Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο παίκτης πρέπει να εντοπίσει σημαντικούς τροφίμους του κάτω κόσμου και να τους πείσει (να τους σαπίσει δηλαδή) να αναλάβουν τις σκοπιές στις αφύλακτες πύλες μήπως και επιστρέψει η κανονικότητα στα Τάρταρα και τα πέριξ αυτών. Ο Χάρων έχει θελήματα κατά νου, τα οποία προφανώς τρέχουν παράλληλα με την αναζήτηση των νέων φυλάκων, ενώ έχει κι ο νεκρός τα βάσανά του (side quests). Η εξέλιξη των πραγμάτων στο συγκεκριμένο επεισόδιο ωθείται τυπικά από τη θέληση του πρωταγωνιστή να μάθει ακόμη περισσότερα για το ραβδί του Ερμή που κληρονόμησε νωρίτερα. Ο Άδης υπόσχεται ότι θα της μάθει κάτι αν καταφέρει να αποκαταστήσει την εύρυθμη λειτουργία του κάτω κόσμου, αν και περιμέναμε πιο ουσιώδη σύνδεση με τα τεκταινόμενα του προηγούμενου επεισοδίου, δεδομένου ότι Άδης και Περσεφόνη εξακολουθούν να είναι ζεύγος υποτίθεται. Αντί. αυτού, βλέπουμε τον Άδη να βάζει στοιχήματα για την πρόοδό μας με τον Ποσειδώνα. Κάτι είναι κι αυτό. Η αισθητική του κάτω κόσμου κινείται, φυσικά, στο αντίθετο άκρο σε σχέση με τα Ηλύσια Πεδία, με τα πάντα πνιγμένα στην ομίχλη, θερμά χρώματα και τόνους. Δεν πρόκειται να εντυπωσιάσει με τρόπο συμβατικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι και πάλι προσφέρεται για HDR κι εκεί είναι που λειτουργεί ακόμη καλύτερα. Έτσι έχει κι άλλον αντίκτυπο μια εικονική επίσκεψη στην Κεφαλονιά από την εποχή της αθωότητας του πρωταγωνιστή, με την αντίθεση να εντυπωσιάζει όσο και να χαρακτηρίζει τις δυο πλευρές. Το ίδιο ισχύει και για μια πολύ μικρή γωνιά του χάρτη στην οποία το βασίλειο του Άδη αγγίζει μια σταλιά από τα Ηλύσια Πεδία. Ο χάρτης έχει πολλά υψώματα, άρα και πύλες τηλεμεταφοράς από το ένα υψόμετρο στο άλλο, όπως και στο προηγούμενο επεισόδιο. Ωστόσο αυτήν τη φορά η τοποθέτησή τους στο χώρο είναι πιο ατυχής και η χρήση τους καταλήγει να μη γλιτώνει και πολύ κόπο από τον παίκτη, όχι τουλάχιστον σε σχέση με όσα είδαμε στα λημέρια της Περσεφόνης.
Φυσικά η αισθητική δεν είναι η μόνη ιδιαιτερότητα στην οποία στηρίζεται το συγκεκριμένο επεισόδιο, παρά τη γνώριμη δομή του. Με τις ψυχές χαμένες στις χαραμάδες της επόμενης ζωής, εμφανίζονται πύλες που πρέπει να ενεργοποιηθούν ώστε οι ψυχές αυτές να υλοποιηθούν ώστε να είναι εφικτό να δεχτούν χτυπήματα. Όταν γίνεται το πέρασμα σε αυτήν την «άλλη» πλευρά, η υγεία του χαρακτήρα πέφτει στη μέση, οπότε κάπως έτσι επιβάλλεται περισσότερη προσοχή σε αυτές τις αναμετρήσεις, ακόμη και κόντρα σε αντιπάλους που, κατά τα λοιπά, ακολουθούν πεπατημένη. Στο νέο επεισόδιο επιστρέφουν πάντως και οι αντίπαλοι που μειώνουν τη στάθμη της ειδικής μπάρας ή απλά μπλοκάρουν τη χρήση της, άρα και τις ειδικές δυνάμεις του πρωταγωνιστή, κάτι που είδαμε πρώτα στα Ηλύσια Πεδία, στο πρώτο επεισόδιο δηλαδή του The Fate Of Atlantis. Κάπως έτσι καλύπτεται, με καλύτερο τρόπο θεωρούμε, το «κενό» που μένει από την απουσία των μισθοφόρων στις τοποθεσίες της μετά θάνατον ζωής. Η ισορροπία, χάρη στην απουσία των Mercenaries, εξακολουθεί να είναι λογικότερη και πιο ευχάριστη, ακόμη και στις μάχες με τους υποψηφίους φύλακες, οι οποίοι, φυσικά, είναι γνώριμες φιγούρες της ελληνικής μυθολογίας/ιστορίας. Τα boss fights που χωρούν εδώ, από το αρχικό κόντρα στον Κέρβερο, μέχρι το προφανές στο τέλος του επεισοδίου είναι επίσης ισορροπημένα, με πολλαπλά μοτίβα, όχι ιδιαίτερα ευφάνταστα, αλλά ποτέ άδικα ή κουραστικά για το τίποτα. Εξακολουθεί να κάνει εντύπωση που τα boss fights προκαλούν λιγότερο εκνευρισμό από τον πολλοστό μισθοφόρο στην κανονική ροή του παιχνιδιού.
Φυσικά και στα μέρη αυτά ο παίκτης θα συναντήσει και μερικούς χαρακτήρες που γνώρισε στο βασικό παιχνίδι, με έναν τουλάχιστον εξ αυτών να προσπαθεί να κατανοήσει πώς κατέληξε σε τέτοιο μέρος κι έναν άλλον, παρότι θεωρεί αυτονόητο τον τελικό του προορισμό, να προσπαθεί να αλλάξει, έστω κι αν είναι ήδη αργά. Εδώ εντοπίζονται μικρές σπίθες έμπνευσης, χαρακτηριστικές της προσπάθειας της Ubisoft στο Assassin’s Creed Odyssey, παρά την εξίσου χαρακτηριστική μέτρια ή, ενίοτε, εντελώς αδιάφορη εκτέλεσή τους. Τουλάχιστον υπάρχουν πλέον σπόροι για κάτι ενδιαφέρον. Στο παρελθόν έλειπαν τις περισσότερες φορές άλλωστε. Μια τάση ακόμη που συνεχίζεται στο δεύτερο επεισόδιο είναι η εύκολη εξασφάλιση skill points, χάρη σε μια σειρά από απλές προκλήσεις που πάντα οδηγούν σε πόντο. Σε αυτό το στάδιο, όσοι δεν έχουν «γεμίσει» το skill tree στο προηγούμενο επεισόδιο είναι πραγματικά απίθανο να μην τα καταφέρουν και τώρα. Επιπλέον, επιστρέφει το σύστημα με τα λεγόμενα insights, που εξασφαλίζουν modifiers σε συγκεκριμένα skills, η ενεργοποίηση των οποίων είναι πάντα προαιρετική, μιας και τα modifiers ισχυροποιούν πάντα μια πτυχή του skill και ρίχνουν μια άλλη. Οπότε οι παραλλαγές αυτές είναι τόσο θέμα προτίμησης όσο και προσέγγισης που χρησιμοποιεί ο καθένας στη μάχη.
Το ότι η ιστορία καταφέρνει να μην πηγαίνει πουθενά, ούτε στον Άδη μα ούτε και στον πραγματικό κόσμο, παρότι ο παίκτης δεν μένει άπραγος και, τεχνικώς, πάντα κάτι συμβαίνει, πάντα κάτι προχωρά, δεν αποτελεί έκπληξη, ούτε και προτέρημα. Στο άλλο story DLC, το Legacy. Of The First Blade είδαμε τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν σχετικά απότομα στο τρίτο επεισόδιο, οπότε, κρίνοντας από τη μέχρι τώρα πορεία του The Fate Of Atlantis, δεν αποκλείεται να έχει ακολουθηθεί παρόμοια τακτική. Θα περιμένουμε λοιπόν λίγο ακόμη για να δούμε τι σημαίνει η επιπλέον γνώση για το ραβδί του Ερμή για τους απογόνους του Λεωνίδα αλλά και την Layla Hassan. Η Αλήθεια, που οδηγεί την Layla, παραμένει κρυπτική, αν όχι απογοητευμένη κάπως από την προστατευόμενή της. Τουλάχιστον, λοιπόν, η Αλήθεια κρατά χαρακτήρα.
Re sy prin 15 wres bgike to episode 3 me ton posidwna. Ti gamato pexnidi re odyssey re pedes poly toxw eyxaristi8ei