Δύο πράγματα ξεχωρίζουν όταν έρχεται η ώρα να πατήσουμε κανονικά στον άγνωστο πλανήτη. Από τη μία η φοβερή αίσθηση του assault rifle που κρατάμε στα χέρια μας, κυρίως στην περίπτωση που χρησιμοποιούμε το πολύ καλό Aim Controller. Νιώθουμε το όπλο στα χέρια με φυσικότητα, το στρέφουμε, το περιεργαζόμαστε, το σηκώνουμε προς τον ώμο μας, κοιτάζουμε μέσα από την εικονική διόπτρα αν τη φέρουμε σωστά μπροστά στο πρόσωπό μας, το αλλάζουμε με άλλο όπλο, όταν έρθει η ώρα να έχουμε πάνω από ένα στην κατοχή μας, με μια κίνηση προς τα πίσω, σαν να θέλουμε να βγάλουμε άλλο βέλος από τη μεταφορική φαρέτρα μας. Το Aim Controller κάνει άξιο λόγου του ίδιο το Farpoint, το οποίο, όντας ο πρώτος τίτλος που το υποστηρίζει, κάνει πολύ καλή δουλειά για να το αναδείξει. Το δεύτερο, από την άλλη, είναι πως…δεν μπορούμε να στρίψουμε. Ή, μάλλον, μπορούμε, μόνο όμως αφού ενεργοποιήσουμε τη δυνατότητα αυτή στις ρυθμίσεις του παιχνιδιού. Εκεί ορίζεται και ο τρόπος με τον οποίο στρίβουμε, σπαστά συγκεκριμένες μοίρες τη φορά, ελεύθερα και σε διάφορες ταχύτητες, μεταξύ άλλων. Η πλήρως ελεύθερη στροφή στη ρύθμιση smooth είναι η πιο ρεαλιστική και ταυτόχρονα η πιο επικίνδυνη, ανάλογα βέβαια με την ευαισθησία του καθενός. Εμείς τα πήγαμε αρκετά καλά στη συγκεκριμένη ρύθμιση, τελικά πάντως νιώσαμε μια ενόχληση ύστερα από μισή και πλέον ώρα, οπότε και κάναμε διαλείμματα. Το προτιμήσαμε από το να περιορίσουμε την ελευθερία που θεωρούμε ότι πρέπει να απολαμβάνουμε σε ένα σύστημα VR.
Βέβαια από τη στιγμή που η αρχική ρύθμιση περιορίζει τη στροφή και επιτρέπει μόνο κίνηση μπρος, πίσω και στο πλάι ο τίτλος είναι σχεδιασμένος ώστε να παιχτεί ακόμη κι αν ο παίκτης αποφασίσει ότι προτιμά να μη στρίβει. Κοινώς όλο το campaign εκτυλίσσεται σε μια ευθεία με κάποιες καμπύλες εδώ κι εκεί. Αν αρχίσουμε τις στροφές βέβαια καταλήγουμε στο παράδοξο να βρισκόμαστε σε έναν κόσμο που θέλει να πρωταγωνιστήσει σε on-rails shooter, αλλά κινούμαστε σε αυτόν με τρόπο που ακυρώνει τη δυνατότητα ενός on-rails shooter να κρατά συγκεκριμένο ρυθμό και να βασίζεται σε set-pieces. Το αποτέλεσμα είναι ένα, από άποψη design τουλάχιστον, αδιάφορο shooter. Όμως. Υπάρχει και “όμως”. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ομάδα ανάπτυξης αφιέρωσε πολύ κόπο και χρόνο στη δημιουργία ενός εξωγήινου και όχι πολύπλοκου μεν κόσμου, φρόντισε όμως να πετύχει φοβερή αίσθηση για τον παίκτη στο εικονικό περιβάλλον. Κατά διαστήματα βρίσκουμε τοπία που μας προσκαλούν να κινηθούμε λίγο πιο πέρα, στην άκρη ενός γκρεμού ίσως, να γείρουμε για να κοιτάξουμε με δέος προς τα κάτω, να σηκώσουμε κεφάλι και να αισθανθούμε μικροί δίπλα σε λόφους, κορφές ακόμη και πλάσματα.
Η ατμόσφαιρα αυτή ευνοείται άλλοτε από τα γραφικά, κυρίως σε ανοιχτά και καλά φωτισμένα τοπία, άλλοτε όχι, ειδικά σε σκοτεινές σπηλιές, σίγουρα όμως ωφελείται από το super-sampling που προκύπτει όταν τρέχει το παιχνίδι σε PS4 Pro. Η καλή ατμόσφαιρα βέβαια κάνει κάθε αναμέτρηση τρομακτική, ειδικά με τα μικρότερα αραχνοειδή που είναι μεν το “cannon fodder” της υπόθεσης, κρύβονται όμως στο έδαφος, τινάζονται με φιλοδοξία face hugger και κάνουν τον παίκτη να τινάζεται πανικόβλητος πιο συχνά από ότι άλλοι, μεγαλύτεροι εχθροί με ισχυρότερες επιθέσεις. Μπορεί τα πυρομαχικά να είναι άπειρα (με εξαίρεση χειροβομβίδες και λοιπά δευτερεύοντα), τα γεμίσματα είναι συχνά όμως και οι αναμετρήσεις είναι τέτοιες ώστε να τα μετατρέπουν σε επικίνδυνη διαδικασία πολλές φορές. Στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού τα πράγματα κυλούν προβλέψιμα, αν όχι αδιάφορα, μέχρι που προς το τέλος ξεφεύγει λίγο από την πεπατημένη η ροή.
Σε κάθε περίπτωση, από τη στιγμή που ουσιαστικά δεν τίθεται θέμα εξερεύνησης, η μόνη άλλη δραστηριότητα είναι η σάρωση στοιχείων για την παρακολούθηση ολογραμμάτων των δύο επιστημόνων που προσπαθεί να σώσει ο πρωταγωνιστής. Σε αυτά παίρνουμε μια ιδέα για την πορεία των πραγμάτων, δεν λείπουν όμως και κανονικά cut-scenes στα οποία παρακολουθούμε με ελευθερία κίνησης της κάμερας, σαν να ήμασταν εκεί αλλά αόρατοι για τους χαρακτήρες. Γενικά πάντως η ιστορία δεν έχει να πει και πολλά, ούτε έχει και το χρόνο να τα πει. Υφίσταται περισσότερο ως συμπλήρωμα της εμπειρίας, καθιστώντας σαφές βέβαια ότι μπορούσε να είναι καλή βάση για κάτι περισσότερο. Όλα αυτά μπορεί να περάσουν απαρατήρητα βέβαια αν αποδειχθείτε άτυχοι σε μερικά σημεία. Όταν τελειώσει το campaign μένουμε απασχολημένοι με challenges που διαλέγουμε κινούμενοι μέσα στο εικονικό μας δωμάτιο, το ντεκόρ του οποίου συμπληρώνεται στη ροή του παιχνιδιού. Τα challenges χρησιμοποιούν τροποποιημένα τμήματα του κόσμου που συναντούμε στο campaign και προφανώς υπάρχουν για να κρατήσουν το ενδιαφέρον του παίκτη σε βάθος χρόνου, δεδομένου ότι δεν υπάρχει και ανταγωνιστικό multiplayer. Βέβαια, με την αντοχή του κάθε παίκτη σε VR να διαφέρει, θα ήταν σχετική η χρησιμότητά του. Υπάρχει δυνατότητα για co-op πάντως που, αναμενόμενα, αλλάζει ουσιωδώς την προσέγγιση κάθε μάχης και είναι η καλύτερη δυνατή εμπειρία που μπορεί να προσφέρει ο τίτλος.
Το Farpoint ξεχωρίζει για τα production values και τις διάφορες ευκολίες που προσφέρει στις ρυθμίσεις του, ως shooter όμως έχει δομικά προβλήματα που θα λύνονταν αν η ομάδα εστίαζε πιο καθαρά σε κάποια πιο συγκεκριμένη παραλλαγή του είδους. Είναι εύκολο να πούμε πως το Aim Controller δίνει τελείως άλλη αίσθηση στο παιχνίδι, πράγμα που ισχύει. Αυτό όμως είναι αρετή του χειριστηρίου και του PSVR, όχι του Farpoint. Αναμενόμενα, το Farpoint εντυπωσιάζει σε βασικό επίπεδο και ύστερα μας θυμίζει ότι οι developers έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους για να βρουν το σωστό δρόμο, πάντα στα όρια της τεχνολογίας που μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους.
αυτό το καημένο vr της sony απορώ πως στέκεται ακόμα.....θυμάμαι όταν το είχα αγοράσει είχα σκάσει ένα σκασμό λεφτά και κατέληγα μετά από 30 λεπτά ναυτίας να παίζω το free τότε resident evil remastered του ps plus...και το απολάμβανα.
εχει θεμα με το στοχαστρο αλλα ελπιζω οτι συντομα θα φτιαξει
το κακο ειναι τα γραφικα της περισσοτερς φορες δε φτανει αναλυση 720
θα ηταν η κορυφη αυτη τη στιγμη ιδιετερα με το περιτεχνο οπλο που συνοδευται στο πακετο