Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να είναι πλέον δεδομένο ότι τέλη φθινοπώρου συνεπάγεται καινούριο Call of Duty και κάτι τέτοιο δε μάλλον δε θα αλλάξει. Δεδομένου ότι πόσες φορές οι τίτλοι που παρουσιάστηκαν ήταν κάτι λιγότερο από το αναμενόμενο, η σειρά της Activision έχει καταφέρει να διατηρήσει την δημοτικότητά της ψηλά. Το κατά πόσο κάτι τέτοιο δικαιολογείται ή όχι, εξετάζοντας το πρόσφατο παρελθόν του franchise είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση, αυτό που μπορούμε και θα αναπτύξουμε εδώ είναι το τελευταίο κεφάλαιο της σειράς, Vanguard. Μετά τις περιπέτειες στην κυκλοφορία της περασμένης χρονιάς, η Sledgehammer Games επιστρέφει στο τιμόνι για την φετινή είσοδο, μετά το WWII.
Από την σύγχρονη εποχή του Modern Warfare μεταφερθήκαμε στον Ψυχρό πόλεμο του Black Ops Cold War και αυτή τη φορά ακόμα πιο πίσω, και πιο συγκεκριμένα στα τελευταία κεφάλαια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου θα μάθουμε την ιστορία μιας επίλεκτης ομάδας στρατιωτών. Όσοι λοιπόν ασχοληθούν με το single-player campaign, λίγο πολύ ξέρουν ότι θα πρέπει να περιμένουν μια εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή, με όμορφα γραφικά, μια -για τα δεδομένα της σειράς- ενδιαφέρουσα ιστορία, όσο μπορεί να γίνει, και γενικότερα shooting galleries, corridor shooting και μεγάλες αρένες όπου και οι παίκτες καλούνται να εκπληρώσουν τον όποιο στόχο. Τώρα, αν κάποιος αρχίσει να ψάχνει σε βάθος, κάπου θα βρει και την ικανότητα να δίνεις εντολές στα άτομα της ομάδας, αλλά κάτι τέτοιο είναι εφικτό μόνο σε συγκεκριμένα σημεία του campaign, και αυτό περισσότερο για να σπάσει η ρουτίνα της βασικής λούπας και να αλλάξει λίγο ο ρυθμός. Επίσης, στο «περίεργο» της φετινής χρονιάς έχουμε τον χειρισμό ενός μαχητικού αεροσκάφους της εποχής καθ’ όλη τη διάρκεια μιας αποστολής, κάτι που γενικότερα και περισσότερο ραφινάρισμα ήθελε, και θα μπορούσε να έχει ενσωματωθεί πολύ καλύτερα. Ή και καθόλου. Γενικότερα μιλώντας, το campaign είναι ακριβώς αυτό που περιμένει ο fan της σειράς, και κάτι τέτοιο δεν είναι αυτόματα κακό. Είναι στυλιζαρισμένο, έχει στιγμές με πολύ shooting, είναι εντυπωσιακό. Υπερβολικά «στημένο» πολλές φορές, αλλά εντυπωσιακό παρ’ όλα αυτά.
Εκεί όμως που χτυπά πραγματικά η καρδιά του Call of Duty δεν είναι αλλού από το multiplayer, και σε αυτό το σημείο η Sledgehammer αποφάσισε να κινηθεί σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κατεύθυνση. Σε πρώτη φάση είναι προφανές ότι αποφασίστηκε να ακολουθηθεί η «σχολή» της Infinity Ward και του MW όσον αφορά τους θεμελιώδεις μηχανισμούς shooting και πλοήγησης στον χώρο. Από εκεί και μετά έχουμε μια ικανοποιητική πληθώρα όπλων για όλα τα γούστα, με λύσεις για κάθε κατάσταση. Όπως είναι φυσιολογικό, κατά τις πρώτες μέρες του launch κάποια όπλα ξεχωρίζουν για το πόσο καλύτερα… λειτουργούν σε σχέση με τα υπόλοιπα, και το Vanguard δεν είναι εξαίρεση. Βέβαια, αυτό θα λυθεί αργά η γρήγορα με το αναπόφευκτό rebalancing, αλλά αυτό που δεν λύνεται με τίποτα, όπως φαίνεται τελικά είναι το σύστημα spawn, αφού μάλλον αποτελεί την κατάρα της σειράς. Ανεξαρτήτως χάρτη και mode, στις περισσότερες των περιπτώσεων θα υπάρξει τουλάχιστον μία φάση όπου κάθε παίκτης θα συνειδητοποιήσει ότι τα spawns δεν είναι όπως θα έπρεπε. Εχθροί που εμφανίζονται ακριβώς δίπλα ή ένα spawn ακριβώς μπροστά στα πυρά των εχθρών είναι πλέον συνηθισμένες καταστάσεις, πολύ δυστυχώς. Ως αποτέλεσμα, με αυτόν τον τρόπο χαλάει ο ρυθμός της δράσης και δεν γίνεται η σωστή μεταφορά της δράσης από σημείο σε σημείο στον χάρτη.
Και είναι κρίμα γιατί η βασική συνταγή δουλεύει. Παρά τις όποιες μικροδιαφορές, το shooting είναι ακόμα ικανοποιητικό, και το gameplay loop παρά τον όποιο κορεσμό είναι ακόμα εθιστικό. Στα όπλα έχει γίνει λεπτομερής δουλειά όσον αφορά τα attachments και abilities που ξεκλειδώνονται με το grind, αν και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ειπωθεί για το κομμάτι του ήχου το οποίο γενικώς φαίνεται να είχε ανάγκη από περισσότερη δουλειά. Από πράγματα όπως ο ήχος πολλών όπλων που ακούγεται υπερβολικά «άδειος» και πολλές φορές μια διαφορετική εκδοχή ενός άλλου, μέχρι πολύ πιο σημαντικά κομμάτια, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι ο ήχος των βημάτων στο multiplayer είναι υπερβολικά χαμηλός και ως εκ τούτου οι περισσότεροι στον χάρτη είναι λίγο πολύ «φαντάσματα». Σε αντίθεση με άλλες κυκλοφορίες, όσοι θέλουν ποικιλία θα την βρουν και με το παραπάνω με 20 χάρτες συνολικά διαθέσιμους για όλα τα modes, με κάποιες ενδιαφέρουσες προσθήκες όπως Champion Hill που είναι πρακτικά η συνέχεια του Gunfight και ή το Patrol, όπου οι ομάδες καλούνται να καταλάβουν ένα objective που συνεχώς κινείται στον χάρτη σε προκαθορισμένες διαδρομές. Βέβαια, η ποσότητα δε σημαίνει και ποιότητα πάντα, και πράγματι στο rotation υπάρχουν κάποια entries που απλά δεν κάθονται το ίδιο καλά με τα υπόλοιπα maps, αλλά σε γενικές γραμμές οι επιλογές είναι καλές, με δύο reworked χάρτες από το World at War για να κλείσει όμορφα το πακέτο. Τα scorestreaks δίνουν ξανά τη θέση τους στα killstreaks, μια τακτική μάλλον περισσότερο ταιριαστή στο ύφος της σειράς, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι σαν γενικότερη εμπειρία είναι αρκετά πιο ομαλή στο launch απ’ ότι θα περίμενε κανείς, με ελάχιστα crashes και θέματα συνδεσιμότητας.
Το πακέτο περιεχομένου κλείνει με το Zombies, όπου επίσης διακρίνεται μια μικρή έλλειψη. Σε αυτήν την εκδοχή του δημοφιλούς mode οι παίκτες έχουν ένα κεντρικό hub, από το οποίο μπορούν να διαλέξουν ένα από τα τρία διαθέσιμα διαφορετικά modes/αποστολές, όπου και μεταφέρονται σε ένα διαφορετικό σημείο για να την ολοκληρώσουν. Με την επιστροφή τους στο hub το επίπεδο δυσκολίας ανεβαίνει και η συνέχεια είναι λίγο πολύ αναμενόμενη. Σε πρώτη φάση έχουμε τρία μόνο διαφορετικά είδη αποστολών, κάτι που αναπόφευκτα φέρνει κορεσμό πάρα πολύ γρήγορα. Επιπρόσθετα, το ίδιο το gameplay δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον, αφού λείπουν πολλές λεπτομέρειες που αθροιστικά αφαιρούν από την εμπειρία του zombies.
Παρ’ όλα αυτά, και παρά τα ατοπήματά του, το Vanguard είναι ένα Call of Duty από την αρχή μέχρι το τέλος και αυτό σημαίνει ότι το shooting είναι απολαυστικό, το campaign είναι χολιγουντιανό, το multiplayer εξακολουθεί να είναι εθιστικό και να προσφέρει εκείνη την αίσθηση που πολύ σπάνια βρίσκεις σε competitive online multiplayer, αλλά δεν είναι τίποτα καινούριο. Και όσοι παίζουν Call of Duty, στο Vanguard θα βρουν έναν καλό τίτλο για να περάσουν τις online μάχες τους την φετινή χρονιά. Όσοι δεν βρίσκουν στο Call of Duty γενικά αυτό που θα ηρεμήσει αυτήν τη… φαγούρα, κατά πάσα πιθανότητα δε θα το βρουν ούτε εδώ. Σε γενικές γραμμές το Call of Duty: Vanguard είναι μια κυκλοφορία που χωρίς να κάνει κάτι άσχημο, δύσκολα θα μείνει στη μνήμη των βετεράνων της σειράς.
Γιατί δεν λέτε το βασικότερο για το multiplayer. Δεν γίνεται σε game Β' ΠΠ να υπάρχουν operators μονο απο την μια μεριά και όλοι οι αντίπαλοι να είναι ίδιοι. Ακόμα οι μαύροι ήταν σε βοηθητικές θέσεις και οι Αγγλοι δεν είχαν μαυρους στρατιώτες. Με το δήθεν έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο ποιά. Ήμαρτον δηλαδή.