Βίκινγκ. Ποιος δεν ξέρει πλέον για τις φυλές του βορρά, για τους φοβερούς αυτούς πολεμιστές που έρχονταν με τα πλοία τους για να πλήξουν τις βόρειες ακτές της Γαλλίας, τα βρετανικά νησιά, και έφτασαν μέχρι και τη Μεσόγειο; Σειρές, ταινίες, βιβλία και video games έχουν ασχοληθεί ουκ ολίγες φορές με τους Βίκινγκ αλλά πάντα εστιάζουν στους ηγέτες και στα ταξίδια τους και περνούν σχεδόν επιφανειακά από τα βασικά χαρακτηριστικά του λαού. Οι Βίκινγκ ήταν πάνω απ' όλα αγρότες σε ένα μέρος της Ευρώπης με πολύ σκληρούς χειμώνες, κάτοικοι μιας γης με περιορισμένους πόρους. Εξαιτίας αυτών των περιορισμών αναγκάστηκαν να κάνουν μια στροφή προς το εμπόριο, στη ναυτιλία και τέλος, στις λεηλασίες. Έρχεται λοιπόν η γαλλική Shiro Games και παρουσιάζει το Northgard, ένα real time strategy βασισμένο στους Βίκινγκ, στον πολιτισμό τους και τη σκανδιναβική μυθολογία. Το Northgard είναι πνευματικό παιδί της σειράς Age of Empires αλλά με αρκετά χαρακτηριστικά των τίτλων Civilization. Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο μιας από τις διάφορες φυλές των Βίκινγκ και στην ανεξερεύνητη ήπειρο Northgard θα προσπαθήσει να επιβληθεί σε αντίπαλες φυλές ενώ ταυτόχρονα θα παλέψει να επιβιώσει τους βαριούς χειμώνες του βορρά.
Η επιβολή στις αντίπαλες φυλές δεν γίνεται απαραίτητα μέσω στρατιών και κατακτήσεων. Εκτός και αν έτσι επιθυμεί ο παίκτης. Υπάρχουν πολλές διαδρομές προς τη νίκη. Μέσω εμπορίου, αποκτώντας τη μεγαλύτερη φήμη από τις υπόλοιπες φυλές ώστε να στεφθεί βασιλιάς του Northgard, ακόμη και με απροσδόκητους τρόπους, όπως σφυρηλατώντας το μυθικό σπαθί του Όντιν ή κατοικώντας κάτω από τα κλαδιά του δέντρου της Ζωής, Ύγγντραζιλ. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 6 διαφορετικές φυλές για να διαλέξουμε και κάθε μία από αυτές είναι έτσι σχεδιασμένη ώστε να προσφέρει διαφορετικά μπόνους που ταιριάζουν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις νίκης. Για παράδειγμα, η φυλή του Λύκου βασίζεται σε συνεχή μάχη, η φυλή του Κορακιού είναι καλύτερη στο εμπόριο, ενώ η φυλή του Ελαφιού αποκτά πιο εύκολα φήμη. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως επιλέγοντας μια φυλή ο παίκτης «κλειδώνεται» σε ένα μονοπάτι. Εξασφαλίζει περισσότερο ένα πλεονέκτημα τον παροτρύνει προς ένα συγκεκριμένο playstyle.
Οι χάρτες όπου εκτυλίσσεται κάθε παιχνίδι δημιουργούνται τυχαία από τον αλγόριθμο του τίτλου. Ο χάρτης είναι χωρισμένος σε tiles, σε περιοχές, κάθε μία και με διαφορετικά στοιχεία και πόρους. Πρώτη δουλειά του παίκτη είναι να εξερευνήσει το χάρτη και στη συνέχεια να επιλέξει προς τα που θα επεκταθεί. Οι πόροι που χρειάζονται για την πρόοδο της φυλής είναι τροφή, ξυλεία, πέτρα, σίδερο και κορώνες, το νόμισμα των Βίκινγκ. Ξεκινώντας, λοιπόν, ο παίκτης έχει ουσιαστικά την αρχική περιοχή του και μια παράγκα για Town Hall απ' όπου εμφανίζονται χωρικοί ανά διαστήματα. Οι χωρικοί μαζεύουν τροφή και είναι οι οικοδόμοι για την επέκταση του καταυλισμού. Συγκεκριμένα κτίρια έχουν και διαφορετικό σκοπό στο παιχνίδι. Για παράδειγμα, χρειάζεται ένα Woodcutter's Lodge για να ξεκινήσει η συλλογή ξύλου ή ένα Training Camp για να ξεκινήσει η στρατολόγηση πολεμιστών. Τα κτίρια αυτά όμως δεν παράγουν και τους εξειδικευμένους εργάτες. Στέλνοντας ένα χωρικό στο αντίστοιχο κτίριο τότε εκείνος θα αναλάβει την ανάλογη εργασία. Για παράδειγμα, χτίζοντας ένα Scout Camp ο παίκτης μπορεί να διαλέξει ένα χωρικό να γίνει Scout και να ξεκινήσει να εξερευνά το χάρτη ή να τον κάνει στρατιώτη στο αντίστοιχο Training Camp. Ανάλογα όμως με τις περιστάσεις, ο παίκτης μπορεί να μεταθέσει τους κατοίκους του αλλάζοντας τη δουλειά τους. Ένας χωρικός μπορεί πρώτα να γίνει Scout ώστε να εξερευνήσει τη διπλανή περιοχή και όταν ανακαλύψει πως την προστατεύουν λύκοι, τότε να γίνει στρατιώτης ώστε να σκοτώσει τα θεριά και να κατακτήσει την περιοχή. Μερικές περιοχές έχουν και διάφορα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερους πόρους. Οπότε αν στρατιώτης μας κατακτήσει μια περιοχή γεμάτη με ελάφια, τότε μπορεί άμεσα να χτίσει το αντίστοιχο κτίριο και να γίνει κυνηγός, ώστε να ξεκινήσει τη συλλογή κρέατος. Ο παίκτης πρέπει να κινηθεί προς τις περιοχές που του δίνουν περισσότερη ξυλεία και φαγητό αλλά συνεχώς πρέπει να επεκτείνεται καθώς σε κάθε περιοχή υπάρχει και περιορισμός στο πόσα κτίρια μπορούν να χτιστούν. Όπως και με τους καρχαρίες έτσι και στο Northgard το να παραμείνει κάποιος ακίνητος σημαίνει θάνατο.
Συνεχής κίνηση χαρακτηρίζει και τον τρόπο που οι παίκτες καλούνται να χρησιμοποιήσουν τους χωρικούς τους. Είναι ευχάριστα δυναμικός ο τρόπος με τον οποίο η Shiro Games αποφάσισε να κάνει τον ίδιο τον πληθυσμό του παιχνιδιού μέρος του micro-managment. Δημιουργώντας ένα οικοσύστημα που συνεχώς επεκτείνεται, το Northgard ρίχνει τον παίκτη σε μια ιδιαίτερη λούπα. Κάθε δράση και συμβάν μέσα στο παιχνίδι αναγκάζει τον παίκτη να «μεταλλάσσει» τους χωρικούς του ανάλογα με τις περιστάσεις. Όχι πολύ συχνά ώστε να γίνεται κουραστικό. Αλλά όταν οι στρατιώτες κοστίζουν πολύτιμες και δυσεύρετες κορώνες για να εκπαιδευτούν αλλά ταυτόχρονα χρειάζονται και ψαράδες, ο παίκτης πρέπει να πάρει μια απόφαση. Ο στρατός δημιουργήθηκε για να επιτεθεί σε μια διπλανή περιοχή με καλλιεργήσιμη γη που μαστίζεται από λύκους. Αλλά ταυτόχρονα ο πληθυσμός αυξήθηκε και ο κόσμος πεινάει και χωρίς ψαράδες αμέσως θα πέσει αρρώστια, πείνα, δύο δεινά που περιορίζουν την παραγωγικότητα όλων των μονάδων. Αργά η γρήγορα πρέπει να γίνουν και τα δύο. Αλλά με ποια σειρά; Το να γίνει ο στρατιώτης ψαράς είναι η πιο λογική λύση, αλλά θα υπάρχουν μετά αρκετές κορώνες για να γίνει στρατιώτης; Για να κατακτηθεί μια περιοχή ο παίκτης πρέπει να θυσιάσει ένα μέρος από το φαγητό που έχει συλλέξει αλλά με το αντίτιμο να αυξάνεται εκθετικά με κάθε νέα περιοχή που προστίθεται στην κυριαρχία του. Στην προσπάθειά του να αποκτήσει τους πόρους, ο παίκτης θα βρεθεί μπροστά σε νέα ερωτήματα. Με ποια σειρά να κατακτήσει τις περιοχές; Χρειάζεται άμεσα περισσότερο φαγητό ή πέτρες; Και τι θα γίνει όταν έρθει αντιμέτωπος με τους γηγενείς του Northgard; Θα σκοτώσει τα kobolds ή θα κάνει εμπόριο μαζί τους; Θα ανταλλάξει φαγητό με τους γίγαντες ώστε εν τέλει να προσθέσει στο στρατό του έναν από αυτούς; Και, το πιο σημαντικό απ' όλα, τι θα κάνει όταν ο ήλιος χαμηλώσει, το κρύο τον αγγίξει και ο χειμώνας έρθει;
Πάνω απ' όλες τις άλλες, ο χειμώνας είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετωπίσει ο παίκτης στο Northgard. Όταν ο καιρός κρυώσει, η παραγωγή φαγητού μειώνεται και η καύση ξύλων αυξάνεται. Οι στρατιώτες γίνονται λιγότερο αποδοτικοί στη μάχη και ουσιαστικά ολόκληρη η αποικία μουδιάζει. Κάτι από Ελλάδα τον Δεκαπενταύγουστο δηλαδή. Ακόμη και να γλιτώσει ο παίκτης από το χειμώνα που επιστρέφει κάθε χρόνο, ειδικά events μπορεί να τον καταβάλουν. Ποντίκια που θα κάνουν επιδρομή στο φαγητό, σεισμοί που θα κάνουν ζημιές σε κτίρια, ακόμη και πύλες προς τον Άδη που θα φέρουν νεκρούς πολεμιστές στη χώρα των ζωντανών είναι προκλήσεις που ο παίκτης πρέπει να αντιμετωπίσει. Αν δεν είναι έτοιμος με προμήθειες, αν δεν είναι έτοιμος για θυσίες, για να αφήσει πίσω του άλλους πόρους και να μεταφέρει τους χωρικούς του από άλλες δουλειές στην παραγωγή τροφίμων και ξυλείας, τότε ο παίκτης θα βρεθεί σε τέτοιο αδιέξοδο που καθιστά την ήττα λυτρωτική.
Η καμπύλη εκμάθησης του τίτλου είναι ισορροπημένη και σε αυτό βοηθάει και ο ρυθμός κάθε παιχνιδιού. Ο παίκτης ποτέ δεν θα νιώσει να πνίγεται από πολλές πληροφορίες, πολλά διαφορετικά μέτωπα που απαιτούν την προσοχή του. Δεν υπάρχει micro-management όπως σε άλλα RTS. Όμως υπάρχει η ανάγκη για καλό προγραμματισμό, γρήγορα αντανακλαστικά σε διαφορετικές περιπτώσεις ώστε να αντιμετωπιστούν οι σκόπελοι που σταδιακά έρχονται. Μερικές φορές όμως ο παίκτης θα βρεθεί με τη πλάτη στον τοίχο και τότε πολύ δύσκολα υπάρχει επιστροφή και πιθανός δρόμος προς τη νίκη. Δεν έρχεται όμως μόνο από λάθος επιλογές αυτό το άσχημο αποτέλεσμα. Το RNG του παιχνιδιού, που φτιάχνει τυχαία το χάρτη, μπορεί σε μια παρτίδα να θέσει την αρχική περιοχή του παίκτη ακριβώς δίπλα σε πλούσιες σε πόρους περιοχές. Από την άλλη, εξίσουπιθανό είναι να βρεθεί περικυκλωμένος από άδειες περιοχές και γείτονας με λύκους ή Goblins.
Το πιο μελανό σημείο του τίτλου, είναι το, αδιάφορο στην καλύτερη, επώδυνο στη χειρότερη, campaign. Χωρισμένο σε μόλις 11 αποστολές, το campaign του Northgard έχει στα θετικά του πως τουλάχιστον δεν γίνεται επαναλαμβανόμενο και αποτελεί μια εισαγωγή στα διαφορετικά clans και τις ιδιαιτερότητές τους. Σε κάθε αποστολή ο τελικός στόχος βασίζεται στα δυνατά σημεία του κάθε clan οπότε ναι μεν ο παίκτης μαθαίνει και εκμεταλλεύεται αυτές τις στρατηγικές, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν σημεία στο campaign όπου μπορεί απλά να αγνοήσει την προτεινόμενη στρατηγική για τη νίκη και να επιλέξει μια πιο αιμοβόρο προσέγγιση. Δεν χρειάζεται να ανταγωνιστεί το αντίπαλο clan στο εμπόριο αν μπορεί απλά να τους αποδεκατίσει ώστε να μην μπορούν πλέον να κάνουν εμπόριο. Όχι πως είναι κακό να υπάρχει εναλλακτική διαδρομή για να νίκη στο campaign, απλά αν ο πόλεμος είναι πιο εύκολος από το εμπόριο τότε χάνεται σε ένα σημείο και ο λόγος να επικεντρωθεί στο εμπόριο ακόμη και αν τον αναγκάζει μια αποστολή. Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ του campaign και των υπόλοιπων modes είναι πως στο πρώτο δεν υπάρχουν τυχαία σχηματιζόμενοι χάρτες. Σίγουρα είναι κατανοητό να μην δημιουργείται τυχαία ο χάρτης στο campaign, καθώς τα tiles είναι έτσι σχεδιασμένα ώστε να οδηγούν τις ενδιαφέρουσες καταστάσεις που εξυπηρετούν το σενάριο. Το αρνητικό όμως είναι πως ουσιαστικά χρειάζεται μια μόνο προσπάθεια για εξερεύνηση του χάρτη. Αν ο παίκτης δεν είναι ευχαριστημένος με το πως πηγαίνει το παιχνίδι του, δεν έχει παρά να θυμάται που ήταν τα «καλά» tiles, πού βρίσκεται ο εχθρός, να «βαρέσει» ένα restart και στην επόμενή του απόπειρα να κινηθεί ντουγρού στις ανάλογες περιοχές. Όταν λοιπόν η εξερεύνηση του χάρτη και η σωστή διαχείριση των όποιων περιοχών λάχουν είναι από τα πιο δυνατά στοιχεία του τίτλου, είναι πραγματικά κρίμα να απουσιάζουν ή να παρουσιάζονται αναιμικά στο campaign.
Τόσο ο σχεδιασμός των αποστολών όσο και η έλλειψη της εξερεύνησης του χάρτη μπορεί να μην αρκούν για να καταστρέψουν το campaign, έρχεται όμως το μηδενικό σενάριο και οι κακογραμμένοι διάλογοι που πραγματικά το σκοτώνουν. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αδιάφορος, το ταξίδι του για εκδίκηση πολυφορεμένο και το support cast ο ορισμός του κομπάρσου. Ακόμη χειρότερα όταν εμφανίζονται οι διάλογοι. Εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν. Ο αρχηγός των Λύκων είναι η επιτομή του jock από κάποιο τυχαίο λύκειο της Νότιας Καλιφόρνια και εκφράζεται με παραδοσιακές και ιστορικά ακριβείς φράσεις όπως, για παράδειγμα, “dude”. Στην αρχηγό του Κορακιού, που είναι ο πιο “edgy” χαρακτήρας του τίτλου, οι σεναριογράφοι κατάφεραν να δώσουν εκφράσεις του στιλ «Ως γυναίκα ηγέτης, χαιρετίζω την φιλοδοξία σου» μια φράση με προφανή έμπνευση από SJW posts του Reddit. Ο χαρακτήρας που φοράει μπότες Ugg (αμαρτία από μόνο του) αλλά έχει το στέρνο του ακάλυπτο παραπονιέται πως κρυώνουν τα δάχτυλα των ποδιών του. Πραγματικά χρειάζεται προσπάθεια για να αποτύχει τόσο πολύ ένα σενάριο. Και το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι πως οι δημιουργοί φαίνεται να μην είναι άσχετοι με τη μυθολογία της Σκανδιναβίας, καθώς εμφανίζονται στοιχεία που δείχνουν πως οι άνθρωποι ασχολήθηκαν. Το πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τόσο αδιάφορο campaign συμπεριλαμβάνοντας βαλκυρίες, απένθαντους πολεμιστές Βίκινγκ, το Bifrost και γιγάντια σκουλήκια που τρέφονται με μυθικό ατσάλι είναι πραγματικά απορίας άξιο.
Αν όμως κάποιος αδιαφορήσει και προσπεράσει το campaign, το Northgard είναι ένα πραγματικά καλό RTS γιατί, πάνω απ' όλα, έχει σωστά δομημένο gameplay. Και το πιο ενδιαφέρον mode του παιχνιδιού βρίσκεται στο multiplayer. Και δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στο παραδοσιακό 1v1 αλλά και στο 2ν2 όπως και στο 2ν2ν2 που αποτελούν από τις πιο διασκεδαστικές εμπειρίες στα σύγχρονα RTS. Θυμάστε που αναφέραμε πως το ζουμί του Northgard είναι ο τρόπος με τον οποίο οι παίκτες μπορούν να χρησιμοποιήσουν τους χωρικούς τους και τους πόρους στις περιοχές τους; Στο multiplayer, λοιπόν, οι παίκτες τις ίδιας ομάδας μπορούν να ανταλλάξουν γειτονικές περιοχές ώστε εναλλάξ να χρησιμοποιήσουν τους πόρους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Κάτι τόσο απλό πιάνει τη ρευστότητα του gameplay και τη διπλασιάζει, αυξάνοντας γεωμετρικά τις εναλλακτικές στρατηγικές. Όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η συνεννόηση με το συμπαίκτη είναι απαραίτητη και η έλλειψη ενσωματωμένου voice chat είναι ένα μείον, αλλά με δεδομένο το budget του παιχνιδιού, δεν είναι κάτι που δεν συγχωρείται. Τουλάχιστον επειδή το παιχνίδι δεν χρειάζεται ιδιαίτερο APM και δεν απαιτεί multitasking Κορεάτη οι παίκτες μπορούν να συνεννοηθούν μέσω γραπτών μηνυμάτων στο chat. Το αστείο βέβαια με τo συγκεκριμένο είναι πως ειδικά στα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού, τουλάχιστον μέχρι και τον πρώτο χειμώνα, οι ρυθμοί είναι αρκετά χαμηλοί που δεν είναι λίγες φορές που οι παίκτες, ανεξάρτητα των ομάδων, θα πιάσουν κουβέντα στο all-chat. Δυστυχώς, για να συμβούν αυτά πρέπει να βρεθούν οι παίκτες για να στηθεί ένα lobby, καθώς δεν υπάρχει queue για το multiplayer, ούτε ακόμη και για 1ν1. Το Northgard δεν χτίστηκε με τη φιλοδοξία πως θα γίνει eSport, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα μπορούσε να έχει πιο οργανωμένο multiplayer. Γιατί το gameplay είναι καλό και σχεδιασμένο έτσι που θα μπορούσε να σταθεί σε πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Χωρίς rankings και matchmaking δεν είναι και αυτονόητο πως θα υπήρχε queue για multiplayer. Τουλάχιστον αυτό είναι κάτι που φαίνεται να απασχολεί τους δημιουργούς καθώς πρόσφατα ανακοίνωσαν πως στο μέλλον θα προστεθεί ranked mode στο Northgard. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το «αν» είναι εν κατακλείδι μια λέξη που περιγράφει το Northgard. Το campaign, αν ήταν δυνατόν, θα έπρεπε να διαγραφεί από το παιχνίδι. Αν υπήρχε και καλύτερη υποστήριξη όσον αφορά στο multiplayer, κάτι που στο μέλλον θα φανεί με την εισαγωγή του ranked mode, ίσως να μιλούσαμε για έναν κορυφαίο τίτλο. Το ίδιο το παιχνίδι είναι καλοσχεδιασμένο, με gameplay που βασίζεται σε πολλαπλά επίπεδα που δεν συγκρούονται αλλά αλληλοϋποστηρίζονται. Το παιχνίδι έχει πετύχει ένα σπάνιο πάντρεμα που απαιτεί κάτι μεταξύ macro και micro ταυτοχρόνως, τα οποία συνυπάρχουν δίχως να υποσκελίζει το ένα το άλλο καθώς το Northgard βασίζεται σε μηχανισμούς ρευστούς που οδηγούν σε εκπλήξεις και προκλήσεις. Αν ψάχνετε για τον επόμενο Μεσσία των RTS, μάλλον χτυπάτε σε λάθος πόρτα. Αν όμως αγαπάτε τα Civilization και ειδικότερα είστε λάτρεις των Age of Empires, τότε το Northgard είναι για σας.
Η αλήθεια είναι οτι υπάρχει αρκετό καιρό στο wishlist μου , με τράβηξε περισσότερο το Βίκινγκ στοιχείο. Αλλά στην τιμή των 30 ευρώ δεν ξέρω αν τα αξίζει. Όταν μπορείς να ξεκινήσεις να αγοράζεις τα AOE Definitive Edition.
Εγώ ψήθηκα!