Στο Agony ο πρωταγωνιστής βρίσκεται παγιδευμένος στην Κόλαση, χωρίς να θυμάται την προηγούμενη ζωή του και αναζητά τη μυστηριώδη Red Goddess, η οποία είναι η μόνη που μπορεί να τον βοηθήσει να ξεφύγει. Το παιχνίδι ξεκινά αρκετά εντυπωσιακά με την πτώση του πρωταγωνιστή στην άβυσσο, περνώντας αντίστροφα από όλη τη διαδρομή που θα πρέπει να ακολουθήσει για να φθάσει στο τέλος. Καθώς προσγειώνεται, το σώμα του παίρνει φωτιά και γίνεται στάχτη. Η ψυχή του βρίσκει γρήγορα το σώμα ενός άλλου άτυχου και το καταλαμβάνει. Κάπως έτσι γίνεται η εισαγωγή στο μηχανισμό του θανάτου του πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν οδηγεί απαραίτητα στο game over και την επιστροφή στο τελευταίο checkpoint. Αντίθετα, βρισκόμαστε ως φάντασμα να πετάμε πάνω από το πτώμα μας και ο σκοπός είναι να βρούμε έναν άλλο Martyr, από τους άμοιρους βασανισμένους που βρίσκονται παντού στην Κόλαση, και να καταλάβουμε το σώμα του. Για να γίνει όμως αυτό (και σε αντίθεση με την εισαγωγική σκηνή) πρέπει το θύμα μας να μη φορά κουκούλα. Αυτό έχει σημασία, καθώς τουλάχιστον οι μισοί Martyrs κυκλοφορούν ή κείτονται με καλυμμένο το κεφάλι και πρέπει εμείς να τους ξεσκεπάσουμε, αν θέλουμε να μπορούμε να τους χρησιμοποιήσουμε για…extra life.
Η πρώτη εντύπωση που κάνει το Agony είναι θετική, καθώς η εισαγωγή με την αφήγηση του πρωταγωνιστή είναι αρκετά θεαματική και υπόσχεται πολλά. Βρισκόμαστε μάλλον στην είσοδο της Κόλασης και παρά την επιθυμία μας να φύγουμε μακριά, πρέπει να μπούμε μέσα. Το εντυπωσιακό σκηνικό που συνδυάζει φλόγες, σάρκα και κόκκαλα αρχίζει να καταρρέει σύντομα από τις λεπτομέρειες, όπως τα γιγάντια κρανιά που λαμπυρίζουν σαν να άνοιξε ο οίκος Swarovski παράρτημα στην Κόλαση. Σε άλλα σημεία ο φωτισμός δυσλειτουργεί με αποτέλεσμα τα γραφικά να θαμπώνουν. Η εμφάνιση των Martyrs κυμαίνεται από γερασμένους, ζαρωμένους άνδρες μέχρι γυναίκες με γυαλιστερή επιδερμίδα και πρόσωπα τα οποία θυμίζουν κέρινα ομοιώματα που έκαναν ηλιοθεραπεία στην Ομόνοια εν μέσω καύσωνα. Οι αντιθέσεις αυτές είναι πολύ συχνές στο παιχνίδι, καθώς οι εντυπωσιακές στιγμές εναλλάσσονται με φαινομενικά ημιτελή στοιχεία που μαρτυρούν προχειρότητα. Ταυτόχρονα και στον αισθητικό τομέα λείπει η ισορροπία. Το Agony προσπαθεί συνεχώς να μας σοκάρει με τα εφιαλτικά σκηνικά της Κόλασής του και συχνά το επιτυγχάνει, ωστόσο όταν σχεδόν σε κάθε βήμα παραμονεύει κάποιο αηδιαστικό ή αποτρόπαιο θέαμα και παντού προβάλλουν ανθρώπινα μέλη, λίμνες αίματος, κόκκαλα και όργανα βασανιστηρίων, σταυρωμένα βρέφη και ούτω καθεξής, σύντομα αποκτάμε ανοσία στο θέαμα.
Και τότε είναι που το άσχημο πρόσωπο του gameplay και του γενικότερου σχεδιασμού του τίτλου αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο. Ενώ το παιχνίδι μάς ενθαρρύνει να ψάξουμε κάθε γωνιά για μυστικά, τα glitches παραμονεύουν παντού και πολύ συχνά κολλάμε σε δομικά στοιχεία του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα συνήθως να οδηγούμαστε στο restart από το τελευταίο checkpoint. Οι γρίφοι του Agony συνήθως εστιάζουν στην ανακάλυψη πινάκων ζωγραφικής οι οποίοι αλλάζουν αυτό που βλέπουμε στο περιβάλλον, αποκαλύπτοντας μυστικά περάσματα και σημεία. Άλλοι γρίφοι προϋποθέτουν τον εντοπισμό κάποιου αντικειμένου (μέλους που λείπει από κάποιο άγαλμα ή ανθρώπινων καρδιών) και την τοποθέτησή του στο κατάλληλο σημείο. Κάποιοι άλλοι βασίζονται στον εντοπισμό συμβόλων που πρέπει να «ζωγραφιστούν» με αίμα σε συγκεκριμένες επιφάνειες. Όπως και τα υπόλοιπα στοιχεία του τίτλου, έτσι και οι γρίφοι είναι άλλοτε έξυπνοι (σπανίως) και άλλοτε απλά εκνευριστικοί ή εντελώς διαδικαστικοί. Το ίδιο μοτίβο ακολουθούν και οι μάχες. Αρχικά, είμαστε εντελώς ανίκανοι να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε, οπότε η μόνη επιλογή είναι να κρυβόμαστε (ειδικά από onoskelis demons) ή να τρέχουμε μακριά (από τους περισσότερους άλλους εχθρούς). Αυτό θεωρητικά αντισταθμίζεται από ένα σύστημα stealth που βασίζεται σε κρυψώνες και στη δυνατότητά μας να κρατάμε την αναπνοή μας για κάποιο χρονικό διάστημα.
Όλα αυτά υποστηρίζονται, θεωρητικά, από ένα στοιχειώδες «δέντρο» ικανοτήτων το οποίο μοιάζει περισσότερο με…κοντό θάμνο, καθώς αποτελείται από μόλις τρεις ικανότητες. Τις ικανότητες αυτές (δύο που σχετίζονται με stealth και μία με την αντοχή στα ήπια χτυπήματα) μπορούμε να επιλέξουμε και να βελτιώσουμε ανακαλύπτοντας και συνθλίβοντας…αιδοιόσχημα «μήλα» τα οποία μάλλον αντιπροσωπεύουν την εύνοια της Red Goddess. Οι υπόλοιπες ικανότητες, όπως η δυνατότητα να καταλάβουμε έναν δαίμονα, αποκτούνται αυτομάτως και υποχρεωτικώς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η Madmind Studios προσπάθησε, είναι η αλήθεια, να σπάσει κάπως τη γραμμικότητα του gameplay, δίνοντας τη δυνατότητα να προσπερνάμε κάποιους γρίφους ή ακόμα και bosses. Όλα αυτά έχουν αντίκτυπο στο τέλος, καθώς υπάρχουν επτά διαφορετικά φινάλε, ανάλογα με το πώς παίξαμε στην πορεία. Το πρόβλημα είναι να φτάσουμε ως το τέλος, καθώς τα glitches που περιβάλλοντος, το αναξιόπιστο AI, το οποίο άλλοτε δεν μπορεί να μας μυριστεί σε απόσταση ενός μέτρου και άλλοτε είναι σχεδόν αδύνατον να του κρυφτούμε, και το εξίσου άνισο level design συνωμοτούν για να μας ωθήσουν στην απεγκατάσταση του Agony και στην ανεύρεση οποιουδήποτε άλλου παιχνιδιού για να ξεκουράσουμε τα μάτια και το μυαλό μας.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι η Madmind είχε αναγκαστεί να λογοκρίνει το παιχνίδι της, το οποίο όπως φαίνεται ήταν ακόμα πιο ωμό, ώστε να αποφύγει τον χαρακτηρισμό Adults Only. Για να μην απογοητεύσει το σκληροπυρηνικό της κοινό, είχε ανακοινώσει ότι σκόπευε να κυκλοφορήσει μια Unrated εκδοχή του τίτλου, η οποία θα ήταν δωρεάν ή σχεδόν δωρεάν για τους κατόχους του. Αυτή η υπόσχεση φαίνεται ότι δε θα πραγματοποιηθεί, καθώς οι πωλήσεις έως τώρα ήταν κακές και η ομάδα ανάπτυξης αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα.
Αν πιστεύετε ότι έχετε διαπράξει στη ζωή σας πολλές αμαρτίες στο gaming και αξίζετε την τιμωρία που σας επιφυλάσσει η Κόλαση του Agony, τότε αυτός είναι ίσως ο μόνος λόγος να το αποκτήσετε. Διαφορετικά σας συστήνουμε να μείνετε μακριά από αυτό το μαρτύριο.
Νομιζω πως πανω κατω ηταν αναμενομενο το αποτελεσμα.Δηλαδη trailers που σου τραβουν ανετα την προσοχη και το ενδιαφερον αλλα και που την ιδια στιγμη αναρωτιεσαι δεν ειναι too much αυτο που παρακολουθω;δυστυχως φθηνος εντυπωσιασμος αλλα και παλι δεν περιμενα να ειναι τοσο προβληματικο και ημιτελες!Κριμα μιας και το concept ηταν ακρως ενδιαφερον.
Μάλλον θέλω τα νευρά μου....