H τρίτη κυκλοφορία της σειράς Asterix & Obelix XXL είναι από αυτές που κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού, καθώς πρόκειται για την πρώτη «μεγάλη» έκδοση σε σειρά με πρωταγωνιστές τους 2 θρυλικούς ήρωες των κόμικ του Γκοσινί, που διατίθεται στις αγορές από το 2008. Ταυτόχρονα η πρώτη που δημιουργείται εκτός της Atari που ήταν υπεύθυνη για την επιτυχία και την ποιότητα των 2 πρώτων παιχνιδιών της σειράς, μεταξύ κι άλλων ενδιάμεσων τίτλων που εμφανίστηκαν με το ίδιο δίδυμο.
Στα χέρια των ανθρώπων της Microids, όπου και πέρασε η αναβίωση κι η δημιουργία του, το XXL 3 μοιάζει εξαρχής ως μία διαφορετική κυκλοφορία σε σχέση με τις προηγούμενες. Ήδη από τα πρώτα λεπτά της ιστορίας παρατηρούμε πως τα αρχικά μενού δεν υπάρχουν, με μια λειψή εισαγωγή, που λειτουργεί πρακτικά ως tutorial, να βάζει τον παίκτη στο κλίμα της περιπέτειας του παιχνιδιού. Μετά την πρώτη κρυάδα, άμεσα έρχεται κι η δεύτερη. Ο παίκτης πρέπει να χειριστεί και τους 2 ήρωες του παιχνιδιού. Όμως την ίδια στιγμή ο χάρτης είναι τεράστιος κι αρκετά περίπλοκος, το οποίο σημαίνει πως, στην περίπτωση του single player, το παιχνίδι απλώς θα παιχτεί πρακτικά 2 φορές. Αυτή η έλλειψη στο gameplay γίνεται ακόμη χειρότερη όταν διαπιστωθεί πως το εκάστοτε checkpoint ισχύει και για τους 2 ήρωες, οπότε ακόμη και στην περίπτωση που περάσουμε σε co-op, η αστοχία του ενός αυτομάτως ξεκινάει την κάθε δοκιμασία από την αρχή. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν ξεκινάνε οι μάχες με τους αντιπάλους, η κάμερα αποφασίζει να φιξαριστεί, παρά το γεγονός πως το πεδίο της είναι, στην καλύτερη, πολύ ευρύτερο. Αυτό σημαίνει πως μπορεί, όταν όλα τελειώσουν, οι 2 παίκτες να βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά. Εάν παίζει μόνο ένας, αφήστε το, είναι λυπηρή ιστορία.
Στο παιχνίδι σημαντικό ρόλο παίζει το κλασικό σύστημα ενέργειας με τις 5 καρδούλες. Κάθε πτώση από μεγάλο ύψος και κάθε χτύπημα αντιπάλου προκαλεί ζημιά. Αυτό λειτουργεί σωστά μεν αρχικά, καθώς οι παίκτες είναι υπερφυσικά δυνατότεροι από τους αντιπάλους τους, ως οφείλουν. Όμως η αναπλήρωση της ενέργειας γίνεται με την εξουδετέρωση των παραδοσιακών αγριογούρουνων, τα οποία για κάποιο λόγο θέλουν αρκετό ξύλο για να παραδοθούν στις ορέξεις του πιο δυνατού διδύμου στην ρωμαϊκή επικράτεια. Το κακό είναι πως αυτό το σύστημα δεν έχει καμία εξέλιξη, καθώς τα όσα διαθέσιμα upgrades αφορούν μονάχα εικαστικές αλλαγές. Εάν συμπληρωθεί και το αρκετά υψηλό κόστος τους, διαμορφώνεται ένα συνολικό σύστημα που καθιστά τη συλλογή νομισμάτων πρακτικά άχρηστη.
Ακόμη χειρότερο είναι πως στο όλο θέμα δεν βοηθάει καθόλου κι η περιπέτεια των Αστερίξ κι Οβελίξ, την οποία το παιχνίδι αποφασίζει πως θα μας την αφηγηθεί, δείχνοντας μονάχα τους διαλόγους. Μερικοί εξ αυτών έχουν την πλάκα τους κι όντως είναι στο κλίμα των καλών κόμικ, αρκετοί όμως είτε είναι ψυχροί, είτε δεν έχουν καθόλου χιούμορ και σε κάθε περίπτωση δεν δίνουν καμία έξτρα ώθηση στο κοινό που ασχολείται με τον τίτλο. Γενικότερα η ιστορία που αφηγείται το παιχνίδι είναι βαρετή, καθόλου πρωτότυπη και περισσότερο θα εκνευρίσει τους φαν των 2 ηρώων, παρά θα προσελκύσει νέους φίλους. Το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού είναι ο τεχνικός τομέας και το οπτικό αποτέλεσμα. Τα χρώματα κι ο συνδυασμός τους είναι ωραία κι απεικονίζονται όμορφα στο μάτι, χωρίς να χάνουν την ατμόσφαιρα που έχουμε μάθει από τα κόμικ. Τεχνικά προβλήματα δεν υπάρχουν, ενώ κι η ηχητική επένδυση είναι αρκετά καλή με πολλά ευχάριστα και απόλυτα ταιριαστά κομμάτια. Την ίδια στιγμή, είναι προφανές πως σε αυτόν τον τομέα δόθηκε πολλή παραπάνω προσοχή σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού, κάτι που μάλλον κάνει την όλη προσπάθεια και το τελικό αποτέλεσμα ακόμη πιο εκνευριστικά.
Οπότε μιλάμε για έναν τίτλο στον οποίο οι προσπάθειες για σοβαρό single-player θα είναι καλύτερο να αποφευχθούν για την ψυχική υγεία οποιουδήποτε το δοκιμάσει, το co-op είναι μεν πιο λειτουργικό αλλά την ίδια στιγμή δεν βελτιώνει τα εγγενή προβλήματα που έχει ο τίτλος κι αφορούν το gameplay και -στην τελική- την ίδια την ιστορία του. H εντύπωση που αφήνει είναι σαν αυτή η προσπάθεια να έγινε με μοναδικό στόχο την εξασφάλιση του όποιου κέρδους από τους νοσταλγούς του παρελθόντος.
Αυτή εν ολίγοις είναι κι η εικόνα του παιχνιδιού. Όντας επίγονος δύο μικρών μεν αλλά πολύ διασκεδαστικών και όμορφων τίτλων, το Asterix & Obelix XXL 3, μοιάζει με πολύ φθηνή απομίμηση τους. Χωρίς την παραμικρή έμπνευση και με ελάχιστο σεβασμό στην ιστορία που υπάρχει τόσο από τα κόμικ όσο κι από τους προκατόχους του, είναι απαράδεκτο να μιλάμε τη σήμερον για έναν τίτλο που αγγίζει τα όρια του unplayable, χωρίς να έχει κανένα σημαντικό τεχνικό πρόβλημα. Όσοι δυστυχώς ανυπομονούσαν να βρουν στις οθόνες τους μια εμπειρία αντίστοιχη με αυτήν που έζησαν πριν από μία δεκαετία και βάλε, καλύτερα να στραφούν αλλού.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity