Αφού επιλέξετε ένα από τα 4 επίπεδα δυσκολίας και ανάμεσα στα 2 σκάφη που διαθέτει ο τίτλος, ξεκινάτε τη διαδρομή σας. Τα 2 σκάφη διαθέτουν μικροδιαφορές σε οπλισμό και στατιστικά αλλά επί της ουσίας οι διαφορές δεν είναι σοβαρές. Κάτι βέβαια που θα μάθετε στην πράξη με λίγο πόνο μιας και το Dogos δεν σας επιτρέπει να αλλάξετε σκάφος αφού κάνετε την αρχική σας επιλογή. Οπότε αν θελήσετε στα μέσα του campaign να αλλάξετε σκάφος, πρέπει να πάρετε όλον τον τίτλο από την αρχή. Αν λοιπόν αποφασίσετε να το κάνετε και διαπιστώσετε πως χάσατε όλη την πρόοδό σας για το τίποτα στην ουσία, μάλλον δεν θα είστε και πολύ χαρούμενοι.
Το Dogos διαθέτει υπόθεση αλλά αυτή δεν έχει καμία σημασία.
Αφού λοιπόν σας σώσαμε από την καταστροφή, πρέπει να ρίξετε όλο το βάρος σας στο τι ακριβώς συμβαίνει στον τίτλο. Το σκάφος σας διαθέτει το κύριο όπλο του για εναέριους αντιπάλους, δευτερεύον που είναι πιο κοντά στη λογική βόμβας που στοχεύει απειλές στο έδαφος (που πάντα είναι πιο βραδύ στις ριπές του) και μερικές φορές λαμβάνετε και ειδικό όπλο εντός του επιπέδου για πεπερασμένο αριθμό πιο πικάντικων επιθέσεων. Τα δύο πρώτα αναβαθμίζονται όσο προχωράτε τα επίπεδα. Η μεγάλη ελευθερία κινήσεων που διαθέτει το σκάφος σας επιτρέπει να ξεφύγετε από διασταυρούμενα πυρά και να χρησιμοποιήσετε το κατάλληλο όπλο στον κατάλληλο αντίπαλο. 
Τουλάχιστον στη θεωρία μιας και στην πράξη όλα είναι λίγο πιο μπερδεμένα. Τα όπλα για τους εναέριους αντιπάλους που διαθέτετε είναι τα πιο ισχυρά, αλλά αυτού του είδους οι αντίπαλοι είναι οι πιο “σπάνιοι”. Οι επιθέσεις που δέχεστε από το έδαφος είναι παράλογα περισσότερες και το βασικό όπλο σας είναι πάντα ανίκανο να τις αντιμετωπίσει. Η κατάσταση επιδεινώνεται από τα πολύ έντονα ξεσπάσματα δυσκολίας που δεν είναι σπάνια και απλά καταβροχθίζουν τις 3 ζωές σας για πλάκα. Ευτυχώς λίγες είναι οι φορές που πεθαίνετε με ένα μόνο χτύπημα (έχετε μπάρα ενέργειας και περιστασιακά healing items) όμως από ένα επίπεδο και έπειτα είστε συνέχεια σε αιώνιο ταγκό προσπαθώντας να αποφύγετε τα αναρίθμητα projectiles ώστε να καταστρέψετε μόνο με το δευτερεύον όπλο σας τους, επίσης αναρίθμητους, αντιπάλους που επιτίθενται από το έδαφος. Η κατάσταση είναι καλύτερη στα πολύ ανοιχτά επίπεδα (όπου δεν υπάρχει σχεδόν κανένα εναέριο εμπόδιο) μιας και μπορείτε να ξεφύγετε του τεράστιου χαμού, αλλά και πάλι υπάρχει ζήτημα ουσίας. Διότι ακόμα και αν οι εξάρσεις στο βαθμό δυσκολίας δεν ήταν παρούσες, ο τίτλος επικεντρώνεται στην ουσία πολύ περισσότερο σε ένα είδος αντιπάλων (αυτούς του εδάφους) και ψιλοξεχνά τους υπόλοιπους. Δύσκολα μπορείτε πάντως να περάσετε και εκτός μάχης, μιας και υπάρχουν σημεία σε κάθε επίπεδο όπου πρέπει να πλοηγηθείτε ανάμεσα από εμπόδια και παγίδες για να πάτε παρακάτω. Εδώ το one hit kill είναι πραγματικότητα. Αυτή η κακή ισορροπία δεν είναι παρούσα στα bosses.
Το σκάφος σας διαθέτει το κύριο όπλο του για εναέριους αντιπάλους, δευτερεύον που είναι πιο κοντά στη λογική βόμβας που στοχεύει απειλές στο έδαφος και μερικές φορές λαμβάνετε και ειδικό όπλο εντός του επιπέδου για πεπερασμένο αριθμό πιο πικάντικων επιθέσεων.
Δεν θα σας εντυπωσιάσουν με το σχεδιασμό ή τα μοτίβα τους. Είναι όμως πιο ισορροπημένα, παρόλο που στην αρχή θα σας φανούν παράλογα δύσκολα και απαιτούν χρήση όλων των δυνατοτήτων του σκάφους σας για να νικήσετε. Καταλήγουν έτσι μια μικρή έκπληξη αφού και σε τέτοιου είδους games μόνο οι Ιάπωνες δείχνουν να “νιώθουν” για σωστά boss fights. Και εδώ μιλάμε για Αργεντίνους. Αυτή η επιτυχία πάντως δεν συναντάται στον τρόπο που ο τίτλος χαρίζει στο χρήστη το ένα και μοναδικό επιπλέον ability. Αυτό δίδεται μόλις 3 επίπεδα πριν το τέλος και επιτρέπει το πέρασμα μέσα από force fields, τα οποία είναι αναρίθμητα στα τελευταία επίπεδα. Το κακό είναι πως δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος ύπαρξης του συγκεκριμένου ability στα προηγούμενα επίπεδα, οπότε ακόμα και ένα rerun σε αυτά δεν θα αλλάξει κάτι εξαιτίας του. Πιο πολύ μοιάζει τελικά με ένα επιπλέον στοιχείο για να δυσκολέψει τη δυσθεώρητη επίθεση που δέχεστε σε αυτά τα επίπεδα, παρά με πραγματικό feature. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει checkpoint system μιας και αν μετά από κάθε game over ξεκινάγατε το επίπεδο από την αρχή, η κατάσταση θα ήταν ελαφρώς βάρβαρη.
Το Dogos, όταν λειτουργεί, είναι πραγματικά καλό. Σε αυτό βοηθά σίγουρα ο απροβλημάτιστος τεχνικός τομέας, τα 60Hz αυτού και ο σφιχτός και απροβλημάτιστος χειρισμός του. Από την άλλη τα προβλήματα με τις ισορροπίες και τις κορυφώσεις δυσκολίας στερούν από τον τίτλο το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να τον φέρει πολύ πιο ψηλά σε μια κατηγορία με πολύ λίγους νέους τίτλους στις μέρες μας. Το Dogos κερδίζει σε θέαμα με τις ατελείωτες ορδές αντιπάλων να σας επιτίθενται με ακόμα περισσότερα projectiles ανά πάσα στιγμή. Όμως το ότι το soundtrack επιλέγει να σας σερβίρει 2 μονότονες μελωδίες καθόλη τη διάρκεια του campaign, με μόλις ένα εκ των τελευταίων επιπέδων να συνοδεύεται από ξεχωριστό και ιδιαίτερα ταιριαστό με την περίσταση μουσικό κομμάτι, είναι κάτι που ο μικρός ψυχαναγκαστικός που κρύβει μέσα του ο γράφων, δεν μπορεί να χωνέψει με τίποτε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity