Ένας ταπεινός υπάλληλος έρχεται μούρη με μούρη με δαίμονα, μια που κοιτάζονται στα μάτια και μια που μένει μισός ο πρωταγωνιστής, οπότε καταλήγει χωμένος σε ειδικό interface για να χειρίζεται μια περίπου ρομποτική εκδοχή του εαυτού του. Γιατί; Για να φροντίσει να κλείσει άλλη μια πύλη προς την Κόλαση, να ξεφορτωθεί δαίμονες και να προσποιείται ότι μας νοιάζει που το παίζει και αφηγητής. Το θέμα λοιπόν είναι κατά πόσο το αποτέλεσμα δικαιούται να θεωρείται Doom. Ως προς αυτό παράπονο δεν έχουμε. Χρησιμοποιούνται κάποιες περιοχές από το πρόσφατο Doom αλλά υπάρχουν και κάποιες νέες διότι είναι αδύνατο να γίνει δουλειά σε VR μόνο με σχέδια που έγιναν για οτιδήποτε εκτός από VR. Το μικρό campaign δεν πάει γυρεύοντας από διάρκεια, αφού κρατά 3 με 4 ώρες, κι αυτό με ανούσιες ανάπαυλες για εξερεύνηση κατά διαστήματα αλλά έχει τα κατάλληλα χαρακτηριστικά. Επανέρχονται όλοι οι γνωστοί και αξιαγάπητοι δαίμονες αλλά και το γλυκύτατο οπλοστάσιο. Κι επειδή όλα αυτά συμπιέζονται σε μικρότερο campaign, η παρέλαση είναι γρήγορη. Ο ήχος πολύ καλός, ο τεχνικός τομέας αναμενόμενα υποβαθμισμένος αλλά λειτουργικός, όπως πείθουν κάποιες στενές επαφές αθλίου τύπου. Είναι άλλο πράγμα να βλέπουμε το δαίμονα μπροστά μας, ειδικά όταν η κίνηση στο χώρο δεν είναι το ίδιο εύκολη υπόθεση. Πάντως, ακόμη και σε PS4 Pro, όπου τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, πιο καθαρά, το frame rate δεν είναι πάντα καρφωμένο εκεί που πρέπει, αν και δεν προλαβαίνει να δημιουργηθεί και πρόβλημα.
Το πνεύμα του Doom επεκτείνεται κι άλλο. Λείπουν τα glory kills αλλά τη θέση τους παίρνουν τα telefrags. Ο χαρακτήρας τηλεμεταφέρεται, πράγμα σύνηθες σε VG games, αλλά εδώ παρουσιάζεται ως συγκεκριμένη ιδιότητα του χαρακτήρα η δυνατότητα αυτή. Κάπως έτσι φτάνουμε και στο telefrag, που είναι εφικτό όταν είναι αρκετά αδύναμος ένας εχθρός. Τότε τηλεμεταφερόμαστε στα…σωθικά του και έρχονται τα μέσα έξω που λένε. Ακούγεται εντυπωσιακό, φαίνεται εντυπωσιακό σε τρίτο παρατηρητή, αλλά αν το φανταστείτε από προοπτική πρώτου προσώπου, είναι λογικό το πηγαίνει σχετικά χαμένο το θέαμα. Βέβαια οι ανταμοιβές είναι ίδιες με εκείνες του glory kill οπότε πάντα υπάρχει κίνητρο. Και το telefrag συνεισφέρει ταυτόχρονα και τη γρήγορη μετακίνηση στο χώρο. Ωστόσο υπάρχει μια νέα ειδική κίνηση ακόμη για crowd control, που στέλνει προς τα πίσω τους εχθρούς, γιατί όσο γρήγορο και να είναι το Doom VFR, θα ήταν παράλογο να φτάνει στα επίπεδα κλασικού Doom. Διότι καλό είναι να μη φεύγουν ρουκέτες και από το στόμα.
Τι γίνεται τελικά όμως με την κίνηση που αναφέρουμε εδώ κι εκεί; Χαλασμός γίνεται. Το Doom VFR υποστηρίζει τα πάντα στο PSVR, δηλαδή ζεύγος από PS Move, Aim Controller και DualShock 4. Το καλύτερο; Κάθε λύση έχει τα δικά της μη αμελητέα προβλήματα. Για τίτλο που είναι σχεδιασμένος για αυτόνομη κίνηση κάθε χεριού, είναι φοβερό πως η λύση των PS Move είναι η χειρότερη. Σε αυτήν την περίπτωση επιτρέπεται μόνο η τηλεμεταφορά, ενώ τα dashes προς τέσσερις κατευθύνσεις, για γρήγορες διορθώσεις και αποφυγή, γίνονται με τα face buttons στο αριστερό move, που δεν είναι σχεδιασμένα ή τοποθετημένα ως καλά υποκατάστατα d-pad. Από εκεί και πέρα ή στρίβει το κεφάλι ή γίνεται μεταβολή. Δεν γίνεται να στρίψει μερικώς κάποιος. Είναι τόσο διασκεδαστικό όσο ακούγεται. Τουλάχιστον αριστερά έχουμε χειροβομβίδα ή ρουκετοβόλο πιο μετά και κάθε άλλο όπλο μένει στο δεξί χέρι και μπορούμε να ελέγξουμε το καθένα ξεχωριστά.
Αυτό το τελευταίο είναι το πρώτο πράγμα που χάνεται με χρήση Aim και DualShock 4, με διαφορετικά αποτελέσματα μάλιστα. Με το Aim και τα δύο χέρια πάνω του, κινούμε το δεξί χέρι στο παιχνίδι και το αριστερό μένει στον κόσμο του. Χρησιμοποιείται; Ναι. Αλλά παραμένει στον κόσμο του. Με DualShock 4 και τα δυο χέρια είναι στην ίδια ευθεία και δεν μπορούν να στοχεύσουν ανεξάρτητα, όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοια περιπτώσεις με χρήση του κανονικού χειριστηρίου. Τουλάχιστον με αυτά τα δύο χειριστήρια κερδίζουμε τη δυνατότητα στροφής κατά συγκεκριμένες μοίρες, ακόμη και πλήρως αναλογική κίνηση (για τα γερά τα στομάχια αυτά βέβαια -όσοι δεν έχουν δοκιμαστεί για να ξέρουν τις αντοχές τους, θα μάθουν με το δύσκολο τρόπο-). Όπως και να το δούμε δηλαδή, σε κάθε περίπτωση κερδίζουμε κάτι αλλά ταυτόχρονα θυσιάζουμε τον καλό έλεγχο σε κάποιες περιπτώσεις. Δηλαδή κανένα σύστημα χειρισμού δεν εξυπηρετεί το Doom VFR. Όχι το συμπέρασμα που ήθελε ποτέ κανείς. Οπότε ο τίτλος καταλήγει να είναι της υπομονής, οπότε ακόμη καλύτερα που δεν είναι και μεγάλος σε διάρκεια. Βέβαια μπορεί να γίνει αν φροντίσετε να βρείτε όλα τα κρυφά αντικείμενα. Το κέρδος, έτσι και ασχοληθείτε επαρκώς, είναι δυο επίπεδα του κλασικού Doom, σε VR, με τους σύγχρονους δαίμονες όμως. Ο χειρισμός βέβαια δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Επομένως το Doom VFR καταφέρνει να μην είναι απλή μετατροπή του τίτλου από τον οποίο προέρχεται, να μην είναι επαρκώς προσαρμοσμένο ειδικά για το VR, να υποστηρίζει διάφορα συστήματα χειρισμού χωρίς να τα πηγαίνει αρκετά καλά με κανένα. Γιατί; Διότι προφανώς αναπτύχθηκε κυρίως για Vive. Έχει κι εκεί τα θέματά του όπως μαθαίνουμε, αλλά η δυνατότητα κίνησης του παίκτη στο χώρο του λύνει ή έστω περιορίζει κάποιες δυσκολίες και προβλήματα.
Ναι λοιπόν. Doom σε VR. Για PS VR. Και τι καταλάβαμε;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity