Σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια της εποχής του, το Secret of Mana είχε απλή πλοκή. Σε ένα φανταστικό κόσμο υπήρχε η μυστήρια πηγή ενέργειας με την ονομασία Mana, η οποία βοήθησε στην κατασκευή ενός ιπτάμενου πλοίου, το Mana Fortress, κάτι που δεν φάνηκε ιδιαίτερα συμπαθητικό στους θεούς και έτσι αυτοί έστειλαν μερικά τέρατα να ξεκινήσουν πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό και εντέλει εξάντλησε σχεδόν κάθε ίχνος Mana στον κόσμο. Ξεκινώντας το παιχνίδι, ο βασικός χαρακτήρας (Randi) ανακαλύπτει ένα σπαθί σφηνωμένο σε μια πέτρα. Οι κάτοικοι του χωριού του θεωρούν το γεγονός κακό οιωνό και τον εξορίζουν. Αυτός αργότερα μαθαίνει πως πρόκειται για το Mana Sword και πως για κάποιο λόγο είναι ο εκλεκτός για να το επαναφέρει στα αρχικά του ενεργειακά επίπεδα, ταξιδεύοντας στους 8 ναούς Mana. Σύντομα βρίσκει για συντροφιά δύο ακόμα χαρακτήρες, την Primm και την (ή τον) Popoi -ο παίκτης επιλέγει την τελική ονομασία και των τριών βασικών χαρακτήρων- και έτσι αναλαμβάνουν από κοινού το εγχείρημα της επαναφοράς του Mana Sword και κατ’ επέκταση του Mana Fortress.
Ο κόσμος του Secret of Mana δεν είναι τεράστιος, όμως απαιτεί συχνά μπρος-πίσω, ανάλογα με τις ανάγκες του εκάστοτε quest. Αυτό απαιτεί απομνημόνευση, η οποία θα έρθει ύστερα από επανάληψη, αφού ο χάρτης που διατίθεται βοηθά από ελάχιστα έως καθόλου. Οι περιοχές δεν είναι περίπλοκες σαν λαβύρινθος, αλλά ο παίκτης πρέπει να έχει κατά νου τις περιοχές που επισκέπτεται και τους χαρακτήρες που συναντά εκεί ανά πάσα στιγμή, πράγμα που ευτυχώς δεν είναι απαραίτητο, επί του πρακτέου, σε συχνό επίπεδο. Το τι θα κάνει ο παίκτης στις περιοχές και τα bosses που θα αντιμετωπίσει είναι αυτά που κατά κύριο λόγο προωθούν την ιστορία και τον φέρνουν πιο κοντά στο επόμενο Mana seed (ένα σε κάθε ναό Mana). Τα bosses του παιχνιδιού είναι πολλά, περισσότερα από 30, όμως λίγα από αυτά είναι δύσκολα σε προκλητικό βαθμό. Για αυτά υπάρχουν 8 διαφορετικού τύπου όπλα, το καθένα με ξεχωριστές ιδιότητες και αδυναμίες, τα οποία μπορούν να αναβαθμιστούν με orbs που βρίσκονται σχετικά εύκολα. Οι δύο χαρακτήρες που συνοδεύουν τον πρωταγωνιστή έχουν και μαγικές ικανότητες, κάτι που σημαίνει πως μαθαίνουν και αναπτύσσουν ξόρκια που κάνουν κακό στους εχθρούς και ανοίγουν «πόρτες» στην διαδρομή.
Οι μάχες είναι σε κλασικό στιλ hack & slash, όμως αποτελούν ένα από τα εκνευριστικά αδύναμα χαρτιά του παιχνιδιού. Ύστερα από κάθε χτύπημα, το όπλο χρειάζεται επαναφόρτιση, και αν δεν επανέλθει στο 100% και πραγματοποιηθεί χτύπημα, το damage στον αντίπαλο θα είναι πολύ μικρότερο του δυνατότερου εφικτού. Το πρόβλημα συναντάται στα animations των εχθρών μετά το κάθε χτύπημα. Είτε πρόκειται για glitch που δεν διορθώνεται, είτε πρόκειται για animations που διαρκούν τόσο πολύ επίτηδες, ο παίκτης καταλήγει να χτυπά τους εχθρούς του και αυτοί να πέφτουν κάτω, όμως να δέχονται το όποιο damage μέχρι και 4 δευτερόλεπτα μετά, κάνοντας οποιοδήποτε χτύπημα στο ενδιάμεσο ανώφελο. Όταν και οι τρεις χαρακτήρες επικεντρώνονται σε ένα στόχο, και αυτός ο στόχος δέχεται το ένα από τα 4 χτυπήματα που φαίνονται να γίνονται επιτυχώς είναι σαφές πως το σύστημα μάχης δεν λειτουργεί. Επίσης, όταν υπάρχουν περιοχές με 5 ίδιους εχθρούς με επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας, το παιχνίδι δεν είναι δύσκολο ή απαιτητικό, αλλά το design της αναμέτρησης είναι σίγουρα κατώτερο των περιστάσεων. Το γεγονός ότι κάθε φορά που πεθαίνει ο παίκτης το παιχνίδι τον πετά εκτός και πρέπει να ξαναγίνει φόρτωση του save file κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Τουλάχιστον υπάρχει μια κάποια ποικιλία εχθρών και bosses (και στο στιλ επιθέσεων τους) που ταιριάζουν εικαστικά με την περιοχή όπου βρίσκονται.
Ο παίκτης μπορεί να χειριστεί όποιον από τους τρεις βασικούς χαρακτήρες επιθυμεί, κάτι που δίνει μεγάλη ελευθερία στις μάχες. Οι δύο παίκτες που δεν χειρίζεται όμως διακατέχονται από…μεθυσμένο AI και καταλήγουν νεκροί πολύ εύκολα, ή, ακόμα χειρότερα, μένουν πίσω, κολλημένοι σε κάποιο βράχο ή σε κάποιο δέντρο, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιούνται υπερβολικά γρήγορα όσα cups of wishes (για revival κάποιου χαρακτήρα) χωράνε στο απόθεμα. Οι NPC έχουν θέμα γενικότερα. Πολλοί στέκονται μπροστά από κάποιον τοίχο, κοιτώντας τον, και σε αρκετές περιπτώσεις περπατούν αμέριμνα κατά πάνω του, μην πηγαίνοντας τελικά πουθενά. Άλλοι ατενίζουν το άπειρο μπροστά από την είσοδο ή την έξοδο κάποιας περιοχής, αναγκάζοντας τον παίκτη να μπει σε κάποιο σπίτι, ώστε όταν βγει από αυτό να έχουν κάνει respawn αλλού για να μην τον εμποδίζουν. Στην αρχή του παιχνιδιού κάνει ελαφρώς κακή εντύπωση το γεγονός ότι οι χαρακτήρες δεν ανοιγοκλείνουν το στόμα τους όταν μιλάνε στα cut-scenes, όμως μετά τα παραπάνω αυτό καταλήγει ένα αμελητέο ελάττωμα.
Το Secret of Mana, εικαστικά, αποτελεί ένα όμορφο και ζωηρό 3D remake του πρωτότυπου. Οι περιοχές του, τα bosses του, οι διάλογοι που ντύνουν την ιστορία του είναι κομμάτια ενός πραγματικά κλασικού RPG που δεν έτυχε της «περιποίησης» που του άξιζε. Είναι γεμάτο bugs και glitches που επηρεάζουν άμεσα την πρόοδο του παιχνιδιού, ο παίκτης πολλές φορές θα αισθανθεί αβοήθητος -μερικές φορές δεν είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να γίνει μετά και δεν υπάρχουν ποτέ περιγραφές για τα αντικείμενα που μπορεί να αγοράσει- και η πλειοψηφία των «αγγαρειών» καταλήγει κουραστική και επίπονη.
Ντροπή και αίσχος! Άρπα κόλλα δουλειά σε ένα από τα πιο εμβληματικά ιαπωνικά παιχνίδια των 90s που έφτασαν στη δύση...