Με τόσο υλικό έτοιμο, είναι λογικό να είναι αρκετά καλός ο τεχνικός τομέας. Πάντως είναι αρκετά μαζεμένο το οπτικό πεδίο και ανάλογα επιθετική η μετάπτωση της καθαρότητας εκτός του πεδίου, ώστε να επιβιώσουν τελικά τα πιο λεπτομερή μοντέλα. Η λογική αυτή είναι έκδηλη γενικότερα. Για παράδειγμα θα δείτε χορτάρια να κινούνται με τον αέρα, αλλά τα σύννεφα στον ουρανό είναι απολύτως ακίνητα. Οι διαθέσιμες τοποθεσίες πάντως είναι πολύ όμορφα σχεδιασμένες. Η κίνηση δεν είναι ελεύθερη, επιτρέπεται μόνο teleporting, ενώ κατά το ίδιο το ψάρεμα κι ο χαρακτήρας σε καρέκλα καταλήγει. Εννοείται πως δεν υπάρχει ελεύθερη μετακίνηση στο χάρτη, αλλά άλμα από hub σε τοποθεσία ψαρέματος κ.λπ. Όλα λογικά. Βέβαια υπάρχουν και τα παράλογα, όπως τα 2D cut-scenes που ναι μεν δεν κάνουν ζημιά, σίγουρα όμως χαλούν την ατμόσφαιρα και, κυρίως, υπάρχουν οι σημαντικοί χρόνοι φόρτωσης. Δεν είναι πρώτη φορά που περιμένουμε 20 και πλέον δευτερόλεπτα για φόρτωση. Το πρόβλημα είναι πως αν «χάσουμε» (γίνεται να φαγωθεί από ψάρι ο πρωταγωνιστής), είναι υποχρεωτική η έξοδος στο μενού, load, πέρασμα από το hub, μεταφορά στο σημείο ψαρέματος και παρακολούθηση των όποιων cut-scenes. Δεν είναι που δεν είναι σύντομοι οι χρόνοι φόρτωσης δηλαδή, κάποιος είπε να παίξει και με την υπομονή του καθενός.
Λιγότερο λογικά είναι και τα μενού που πραγματικά δεν ξέρουν ότι σε VR οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές. Αυτά και μόνο μπορούν να σας κάνουν να κρατάτε πρόχειρο ένα DualShock 4 ακόμη κι αν είστε από εκείνους που έχετε, και επιλέγετε να χρησιμοποιήσετε, ζεύγος από PS Move. Γενικότερα πάντως υπάρχει περιθώριο επιλογής μεταξύ DualShock 4 και PS Move και στην κάθε περίπτωση υπάρχουν κέρδη και θυσίες. Με το κανονικό χειριστήριο κερδίζουμε σε ακρίβεια, αλλά το τίναγμα της πετονιάς γίνεται, κατά βάση, με motion controls. Έτσι κι αλλιώς κάπως λειτουργούσε το σύστημα στο Final Fantasy XV. Με PS Move χάνουμε μέρος της ακρίβειας, αλλά κερδίζουμε σε φυσικότητα, αφού με το δεξί πετάμε την πετονιά και με το αριστερό ελέγχουμε το καλάμι καθώς πάμε κόντρα με όποιο ψάρι τσιμπήσει.
Πάντως τα motion controls είναι κατώτερα των περιστάσεων όσον αφορά στο πέταγμα της πετονιάς. Ένας ήρεμο τίναγμα μπορεί να στείλει το αγκίστρι σε άλλον πλανήτη κι ένα δυνατό στο διπλανό χαλίκι, χωρίς να βγαίνει άκρη για το τι και το πώς. Άλλη φορά δεν παρουσιάζεται το ίδιο πρόβλημα. Οπότε πετάμε κι ελπίζουμε κάθε φορά. Όποιο τρόπο χειρισμού κι αν προτιμήσει ο παίκτης, χρειάζεται η σωστή κόντρα κάθε φορά, με συχνές αλλαγές στην κατεύθυνση, για να μη σπάσει η πετονιά και χαθεί το ψάρι. Προφανώς όσο μεγαλύτερο και βαρύτερο το ψάρι τόσο πιο δύσκολη η «αναμέτρηση» αλλά και η επίδοση. Όπως και στο κανονικό παιχνίδι υπάρχει τρόπος να επισημαίνονται για πεπερασμένο χρονικό διάστημα τα ψάρια σε ένα σημείο για να ξέρουμε πού έχει νόημα να εστιάσουμε.
Υποτίθεται ότι η πρόοδος φέρνει καλύτερα καλάμια, πετονιές, δολώματα κ.ά. Βέβαια ο αρχικός εξοπλισμός κάνει την αρχή αγγαρεία ενώ στην πορεία δεν αλλάζουν και πολλά. Μπορεί τα στατιστικά να βελτιώνονται, κάποια αποτελέσματα να έρχονται ευκολότερα, αλλά η διαδικασία δεν αλλάζει με τίποτα. Θα ήταν καλό διαφορετικές τοποθεσίες να εστιάζουν σε ιδιαιτερότητές τους και να τις χρησιμοποιούν για να διαμορφώσουν διαφορετικού τύπου προκλήσεις. Βέβαια το ερώτημα παραμένει. Τι κάνουμε εδώ; Γιατί ψαρεύουμε; Για κάποιο λόγο υπάρχει ολιγόωρο story campaign. Βέβαια ο όρος μεταφράζεται σε fan service, την εμφάνιση διαφόρων χαρακτήρων, όπως του Noctis και της παρέας του ή της Cindy που βρίσκεται στο hub. Από εκεί και πέρα ψάχνουμε για δαιμονικά ψάρια. Ναι. Δαιμονικά ψάρια. Πηγαίνουμε σε μια τοποθεσία, ψαρεύουμε αρκετά κανονικά, γεμίζει μια μπάρα, εμφανίζεται ο καλοσχεδιασμένος ομολογουμένως δαίμονας και…ξεκινά το shooting. Ρίχνουμε, ρίχνουμε, ρίχνουμε, καμιά φορά ριπές, καμιά φορά πρέπει να προσέχουμε και εισερχόμενα projectiles κ.λπ., μέχρι να αποδυναμωθεί το δαιμονόψαρο. Και τότε…το ψαρεύουμε με την κλασική μέθοδο. Αν δεν ήταν τόσο αστεία η ιδέα, θα μας ενοχλούσε περισσότερο η αλήθεια είναι.
Πέραν του campaign υπάρχουν Tournaments και Hunts για ανταγωνισμό και ανταμοιβές βάσει επίτευξης στόχων στο δεύτερο αλλά και το Free Mode όπου το μόνο που μετρά είναι η εμπειρία του ψαρέματος. Η εμπειρία του ψαρέματος βέβαια είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Μπορεί η αίσθηση της ένταξης σε έναν εικονικό κόσμο να είναι καλή, αλλά αξιοποιείται επαρκώς μόνο στα boss fights. Αστοχίες στο χειρισμό, ταλαιπωρία σε σημεία για τεχνικούς λόγους και έλλειψη ποικιλίας δεν είναι φίλοι του Monster Of The Deep, κι ας έχει “campaign”. Το μεγαλύτερο ίσως θέμα είναι πως, αν τα βάλουμε κάτω, πέραν του VR, τι κάνει καλύτερο το Monster Of The Deep από το SEGA Bass Fishing με το «καλαμοχειριστήριο»; Τι είναι πιο ρεαλιστικό ως προς το ίδιο το ψάρεμα; Χωρά συζήτηση. Βέβαια, και μόνο που χωρά αρκεί.
Στο τέλος λοιπόν μένει απλά το fan service και το δέος του VR για σταθεί στα πόδια του το Monster Of The Deep. Βέβαια, ακόμη και αν υπάρχουν μανιακοί ψαράδες από το Final Fantasy XV εκεί έξω (υπάρχουν), δεν είναι αυτονόητο ούτε πως έχουν PSVR ούτε πως θα προτιμήσουν μια τόσο συγκεκριμένη εμπειρία που παραμένει ασύνδετη με το κεντρικό παιχνίδι. Διότι πολλοί μηχανισμοί είναι κολλητικοί όταν οι ανταμοιβές που προσφέρουν είναι χρήσιμες για την ευρύτερη εμπειρία, αυτό δεν σημαίνει ότι προσφέρονται και για πολλά ακόμη.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity