Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του Metroid Dread για το Nintendo Switch έσκασε σίγουρα σαν βόμβα στην αγορά και στην συνείδηση αρκετών gamers, ειδικά όσων έχουν αγαπήσει την Samus Aran ως ήρωα και τον κόσμο των παιχνιδιών Metroid. Σύμφωνοι, για πολλούς το μεγάλο release φάνταζε η επιστροφή της πετυχημένης σειράς Metroid Prime, αλλά όταν ανακοινώνεται μία 2D περιπέτεια η οποία αναμένεται να ολοκληρώσει ένα ταξίδι ενός αγαπημένου χαρακτήρα που ξεκίνησε πριν από 35 χρόνια, τα λόγια είναι περιττά.
Το Metroid Dread μπήκε ξαφνικά στις ζωές μας κουβαλώντας πολλά βάρη στη πλάτη του. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που γράφει τον επίλογο σ’ ένα τεράστιο ταξίδι μίας θρυλικής φιγούρας στον χώρο των video games. Οι developers της MercurySteam ήθελαν σίγουρα να τοποθετήσουν το εν λόγω παιχνίδι δίπλα στους τεράστιους τίτλους το παρελθόντος (Super Metroid) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς να μοιάζει με φτωχό συγγενή. Πέρα όμως από τις βλέψεις των ανθρώπων που δούλεψαν πίσω από το project και το hype που ενδεχομένως καλλιεργήθηκε στο μυαλό των fans που περίμεναν σχεδόν 20 χρόνια για μία συνέχεια της ιστορίας, υπάρχουν και οι αντικειμενικές απαιτήσεις της βιομηχανίας. Tα Metroid και Castlevania δημιούργησαν ουσιαστικά τον όρο “metroidvania”, πρόκειται για τίτλους που επηρέασαν και δημιούργησαν ένα υποείδος παιχνιδιών, αλλά αυτό σημαίνει παράλληλα ότι με την πάροδο του χρόνο δημιουργήθηκε ένας τεράστιος ανταγωνισμός. Πλέον δε ζούμε στα 80s και στα 90s, αλλά σε μία εποχή με εκπληκτικά παιχνίδια όπως το Hollow Knight και το Ori and the Blind Forest τα οποία έχτισαν και εξέλιξαν τις βάσεις των Metroid games. Ο ανταγωνισμός και το επίπεδο σε αυτόν τον χώρο είναι πλέον ιδιαίτερα υψηλός, τα χρόνια πέρασαν και τα στάνταρ έχουν αλλάξει πλέον, ανεβάζοντας συνεχώς τον πήχη.
Το πρώτο απαιτητικό κομμάτι είναι αυτό της παρουσίασης ενός παιχνιδιού και η MercurySteam κινήθηκε με μαεστρικό τρόπο σε αυτόν τον τομέα. Μπορεί το Metroid Dread στο Nintendo Switch να μη μπορεί να κοντράρει τα οπτικοακουστικά αποτελέσματα ενός Ori and the Blind Forest σ’ ένα Xbox Series X, αλλά στηρίζεται σ’ έναν εξαιρετικά ατμοσφαιρικό κόσμο. Οι developers έριξαν μπόλικη δουλειά στο στήσιμο του κόσμου και ιδιαίτερα στο background της εκάστοτε περιοχής στον πλανήτη ZDR. Σε συνδυασμό με την παρουσία ιδιαίτερων εχθρών που ταιριάζουν απόλυτα σ’ ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται στο διάστημα, ο παίκτης νιώθει σαν στο σπίτι του σ’ έναν ιδιαίτερα αφιλόξενο περιβάλλον. Υπάρχουν διαφορετικά σκηνικά όπως industrial στοιχεία, ζούγκλες, δωμάτια υψηλής θερμοκρασίας και όλα αυτά δένουν υπέροχα με το soundtrack του Metroid Dread. Ακριβώς επειδή πρόκειται για ένα παιχνίδι αναζήτησης διεξόδου από μία περιοχή με πάμπολλους εχθρούς, η σκοτεινή μουσική υπόκρουση ταιριάζει απόλυτα με το Metroid franchise γενικότερα και με αυτό που βιώνει ο χρήστης κατά την διάρκεια ενασχόλησης με τον φετινό τίτλο. Δε γνωρίζουμε ποιο ήταν ακριβώς το concept των υπευθύνων για την δημιουργία του κόσμου και της ατμόσφαιρας του Metroid Dread, αλλά εάν ήθελαν να ικανοποιήσουν το hardcore κοινό αλλά και τους νέους χρήστες που ενδεχομένως να πιάνουν για πρώτη φορά στα χέρια τους ένα Metroid game, η αποστολή εξετελέσθη με απόλυτη επιτυχία.
Το Metroid Dread συμπεριλαμβάνει ένα σύντομο recap των γεγονότων των προηγουμένων παιχνιδιών, κάτι που κρίνεται απαραίτητο από τη στιγμή που πρόκειται για τη συνέχεια μίας σειράς, ένα direct sequel ενός τίτλου που κυκλοφόρησε το 2002 στο Gameboy Advance (Metroid Fusion). Τα παιχνίδια Metroid δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερα βαρύ και περίπλοκο lore, οπότε η ανασκόπηση που γίνεται στην έναρξη του παιχνιδιού είναι αρκετή για νέους παίκτες. Η ιδέα ότι πρόκειται για το πέμπτο μέρος μίας συγκεκριμένης ιστορίας δε θα πρέπει να λειτουργήσει αποτρεπτικά για κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί με τις προηγούμενες περιπέτειες της Samus. Η βασική ιστορία του Metroid Dread στέκεται άνετα και μόνη της ως μία καλή και ενδιαφέρουσα περιπέτεια, κυρίως επειδή σχεδόν όλα ρολάρουν με τεράστια άνεση μέσα στις περιοχές του πλανήτη ZDR. Το gameplay είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον στην αρχή όπου η Samus βρίσκεται αναίσθητη χωρίς τις δυνάμεις της, με τον παίκτη να προσπαθεί να ανακτήσει βήμα-βήμα τα χαμένα abilities της ηρωίδας. Πρόκειται για ένα πατροπαράδοτο 2D action adventure, με τον χαρακτήρα να μπορεί να πηδάει αρκετά υψηλά και να πυροβολεί είτε με το laser cannon, είτε εξαπολύοντας πυραύλους προς όλες τις κατευθύνσεις. Λόγω της γρήγορης κίνησης που απαιτείται κατά την διάρκεια της μάχης ή του γενικότερου exploration, οι developers έχουν προσθέσει φυσικά τη δυνατότητα για σταθερό aiming χωρίς κίνηση, κρατώντας το αριστερό shoulder button πατημένο. Ο χειρισμός είναι ακριβής, δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα με άδικα hit boxes ή προβλήματα με το aiming και γενικότερα τα πάντα επωφελούνται και από τα εξαιρετικά physics που προσφέρουν μία ομαλότητα στις κινήσεις της Samus και των εχθρών. H προσθήκη της melee κίνησης για parry και stun είναι επίσης καλοδεχούμενη, αφού βοηθάει να αποφευχθούν διαφορετικού είδους επιθέσεις και δημιουργεί ένα είδους πολύ σύντομου combo.
Το Metroid Dread δεν ντρέπεται να ανεβάσει τη δυσκολία αν και θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι με νορμάλ επίπεδα δυσκολίας που κάνουν κάποια υψηλά spikes προς το τέλος του παιχνιδιού. Γενικότερα ο μέσος χρήστης θα πρέπει πάντως να ετοιμαστεί για αρκετά Game Over screens, αφού υπάρχουν αρκετά σημεία όπου απαιτείται η λογική trial and error. Το καλό σε αυτή την υπόθεση είναι ότι τα loading screens δεν καθυστερούν ιδιαίτερα και τα checkpoints είναι μοιρασμένα και τοποθετημένα σε δίκαια και καίρια σημεία. Παρ’ όλα αυτά, ο παίκτης καλείται να κάνει save σε συγκεκριμένες τοποθεσίες αν θέλει να κλείσει το παιχνίδι εντελώς, τα οποία είναι μαρκαρισμένα με κίτρινο χρώμα στον χάρτη. Το Metroid Dread δεν έχει κανένα τεχνικό πρόβλημα, τρέχει αψεγάδιαστα και το μόνο σημείο που προσέξαμε ένα ελαφρύ stuttering, ήταν τη στιγμή που πέφτει ένα είδους loading screen όταν καλούμαστε να αλλάξουμε εντελώς περιοχή παρακολουθώντας π.χ. την Samus να τηλεμεταφέρεται. Ο πλανήτης είναι χωρισμένος σε διαφορετικές περιοχές οι οποίες αποτελούνται από πολλά διαφορετικά δωμάτια και οι περιοχές μεταξύ τους είναι συνδεδεμένες μ’ ένα είδους fast travel point ο οποίος είναι και ο μόνος τρόπος για να αλλάξει περιοχή ο χρήστης. Το Metroid Dread είναι σχεδόν bug-free και λέμε σχεδόν, γιατί μας έκανε ένα περίεργο θεματάκι με τα Amiibo. Χρειάστηκε 2 φορές να κάνουμε restart το παιχνίδι για να λειτουργήσει το σκανάρισμα των Metroid Amiibo που είναι συμβατά με το παιχνίδι. Βέβαια, μη περιμένετε πολλά δωράκια από την χρήση των αγαπημένων φιγούρων της Nintendo, αφού σε αντίθεση π.χ. με το Mario Odyssey που μπορούσαμε να ανανεώσουμε συνεχώς το health bar του Mario, τα 100 Life Points και το ammo που προσφέρονται με τη χρήση των Metroid Amiibo μπορουν να ενεργοποιηθούν μόνο μία φορά κάθε 24 ώρες ανά Amiibo.
Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό ότι η MercurySteam ήθελε να κρατήσει έναν hardcore χαρακτήρα (ακόμα και σ’ ότι αφορά την χρήση των Amiibo), χωρίς όμως να θυσιάσει την προσβασιμότητα που λειτουργεί πάντα ελκυστικά για νέους fans. Μάλιστα κατά την διάρκεια των tips που προσφέρονται στα loading screens υπενθυμίζεται συνεχώς ότι μπορούμε να αποφύγουμε όλες τις επιθέσεις, αρκεί να μάθουμε να παίζουμε το παιχνίδι σωστά και παρατηρώντας τον αντίπαλό μας. Πράγματι το Metroid Dread στηρίζεται καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας σε ακριβώς αυτήν την λογική, επιβραβεύοντας τον παίκτη συνεχώς για τα extra items που θα βρει μετά από γερό ψάξιμο. Τα collectibles ανεβάζουν κυρίως τη ζωή και τη φαρέτρα της Samus, ενώ τα νέα όπλα και τα χαμένα abilities που βρίσκουμε στην εκάστοτε περιοχή μας βοηθούν να επισκεφθούμε τοποθεσίες και δωμάτια που ήταν κλειδωμένα ή εκτός εμβέλειας όταν τα επισκεφθήκαμε πρώτη φορά. Το Metroid Dread είναι ποτισμένο με τη λογική του Metroidvania, αφήνει τον παίκτη ελεύθερο να ψάξει κρυφούς χώρους, προηγούμενα δωμάτια και να φτάσει όπου μπορεί, με όποιον τρόπο μπορεί και αναζητώντας το επόμενο εργαλείο που θα του λύσει τα χέρια. Το παιχνίδι σπρώχνει με πολύ διακριτικό τρόπο τον παίκτη προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση όμως συγκεκριμένη καθοδήγηση για το πού πρέπει να πάει. Έχουν γίνει πάντως κάποια πραγματάκια που βοηθούν τον παίκτη και που μπορούν να κάνουν την διαφορά στη πορεία του τίτλου. Ο χρήστης μπορεί να μαρκάρει στο χάρτη ένα εικονίδιο που δείχνει π.χ. ένα συγκεκριμένο είδος πύλης που ανοίγει με συγκεκριμένο τρόπο, επικεντρώνοντας για λίγο μόνο σε αυτά τα σημεία. Προς το τέλος του παιχνιδιού όλα αυτά είναι ιδιαίτερα σημαντικά, αφού με τα πολλά abilities και τα πολλά διαφορετικά εικονίδια ο παίκτης μπορεί πολύ εύκολα να μπερδευτεί ή να χάσει κάποιο σημείο που δεν είδε. Θα λέγαμε ότι η γενικότερη προσέγγιση του Metroid Dread βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα Metroid Fusion και Super Metroid σ’ ότι αφορά το exploration και την καθοδήγηση και το τελικό αποτέλεσμα μας άρεσε πολύ ως προς την ολοκληρωμένη εμπειρία.
Ένα άλλο στοιχείο που βοήθησε αρκετά στο να ρολάρει ο τίτλος είναι η αποφυγή υπερβολικής χρήσης του respawn των εχθρών, με τους εχθρούς να επανεμφανίζονται κάτω από τα νορμάλ και καθιερωμένα πλαίσια ενός τέτοιου είδους παιχνιδιού. Αυτό που μας ζόρισε σε κάποια σημεία από την μέση και μετά ήταν ο συνδυασμός κινήσεων σε κάποια σημεία. Παρ’ ότι υπάρχει ένας καλός καταμερισμός των επιθέσεων και μοίρασμα των abilities στα πλήκτρα του χειριστηρίου, η ποσότητα των κινήσεων είναι αρκετά υψηλή, χρειάζονται να πατηθούν πολλαπλά πλήκτρα μαζί και σε συνδυασμό με την ταχύτητα που απαιτείται στις αντιδράσεις μας, υπήρξαν στιγμές όπου η μάχη χάθηκε εξαιτίας μπερδέματος. Αυτό γίνεται ελάχιστες φορές αντιληπτό και κυρίως στα σημεία όπου η ένταση είναι μεγάλη και όπου πρέπει να γίνει μία ασυνήθιστη κίνηση αποφυγής. Η λέξη ένταση είναι η λέξη κλειδί η οποία μας δίνει ουσιαστικά την πάσα ώστε να αναφερθούμε και στα ρομπότ E.M.M.I τα οποία αποτελούν το πιο φρέσκο στοιχείο του Metroid Dread και τα κεντρικά πρόσωπα σε αρκετά trailers. Πρόκειται για παντοδύναμα ρομπότ που είχε στείλει το Galactic Federation για να ελέγξουν τον πλανήτη ZDR, των οποίων όμως το σήμα χάθηκε μετά από κάποιες ημέρες και για ανεξήγητους λόγους. Η Samus ανακαλύπτει με τον πλέον σκληρό τρόπο ότι τα εν λόγω ρομπότ είναι πλέον επιθετικά και ο μόνος τρόπος για να τα σταματήσει είναι να βρει την απαιτούμενη ενέργεια ώστε να φορτώσει το Omega Cannon. Χωρίς αυτό το όπλο, ο μόνος τρόπος για να επιζήσει κανείς στον ίδιο χώρο μ’ ένα E.M.M.I είναι κυριολεκτικά να το βάλει στα πόδια ή να κρυφτεί από το field of view του. Αν πιαστεί η ηρωίδα στις δαγκάνες τους, υπάρχει ένα πολύ σύντομο χρονικό περιθώριο για να πατηθεί το X ώστε να παγώσει για λίγο το ρομπότ μέσω του parry, προσφέροντας κάποια δευτερόλεπτα στην Samus ώστε να ξεφύγει.
Το συγκεκριμένο quick time event είναι άναρχο, δύσκολο σαν timing και γενικότερα πρόκειται για την έσχατη λύση. Ο παίκτης πρέπει να αποφύγει το ρομπότ, να προχωρήσει στο δωμάτιο και να βγει και πάλι σε χώρους όπου δεν μπορεί να ακολουθήσει ο παντοδύναμος αυτός εχθρός. Αυτή η προσέγγιση των developers σίγουρα δεν ήταν τυχαία, αφού όσο ωραίο και απαιτητικό και αν είναι το συναίσθημα του φόβου απέναντι σ’ έναν παντοδύναμο εχθρό που απλά δεν νικιέται, αν υπήρχε συνεχώς αυτή η αίσθηση θα κούραζε και θα χαλούσε την εμπειρία της εξερεύνησης. Το Metroid Dread προφανώς και στηρίζεται πάνω απ’ όλα στην εξερεύνηση μέσω νέων όπλων, abilities και platforming, αλλά η προσθήκη των E.M.M.I αλλάζει το gameplay, τον ρυθμό και την ροή μ’ έναν άκρως επιθετικό τρόπο και γι’ αυτό υπάρχει ένα είδος περιορισμού των ρομπότ σε συγκεκριμένους χώρους. Η παρουσία των E.M.M.I ταιριάζει απόλυτα στην ονομασία “Dread”, προσφέρει το κάτι διαφορετικό και φρεσκάρει λίγο την φόρμουλα που θα περίμενε κάποιος με την άφιξη ενός 2D Metroid game στο Nintendo Switch, κυρίως από άποψη ρυθμού και έντασης.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρουμε τι ακριβώς αναζητεί ο μέσος χρήστης από έναν 2D τίτλο με την Samus ως κεντρικό χαρακτήρα εν έτει 2021, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μας εξέπληξε θετικά. Αυτό που μας έλειψε ήταν να ξεπεράσει επιτέλους τα στενά πλαίσια της τυπικής διάρκειας των δέκα ωρών που ήταν σήμα κατατεθέν των 2D Metroid, μιας και θεωρούμε ότι υπήρχαν τα περιθώρια να κυνηγήσουν κάτι καλύτερο. Θεωρούμε ότι αυτό μάλλον δεν θα λειτουργήσει αποτρεπτικά για τους fans της σειράς, μόνο και μόνο εξαιτίας της αναμονής για μία αυθεντική εμπειρία Metroid. To Metroid Dread είχε περάσει από 40 κύματα, είχε ακυρωθεί άλλες τόσες φορές και κατέληξε να υπάρχει στο μυαλό των fans σαν ένας μύθος, ένα παραμύθι που χάθηκε στον χρόνο. Εν τέλει το project κατέληξε να είναι ένα έντονο, γρήγορο, στιβαρό και σκοτεινό παιχνίδι σ’ έναν αφιλόξενο κόσμο και σίγουρα όχι σε παραμυθένια σκηνικά. Ο τίτλος φωνάζει σε αρκετά σημεία ότι κουβαλάει την αύρα του παρελθόντος, χωρίς όμως να την αντιμετωπίζει ως απαρχαιωμένα στοιχεία που επιβλήθηκαν σ’ ένα νέο παιχνίδι. Η MercurySteam μπορεί να μην ανακάλυψε τον τροχό ή να επαναπροσδιόρισε το είδος των Metroidvania, αλλά δημιούργησε έναν τίτλο με ισχυρή ταυτότητα δείχνοντας τον απαραίτητο σεβασμό στους προκατόχους του. Αν ανήκετε στην κατηγορία των oldschool gamers που περιμένουν το πρώτο πρωτότυπο Metroid μετά από 11 χρόνια, το Metroid Dread θα τικάρει όλα τα κουτάκια μέσα σας. Αν πάλι ανήκετε σ’ ένα κοινό που γνωρίζει την Samus εξαιτίας του Super Smash Bros και που έμαθε να αγαπάει αυτού του είδους τα action-adventures μέσα από τον κόσμο του Hallownest, το ταξίδι στον πλανήτη ZDR είναι αυτό που χρειάζεστε. Έστω και αν δεν πρόκειται για ένα ταξίδι αναψυχής, αλλά για μία έντονη, υψηλής έντασης περιπέτεια που κλείνει ένα σημαντικό κεφάλαιο του παρελθόντος, κλείνοντας παράλληλα το μάτι σ’ ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον για ένα διαχρονικό (και ολίγον αδικημένο από άποψη πωλήσεων και μεταχείρισης) franchise.
Ωραίο μετροϊντ. Πόση ώρα διάρκεια έχει;
Εμένα μου πήρε οριακά δέκα ώρες, βέβαια επειδή ήθελα να ανακαλύψω τα περισσότερα πράγματα, να κάνω λίγο παραπάνω backtracking εξαιτίας του review, μάλλον θα έλεγα ότι παίζει στις 7-8 ώρες.
7-8 ώρες καλά είναι
Συγχαρητήρια για το review. Είναι παρά πολύ καλό.
Το παιχνίδι το περιμένω day one αλλά από ότι ενημερώθηκα θα έρθει κάπως καθυστερημένα. Επίσης οι Oled κονσόλες είναι σε έλλειψη τύπου “PS5”
Να σαι καλά για τα καλά σου λόγια! Ναι κάτι τέτοιο έχει πάρει και το δικό μου αυτί, θα καθυστερησουν και τα amiibo τα οποία τα ήθελα day one. Φαίνονται φοβερά.
Όσο για τις 7-8 ώρες που λες πιο πάνω, ναι είναι οκ, θα θελα λίγο παραπάνω, αλλά θεωρώ ότι όσοι δεν έχουν μεγάλη εμπειρία με το είδος και θέλουν και να ψάχνουν τα hidden items, δεν παίζει να μην αγγίξουν τις δέκα ώρες. Ακριβώς επειδή δεν σε παίρνει και σε πάει από το χεράκι, θελει ψάξιμο το παιχνίδι.
Αν κρίνω από το Hollow Knight και το Super Metroid που έπαιξα τελευταία, πρέπει να θυμάσαι τον χάρτη απ έξω. Που κόλλησες και που είναι πιθανόν να έχεις πρόσβαση με κάποιο νέο ability. Όποτε ναι, θέλει ψάξιμο και το 10ωρακι είναι σίγουρο. Επίσης στα Metroid επιπλέον πύραυλοι και ζωές όταν βρίσκονται, βοηθούν για τις μάνες.