Εξωγήινοι επιτίθενται στη Γη για να αρπάξουν ανθρώπους και, φυσικά, κάτι πρέπει να κάνετε για αυτό. Αντί να κοιτάτε κάποιο χάρτη από ψηλά, κοιτάτε…ψηλά καθώς οι εχθροί ακολουθούν συγκεκριμένες, συχνά σπειροειδείς διαδρομές που δεν μένουν καν σταθερές κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Με το PS Move «κρατάτε» το διαστημόπλοιό σας που ξεκινά με τρία ζωάκια. Καθένα εξ αυτών έχει κάποια ειδική ιδιότητα και μπορείτε να διαλέγετε την αρχική τριάδα, να πειράξετε τη διάταξή της για το καλύτερο αποτέλεσμα και πάει λέγοντας. Ένας ρινόκερος είναι μεν το βαρύ πυροβολικό, καλό είναι να συνδυαστεί όμως με άλλο ζωάκι που μπορεί να το προστατεύει σε με ασπίδα. Βλέπετε ένα χτύπημα αρκεί για να βγει εκτός μάχης ένα ζωάκι. Και το παιχνίδι δεν χαρίζεται. Γενικά μπορεί να κρατά ο παίκτης μια τριάδα στο διαστημόπλοιο και να την πηγαίνει πέρα-δώθε κατά το δοκούν, με κάθε ζωάκι να συνεχίζει τις επιθέσεις εφόσον βρίσκεται εντός εμβέλειας κάποιος εχθρός. Τα νέα ζωάκια έρχονται με ρυθμό πολυβόλου, καθώς βγαίνουν από τη μέση εχθροί, αλλά και οι εχθροί δεν πάνε πίσω σε ρυθμό, ούτε σε ποικιλία βέβαια. Σύντομα έχετε περισσότερες «μονάδες» από όσες σηκώνει το διαστημόπλοιο. Καμία μονάδα δεν πάει χαμένη όμως, αφού μπορούμε να την τοποθετήσουμε οπουδήποτε στο χώρο και να κάνει τα δικά της. Βέβαια κάθε στατική μονάδα είναι ακόμη πιο ευάλωτη. Καθόλου αστείο ζήτημα όπως διαπιστώνει κανείς πολύ γρήγορα, μετά τα πρώτα επίπεδα.
Η καμπύλη εκμάθησης και κλιμάκωσης της δυσκολίας είναι παρανοϊκή, πριν καν χρειαστεί να αντιμετωπιστεί οποιοδήποτε από τα βασανιστικά bosses. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και προφανέστερη αμαρτία του παιχνιδιού, αφού μετατρέπει τον πειραματισμό σε μαρτύριο, δεδομένου του πόσο ευάλωτες είναι όλες οι μονάδες και πόσοι λίγοι άνθρωποι αρκεί να πέσουν στα χέρια των εξωγήινων για να χαθεί η παρτίδα και να ξεκινήσει το επίπεδο από την αρχή. Σε τίτλους tower defense είναι υπολογισμένο να χωράνε ανάσες για πειραματισμό, ακόμη και αν το επίπεδο αποδεικνύεται απαιτητικό στο τέλος. Εδώ δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες και τα σκαμπανεβάσματα στη δυσκολία είναι συχνά παράλογα, ακυρώνοντας φιλοδοξίες για στρατηγική. Το ότι κάποιες μονάδες αναβαθμίζονται εν καιρώ με τη συλλογή αστέρων δεν κάνει τα πράγματα πολύ καλύτερα, αφού η ροή του παιχνιδιού καταφέρνει να μεταφράσει την ιδέα σε ανάγκη για grind. Ευτυχώς ο παίκτης δεν χρειάζεται να κινείται από τη θέση του πάντως. Αρκεί που επιβάλλεται να κινεί πανικόβλητος προσπαθώντας να επιβιώσει. Αν επέλθει ζαλάδα δηλαδή, θα φταίει ο χαμός, όχι το VR.
Γενικά πάντως, παρά τη χαριτωμένη καλλιτεχνική διεύθυνση, η βασική δραστηριότητα του παιχνιδιού καταφέρει να είναι και το χειρότερό του μέρος. Το καλύτερο; Για κάποιο λόγο, τα υπόλοιπα modes που εστιάζουν στο local PvP. Ένας παίκτης φορά headset φυσικά και οι υπόλοιποι στρέφονται στην κανονική οθόνη με χειριστήρια ανά χείρας. Σε ένα mode οι παίκτες προσπαθούν να «δραπετεύσουν» από επίπεδο μαζί με μερικά αγάλματα, την ώρα που ο παίκτης με το headset προσπαθεί να τους χαλάσει τα σχέδια. Η ορατότητα είναι εσκεμμένα περιορισμένη, ώστε οι άλλοι παίκτες να κρύβονται μέσα στο επίπεδο ενώ ο ένας αλλάζει γωνίες λήψης για να καταφέρει να τους βρεις και να τους ρίξει ό,τι έχει. Σε ένα ακόμη όποιος είναι με το χειριστήριο προσπαθεί να βάλει αρκετούς ανθρώπους στη σειρά ώστε να του επιτραπεί να τους βάλει σε διαστημόπλοιο για να δραπετεύσουν. Ο κολλημένος στο headset εκτοξεύει επιπλέον ανθρώπους διαφόρων ειδών, με στόχο να φτιάχνει τριάδες από όμοια είδη. Αυτές οι τριάδες εξαφανίζονται, α λα Zuma, και χαλάνε λίγο λίγο τα πλάνα του άλλου παίκτη. Το τρίτο mode είναι μάλλον και τι πιο αστείο, καθώς όσοι κρατούν χειριστήριο ελέγχουν ανθρώπινους χαρακτήρες που συνυπάρχουν στο επίπεδο με άλλους που ελέγχονται από AI. Οι παίκτες πρέπει να κινηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να μη κινούν υποψίες, καθώς ο παίκτης με το headset προσπαθεί να καταλάβει ποιος είναι κανονικός παίκτης και ποιος όχι για να τον τσακώσει στα πράσα.
Χωρίς υπερβολή αυτά τα modes λειτουργούν πολύ καλά και σώζουν το παιχνίδι από την απόλυτη αφάνεια. Μπορούμε κάλλιστα να το προτείνουμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το βασικό mode που εστιάζει σε tower defense. Και κάπως έτσι μαθαίνουμε (ξανά) τι εστί τραγική ειρωνεία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity