Αν μια γρήγορη απάντηση ήταν απαραίτητη, αυτή μάλλον θα ήταν «ένα sandbox με crafting, building, μάχες και εξερεύνηση, σε ένα ασύγχρονο ‘μοτίβο’ gameplay - με μια κομμουνιστική αισθητική». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στον κόσμο του “The Tomorrow Children” το μέλλον είναι διαφορετικό. Στην Ρωσία τη δεκαετία του ’60 έλαβε χώρα ένα πείραμα το οποίο είχε σκοπό την ένωση όλων των ανθρώπων σε μια παγκόσμια «συνείδηση». Φυσικά και το πείραμα απέτυχε, με αποτέλεσμα την καταστροφή του πλανήτη και την παγίδευση των ελάχιστων επιζώντων στο Void. Το Void είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει η λέξη, δηλαδή ένα κενό όπου οι κλώνοι -δηλαδή οι παίκτες- εξερευνούν και προσπαθούν να βρουν επιζώντες.
Ταυτόχρονα, πόλεις δημιουργούνται. Πόλεις, οι οποίες αναπτύσσονται και μεγαλώνουν (με μέγιστο αριθμό του 100 παίκτες) ανάλογα με τις επιθυμίες και τα σχέδια των παικτών, συλλογικά. Οι ρόλοι μοιράζονται «διαισθητικά», με τον κάθε κλώνο να αναλαμβάνει την εξερεύνηση, τη συλλογή πόρων στα κοντινά «νησιά», την κατασκευή κτηρίων - και φυσικά την προστασία των πόλεων από τα «τέρατα» που ζωντανεύουν μέσα από την συλλογική φαντασία των ανθρώπων. Όσο ανακαλύπτονται νέοι επιζώντες οι πόλεις μεγαλώνουν - και το ίδιο και οι ανάγκες τους, με την αναδιάταξη των ρόλων και των ευθυνών να ικανοποιεί τις νέες απαιτήσεις.
Μέσα από το σύγχρονο και ταυτόχρονα ασύγχρονο gameplay, ο κόσμος του The Tomorrow Children αποκτά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αφού οι συμμετέχοντες «εμφανίζονται» στην οθόνη του κάθε παίκτη μόνο όταν κάνουν κάποια συγκεκριμένη δράση. Ακολουθώντας πιστά την κομμουνιστική αισθητική που κυριαρχεί στον τίτλο, η κάθε δράση καταγράφεται και παρακολουθείται. Ο λόγος είναι πολύ απλός: Στο τέλος της ημέρας, μετά από μια βόλτα από το γραφείο εργασίας, οι παίκτες αμείβονται για την δουλειά τους, ανάλογα με το τι έχουν κάνει και κατά πόσο έχουν προσφέρει στο σύνολο.
Ακούγεται σίγουρα ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο είναι μια πρόταση που ενώ δανείζεται στοιχεία από άλλους τίτλους - και αναμφισβήτητα έχει επηρεαστεί από το δημοφιλές Minecraft, ταυτόχρονα εμφανίζει έναν απόλυτα «προσωπικό» χαρακτήρα. Από την άλλη βέβαια, η ίδια η φύση και ο «στόχος» του τίτλου είναι δύσκολο να περιγραφούν, με την ομάδα ανάπτυξης να συνοψίζει εύστοχα στο «είναι αυτό που θέλει ο καθένας να είναι». Η δημιουργία μιας συλλογικής εμπειρίας είναι σίγουρα η κύρια έμπνευση και η κινητήρια δύναμη πίσω από την προσπάθεια της Q Games - η οποία αν μη τι άλλο κρίνεται το λιγότερο… αισιόδοξη. Το κατά πόσο θα καταφέρει να καταφέρει να «πείσει», αναμένεται να διαπιστωθεί.
σαν να βγαλανε παιχνιδι απο playmobil χαχα