Αναμφίβολα αυτό δεν είναι κάτι άσχημο μιας και προσφέρει στον παίκτη μια σταθερότητα και ιστορική συνέχεια που αγγίζει τα όρια των ετήσιων κυκλοφοριών των αθλητικών τίτλων, όπου οι βασικές γνώσεις για να περάσει ο παίκτης από τον έναν στον άλλο θεωρούνται κεκτημένες. Αυτό σημαίνει ότι οι φίλοι της σειράς θα αισθανθούν σα στο σπίτι τους πολύ σύντομα, αν και η απουσία κάποιου ουσιαστικού tutorial θα είναι μειονέκτημα για τους νέους, που θα μάθουν τους βασικούς κανόνες των αερομαχιών και του ελάχιστου χρόνου αντίδρασης και αποφάσεων που πρέπει να πάρουν με το δύσκολο τρόπο: trial & error. Το Ace Combat 7 λαμβάνει χώρα στον Strangereal, το γνωστό φανταστικό κόσμο όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα των περισσότερων τίτλων της σειράς και προσπαθεί -για μια ακόμη φορά- να στήσει ένα πολεμικό θέατρο και ένα σενάριο που να είναι πολυεπίπεδο. Το γεγονός ότι σχεδόν τα καταφέρνει είναι από μόνο του επίτευγμα και δείχνει ότι, αυτήν τη φορά, η Project Aces είχε τουλάχιστον κάνει σωστή προπαραγωγή και storyboarding. Ο πόλεμος μεταξύ του Kingdom of Erusea και του Osean Federation ξεδιπλώνεται σε ένα ιδιαίτερα μεγάλο campaign που κρύβει πολλές εντυπωσιακές στιγμές και εκπλήξεις. Η γενικότερη σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, αν και μοιάζει μερικές φορές σαν να μην έχει αποφασίσει ακριβώς πού να εστιάσει, αφού από τη μία ο παίκτης ελέγχει τον Trigger (περιμένοντας τις πιο προσωπικές στιγμές), ενώ από την άλλη βομβαρδίζεται με το δράμα της γενικότερης αναμέτρησης.
Αναπόφευκτα η δραματοποίηση σε τόσο γενικό πλαίσιο πλατειάζει και ο πυρήνας του σεναρίου μικραίνει όλο και περισσότερο ενάντια στα ολοένα και μεγαλύτερα set-pieces. Το γεγονός ότι το σενάριο καταφέρνει να περάσει πολλές από τις ιδέες του (βασικές είναι η επικινδυνότητα της τεχνητής νοημοσύνης και η εξιλέωση) δίχως να υποπέσει σε -εντελώς- κλασικές και υπερφίαλες νόρμες, δείχνει μια τάση προς ωριμότητα που ικανοποιεί. Ως εκεί όμως. Αν κάποιος περιμένει μια βαθύτερη τομή στο χάος του πολέμου και δεν είναι προετοιμασμένος για πλοκή που είναι συχνά εκτός κάθε λογικής, θα απογοητευτεί. Η δράση επίσης ξεκινάει ικανοποιητικά. Η αίσθηση ελέγχου είναι καλύτερη από ποτέ, η ταχύτητα μεταφράζεται στο χειριστήριο και στις αισθήσεις με μια βαρύτητα που ενίοτε κόβει την ανάσα, ενώ πλέον η γνώση τεχνικών όπως, π.χ., τα G-turns, δένουν άψογα με τον ολοένα αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας στις αποστολές. Αν αρχικά δηλαδή ο παίκτης μπορεί να ολοκληρώσει τις αποστολές με τις βασικές λειτουργίες, στη συνέχεια καλείται να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του αεροσκάφους αρμονικά και με έξυπνο τρόπο. Ο συνολικός σχεδιασμός του gameplay παραμένει απλός αλλά όχι απλοϊκός, πόσο μάλλον αφού τώρα έχει προστεθεί και ένας νέος τρόπος χειρισμού με την ονομασία “expert”, που επιτρέπει ακόμα πιο δύσκολες μανούβρες και, κατ’ επέκταση, περισσότερες τακτικές για όσους το επιθυμούν.
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ο τίτλος έχει μεταμορφωθεί σε simulation. Η εμμονή του με τη δράση και το θέαμα είναι πάντα στο προσκήνιο και δεν ντρέπεται για αυτό. Οι αποστολές μπορεί να αλλάξουν την ώρα της πτήσης, νέες συνθήκες να παρουσιαστούν και από μια απλή συνοδευτική αποστολή ο παίκτης μπορεί να βρεθεί σε μια θανατηφόρο αερομαχία υπό το μαστίγιο μιας ανελέητης καταιγίδας. Αυτές οι εναλλαγές, βέβαια, δεν είναι πάντα επιτυχημένες, αφού υπάρχουν πιθανότητες ο παίκτης να καταλήξει σε μια αποστολή με το λάθος αεροσκάφος. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι φυσικά μεγάλο αλλά όταν συμβαίνει επαναφέρει τον τίτλο σε ένα γραμμικό μονοπάτι, το οποίο προσγειώνει απότομα. Τα διαθέσιμα αεροσκάφη είναι πολλά (και ολοκληρώνοντάς αποστολές σε single player και multiplayer ο παίκτης κερδίζει credits για να ξεκλειδώσει νέα), αλλά είναι αναγκασμένα να μην έχουν μεγάλες διαφορές καθώς ανήκουν σε μόλις τρεις κατηγορίες (air to air, air to ground, multi role). Το αποτέλεσμα είναι ότι μετά από αρκετές ώρες ο σχεδιασμός των αποστολών συγκλίνει με τα διαθέσιμα classes και τα πάντα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται, ακριβώς τη στιγμή που το σενάριο χτυπάει κόκκινο.
Εκείνες τις στιγμές η Project Aces αφήνει την Unreal Engine 4 να αναλάβει τα ηνία και να μαγέψει τον παίκτη (ακόμα και αν τα ενίοτε κακά checkpoints έχουν τεντώσει τα νεύρα του), κάτι που το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό. Ο τεχνικός τομέας (που συχνά αγγίζει το φωτορεαλισμό) ανεβάζει την αδρεναλίνη και μεθάει τις αισθήσεις. Το PS4 Pro προσφέρει μάλιστα ομαλά 60fps (αν και όχι HDR), ενώ οι μόλις τρεις αποστολές σε VR αξίζουν σχεδόν από μόνες τους την αγορά. Το περιορισμένο multiplayer είναι συμπαγές και διασκεδαστικό (αν και περιλαμβάνει μόνο δύο modes προς το παρόν, battle royale και team deathmatch), αλλά πλήττεται συχνά πυκνά από κακή ισορροπία και πέφτει θύμα των μηχανισμών του, καθώς η ευκολία με την οποία οι παίκτες μπορούν να αποφύγουν τα εχθρικά πυρά ανεβάζει αναίτια το χρόνο των sessions.
Δεν είναι εύκολο να βρεθούν πραγματικά αρνητικά στο Ace Combat: Enemy Unknown, εκτός και αν θελήσει κάποιος να αναρωτηθεί σε βάθος τους λόγους για τους οποίους δεν ασχολήθηκε περισσότερο με την επέκταση των αποστολών και λιγότερο με την ουσία ενός σεναρίου που, ακόμα και αν έλειπε, το gameplay δεν θα έχανε κάτι από την ποιότητά του. Από την άλλη είναι καλό -όταν χρειάζεται- να μένουμε στην επιφάνεια και να εκτιμάμε τις αισθήσεις για αυτό που είναι, αφού εξίσου με τη νόηση μπορούν να έχουν -κάτω από τα κατάλληλα χέρια- το ίδιο υπερβατικό αποτέλεσμα.
Πως γίνεται το σενάριο να είναι και στα θετικά αλλα και στ' αρνητικά, ένας θεός ξέρει μόνο.............
Το λέει και στο review. Σου προτείνω να το διαβάσεις. :p
Το review το διάβασα. Δεν γίνετε κάτι να είναι και θετικό και αρνητικό. Εφόσον είναι και τα 2 τότε είναι ουδέτερο οπότε δεν μπαίνει σε καμία κατηγορία.
Φυσικά και μπορεί να είναι. Θετικό γιατί όντως καταφέρνει να πει κατι ενδιαφέρον στο story, αρνητικό γιατί ευθύνεται εν μέρει για τις επαναλήψεις στις αποστολές, μιας και τα resources που ξοδεύτηκαν εκεί ίσως να ήταν πιο χρήσιμο να ξοδευτούν σε αυτές. Προσπάθησε λίγο πιο ανοιχτή προσέγγιση στο σκεπτικό σου, δεν κάνουμε μαθηματικά εδώ. :)