Το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Netflix, το High Score, μιλάει για την ιστορία της βιομηχανίας των videogames με περίσσεια ενέργεια και όρεξη. Μέσα από έναν συχνά ξέφρενο ρυθμό παρουσιάζει σημαντικές στιγμές και πορείες νευραλγικών εταιρειών όπως της Atari, της Nintendo και της SEGA, ενώ παράλληλα καλύπτει την εξέλιξη του σχεδιασμού με έναν κοινωνικό και ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Το αποτέλεσμα είναι ενίοτε συγκινητικό και διαφωτιστικό αλλά συχνά άνισο και αλλοπρόσαλλο. Βλέπετε, ενώ είναι καλογραμμένο και πολύ γοητευτικό σκηνοθετικά, η μικρή του διάρκεια επιβάλλει ιλιγγιώδεις ταχύτητες και εξωφρενικές ιστορικές αμέλειες.
Ενώ λοιπόν προσπαθεί να μας τροφοδοτήσει με ενδιαφέρουσες πληροφορίες -και υπάρχουν φορές που το κάνει- δεν αποφεύγει την κρίση προσωπικής ταυτότητας, καθώς προσπαθεί όχι απλώς να καλύψει περισσότερα από όσα μπορεί, αλλά και να ενώσει το κλασικό πρόσωπο των videogames με το σύγχρονο, σε μια προσπάθεια να αναδείξει μια ενιαία και προοδευτική ταυτότητα της βιομηχανίας που, δυστυχώς, ποτέ δεν υπήρξε κατά τη διάρκεια της εξέλιξής της.
Για παράδειγμα, το High Score ξοδεύει σχεδόν δύο επεισόδια για να μας περιγράψει δύο διαγωνισμούς παικτών για το Space Invaders και το Sonic the Hedgehog, προσπαθώντας έτσι να δείξει την ιστορική τους συνέχεια και σύνδεση με τα eSports του σήμερα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια ανάλυση πίσω από το πώς γίνεται αυτή η σύνδεση ή κάποια έστω αναφορά σε τίτλους σταθμούς του εν λόγω φαινομένου, όπως, π.χ., του StarCraft. Περιέργως, όμως, μας αναλύει βήμα-βήμα τους διαγωνισμούς χωρίς καν να εστιάζει εν τέλει κάπου.
Στην περίπτωση του Space Invaders, π.χ., φέρνει στο προσκήνιο την Rebecca Heinman, την τρανσέξουαλ γυναίκα που κέρδισε τον παγκόσμιο διαγωνισμό το 1980. Αν και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την αναφορά της -ούτε με τη σημασία αυτής της αναφοράς- το High Score επικεντρώνεται μόνο στις ικανότητές της στο Space Invaders, μη δείχνοντας κανένα ενδιαφέρον για το γεγονός ότι είναι συνιδρύτρια της Interplay (!), μιας από τις σημαντικότερες εταιρείες στη βιομηχανία και πίσω από θρυλικές κυκλοφορίες όπως αυτές των Baldur’s Gate, Icewind Dale, Planescape Torment, Fallout, Descent και Earthworm Jim. Μάλιστα, δεν αναφέρεται καν στο ότι ήταν η κύρια σχεδιάστρια του The Bard’s Tale III: Thief of Fate. Δεν νομίζετε ότι αυτά είναι πιο σημαντικά επιτεύγματα από το ότι βγήκε πρώτη σε έναν διαγωνισμό;
Από την άλλη, στην περίπτωση του Sonic the Hedgehog, το μεγαλύτερο μέρος του επεισοδίου αναλώνεται στον Chris Tang και στο πως η τεχνική του, που παραμένει από τις κορυφαίες, του έδωσε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό. Περιέργως, το όνομα του Yuji Naka, του διάσημου δημιουργού του Sonic, δεν αναφέρεται ποτέ. Μάλιστα, δεν αναφέρεται ούτε όταν, στο ίδιο επεισόδιο, περιγράφεται η δημιουργία του μπλε σκαντζόχοιρου(!). Παράλληλα, η άνοδος της SEGA μέσα από τις μαρτυρίες του ικανότατου Tom Kalinske, του τότε Αμερικανού CEO της SEGA of America, δεν αφήνουν χώρο για το πώς εδραιώθηκε η εταιρεία με το Master System στην Ιαπωνία, στην Ευρώπη και μετέπειτα στη Νότια Αμερική. Μάλιστα, ούτε κουβέντα για το ρόλο του Yu Suzuki. Ακόμα και το Mega Drive αναφέρεται μόνο με το αμερικανικό του όνομα: Sega Genesis.
Τέλος, πάλι το μεγαλύτερο μέρος ενός ακόμα επεισοδίου αναλώνεται στον μηχανικό Jerry Lawson, τον πρώτο Aφρο-αμερικανό που εργάστηκε στη πρωτοποριακή ROM-based κονσόλα που ήταν εξοπλισμένη με μικροεπεξεργαστή, το Channel F. Η εν λόγω επιλογή είναι όντως σημαντική διότι ο Lawson δεν έχει λάβει ποτέ την αναγνώριση που του αξίζει, αλλά η κίνηση του High Score μοιάζει και εδώ ανούσια στοχευμένη. Πρώτον, ο χρόνος που ξοδεύεται στον Lawson δεν αφήνει χώρο για τον Ralph Baer, τον «Αϊνστάιν» της βιομηχανίας μας, τον άνθρωπο που δημιούργησε και κυκλοφόρησε την πρώτη κονσόλα στην ιστορία (Magnavox Odyssey), που ανέπτυξε το Table Tennis (το οποίο αντέγραψε αργότερα το Pong) και συνέλαβε και πατένταρε την ιδέα «παιχνίδια στην τηλεόραση». Και όταν γράφω «δεν αφήνει χώρο», δεν εννοώ ότι απλά αναφέρεται λίγο. Ο Ralph Baer δεν αναφέρεται ποτέ.
Δεύτερον, το High Score στην περίπτωση του Lawson κάνει μια (πιθανά) εσκεμμένη αμέλεια, καθώς δεν είναι ο πρώτος που δημιούργησε το cartridge. Η εφεύρεση του cartridge προήλθε από τον Wallace Kirschner και Lawrence Haskel, οι οποίοι εφηύραν το cartridge για τον προπομπό του Channel F της αμερικανικής εταιρείας Fairchild, το επονομαζόμενο RAVEN (Remote Access Video Entertainment) το 1976. Ο Lawson ήταν υπεύθυνος για το σχεδιασμό της τελικής κονσόλας, της Fairchild Channel F, η οποία βασίστηκε στο σχεδιασμό της RAVEN, που δεχόταν ήδη διαφορετικά cartridges. Σε αυτή την περίπτωση το λάθος βρίσκεται και στη Wikipedia και έχει προέλθει από παρερμηνεία σε συνέντευξη που είχε δώσει ο ίδιος ο Lawson στον ιστορικό και ερευνητή Benj Edwards, πράγμα που σημαίνει ότι είτε η έρευνα του Netflix ήταν ελλιπής είτε απλά...προσπεράστηκε προς χάριν ανάδειξης της αφρο-αμερικανικής συμμετοχής(;). Βέβαια, δεν αποκλείεται να ισχύουν και τα δύο, αφού στα credits του High Score δεν υπάρχει ούτε ένα όνομα από ιστορικούς των videogames.
Είναι λοιπόν αρκετά εμφανές ότι το High Score ενδιαφέρεται πολύ να πιάσει τον παλμό της εποχής, αφού αφιερώνει πολύ μεγάλο χρόνο σε θέματα που, ενώ είναι όντως σημαντικά και πρέπει να καλυφθούν, η έκτασή τους στερεί από τον θεατή ακόμα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία και μειώνει το χρόνο για περαιτέρω ανάλυση. Για παράδειγμα, η άνοδος της Atari και της Nintendo συνοδεύονται από -χοντρικά- ενός λεπτού παρουσίας του θρυλικού Nolan Bushnell και του Shigeru Miyamoto. Μάλιστα, o τελευταίος εμφανίζεται απλώς για λίγα δευτερόλεπτα κατά τη διάρκεια κάλυψης του Donkey Kong και ύστερα, μόνο έμμεσα, κατά τη μαγική σύλληψη του Star Fox και την επανάσταση του 3D.
Από την άλλη, τουλάχιστον μισό κομμάτι ενός επεισοδίου αναλώνεται στο Gayblade του Ryan Best, το εκπληκτικά προοδευτικό για την εποχή του RPG, το οποίο το 1992 έγινε καλτ σημείο αναφοράς στην κοινότητα των ομοφυλοφίλων και ύστερα απλά εξαφανίστηκε για είκοσι χρόνια. Αν και η ιστορία του είναι σημαντική και πρέπει να ειπωθεί, ο χρόνος που ξοδεύεται για το Gayblade δεν αφήνει επίσης πολλά περιθώρια για αναφορές σε άλλους, απείρως πιο σημαντικούς τίτλους και σχεδιαστές. Έτσι, μεταξύ άλλων, δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά για τον Steve Russell, τον Al Alcorn, τον Will Wright, τον Gunpei Yokoi, τον Hideo Kojima, τον Sid Meier, τον David Braben, τον Peter Molyneux, τον Hironobu Sakaguchi ή τον Warren Spector. Μάλιστα, εντελώς ανεξήγητα, δεν υπάρχει ούτε ένα δευτερόλεπτο γύρω από την αγορά των οικιακών υπολογιστών όπως, π.χ., της Amiga και του Atari, οι οποίοι έπαιξαν καίριο ρόλο στην εξάπλωση της βιομηχανίας και έβαλαν την Ευρώπη στο δημιουργικό χάρτη.
Βλέπουμε, έτσι, ότι πέρα από σημαντικές ιστορικές αμέλειες για μη πειστικούς λόγους, το High Score είναι στην καρδιά του αμερικανοκεντρικό. Αναμενόμενα, λοιπόν, είναι και εκεί που αφιερώνονται και τα καλύτερα επεισόδιά του. Η ιστορία του Richard Garriot και της Roberta Williams δείχνει το δημιουργικό εύρος των videogames, η επανάσταση του John Romero και του John Carmack το αθάνατο της νεανικής φιλοδοξίας και ικανότητας, ενώ η άνοδος της Atari επί Bushnell και οι επινοήσεις του Trip Hawkins της ΕΑ ομολογούν, όσο κι αν δεν μας αρέσει μερικές φορές, την ευρηματικότητα της επιχειρηματικής φαντασίας. Βέβαια, όταν κάνει την εμφάνισή της η Ιαπωνία δεν γίνεται παρά να αισθανθούμε ένα δέος, πότε ακούγοντας τον Toru Iwatani να διδάσκει, πότε κρυφοκοιτώντας πάνω από τα σχέδια του ιερού Yoshitaka Αmano και πότε γουρλώνοντας τα μάτια στο άκουσμα της ιστορίας πίσω από τη δημιουργία του Kirby.
Για ένα ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να καλύψει μια τόσο επική και εκτεταμένη ιστορία, στις λεπτομέρειες είναι που βρίσκει τον πραγματικό του εαυτό. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν πρέπει να το χάσετε, αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει και να αμελήσετε να θέσετε το κατάλληλο ερώτημα: πόσο πιο ουσιαστικό και γεμάτο θα ήταν το High Score αν δεν έπεφτε σε ορισμένες παγίδες, παγίδες που, σίγουρα, δεν κρύβουν κάποιο υποχθόνιο σχέδιο αλλά αδικούν σημαντικά με την ύπαρξή τους το σύνολό του και την ίδια τη βιομηχανία;
Ως έχει, ο γρίφος που δεν μπορεί να λύσει το High Score είναι το πώς να εξηγήσει τι ακριβώς είναι τα videogames, πηγαίνοντας έτσι από το ένα άκρο στο άλλο και προσπαθώντας να εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο στόχο. Πράγμα άκρως περίεργο, φυσικά, διότι την απάντηση σε αυτό το γρίφο τη δίνει περιφραστικά ο Dylan Cuthbert στο τελευταίο επεισόδιο:
«τα videogames είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει μέσα στο μυαλό του Shigeru Miyamoto: τα πάντα ταυτόχρονα».
Να είστε καλά και μη ξεχνάτε: να επιλέγετε την έρευνα και όχι το ρηχό εντυπωσιασμό.
Y.Γ. Το Ορυχείο προτείνει τα εξής ντοκιμαντέρ, που είναι στην πλειοψηφία τους αρκετά πιο σημαντικά από το High Score σε ό,τι καλύπτουν:
NoClip
The King of Kong
Atari: Game Over
From Bedrooms to Billions
Micro Men
Ecstasy of Order
Για όσους θέλουν να ασχοληθούν πραγματικά με την ιστορία των videogames το Ορυχείο προτείνει το Phoenix IV: The History of the Videogame Industry ως το καλύτερο βιβλίο γενικής ιστορίας αυτή τη στιγμή.
Μην αμελήσετε να προωθήσετε το Ορυχείο σε φίλους και γνωστούς αλλά και να γίνετε συνδρομητές στα podcast του, Social Gamer και GameUp, καθώς η στήριξή σας είναι ο μόνος τρόπος για να σας προσφέρει έρευνα, ανάλυση και κουβέντα για τα videogames που απλά δεν μπορείτε να βρείτε αλλού.
GameUp (Apple)
GameUp (Spotify)
Social Gamer (Apple)
Social Gamer (Spotify)
Εγώ διαφωνώ σε γενικές γραμμές με την ουσία της κριτικής. Σίγουρα υπάρχει λάθος στην εκκίνηση και την απαρχή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών σίγουρα η Ευρώπη είναι σε δεύτερη μοίρα στην σειρά σε σχέση με την Αμερική και την Ιαπωνία αλλα δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση σε αυτά που ήδη τοποθετείται....ο απλός θεατής πρέπει να πιάσει ενα παλμό...και παρόλο που το κάνει με μερικά περίεργα παιχνίδια αυτό επιτυγχάνεται μια χαρά....δεν χρειάζεται να αναφερθούν όλοι οι συντελεστές ούτε να κάνουμε παράπονα γιατί μπήκε το ένα ή το άλλο.....η εξέλιξη καλύφθηκε άκρως επαγγελματικα....τα σημαντικά genres είχαν άκρως πρωταγωνιστικό ρόλο και έγιναν με αρκετά σωστές επιλογές ( το starfox se 3d ήταν ακραιο βέβαια) .... οπότε η εξέλιξη αποδόθηκε ομαλά με ενδιαφέρον για κασουαλ και χαρντκορ κοινό και φυσικά υπάρχουν μελανά σημεία όπως σε κάθε σειρά ή ντοκιμαντέρ
Δυστυχώς το μόνο που δεν πιάνει είναι κάποιον συγκεκριμένο γκειμερ. Βασικές πληροφορίες λείπουν και στη θέση τους υπάρχουν θέματα που δεν εξυπηρετούν την ιστορία της βιομηχανίας.. Αν δεν υπάρξει κριτική δεν θα υπάρξει και βελτίωση. Έχει ούτως η άλλως καλές στιγμές.
Αμα βάλεις ολα τα ονόματα κτλ...θα γίνει απίστευτα βαρετό...... όπως έχουμε διαβάσει και βιβλία κτλ.....δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο... υπάρχουν ιστοριουλες που είναι filler αλλά όπως είπα έχουν την χαρη τους για κάθε κοινό και στην τελική τα βασικά genre αποτυπώθηκαν με σωστή σειρά εξέλιξη και προσφορά. Και φυσικά όσο αυτό είναι δυνατόν σε έξι επεισόδια.
Ναι, δεν χρειάζεται να τα βάλεις ολα, αλλά αυτά που πρέπει. Δεν μπορεί να αναφέρεις ένα ολόκληρο επεισόδιο τη Heinmann για το Space Imvaders και να μην αναφέρεις για την Ιντερπλει. Πολλά λάθη πουν θα μπορούσαν εύκολα να μη γίνουν. Κατά τα αλλά είναι ιδιαίτερα ψυχαγωγικό βέβαια., αλλά ολα εξαρτώνται τι ποιότητα περιμένει ο καθένας ως ένα σημείο. Κι εμείς ως γκειμερς έχουν μάθει να δεχόμαστε χαμηλή ποιότητα επειδή «σπάνια γίνονται αυτά». Αυτό πρέπει να το αλλάξουμε.
Αν επικρατήσει η λογική γιατί δεν έγινε αναφορά και εκεί και εκεί δεν έχει τελειωμό..... τίποτα δεν πάθαμε που δεν έγινε και η συγκεκριμένη αναφορά..... ειδικά στο νετφλιξ έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ για φόρμουλα μουσική κτλ...και είναι ξεκάθαρο ότι το συγκεκριμένο έχει πλ πλ καλύτερη δομή σε ουσία διασκέδαση και ενημέρωση οπότε δεν δέχομαι τα χαμηλά στάνταρ.... επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά ότι οι βασικές αναφορές στα βασικά genres έγιναν τόσο σωστά χρονικα δομικά αλλα και συνάμα όσο διασκεδαστικα και εξελικτικά πρέπει για κάθε κασουαλ ή χαρντκορ κοινό.
Απλά διαφωνούμε τότε. Το ντοκιμαντέρ δεν εστίασε σε σημαντικά πράγματα για τους λάθους λόγους και αυτό έπρεπε να ειπωθεί και όχι απλά να το εκθειάζουμε άκριτα όπως είδα τον ελληνικό τύπο. Έχει καλές στιγμές και χαίρομαι που έγινε αλλά ως εκεί. Οι παραλήψεις του δεν εξυπηρετούν τίποτα ιδιαίτερο και γενικά η έρευνα του δεν ξεπερνά ένα μέτριο άρθρο από αυτά που βρίσκουμε στο Ίντερνετ. Τα επιχειρήματα που παραθέτω στο άρθρο νομίζω είναι αρκετά για να δείξουν τις αδυναμίες του.
Επίσης το ότι έχει προβλήματα δεν σημαίνει ότι δεν έχει και καλά στοιχεία. Μην τα μπερδεύουμε.
Βγήκαν οι παίχτες μίλησαν από πρώτο χέρι βγήκαν διάφοροι κατασκευαστές και μίλησαν καθαρά πώς τους ήρθαν οι ιδέες και πως απο το ενα genre πήγαμε σιγά σιγά στο άλλο...απο που είχαν έμπνευση που είχαν δυσκολίες... σιγά σιγά περάσαμε απο στατικά advanture σe scrolling εμπειρίες σε ανταγωνιστικά ξυλικια..και τέλος στην βία με όπλα απο άλλη οπτική και την ανάγκη για ιντερνετική επικοινωνία και αλληλεπίδραση. Υπάρχει καλύτερο πράγμα απο αυτό. Αγνό υλικό ...με καλοφτιαγμένο pixel art υλικό κιόλας.... χάρηκα που δεν μας γέμισαν με τους σημαντικούς της βιομηχανίας.... προσωπικά όχι μόνο θα με κούραζε αλλά δεν θα μπορούσε να έχει καθόλου ψυχαγωγικό χαρακτήρα....και ο καλινσκι έχει χίλιες ιστορίες....τα έχω διαβάσει σε βιβλία..,. πήραμε μια ιστορία τόσο όσο για το θεατή για να μπει απλά σε ενα πνεύμα και ενα mood...
Εγώ θα προτιμούσα να μην επέλεγαν να παραλείψουν σημαντικά ιστορικά πράγματα για να μιλήσουν για θέματα με μικρό ενδιαφέρον και λιγότερο σημαντικά. Λίγη καλύτερη διαχείριση του χρόνου και θα χωρούσαν ολα . Τώρα απλά έχει καλά στοιχεία με πολλες και σημαντικές ελλείψεις.
Για τελευταία φορά καλό θα είναι να αφήσουμε πίσω τις προσωπικές δικές μας μεγάλες στιγμές..... όχι το baldur gate fallout earthworm etc δεν θα είχαν καμία λογική αναφορά σε μια εξέλιξη σχεδιαστικού και υπολογιστικού περιεχομένου. Το ντοκιμαντέρ έχει όνομα high score και ως δια μαγείας αυτό υπερασπίζεται στα αρχικά επεισόδια...τα άτομα που προσπαθούν να κάνουν το μεγαλύτερο σκορ. Και ναι για να διαδωθει αυτό που εμείς διασκεδάζουμε σήμερα,αυτά τα τουρνουά ήταν πλ πιο σημαντικά και θρυλικά για την καθιέρωση του μέσου μας. Αν αρχίσουμε να λέμε τα 30 40 σημαντικά rpg κτλ δεν θα έχουμε καμία περίπτωση να καταφέρουμε να χωρέσουμε τπτ.....το wolfenstein έκανε την απαρχή στα first person αλλα το ντοκιμαντέρ τονίζει το doom με έναν ωραίο τρόπο και βλέπουμε ποσο πήρε απο αυτο όλη η βιομηχανία την μπάλα....και πόσο πλ πιο κομβικό ήταν.....στα λάθη όπως είπα συμφωνώ και στην γενική ευρωπαϊκή απώλεια....στο ζουμί του πράγματος όμως όχι..
Δεν ζήτησα να ανέφερει κάποιος τα σημαντικά RPG αλλά την ίδια τη Heinmann ως ιδρύτρια. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εταιρείες δεν θα υπήρχαν τα esports. Καταλαβαίνω ότι σου άρεσε, και εμένα μου άρεσε, αλλά δεν έχεις δώσει ουσιαστικά επιχειρήματα για ορισμένες από τις επιλογές του σόου. Ούτε καν εξηγεί πως δημιουργήθηκαν τα εσπορτς, ενώ χαλάει δυο επεισόδια σε αυτό. Όποτε, ναι, όσο και να σου άρεσε δεν αλλάζει το γεγονός ότι κάνει λάθη που δεν έχουν εξήγηση. Αν εσένα δεν σε ενοχλούν και σου αρκεί αυτή η ανάλυση και γνώση, κανένα θέμα. Εγώ πιστεύω ότι, ενώ ήταν καλό, έχασε ευκαιρία να γίνει πραγματικά σημαντικό.
Εγώ είμαι μεγάλος φαν της evo.... αμερικανική υπερδύναμη στα fighting.....και όχι δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα το πώς φτάσαμε σε αυτά τα esports..... αυτά ήταν τα αρχικά e sports έτσι ακριβώς έγιναν....και μετά απο πολλά χρόνια φτάσαμε στα e sports του σήμερα....
Ακριβώς έτσι το ανέλυσε και το σόου: «και μετά από μερικά χρόνια φτάσαμε στα εσπορτς».
,ε ναι γιατί μόνο οι δικές μου γνώσεις....για ανάλυση στο πώς φτάσαμε φουλ επεξηγηματικά θα είχαν άλλα 7 επεισόδια και νομίζω θα είχε βαρεθεί το 98% των θεατών.simple as that. Έτσι πάει η κάλυψη.
Όχι. Αν είχε αφοσιώσει λιγότερο χρόνο σε αυτά τότε θα είχαν χρόνο για να αναφέρουν όσα δεν ανέφεραν καθόλου αλλά και θα είχαν καλύτερη ανάλυση σε όσα ανέφεραν.
Πραγματικά κρίμα να κόβουμε κάτι που σίγουρα αρκετοί βρήκαν διασκεδαστικο και αρκετά επιμορφωτικό απλά επειδή εμείς θεωρούμε ότι κάτι άλλο είναι πιο επιμορφωτικό και σίγουρα όχι πάντα πιο διασκεδαστικό/ψυχαγωγικό. Η σωστή αξιοποίηση χρόνου είναι σημαντική.....δεν θα άλλαζα ούτε δευτερόλεπτο απο τα αστεία πίξελ αρτ...για να δω οτιδήποτε κάποιος λέει ότι είναι σημαντικό.
Κανένας δεν μίλησε για να κοπεί το πιξελ αρτ. Το διάβασες το άρθρο καθόλου;
Το διάβασα αλλα αν θέλουμε να χωρέσουμε όλα αυτά που λέμε ..... πρέπει να βγεί παραπάνω υλικό απο αυτα που προτείνεται.αυτα.
Όχι πρέπει να κόψουμε ένα δυο λεπτά μόνο απο τους διαγωνισμούς και το Gayblade για να βάλουμε ορισμενα άκρως πιο σημαντικά πράγματα. Τίποτα άλλο.
Ούτε εγώ θεωρώ οτι χρειαζόταν τόσο χρόνο το gblade ..... αλλά δεν χαλαστηκα ούτε δευτερόλεπτο.......οτι έγινε έγινε τεσπα.
Ηλία, διαβάζοντας το άρθρο αισθάνθηκα ότι διαφωνώ. Άρχισα να ψάχνω λοιπόν κάποια στοιχεία για να υποστηρίξω την άποψή μου. Το αποτέλεσμα της έρευνάς μου είναι πως… τελικά κάνω λάθος! Και έχεις δίκιο γιατί κάθε υπερασπιστικό στοιχείο που μπορώ να καταθέσω βασίζεται στην υπόθεση πως θα υπάρξουν κι άλλες σεζόν. Η λέξη ντοκιμαντέρ μπήκε τα τελευταία χρόνια δίπλα στις λέξεις video game και (αν δε κάνω λάθος) είναι η πρώτη παραγωγή του Netflix σε αυτό το είδος. Είναι λοιπόν άδικο για την ίδια τη βιομηχανία να παρουσιάζεται η ιστορία των video games για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό τόσο αποσπασματικά. Σε ένα κορεσμένο θέμα (βλέπε π.χ. WWII) η εστίαση στις πιο μικρές - δευτερεύουσες ιστορίες είναι καλοδεχούμενη, στο gaming όμως μας λείπει μία τηλεοπτική εγκυκλοπαίδεια. Γενικά η σειρά μου άρεσε πολύ αλλά θα την πρότεινα μόνο σε άτομα που έχουν μια επαφή με την ιστορία του gaming.
Και εμένα μου άρεσε πολύ. Το ότι έχει σφάλματα δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει, λέω και στο άρθρο ότι δεν πρέπει να τη χάσει κανένας. Απλά τα σφάλματα που έχει δεν είναι απλά λάθη σε λεπτομέρειες , αυτά συγχωρούνται, αλλά καίριες παραβλέψεις για λάθος λόγους. Κι εγώ περιμένω πως και πως τη δεύτερη σεζόν και εύχομαι μένα υπάρξει, αλλά το Ορυχείο υπάρχει για να προσφέρει γνώση και ουσιαστική κουβέντα. Δεν λέω αρνητικά απλά για να τα λέω.:) Και πάλι, μου άρεσε το σόου και το συνιστώ σε όλους. Εννοείται.
Καταρχήν ευχαριστούμε για τις προτάσεις, ήδη βρήκα μερικές για να τις κατεβάσω. Δυστυχώς το βιβλίο είναι αρκετά τσιμπημένη η τιμή του.
Γενικά εγώ την σειρά την είδα πάρα πολύ ευχάριστα και με τρελή νοσταλγία, σίγουρα έχει ελλείψεις αλλά δεν γίνεται να χωρέσουν όλα σε 6 επεισόδια και να παραμένουν και fun to watch.
Νομίζω αυτή είναι η χρυσή τομή. Επίσης έγιναν ένα καλό έναυσμα για να γράψεις το άρθρο και να μας προτείνεις και εσύ με την σειρά κάποια άλλα ντοκιμαντερ.
Εμένα πάντως η σειρά μου κάνει την εντύπωση πως βγήκε επειδή έπρεπε να βγει. Τι θέλω να πω με αυτό...
Θεωρώ σίγουρο πως τα επεισόδια έχουν γυριστεί πριν την πανδημία. Οπότε ίσως να τους βρήκε η πανδημία στην μέση των γυρισμάτων. Και επειδή μάλλον θα αργήσουν να συνεχιστούν τα όποια γυρίσματα σου λένε ας βγάλουμε τώρα το υλικό που έχουμε έτοιμο να πάρουμε και αντιδράσεις από τον κόσμο και μόλις τελειώσουν όλα με την πανδημία συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε.
Προσωπικά θεωρώ σίγουρο πως θα βγει και 2η σεζόν.
Ευχαριστώ για το ποστ, κι εμένα μου άρεσε αρκετά, αλλά ορισμένα σφάλματα είναι απλά δίχως επαρκείς εξηγήσεις. Ελπίζω να υπάρξει δεύτερη σεζόν, αλλά δεν νομίζω να επιστρέψουμε πίσω, εκτός και αν ακούσουν τις διαμαρτυρίες. Αν υπάρξει, τότε λογικά πάμε για N64 και Sony, τουλάχιστον.
Ναι λογικά θα συνεχίσει στις επόμενες κονσόλες και εγώ έτσι πιστεύω.
Παρ'όλα αυτά είναι ωραίο πουν αρχίζουν και βγαίνουν και "mainstream" παραγωγές για το gaming, έστω και με τις όποιες ελλείψεις έχουνε.
Εννοείται. Το σκεφτόμουν τις προάλλες. Να αναλάβει κάποιο μεγάλη υπηρεσιά ντοκιμαντέρ ή making of, όπως κάνει το NoClip, ή εξειδικευμένα ντοκιμαντέρ για esports, game design, κτλ. Υπάρχει αρκετό κοινό όμως;
Νομίζω αν δεν δούμε μεγάλες παραγωγές δεν θα μάθουμε ποτέ αν υπάρχει όντως μεγάλο κοινό. Τώρα με το highscore ίσως πάρουμε μια μικρή ιδέα. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει αρκετό κοινό που διψάει για τέτοιες παραγωγές.