου ότι ο κόσμος του παιχνιδιού είναι χωρισμένος σε διαφορετικές περιοχές, την Αττική, την Πελοπόννησο κ.λπ., εστιάσαμε σε κάθε περιοχή και δώσαμε στην καθεμιά κάποια μουσικά χαρακτηριστικά. Αυτά μπορεί να ήταν ορχηστρικές παλέτες, modes ή, απλά, συναισθήματα που θέλαμε να αποδώσουμε. Για παράδειγμα, είδαμε την Αθήνα και την Αττική ως πνευματικό κέντρο, τη γενέτειρα της φιλοσοφίας και των μαθηματικών, οπότε η μουσική είναι πιο αριστοκρατική και με τάξη. Η μουσική της Πελοποννήσου, από την άλλη, είναι πιο συναισθηματική και προσπαθήσαμε να αποδώσουμε σε κάποιο βαθμό τη σπαρτιατική στρατιωτική νοοτροπία στους ρυθμούς της.
Joe Henson: Η μουσική του Odyssey περιστρεφόταν πολύ περισσότερα γύρω από χαρακτήρες σε σχέση με τις απαιτήσεις του multiplayer του Black Flag. Αρχίσαμε με τη σύνθεση μιας σειράς από θεματικές σουίτες για τους πρωταγωνιστές και αυτές αποτέλεσαν τη ραχοκοκαλιά της μουσικής.
Το περίεργο με την αρχαιοελληνική μουσική είναι πως, ουσιαστικά, τίποτα δεν έχει επιβιώσει από αυτήν. Μπορεί να έχουμε μια ιδέα για τα όργανα που χρησιμοποιούνταν κατά κόρον εκείνη την εποχή, χάρη σε καλλιτεχνικές τους απεικονίσεις, αλλά δεν ξέρουμε πραγματικά πολλά για την ίδια τη μουσική. Αν εμείς, ως Έλληνες, έπρεπε να πάρουμε θέση για το αν λεπτομέρειες στο έργο σας είναι αρκετά «αρχαιοελληνικές», δεν θα ξέραμε πραγματικά. Ταυτόχρονα, αυτή η έλλειψη πληροφορίας σάς δίνει δημιουργική ευελιξία, αρκετό χώρο για να δοκιμάσετε να αιχμαλωτίσετε μια μουσική αίσθηση που φαίνεται σωστή σε τελική ανάλυση και, φυσικά, μπορεί να λειτουργήσει ως θεμέλιο και να συνδυαστεί με σύγχρονες δομές και κινηματογραφικές ευαισθησίες. Ήταν πρόκληση για εσάς αυτό, πέρα από το συνηθισμένο, και, επιπλέον πώς προσεγγίσατε αυτόν το δημιουργικό χώρο ώστε να πιάσει τόπο;
Alexis Smith: Ήταν σίγουρα πρόκληση αλλά πρόκληση που μας ενθουσίασε. Ενώ ο Joe άκουγε τη συλλογή από soundtracks του πατέρα του, εγώ μεγάλωσα με τη λαϊκή μουσική της μητέρας μου. Υπάρχει κάτι που συνδέει τη μουσική από κάθε γωνιά του κόσμου, ότι προέρχεται από το λαό, τον τόπο κι, ενώ φυσικά υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ της πρώιμης ελληνικής μουσικής και της βρετανικής, υπάρχουν και πολλές ομοιότητες.
Joe Henson: Όπως είπες, το σημαντικό δεν ήταν να βασανίσουμε τους εαυτούς μας προσπαθώντας να γίνουμε «αυθεντικοί», μιας και κανείς δεν ξέρει ακριβώς σε τι αντιστοιχεί αυτό, αλλά να καταλήξουμε σε κάτι με σωστή αίσθηση, κρατώντας χώρο για την ποικιλία που χρειαζόμαστε για μια τόσο μεγάλης διάρκειας εμπειρία.
Υποθέτουμε πως έπεσαν στα χέρια σας ένα-δυο όργανα που ήταν πρωτόγωρα. Το κεντρικό μουσικό θέμα, αυτό που κυκλοφορεί ήδη ως single, φαίνεται να βασίζεται σε λαούτο, μπουζούκι και σαντούρι. Έχουμε την υποψία ότι ακούσαμε και ασκομαντούρα ή κάποιο ανάλογο όργανο κάπου, αλλά δεν θα βάζαμε και στοίχημα. Όπως και να ‘χει, σε ποια ελληνικά όργανα εστιάσατε για τις ανάγκες του soundtrack, ποια ήταν νέα για εσάς, αν υπήρξαν τέτοια, και σας έκανε εντύπωση, για καλό ή για κακό, κάποιο από αυτά;
Alexis Smith: Κάναμε πολλή έρευνα για τα όργανα που ίσως χρησιμοποιούνταν τότε και ύστερα προσπαθήσαμε να βρούμε τους κοντινότερους σύγχρονους συγγενείς τους. Αγοράσαμε ένα σαντούρι [σ.σ.: hammered dulcimer για την ακρίβεια που είναι ελαφρώς διαφορετικό και δεν έχει ακριβές ελληνικό ανάλογο], λύρες, μπουζούκια και σύριγγες. Το όργανο που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο ήταν ο δίαυλος. Είχαμε δει μερικά βίντεο μουσικών με αυτόν και μας άρεσε ο διαπεραστικός ήχος, διέφερε σημαντικά από οτιδήποτε άλλο είχαμε ακούσει. Δυστυχώς ήταν αδύνατο να βρούμε κάποιον, αλλά χρησιμοποιήσαμε [σ.σ.: δοκιμάστηκαν συνδυασμοί] ασκό, φυσούνα και μπουρί για να προσομοιάσουμε τον ήχο του.
Joe Henson: Είναι πάντα συναρπαστικό για εμάς να πιάνουμε στα χέρια μας ένα όργανο με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Είναι κάτι που προσπαθούμε να κάνουμε σε κάθε μας δουλειά, οπότε μας βγήκε φυσικά για το Odyssey.
Το να δώσει κανείς χαρακτήρα σε δυο αντιμαχόμενες πλευρές μέσω της μουσικής, δεν είναι κάτι νέο και σίγουρα όχι για το Assassin’s Creed. Ταυτόχρονα υπήρχε πάντα αρκετά σαφής διαχωρισμός μεταξύ της «καλής» και της «καλής» πλευράς. Με την Αδελφότητα των Ασσασσίνων και τους Ναΐτες να μην έχουν παρουσία στην Αρχαία Ελλάδα του παιχνιδιού, η προφανής διχοτόμηση είναι αυτή μεταξύ της Συμμαχίας της Δήλου εκείνης της Πελοποννήσου. Με τον παίκτη να είναι σε θέση να αλλάζει συμμάχους, υποθέτουμε ότι η μουσική σας πρέπει να κάνει σαφή το διαχωρισμό και αισθητές αυτές τις εναλλαγές. Μιας και ο συγκεκριμένος πόλεμος δεν έμεινε στην ιστορία για την καλή εντύπωση που κληρονόμησε η κάθε πλευρά, πώς προσεγγίσατε το χειρισμό αυτών μουσικών θεμάτων που καλούνται να τους δώσουν χαρακτήρα;
Alexis Smith: Ο πόλεμος μεταξύ της Συμμαχίας της Δήλου και της Συμμαχίας της Πελοποννήσου είναι το ιστορικό υπόβαθρο του παιχνιδιού, αλλά είναι η προσωπική διαδρομή του πρωταγωνιστή που ντύνουμε. Υπάρχει «κακό» στο παιχνίδι, αλλά θα χάλαγε η εμπειρία το να μιλήσουμε λεπτομερώς για αυτό.
Joe Henson: Ωστόσο θέλαμε η μουσική καθώς μάχεσαι τη μία και την άλλη πλευρά να έχει ήχο που να δημιουργεί αντίθεση όμως. Η μουσικής της Συμμαχίας της Δήλου βασίζεται περισσότερο στην αττική μουσική παλέτα, σε παραλλαγή που να ταιριάζει περισσότερο σε δράση βέβαια, ενώ η μουσική για τους Σπαρτιάτες είναι πολύ πιο επιθετική και βασίζεται με τη σειρά της στην παλέτα της πελοποννησιακή παλέτα. Καμία πλευρά δεν είναι «καλή» ή «κακή» βέβαια, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
«Οδύσσεια», «τραγωδία» και άλλες φορτισμένες έννοιες που παρελαύνουν πρέπει να εκφραστούν και να αποτυπωθούν κάπως στη μουσική του παιχνιδιού. Η ενσωμάτωση ελληνικών οργάνων είναι ένας παράγοντας. Η κωδικοποίηση ιδεών όμως με τρόπο που να συμπληρώνει το ιστορικό πλαίσιο αλλά και την ιστορία του παιχνιδιού είναι άλλη υπόθεση. Ως προς αυτό το θέμα, θα θέλαμε να μάθουμε πώς προσεγγίσατε την έρευνα τέτοιων ιδεών και πώς θεωρείτε ότι καταλήξατε να τους δώσετε μουσική μορφή.
Joe Henson: Το ιστορικό και μυθολογικό πλαίσιο είναι σημαντικό, ωστόσο, όπως είπαμε νωρίτερα το βασικό μας μέλημα ήταν να ντύσουμε την προσωπική ιστορία της Κασσάνδρας και του Αλέξιου, το ταξίδι τους στην προσπάθειά τους να μάθουν ποιοι πραγματικά είναι.
Alexis Smith: Συναντούμε βέβαια διάφορα μυθικά πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας και η επένδυσή τους ήταν από τα αγαπημένα μας στάδια της δουλειάς. Και πάλι όμως δεν θέλουμε να αποκαλύψουμε πολλά για αυτό σε αυτήν τη χρονική στιγμή.
Παίζοντας το πρόσφατο demo του παιχνιδιού σε έκθεση πέσαμε -επιτέλους!- στη δική σας παραλλαγή στο Ezio’s Family, το κομμάτι του Assassin’s Creed II που, ουσιαστικά, έχει γίνει συνώνυμο της σειράς, παρότι δεν χρησιμοποιείται πάντα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε κάθε τίτλο Assassin’s Creed που ακολούθησε. Ακούσαμε τη δική σας παραλλαγή στο μενού και σίγουρα θα τη συναντήσουμε και σε άλλες σημεία κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να το ακούσουμε στην ολότητά του για να καταλήξουμε με συγκεκριμένη εντύπωση για την κατεύθυνση που πήρατε. Από τις διασκευές που ακολούθησαν την κυκλοφορία του Assassin’s Creed II μας έκανε μεγάλη εντύπωση η περσινή, από την Sarah Schachner, αφού συνδύαζε την αναγνωρίσιμη αυτή μελωδία με τα στοιχεία του Origins να μένουν στο υπόβαθρο αλλά και στην αρχή και στο τέλος του κομματιού με κάποιες πολύ χαρακτηριστικές νότες, όλα με τρόπο που έκαναν το τελικό αποτέλεσμα να ξεχωρίσει. Δημιουργικά πώς κινηθήκατε, δεδομένου δε ότι έχετε να κάνετε μια αγαπητή μελωδία που σκαρφίστηκε ο Jesper Kyd πάνω από 10 χρόνια πριν, για να προσθέσετε ελληνικά στοιχεία, να ευχαριστήσετε τους πάντες και, ταυτόχρονα, να το κάνετε δικό σας;
Alexis Smith: Ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το κομμάτι για τους φίλους της σειράς και θέλαμε να κάνουμε μια διασκευή που να είναι άμεσα αναγνώριση από τους ίδιους αλλά να ταιριάζει και στην υπόλοιπη μουσική του παιχνιδιού. Ξεκινήσαμε παίζοντας το βασικό θέμα με τις 8 νότες στην αγαπημένη μας λύρα και ύστερα χτίσαμε πάνω σε αυτό, αντιμετωπίζοντάς το όπως κάθε άλλο κομμάτι που γράψαμε.
Joe Henson: Αυτό ήταν προς το τέλος της παραγωγής οπότε μαζέψαμε όλους μας τους μουσικούς. Ο Mike Georgiades έπαιξε μπουζούκι, ο Reinaud Ford ήταν στην κρητική λύρα και η Emma Rohan στα φωνητικά. Εγώ έπαιξα μπάσο και ο Alexis τη λύρα. Ήταν πολύ όμορφος τρόπος να κλείσουμε την παραγωγή.
Από την μακροσκελή συζήτηση που είχαμε με την Lydia Andrew, κατέστη σαφές πως η μουσική του παιχνιδιού ήταν μεγάλη ομαδική προσπάθεια, προϊόν συνεργασίας με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες. Μουσικοί, ποιητές, ιστορικοί και άλλοι ενεπλάκησαν στη διαδικασία που τελικά διαποτίζει τη δουλειά σας καθώς βέβαια και η δική σας δουλειά διαποτίζει εκείνη των υπολοίπων. Χρειάστηκε να προχωρήσετε σε κάποιες προσαρμογές πέραν του συνηθισμένου για τις ανάγκες αυτής της παραγωγής και, αν ναι, τι είδους; Αισθάνεστε ότι κρατάτε κάτι από το έργο αυτό, κάτι που θα φανεί χρήσιμο στο μέλλον;
Alexis Smith: Πάντα μας αρέσει να συνεργαζόμαστε με άλλους μουσικούς οπότε δεν ήταν κάτι νέο για εμάς. Η σύνθεση για games είναι πάντα θέμα συνεργασίας μεταξύ ημών και ολόκληρης της ομάδας του ήχου και αυτό είναι κάτι που λατρεύουμε όταν δουλεύουμε σε κάτι μεγάλο όσο το Assassin’s Creed.
Joe Henson: Ναι, για εμάς μουσική σημαίνει να φέρνουμε ανθρώπους κοντά και να πειραματιζόμαστε - εκεί είναι όλη η μαγεία.
Τελικά, ποιο θα λέγατε ότι είναι το αγαπημένο σας κομμάτι από το συγκεκριμένο soundtrack και γιατί; Σημειώστε βέβαια ότι κατά πάσα πιθανότητα ούτε εμείς ούτε οι αναγνώστες μας θα το έχουν ακούσει, με εξαίρεση το κεντρικό θέμα, οπότε πρέπει να γίνετε πιο συγκεκριμένοι στην εξήγηση αν μπορείτε. Εξάλλου πρέπει να είναι ξεκάθαρο ποια ότι μας αρέσουν οι λεπτομέρειες και τα παραλειπόμενα.
Joe Henson: Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι το “A Happy Family”. Ήταν το πρώτο κομμάτι που γράψαμε για το Odyssey και στόχος ήταν να ενσωματώσει την τραγική ιστορία του πρωταγωνιστή. Το γράψαμε ομαδικά, εγώ, ο Alexis και ο Mike, και μόλις πετύχαμε τη συγκεκριμένη μελωδία καταλάβαμε ότι βρήκαμε κάτι καλό. Το γράψαμε στην αρχή της άνοιξης, εδώ στο Λονδίνο, και αν ακούσεις με προσοχή την εισαγωγή, μπορείς να ακούσεις τα πουλιά που κελαηδούν έξω από το στούντιο! Δοκιμάσαμε αργότερα να αντικαταστήσουμε το τμήμα εκείνο για να μην ακούγονται τα κελαηδήματα, αλλά δεν μπορέσαμε ποτέ να ξαναπιάσουμε εκείνη τη μοναδική πρώτη αίσθηση, οπότε αφήσαμε τα πουλιά στη θέση τους!
Alexis Smith: Το δικό είναι η πρώτη έκδοση του κεντρικού θέματος, το “The Legend Of The Eagle Bearer”. Ήταν μαγική η μέρα εκείνη στο στούντιο. Από τη στιγμή που πιάσαμε στα χέρια μας τα όργανα μέχρι να καταλήξουμε στα βασικά τμήματα του κομματιού, πέρασαν λίγες μόνο ώρες. ήταν σαν τρελό όνειρο. Ήμασταν όλοι στο ίδιο μήκος κύματος και τα πάντα έρρεαν.
Δεν ασχολείστε πρώτη φορά με σύνθεση και παραγωγή μουσικής για games. Μετά την ενασχόλησή σας με τη σειρά Assassin’s Creed αλλά και το Horizon: Zero Dawn, σίγουρα δεν ασχολείστε πρώτη φορά πια με μεγάλες μουσικές παραγωγές για τη συγκεκριμένη βιομηχανία. Σίγουρα έχουν έρθει περισσότεροι σε επαφή με τη δουλειά σας μέσω των games παρά μέσω των παραγωγών σας για το BBC που, πολύ απλά, δεν έχουν ανάλογη παγκόσμια εμβέλεια, άσχετα με την ποιότητά τους. Σας έχουμε τραβήξει για τα καλά προς το μέρος μας με την ιδιαιτερότητα της μουσικής για games;
Alexis Smith: Ναι! Είμαστε εδώ για τα καλά πλέον…
Joe Henson: Για εμάς το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για παιχνίδι, για μικρού προϋπολογισμού ντοκιμαντέρ ή μεμονωμένο κομμάτι για κάποιον καλλιτέχνη. Απλά έχουμε το νου μας σε ενδιαφέρουσες προσπάθειες ανθρώπους με τους οποίους τα πάμε καλά σε δημιουργικό αλλά και σε προσωπικό επίπεδα. Έχουμε πολλά ακόμη στο πρόγραμμα…
Ευχαριστούμε για το χρόνο σας. Ελπίζουμε το σκάλισμα της σκέψης σας να αποδειχθεί ευχάριστο για εσάς, εμάς και, φυσικά, τους αναγνώστες μας.
Joe Henson & Alexis Smith: Ευχαρίστησή μας. Ελπίζουμε να ευχαριστηθείτε το υπόλοιπο παιχνίδι όσο ευχαριστηθήκαμε κι εμείς τη δουλειά μας σε αυτό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity