Η πλοκή έχει λίγο πιπέρι παραπάνω και αυτό λόγω της ερωτικής σχέσης των δυο πρωταγωνιστριών. Τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα του πρώτου τίτλου, η Hana και η Rain επιστρέφουν και, όπως πάντα, στόχος τους είναι το εύκολο χρήμα και η μεγάλη ζωή. Αυτήν τη φορά, αποστολή τους είναι να κλέψουν ένα μυστηριώδες αγαλματίδιο, όμως γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο αρχικά τα είχαν στο μυαλό τους. Γρήγορα μπλέκονται σε μια περιπέτεια που δεν είχαν υπολογίσει όμως, για καλή τους τύχη, φίλοι από το παρελθόν, όπως ο Deke και ο Glas θα σπεύσουν να βοηθήσουν (τι πρωτότυπο). Η δράση απεικονίζεται από ισομετρική οπτική και το παιχνίδι χαρακτηρίζεται, από τους δημιουργούς του τουλάχιστον, ως third person shooter. Όμως η πικρή αλήθεια είναι ότι αντίστοιχα παιχνίδια της δεκαετίας του 1990 δεν έχουν το παραμικρό να ζηλέψουν από τους μηχανισμούς του Fear Effect Sedna. Κάθε ήρωας έχει στη διάθεσή του ένα, ας μας επιτραπεί η έκφραση, πιστόλι βασικών δυνατοτήτων, που πυροβολεί κατόπιν αρκετής προσπάθειας εκ μέρους των παικτών. Σύστημα στόχευσης ουσιαστικά δεν υπάρχει και, τις περισσότερες φορές, το ίδιο το παιχνίδι αποφασίζει ποιος εχθρός έχει σειρά να γευτεί καυτό μολύβι, άσχετα αν αυτός βρίσκεται πολύ μακριά από το δραστικό πεδίο του όπλου.
Πέρα από το πιστόλι, κάθε χαρακτήρας έχει και άλλα ειδικά όπλα, τα οποία πολύ πιθανό να περάσουν απαρατήρητα. Ο λόγος; Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι είναι και σε τι χρησιμεύει το καθένα. Επαφίεται στην ευχέρεια των παικτών να κάνουν τις απαραίτητες δοκιμές και, μάλιστα, δεν αποκλείεται να πέσουν και σε περιπτώσεις που οι εν λόγω δυνάμεις/όπλα, δεν έχουν καμία εφαρμογή. Ανάλογα με την περίπτωση, η ομάδα μπορεί να αποτελείται από έως και πέντε παίκτες, με δυνατότητες εναλλαγής ανάμεσά τους. Θέλοντας οι developers να εισάγουν το στοιχείο της στρατηγικής, πρόσθεσαν την επιλογή να παγώνει η δράση ώστε οι παίκτες να δίνουν συγκεκριμένες εντολές στους χαρακτήρες. Άσχετα αν το πιο πιθανό είναι να μην τις εκτελέσουν ποτέ, λόγω του κάκιστου ΑΙ. Για δυνατότητες κάλυψης ούτε λόγος. Ορολογία που δεν υπάρχει στο λεξικό της Sushee. Όσο για το πολυδιαφημιζόμενο stealth mode, το να σκύβει κάποιος και να μπορεί να προβλέπει το οπτικό εύρος των εχθρών δε σημαίνει το παραμικρό. Σε πολλά σημεία είναι τόσο λάθος μελετημένες οι κινήσεις των αντιπάλων, που πρακτικά δεν υπάρχει ποτέ κάποιο κενό για να ξεφύγουν οι πρωταγωνιστές και αναγκαστικά πρέπει ή να δώσουν μάχη μέχρι τελευταίας ρανίδας αίματος, είτε να προσπαθήσουν να ξεφύγουν ανάμεσα σε καταιγισμό πυρών δίχως καν να υπάρχει η επιλογή να τρέξουν.
Ακόμα όμως και αν βρεθεί κάποιο κενό, όλο και κάποιο μέλος της ομάδας θα κάνει τη λάθος κίνηση. Άρα τι είδους παιχνίδι έχουμε τελικά στα χέρια μας; Με σύγχρονο shooter δεν μοιάζει, τα στοιχεία τακτικής βουλιάζουν από την πρώτη στιγμή, το stealth mode είναι απαράδεκτο. Να τρέξει κανείς δεν μπορεί. Το λεγόμενο Fear Effect των πρώτων παιχνιδιών, που όσο περισσότερος ο φόβος, τόσο πιο εύκολα μειώνονταν τα health points, έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η δυσκολία, ειδικά στα boss fights είναι απλά αδικαιολόγητη. Ο τρόπος μάχης εναντίον των bosses είναι επιεικώς απαράδεκτος. Το ΑΙ των bosses «κλέβει» μαντεύοντας σε όχι λίγες περιπτώσεις την επόμενη κίνηση των παικτών. Ο μόνος τρόπος αποφυγής των χτυπημάτων είναι το συνεχές ρολάρισμα. Πάνω στην πίεση αποφυγής των αντιπάλων, πιέζεται λίγο περισσότερο το αριστερό stick, ενεργοποιείται το L3, ο χαρακτήρας μπαίνει σε κατάσταση stealth, μειώνεται η ταχύτητά του, γίνεται πιο εύκολος στόχος. Μένει η εντύπωση ότι νικητής δεν είναι αυτός που οργανώσει καλύτερα την επίθεσή του, αλλά αυτός που λόγω τύχης θα δεχθεί τα λιγότερα πλήγματα και θα έχει τα περισσότερα med packs. Άρα γιατί να προσπαθήσει κανείς να φτάσει στο τέλος; Γιατί να μην κλείσει την τηλεόραση και να χαλαρώσει με κάτι άλλο;
Τουλάχιστον οι γρίφοι αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα στο όλο σπάσιμο νεύρων. Δεν θα χρειαστεί να σκεφτείτε ιδιαίτερα για να τους λύσετε. Αρκεί να παρατηρείτε με προσοχή κάθε χώρο για στοιχεία. Διαφορετικά το trial and error θα μπει σε λειτουργία υπερωρίας. Επίσης αξιομνημόνευτα είναι τα γραφικά. Όμορφα σχεδιασμένα. Όχι μόνο οι χώροι, αλλά και τα μοντέλα των χαρακτήρων, τόσο κατά τη διάρκεια του gameplay, όσο και στα cut-scenes. Κάποια παράπονα υπάρχουν στον τομέα των οπτικών εφέ, όμως σε σχέση με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν αποτελούν παρά πταίσματα που προσπερνώνται έστω και δίχως την ύπαρξη καλής θέλησης. Το soundtrack είναι επίσης αξιοπρεπές, όμως τα καλά λόγια για τον ηχητικό τομέα σταματάνε εδώ. Αδικαιολόγητα σκαμπανεβάσματα στην ένταση του ήχου, σε συνδυασμό με την κακή ποιότητα των voice overs, χαλάνε ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Ίσως για να συμβαδίζουν με την ποιότητα των διαλόγων. Δεν ξέρει κανείς από ποια ξεχασμένη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου ή μεξικανική σαπουνόπερα του στιλ «Αμαζόνες και γόηδες» άντλησαν έμπνευση οι σεναριογράφοι. Το αδιαμφισβήτητο είναι η προχειρότητα της δουλειάς τους και η ασέβεια προς τους παίκτες.
Αν μετά από τα παραπάνω θελήσετε να αγοράσετε το Fear Effect Sedna, τότε είναι κάτι που κάνετε με δική σας, αποκλειστική ευθύνη. Ενώ υπήρχε, όπως φαίνεται, η πρόθεση να υπάρχει μεγάλη γκάμα μηχανισμών για τη διαφοροποίηση του gameplay, η υλοποίησή τους είναι τόσο τραγική, όσο η παραδοχή ότι κάποιος δεν ξέρει ούτε νερό να βράσει. Από την αρχή έως το τέλος, το παιχνίδι αναζητεί την ταυτότητά του, που όπως φαίνεται ποτέ δεν είχε, κι ας κουβαλάει ένα βαρύ όνομα. Με τις εκατοντάδες άλλες επιλογές που υπάρχουν, σίγουρα θα βρείτε κάτι άλλο που δεν θα σας κάνει να μετανιώσετε για τα λεφτά που ξοδέψατε.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity