Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει καλυφθεί εκτενώς από σχεδόν όλα τα μέσα – και τα videogames δε θα μπορούσαν να διαφέρουν. Από τα πρώτα-πρώτα βήματα μιας νέας σκηνής κυκλοφόρησαν τίτλοι που άντλησαν έμπνευση από αυτό το κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας, κάτι που συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Η Destructive Creations αποφάσισε να αφηγηθεί μια διαφορετική ιστορία, ενός κεφαλαίου που δεν έχει την ίδια δημοτικότητα, δεν υστερεί όμως σημαντικότητας. Ο λόγος για την Εξέγερση της Βαρσοβίας, η οποία έλαβε χώρα το 1944 και κράτησε 63 μέρες, απ’ όπου και οι Πολωνοί δημιουργοί εμπνεύστηκαν το όνομα, 63 Days.
Πρωταγωνιστές στο 63 Days είναι δύο αδέρφια που πολέμησαν για την απελευθέρωση της Βαρσοβίας με την Πολωνική Αντίσταση απέναντι στους ναζί. Στην πορεία τους γνωρίζουν μια σειρά από χαρακτήρες με ειδικές ικανότητες και το φως του προβολέα μοιράζεται σταδιακά ανάμεσα σε περισσότερους χαρακτήρες που εμπλουτίζουν σταδιακά με τη σειρά τους το gameplay. Όποιος έχει ασχοληθεί με τη σειρά Commandos (η οποία πρόσφατα επέστρεψε στο φως) ή κάποιον από τους τίτλους που ακολούθησαν, θα νιώσει αμέσως οικεία εδώ. Το 63 Days είναι κάτι παραπάνω από εμπνευσμένο από το hit του μακρινού 1998, αφού οι ομοιότητες είναι κάτι παραπάνω από φευγαλέες.
Σε ένα μεγάλο βαθμό, αυτό είναι και το πρόβλημα, αφού πέραν του οπτικού και ηχητικού τομέα, η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται να μην έχει εξετάσει αναλυτικά το ενδεχόμενο ουσιαστικού εμπλουτισμού της ήδη υπάρχουσας φόρμουλας. Σίγουρα, υπάρχουν μηχανισμοί που θα ήταν το λιγότερο πρωτοποριακοί στο τέλος των ‘90s, από τότε όμως έχουν περάσει πάνω από 2 δεκαετίες και η σκηνή έχει αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ιστορία μοιράζεται ανάμεσα σε έξι κεφάλαια/επίπεδα, με το επίπεδο και την περιπλοκότητα να αυξάνεται μαζί τους. Η stealth προσέγγιση είναι το άλφα και το ωμέγα, με την πλοήγηση στα επίπεδα να γίνεται κοντά στις σκιές και πάντα προσέχοντας τα cone of sight του κάθε φρουρού/της κάθε περιπόλου, πέφτοντας στο έδαφος αρκετά συχνά για να μη γινόμαστε αντιληπτοί. Από το πρώτο κιόλας επίπεδο (μετά το tutorial) οι παίκτες καλούνται να προβούν σε αρκετά περίπλοκους συνδυασμούς και συντονισμό των μελών της ομάδας για να «καθαρίσουν» το εκάστοτε σημείο.
Ακόμα και αν το stealth αποτύχει όμως, η αποστολή δεν τελειώνει, αφού οι χαρακτήρες μπορούν να προσπαθήσουν να ξεφύγουν μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να προσπαθήσουν ξανά – ή να επιτεθούν κατά μέτωπο. Η λέξη «προσπαθήσουν» δεν χρησιμοποιείται τυχαία, αφού σε αυτό το σημείο η ζυγαριά γέρνει πάρα πολύ, πάρα πολύ απότομα, προς τη μεριά των εχθρών. Τα όπλα των χαρακτήρων μας δεν έχουν ιδιαίτερη δύναμη, ενώ αυτά των αντιπάλων είναι ικανά να εξοντώσουν σε 2-3 χτυπήματα. Υπάρχει τρόπος κανείς να βγει νικητής από τέτοιες αναμετρήσεις, αλλά αυτός είναι ο ίδιος με αυτόν που είχε το Commandos, όπου και οι χαρακτήρας τοποθετείται σε ένα σημείο που εκμεταλλεύεται τις γωνίες των κτηρίων για να καταφέρει instant kills σε εχθρούς που έρχονται και δεν έχουν άμεση οπτική επαφή – μέχρι να έρθουν οι περισσότεροι npcs, ένας προς έναν, και να έχουν την ίδια μοίρα. Ξανά, και ξανά, και ξανά.
Πράγματα όπως το ενίοτε κακό pathfinding των units ή το γεγονός ότι το “free firing” mode που επιτρέπει στους χαρακτήρες μας να κάνουν ουσιαστικά run and gun είναι στην καλύτερη περίπτωση «μισοψημένο», συγχωρούνται γιατί υπάρχει αυτή η γοητεία πίσω από τα ατοπήματα, ή το γεγονός ότι η απλότητα του gameplay παραπέμπει σε άλλες εποχές. Αυτό είναι αν κανείς χρησιμοποιεί πληκτρολόγιο και ποντίκι, γιατί ο χειρισμός από το gamepad δεν είναι μάθημα στην ευκολία και την εργονομία. Αντιλαμβανόμενοι φυσικά την τεχνική αδυναμία το ένα να μιμηθεί στο εκατό τοις εκατό το άλλο, η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει πολύ καλύτερη δουλεία στον χειρισμό με το gamepad και τα bindings. Από το πως επιλέγονται οι ενεργοί χαρακτήρες μέχρι την εκτέλεση συγχρονισμένων κινήσεων, τα περισσότερα στοιχεία είναι αχρείαστα περίπλοκα, κάτι που φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο σε ένα είδος που η ακρίβεια σε χρόνο και κινήσεις είναι πολύ σημαντική. Και σε έναν τίτλο που ακόμα και στο «εύκολο» επίπεδο δυσκολίας είναι χαρακτηριστικά πιο απαιτητικός από τους περισσότερους.
Αξίζει να αναφερθεί πάντως ότι στο οπτικό κομμάτι έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και οι λεπτομέρειες σε κάθε επίπεδο είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Αυτό με τη σειρά του χτίζει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που βάζει τον θεατή όχι μόνο τοπικά και χρονικά, αλλά και συναισθηματικά στην σκηνή που αποτυπώνει. Η ιστορία των πρωταγωνιστών μπορεί να είναι φανταστική, αλλά τα γεγονότα από τα οποία αντλεί έμπνευση είναι πέρα για πέρα αληθινά - και λειτουργεί σαν ένα πολύ καλό «όχημα» για να μας μεταφέρει στην εποχή και να μας δώσει μια γεύση από το πως ήταν για αυτούς τους ανθρώπους. Και ίσως αυτό και μόνο είναι αρκετό πολλές φορές. Πίσω από τα θέματά του, το 63 Days είναι ένας τίτλος που έχει «καρδιά» και αν μη τι άλλο, θα ικανοποιήσει για πολλές ώρες τους φίλους του είδους που θέλουν μια δόση από δράση της παλιάς σχολής. Αρκεί να το κάνουν με πληκτρολόγιο και ποντίκι.
Υ.Γ./Σ.Σ.
Η Εξέγερση της Βαρσοβίας, δυστυχώς, δεν είχε το χαρούμενο τέλος που θα έκλεινε ιδανικά την ιστορία. Παρ’ ότι αρχικά σχεδόν τα κατάφεραν και κατέκτησαν τη συντριπτική πλειοψηφία της πόλης, η συνέχεια δεν ήταν το ίδιο καλή. Όταν ο «Στρατός της Πατρίδας» ηττήθηκε και όλα τελείωσαν (σε περισσότερο από ένα επίπεδα), υπολογίζεται πως οι πολωνοί έχασαν πάνω από 250.000 συμπατριώτες τους. Τα υπόλοιπα είναι… ιστορία. Μέχρι και σήμερα όμως, αποτελούν πηγή έμπνευσης για τους ανθρώπους όλου του κόσμου, μέσα από την αυτοθυσία τους για έναν σκοπό ανώτερο από τους ίδιους – την ελευθερία τους. To μουσείο Powstania Warszawskiego βρίσκεται στην πρωτεύουσα της Πολωνίας και είναι ένα σημείο της πόλης αν μη τι άλλο, ενδιαφέρον για όποιον τύχει να βρεθεί στην όμορφη Βαρσοβία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity