Δεν υπάρχει όμως μόνο αυτό. Υπάρχουν εμπόδια που πρέπει να αποφύγετε αλλά και σημεία για απλοϊκό shooting. Τα πρώτα παραμένουν απόλυτα στο κλίμα του ρυθμού σε κάθε μουσικό κομμάτι. Το shooting όχι και τόσο. Τα συγκεκριμένα τμήματα λειτουργούν περισσότερο ως διάλειμμα από την αυστηρότητα του rhythm game, με το δεξιό αναλογικό μοχλό σας να κινεί ένα μικρό στόχο ο οποίος «κλειδώνει» αυτόματα οποιοδήποτε αντίπαλο βρεθεί στο πέρασμά του για να συναντηθεί τελικά με τα δολοφονικά πυραυλάκια σας. Υπάρχουν στιγμές που και τα δυο βασικά στοιχεία του τίτλου λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα, επιβάλλοντας στην περιφερειακή σας όραση να κάνει δουλειά για να μη χαθείτε. Στην πραγματικότητα τα τελευταία levels στο πρώτο επίπεδο δυσκολίας είναι που θα σας παιδέψουν κάπως με το συνδυασμό των δύο δραστηριοτήτων. Οι πιο αξιομνημόνευτες αναμετρήσεις είναι σίγουρα τα λιγοστά boss battles, τόσο λόγω κλίμακας, όσο και λόγο της καλής ισορροπίας ανάμεσα σε shooting και rhythm game που δεν επιτυγχάνεται απαραίτητα το ίδιο καλά σε όλα τα επίπεδα.
Η αισθητική και το soundtrack του Aaero είναι οι κυριότεροι ίσως λόγοι για να εκτιμήσετε το ρυθμικό του πυρήνα, διαθέτοντας καλή ποικιλία, σωστά επιλεγμένα κομμάτια για ουσιώδεις εναλλαγές σε κάθε επίπεδο και level design που υποστηρίζει τα πάντα σωστά. Ο μηχανισμός για να ακολουθήσετε σωστά το ρυθμό είναι εξαιρετικά απλός, με την προαναφερθείσα λωρίδα να μπορεί να επεκταθεί σε κάθε σημείο που φτάνει το σκαφάκι σας. Είτε κινείστε σε μια έρημο, μέσα σε ένα σπήλαιο ή στην κοιλιά ενός γιγαντιαίου σκουληκιού με το οποίο τα πίνατε παρέα λίγο πριν, όσο μένετε επάνω στη λωρίδα ακούτε το μουσικό κομμάτι στην ολότητά του, ενώ όσο είστε εκτός αυτό «θολώνει» για να καταλάβετε πως κάτι δεν πάει καλά. Η πραγματικά καλή επίδοση πάντως χρειάζεται προπόνηση. Και λόγω του μικρού περιθωρίου που αφήνει ο τίτλος για το πόσο μακριά μπορείτε να μείνετε από τη ρυθμική, φωτιζόμενη λωρίδα χωρίς να καταστραφεί το multiplier σας, αλλά και γιατί έχετε μόλις τρεις ζωές σε κάθε επίπεδο και δεν είναι πραγματικά δύσκολο να χαθούν. Την ώρα της μάχης το Aaero καταλήγει να λειτουργεί ως ανάλαφρο twin stick shooter και αρκετές φορές ένα μικρό βλήμα από τον αντίπαλο δεν είναι εύκολο να “lockαριστεί” για να το εξοντώσετε. Ο λόγος δεν είναι τόσο οι πολλές απειλές που μπορεί να βρεθούν ταυτόχρονα στην οθόνη σας. Αυτό συμβαίνει αραιά και μόνο στα επίπεδα δυσκολίας με τα οποία ο απλός χρήστης δεν θα ασχοληθεί. Το πρόβλημα βρίσκεται στο σύστημα στόχευσης του δεξιού αναλογικού μοχλού μιας και όταν αυτός βρίσκεται σε νεκρή θέση, ο στόχος σας εξαφανίζεται από την οθόνη. Εφόσον δεν έχετε κανένα έλεγχο της κάμερας, πρακτικά δεν μπορείτε να στοχεύσετε τίποτα όσο στέκεται στο κέντρο του κάδρου σας. Αυτό και μόνο θα σας καταστρέψει πολλά runs παρόλο που η ποικιλία των αντιπάλων είναι τέτοια που δεν θα δυσκολευτείτε να απομνημονεύεστε patterns και επιθέσεις τους.
Δεν είναι πάντως απλό να αγνοήσετε το πόσο ευχάριστο είναι το Aaero ως καθαρόαιμο rhythm game παρά την παραπάνω απροσεξία ή την εξοντωτική δυσκολία στα αυξημένα difficulty levels. Άλλωστε το πόσο δύσκολο είναι να παραμείνετε συνεχώς πάνω σε μια μακρόσυρτη μουσική καμπύλη είναι αρχικά εξοντωτικό, αλλά όταν καταφέρετε να δαμάσετε την ακρίβεια που απαιτεί ο χειρισμός η αίσθηση ικανοποίησης αγγίζει τη μαγεία του μουσικού beat που σας συνοδεύει. Το Aaero καταφέρνει να ξεχωρίσει και λόγω της πολύ καλής επιλογής τραγουδιών του, της επιτηδευμένα χοντροκομμένης αισθητικής του αλλά και για το πόσο απλό και ταυτόχρονα οργανικό είναι το παιχνίδι του σκάφους σας με τη φωτιζόμενη λωρίδα. Η πραγματική ζημιά μπορεί να γίνει από τα, ευτυχώς πολύ αραιά, frame drops που ρίχνουν το μαγικό αριθμό κάτω από το 60. Αν βρίσκεστε πάνω σε στιγμή για απαραίτητο ελιγμό, αυτή η μικρή πτώση θα κάνει τον πολλαπλασιαστή σας κομμάτια. Έτσι κι αλλιώς όμως το Aaero είναι φτιαγμένο για πολλές προσπάθειες, απομνημόνευση απειλών και πίεση για high score.
Πολλή υπομονή, καλό ηχοσύστημα, αντίχειρες με τρικέφαλο και περιφερειακή όραση με περγαμηνές. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζεστε για να ανακαλύψετε την ουσία του Aaero που μπορεί να μην συνδυάζει όσο καλά θα ήθελε το παιχνίδι της μουσικής με το shooting, δεν οδηγείται όμως σε κακό αποτέλεσμα. Είναι σίγουρα λιγότερο πολύπλοκο απ' όσο φαίνεται αλλά όχι και αντίστοιχα εύκολο. Το παιχνίδι με το ρυθμό και τη μουσική είναι οι σίγουροι πρωταγωνιστές και εκεί ο τίτλος παίρνει Grammy. Στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας το Grammy άνετα αλλάζει σε Όσκαρ σαδιστικού σεναρίου και οπτικών εφέ. Αλλά αυτά είναι μόνο για όσους το «λέει η περδικούλα τους». Ειδικά αν το λέει με υπόκρουση το I Can't Stop του Flux Pavilion.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity