Το Anima είναι μάλλον άγνωστο στο ευρύ κοινό, ωστόσο φαντάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρον για τους fans του είδους, αν φυσικά αρέσκεστε στην ιαπωνική αισθητική, που δίνει δυναμικά το “παρών” στο Gate of Memories.
Πρωταγωνίστρια, λοιπόν, είναι μια νεαρή κοπέλα που δε θυμάται το πραγματικό της όνομα και όλοι την αποκαλούν “Bearer of Calamities”. Τα “calamities” που κουβαλάει μαζί της έχουν τη μορφή ενός…βιβλίου, μέσα στο οποίο είναι παγιδευμένη μια εξαιρετικά ισχυρή οντότητα με το όνομα Ergo Mundus. Ο Ergo έφτασε κάποτε πολύ κοντά στο να καταστρέψει τον κόσμο, και με την πρόοδο στην ιστορία σιγά σιγά αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο οι ζωές των δύο ενώθηκαν. Η ύπαρξη δύο πρωταγωνιστών προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, η οποία αν είχε αξιοποιηθεί σωστά θα μπορούσε να προσφέρει μια πραγματικά αξιομνημόνευτη εμπειρία. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Για έναν τίτλο που στηρίζεται τόσο πολύ στη μάχη και τα «combos», η υλοποίηση είναι απλοϊκή, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Οι κινήσεις είναι πολύ απλές και δεν προσφέρουν παρά ελάχιστο βάθος και δυνατότητες εναλλαγών, ενώ λάμπει διά της απουσίας της η οποιαδήποτε δυνατότητα blocking. Και πάλι, θα μπορούσε να πει κανείς, αυτό μπορεί να καλυφθεί με το dodging. Το έκανε και το Bloodborne εξάλλου. Το Bloodborne όμως προσέφερε βαθύ σύστημα μάχης, ακρίβεια και αμεσότητα στις κινήσεις, κάτι που το Anima αδυνατεί να κάνει.
Για τίτλο που στηρίζεται τόσο πολύ στη μάχη και τα «combos», η υλοποίηση είναι απλοϊκή, στην καλύτερη.
Επιπρόσθετα, στο Bloodborne δεν υπήρχαν boss fights (και mini-bosses) τα οποία χρησιμοποιούσαν κάθε είδους φτηνό κόλπο που υπάρχει για να κάνουν τον παίκτη να χάσει με το ζόρι. Stun-locking, spamming, επιθέσεις που δε γίνεται να αποφευχθούν, όλα υπάρχουν στο ρεπερτόριο των αντιπάλων. Λίγο πριν τα μισά της περιπέτειας, για παράδειγμα, απαντάται ένα mini-boss το οποίο πρακτικά αναγκάζει τους παίκτες να chees-άρουν το ίδιο το σύστημα μάχης για να μπορέσουν να το σκοτώσουν και να προχωρήσουν παρακάτω. Τα επίπεδα από την άλλη είναι απλοϊκά σχεδιασμένα, με ένα κεντρικό hub να ενώνει μεταξύ τους τις διαφορετικές πτέρυγες. Η κάθε μία από αυτές ουσιαστικά αποτελείται από «δωμάτια» (μικρού ή μεγάλου μεγέθους) που ενώνονται μεταξύ τους σε συγκεκριμένα σημεία και οδηγούν στο εκάστοτε boss fight, όπου και ισχύουν τα προαναφερθέντα.
Παρ' όλα τα προβλήματα, το Anima: Gate of Memories έχει κάποια στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Απλά θα πρέπει να οπλιστείτε με άφθονη υπομονή και να παραβλέψετε πολλά (πάρα πολλά) ατοπήματα.
Οι λεπτομέρειες υπάρχουν για να δώσουν τον τόνο και την ατμόσφαιρα του κόσμου του Anima, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αποφύγει την αίσθηση της ξερής συρραφής διαφορετικών σκηνικών, χωρίς καμία συνέχεια. Τα κομμάτια platforming είναι πολύ περισσότερα απ’ όσο θα έπρεπε, δεδομένου ότι η κάμερα του τίτλου είναι προβληματική, δυσχεραίνοντας ακόμα περισσότερο το έργο των παικτών. Τα διπλά άλματα, που είναι διαθέσιμα από την αρχή, θα έπρεπε να διευκολύνουν κάπως την κατάσταση, κάτι τέτοιο όμως δυστυχώς δεν ισχύει όταν δεν υπάρχει σαφής εικόνα του πού ακριβώς βρισκόμαστε και πού θα προσγειωθούμε. Τέλος, μια έξυπνη ιδέα είναι τα σημεία όπου η προοπτική αλλάζει και γίνεται σταθερή, αλλάζοντας τον τίτλο ακόμα και σε 2D sidescroller.
Τα boss fights (και mini-bosses) χρησιμοποιούν κάθε είδους φτηνό κόλπο που υπάρχει για να κάνουν τον παίκτη να χάσει με το ζόρι.
Τουλάχιστον η ατμόσφαιρα και το lore θα μπορούσαν να εκπροσωπηθούν καλύτερα μέσω της γραφής και του voice acting, που αποδεικνύονται αφιάφορα (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Η πρωταγωνίστρια είναι παγερά αδιάφορη και δεν προσφέρει την παραμικρή ευκαιρία ή αφορμή στον παίκτη να συνδεθεί μαζί της ή έστω απλά να ενδιαφερθεί, ο Ergo Mundus παρουσιάζεται ως ένας σεξιστής, αναίσθητος εγωπαθής με κάποιες εκλάμψεις ανιδιοτέλειας που φυσικά δεν ταιριάζουν καθόλου με το χαρακτήρα του, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι σαν να βρέθηκαν εκεί χωρίς οι ίδιοι να γνωρίζουν τι ακριβώς κάνουν. Από τεχνικής πλευράς τα πράγματα είναι όπως θα περίμενε κανείς από μικρή παραγωγή. Τα cel-shaded γραφικά είναι εξαιρετικά εύστοχη επιλογή, ενώ τα εφέ και particles καταφέρνουν να απομακρύνουν το βλέμμα από τα λιγότερο…ευχάριστα σημεία. Ο ηχητικός τομέας, από την άλλη, μπορεί να καυχιέται για πολύ καλή μουσική επένδυση, και να περιοριστεί σε αυτό. Το voice acting είναι ανάμεσα στα χειρότερα που έχουν παρουσιαστεί, με τους χαρακτήρες να είναι κενοί, χωρίς κανένα συναίσθημα ή χαρακτήρα. Με εξαίρεση ίσως τον Ergo, ο οποίος ξεχωρίζει για όλους τους λάθος λόγους.
Παρ’ όλα αυτά, το Anima: Gate of Memories έχει κάποια στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει. Απλά θα πρέπει να οπλιστείτε με άφθονη υπομονή και να παραβλέψετε πολλά (πάρα πολλά) ατοπήματα. Αν ο στόχος του Kickstarter campaign ήταν (αρκετά) μεγαλύτερος, είναι εμφανή τα σημεία στα οποία θα έπρεπε να επενδυθούν περισσότερα χρήματα. Ως έχει, όμως, απλά δεν είναι όσο διασκεδαστικό ή ενδιαφέρον θα μπορούσε.
Έφτασαν τα νέας γενιάς χειριστήρια DualSense με σημαντικές αλλαγές, πως θα τα ξεχωρίζετε (photos)
Το προηγούμενο παιχνίδι που βγήκε στο WiiWare (Anima Ark of Sinners) έχει metacritic 32 κι εγώ το απόλαυσα σαν παιχνίδι του 8.5! Με όλα του τα προβλήματα, όπως την έλλειψη block και κάποια animation glitches. Γιατί πολύ απλά, κατάλαβα με ποια λογική είχε φτιαχτεί το παιχνίδι και πως ακριβώς σου ζητούσε να το παίξεις. Ήταν παιχνίδι που στο VERY EASY έχανες περίπου 150-200 φορές. Ήταν παιχνίδι που ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΝΑ επίπεδο δυσκολίας παραπάνω, άλλαζαν τόσο οι αριθμοί των εχθρών, όσο και τα σημεία εμφάνισής τους όσο και ο τρόπος αντιμετώπισης που χρειαζόταν! Ήταν παιχνίδι που όταν πέθαινες, σε επέστρεφε στο checkpoint (πάντα δίπλα από το σημείο που πέθανες) ΧΩΡΙΣ να γεμίζει την υγεία σου ή την μαγεία σου, αλλά ΟΥΤΕ και να τις αφήνει όπως πριν. Πάντα σου έδινε λίγο περισσότερο από όσο είχες πριν χάσεις, για να σε βοηθήσει μεν, αλλά να τα καταφέρεις μόνος σου και να το ευχαριστηθείς εσύ και όχι να κάνεις exploit.
Αλλά βλέπεις κάποιοι το κατάλαβαν αυτό και ευχαριστήθηκαν το παιχνίδι. Κάποιοι άλλοι, τότε, έγραφαν για την τεράστια δυσκολία του παιχνιδιού (γιγαντιαίο λάθος να το ξεκινήσεις στο Normal, πρέπει να πας από Very Easy και να ανεβαίνεις κάθε φορά μόλις ΕΝΑ επίπεδο δυσκολίας), για τα glitches και για εχθρούς που spammάρουν και δεν αντιμετωπίζονται καλή ώρα όπως τώρα. Τίποτα από αυτά, τότε, δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα, πέραν της δυσκολίας.
Όσο για το σύστημα μάχης, ναι, είχε λίγες κινήσεις, αλλά ο τρόπος που έπρεπε να τις συνδυάσεις προσέφερε μεγάλο βάθος. Και μιλάω για το προηγούμενο παιχνίδι γιατί οι ίδιοι το έφτιαξαν κι αυτό και είναι στο ίδιο σύμπαν "Anima".
Οπότε, το 4άρισου, δεδομένουκαι ότι στο metacritic έχει 52, εγώ το μεταφράζω άνετασε ένα 9άρι. Εννοείταιπάντα προσπερνώνταςτοvoice acting που είναιbleh!
Όσο για την ιστορία του προηγούμενου παιχνιδιού, απλά από τις καλύτερες ever! Σχετικά λιτή και περιορισμένης διάρκειας, αλλά πανέξυπνη και πανέμορφη. Ειδικά για όσους διάβασαν τα αρχεία (δεν θυμάμαι και πως τα έλεγαν, νομίζω scrolls). Θα μου πεις, άλλο εκείνο και άλλο αυτό. Απλώς υποψιάζομαι πολύ έντονα ότι τα ίδια ισχύουν κι εδώ.
Alias, ψυχρά, καθαρά και ξάστερα, είσαι για .....
Κλάμα αδερφάκι μου! Αχαχαχαχαχα!