Το Sparc παρουσιάζεται ως VR Sport. Θα ήταν φαιδρή η δήλωση αν ο τίτλος δεν απαιτούσε από τον παίκτη να έχει αρκετό χώρο γύρω του, να είναι όρθιος όση ώρα παίζει, να κρατά στα χέρια δυο PlayStation Move και να κινεί κανονικά κεφάλι, χέρια και κορμό για να αποφεύγει εισερχόμενες μπαλιές. Διότι μπαλάκια πετά ένας παίκτης σε έναν άλλον και μάλιστα, παρότι το PS Move δεν προσφέρει την καλύτερη ακρίβεια μεταξύ των εναλλακτικών σε άλλα συστήματα VR, η CCP Games έκανε αρκετά καλή δουλειά ώστε να μπορούμε να πετυχαίνουμε ευθείες βολές, καμπυλωτές, ακόμη και να δίνουμε και φάλτσα. Χρειάζεται συνήθεια εννοείται, δεν παρέχεται απόλυτη ακρίβεια, αλλά και μόνο που κάτι τέτοιο λειτουργεί όντως στην πράξη δεν το λέτε και λίγο. Γιατί πετά μπάλες ο ένας στον άλλον όμως; Στόχος είναι να πετύχει ο καθένας τον αντίπαλο με τη βολή του. Κι αν όχι αυτόν, τουλάχιστον να φτάσει η μπάλα στο στόχο που βρίσκεται πίσω του. Στην πρώτη περίπτωση εξασφαλίζεται πόντος. Στη δεύτερη δεν κερδίζεται πόντος αλλά η μπάλα που βρήκε το στόχο μεγαλώνει λίγο και γίνεται ταχύτερη, καθιστώντας την επόμενη βολή ακόμη πιο επικίνδυνη. Ένας τρόπος να προστατευθεί κανείς είναι να αποφύγει πρωτίστως την μπάλα κάνοντας την απαραίτητη κίνηση. Αν έχει τη δική του μπάλα στο χέρι όμως, αυτή γίνεται ασπίδα και μπορεί να αποκρούσει μια βολή. Για να επανέλθει αυτή η δυνατότητα, τότε πρέπει να βρούμε μια φορά στόχο πρώτα. Εναλλακτικά μπορούμε να κάνουμε το χέρι μας γροθιά και να…κοπανήσουμε την εισερχόμενη μπάλα.
Φυσικά όλα αυτά περιπλέκονται από τη στιγμή που γίνονται γκέλες και αλλάζει η πορεία της βολής, κάτι που δημιουργεί πονοκεφάλους αλλά και ευκαιρίες, ειδικά δε αν μπουν στην εξίσωση ταχύτητες, τροχιές και φάλτσα. Με τα πολλά ο χαρακτηρισμός “VR Sport” παύει να ακούγεται αστείος. Παίζουν άλλωστε ρόλο τα αντανακλαστικά του παίκτη, η δυνατότητά του να τιθασεύσει την μπάλα του, οι μπλόφες που θα κάνει ο καθένας, τον τρόπο με τον οποίο θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί ότι υπάρχουν δύο μπάλες στο πεδίο ανά πάσα στιγμή, μια εχθρική που είναι για να επιστρέφεται και μια φιλική που πρέπει να βρίσκει στόχο. Οι μηχανισμοί αυτοί πιάνουν τόπο, έστω και μερικώς, σε μια χούφτα challenges που αντιστοιχούν στο single player. Δεν είναι παρά tutorial χωρισμένο σε τρεις κατηγορίες, με έμφαση σε βολές, αποκρούσεις και τη μίξη τους. Δεν υπάρχει AI, δεν υπάρχουν bots, δεν υπάρχει σωτηρία ή νόημα πέραν του multiplayer.
Το οποίο multiplayer έχει τρία modes που λίγο διαφέρουν μεταξύ τους. Το Basic βασίζεται στα παραπάνω και κερδίζει όποιος κερδίσει περισσότερους βαθμούς μέσα σε 3 λεπτά. Στο Advanced οι αποκρούσεις με γροθιές πάνε περίπατο και κερδίζει όποιος φτάσει πρώτος σε ορισμένους βαθμούς. Στο Experimental ισχύει ό,τι και στο Basic, διαφέρει όμως το επίπεδο και παρέχει περισσότερες δυνατότητες για γκέλες. Βέβαια η όλη ιδέα προσκρούει στην πραγματικότητα του VR gaming ως έχει τώρα. Πόσοι έχουν PSVR και πόσοι θα καταλήξουν να διαλέγουν τίτλο ειδικά για multiplayer; Τα lobbies είναι μικρά, μόλις για 4 άτομα τη φορά, με τους δυο να μάχονται και τους άλλους δυο να παρακολουθούν και να περιμένουν τη σειρά τους. Κάποια έμπνευση είχε εδώ κάποιος Ισλανδός πάντως. Οι θεατές παρουσιάζονται ως γίγαντες που βλέπουν τον αγώνα από ψηλά. Ο σχολιασμός τους ακούγεται στους αγωνιζόμενους μάλιστα, με παραμόρφωση, σαν να προέρχεται από σύστημα ανακοινώσεων. Οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι μπορούν να κλέψουν ματιές προς τα γιγαντιαία όντα, δηλαδή εκείνους που περιμένουν τη σειρά τους, αίσθηση και σκέψη που δεν περιμένει κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ότι η «κερκίδα» ακούγεται δημιουργεί ατμόσφαιρα φυσικά και χωρούν παιχνίδια του μυαλού μέσα σε όλα.
Βέβαια για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να γεμίσει το lobby. Πιο εύκολο στο Basic mode, αρκετά πιο δύσκολο στα άλλα δύο. Το να περιμένει κανείς ελπίζοντας δεν είναι αστεία υπόθεση βέβαια, όχι όταν περιμένει με ένα headset στο κεφάλι. Για αυτό δεν φταίει η CCP βέβαια, ειδικά από τη στιγμή που προσφέρει netcode που μπορεί να υποστηρίξει όντως τις ανάγκες ενός τέτοιου τίτλου. Εκείνο που σίγουρα θα χρεωθεί λοιπόν, αυτό που κοστίζει παραπάνω, είναι πως δεν υπάρχει τρόπος να φτιαχτούν ομάδες, κλειστές ομάδες, για να βρίσκεται μια παρέα online και να παίζει. Είναι προτιμότερο αυτό υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες από τις όντως πάρα πολλές επιλογές που έχουμε στη διαμόρφωση της εμφάνισης του χαρακτήρα που ελέγχουμε (ο οποίος βέβαια από τη μέση και κάτω δεν έχει τίποτα, πράγμα λογικό αφού δεν γίνεται track σε τέτοιο βαθμό). Οπότε πρέπει να είναι όλοι συνεννοημένοι, να βρεθούν online, να φύγουν οι προσκλήσεις, και αν δεν βγαίνει η τετράδα, μπορεί πάντα να μπει και κάποιος άγνωστος στο ίδιο lobby, που σε παρέα δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο. Είναι σαν να κόπηκε κάποια σκέψη στη μέση καθώς σχηματιζόταν στη φαντασία των δημιουργών ένας τίτλος φτιαγμένος ξεκάθαρα για multiplayer. Αυτό το προφανές λάθος και η ταυτόχρονη έλλειψη περιεχομένου στο single player και, κυρίως, AI ώστε να μπορεί κάποιος να παίξει και μόνος είναι τα δυο βασικά μειονεκτήματα του Sparc. Μπορεί να μην είναι πολλά, αποδεικνύονται σημαντικά πάντως.
Τουλάχιστον το Sparc εξακολουθεί να μας δίνει λόγους να το θεωρήσουμε, αν και ειδική περίπτωση, καλή παραγωγή για VR, με γνώση των ιδιαιτεροτήτων του hardware αλλά και του είδους. Πιστεύουμε πως δεν έφτασε στην τύχη η CCP σε ιδέα που φροντίζει να κρατά τη ματιά κάθε παίκτη μπροστά, αντί να κάνει πολλά και μεγάλα γυρίσματα που είναι ευκολότερο να οδηγήσουν σε ναυτία. Δεν μας κάνουν όλοι ανάλογες χάρες. Το να σταθεί εμπορικά το Sparc μας φαίνεται σχετικά απίθανο, αν και ελπίζουμε να κάνουμε λάθος. Κάτι η για ένα διάστημα αποκλειστική του διάθεση για PSVR, κάτι η επερχόμενη κυκλοφορία του για Oculus Rift και HTC Vive, μπορεί και να πέσουμε έξω. Γιατί όχι;
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity