Ναι. Και όχι. Στο Déraciné ο παίκτης έχει το ρόλο μιας νεράιδας και εξερευνά ένα σχολείο όπου συναντά έξι παιδιά και τον διευθυντή του σχολείου. Ως νεράιδα, ο παίκτης έχει μια μοναδική αντίληψη του χρόνου και μπορεί, ουσιαστικά, να ζει μέσα σε στιγμές, με τα πάντα γύρω παγωμένα στο χρόνο, με ελάχιστες μόνο, σημειακές κυρίως, εξαιρέσεις. Σημειακά λειτουργεί και το σύστημα πλοήγησης με τον παίκτη να μπορεί να κοιτάξει όπου θέλει αλλά να μετακινηθεί μόνο μεταξύ προκαθορισμένων διαδρομών και σημείων. Εκτός αν εστιάσει σε κάποιο αντικείμενο, χαρακτήρα κ.λπ., οπότε και το ίδιο σύστημα φροντίζει να διευκολύνει την κίνηση γύρω από αυτό το σημείο ενδιαφέροντος. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο είναι περιορισμένη. Υπάρχουν συγκεκριμένα αντικείμενα που μπορεί να πιάσει και να περιεργαστεί ο παίκτης, τα περισσότερα εξ αυτών χωρίς ρόλο, ενώ ουσιώδη σημεία ενδιαφέροντος σημειώνονται με φως αλλά και, κυρίως, με λόγια, βάσει διαλόγων, γραπτών σημειώσεων κ.λπ. Η νεράιδα, στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, παρατηρεί και μαθαίνει. Γνωρίζει τα παιδιά μέσα από τις σκέψεις τους που ακούγονται, προσπαθεί να τα πείσει για την ύπαρξή της, βάζοντας το χεράκι της, πότε για διευκόλυνση, πότε για φάρσα. Κάποια παιδιά γνωρίζουν ή έστω δέχονται την ύπαρξή της, άλλα είναι πιο πεισματάρικα. Έτσι κι αλλιώς, βέβαια, ένα εξ αυτών φώναξε τη νεράιδα.
Τα 6 παιδιά κυρίως έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και σύντομα αποκαλύπτεται ο ρόλος του καθενός στη μικρή αυτήν παρέα. Ο τυπικός «γεματούλης» για παράδειγμα, αυτός που «θα το πάρει σε μπόι», βοηθά φίλο του να σκαρφαλώσει σε παράθυρο και του θυμίζει πως, τελικά, είναι γεματούλης για κάποιο λόγο, αφού έχει τη δύναμη να τον κρατά για να μην πέσει. Τα συμπυκνώματα προσωπικότητας κερδίζουν τον παίκτη, εν καιρώ, παρά τους μάλλον άχαρους διαλόγους. Και όταν δεν μιλάνε οι σκέψεις, μιλάνε ματιές στο παρελθόν, αναπαραστάσεις γεγονότων που βοηθούν τον παίκτη να αντιληφθεί λίγο καλύτερα την κατάσταση. Ποτέ δεν είναι απολύτως σίγουρος για το πού το πάει το παιχνίδι, σίγουρα όχι πριν να είναι αργά δηλαδή, ενώ ειδικά στην αρχή φαίνεται να μην υπάρχει καμία κατεύθυνση πέραν της εξερεύνησης. Από κεφάλαιο σε κεφάλαιο (εποχές χαρακτηρίζονται στο παιχνίδι αφού αποτελούν και διαφορετικές χρονικές στιγμές) το ειδύλλιο μπολιάζεται με εφιάλτη, καθώς τα υφέρποντα νοήματα κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους. Ως προς τη δόμηση αυτής της ατμόσφαιρας, περισσότερο με ενδείξεις παρά με στοιχεία, διαφαίνεται η νοοτροπία της From Software στην αφήγηση. Δεν λειτουργεί ιδανικά από την αρχή μέχρι το τέλος, η λογική της όμως είναι γνώριμη ακόμη και όταν παραμένει θολή.
Αν το μυστήριο διαρκούσε πολύ λιγότερο, μια-δυο ώρες αντί για τρεις και τέσσερις, θα ήταν εύκολο να πούμε πως το Déraciné είναι περισσότερο εμπειρία εικονικής πραγματικότητας παρά παιχνίδι. Δεν μας αφήνει βέβαια να σκεφτούμε έτσι διότι πασχίζει να γίνει παιχνίδι κι εκεί είναι που αποτυγχάνει ο πειραματισμός. Το ότι η εξερεύνηση στον όμορφο αυτόν μικρόκοσμο δεν είναι ελεύθερη είναι ένα θέμα από μόνο του εφόσον μιλάμε για VR. Και είναι τόσο αποφασισμένη η ομάδα να την εμποδίσει που επανέρχεται στην κατάρα των αόρατων τειχών, μόνο που τα τείχη αυτά είναι γάτες. Οι νεράιδες δεν τα πάνε πολύ καλά με τις γάτες και τις αποφεύγουν ο κόσμος να χαλάσει. Η διαδρομή είναι διάσπαρτη με γρίφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων απασχολούν κυρίως επειδή οι προτροπές και οδηγίες από το παιχνίδι είναι νεφελώδεις. Παραδοχή ίσως της απλότητας των γρίφων. Πέραν μερικών καλώς εξαιρέσεων μάλιστα, βλέπουμε γρίφους που βασίζονται σε παλαιάς κοπής λογική από adventure gaming. Ελπίζαμε πως το να ψάχνουμε ένα χαρτάκι τοσοδούλικο για να βρούμε ύστερα ποια μύτη πρέπει να γαργαλήσουμε, για να πάρουμε στη σειρά τα παιδάκια, σε διάφορες μεριές του σχολείου και να δοκιμάζουμε μύτες, είναι από τα φαινόμενα που δεν θα μας θύμιζε κανείς ξανά.
Όπως ελπίζαμε πως ο χειρισμός δεν θα ήταν τόσο αχρείαστα διάσπαρτος σε δύο PS Move. Τίποτα από όσα απαιτούνται από τον παίκτη δεν είναι αδύνατο σε DualShock και θεωρούμε ατυχές και κρίμα να αυτοπεριορίζεται ακόμη περισσότερο μια τόσο πειραματική παραγωγή από την απαίτηση για δύο PS Move. Τα οποία υποτίθεται ότι βοηθούν για να λειτουργεί κάθε χέρι ανεξάρτητα, ενώ το καθένα έχει και από ένα βασικό και χρήσιμο εργαλείο για τη νεράιδα. Ένα ρολόι που «δείχνει» προς το επόμενο ζητούμενο και επιτρέπει τη μεταφορά σε άλλη χρονική στιγμή και ένα δαχτυλίδι που επιτρέπει την απορρόφηση χρόνου ζωής από ένα αντικείμενο και τη μεταφορά του σε ένα άλλο. Γνωριμία με το μηχανισμό γίνεται με τη βοήθεια σταφυλιών που δίνουν τη νεότητά τους για να αναζωογονηθεί ένα άνθος. Αν αυτά τα εργαλεία ακούγεται πως ανοίγουν δρόμους προς ακόμη πιο συναρπαστικά πειράματα και ενδιαφέρουσα εξερεύνηση, θα πούμε ότι η σκέψη είναι μεν λογική αλλά απέχει σημαντικά από την πραγματικότητα. Το παιχνίδι αξιοποιεί ελάχιστες φορές τα παραπάνω, σε προκαθορισμένα ουσιαστικά σημεία, δεν αφήνει τον παίκτη να δοκιμάσει τη φαντασία του, ούτε βέβαια και έχει κάπου να τη διοχετεύσει έτσι κι αλλιώς.
Το Déraciné πετυχαίνει το στόχο του ως νεκρά φύση που κρύβει καλά το ενδιαφέρον παρελθόν της, θίγει κάποια θέματα που μένουν στον παίκτη μετά την ολοκλήρωση της διαδρομής του, υπολογίζει όμως, λανθασμένα, πως είναι άλλο πράγμα η νεκρά φύση ως στίξη σε μια ήδη όμορφη φράση και άλλο η ανάδειξη της στίξης αυτής στο επίπεδο της φράσης.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity