Η αντίθεση είναι έκδηλη από την πρώτη στιγμή. Μια αντίθεση που προβληματίζει σε κάθε προσπάθεια για πλήρες remake ενός κλασικού, αγαπημένου τίτλου. Πόσο μάλλον όταν ο τίτλος αυτός ή, στη δική μας περίπτωση, η σειρά τίτλων είναι συνδεδεμένη με μια πιο απλή εποχή, μια εποχή πειραματισμού και ανακάλυψης νέων δρόμων gameplay. Άλλωστε τα Spyro της τότε «αρχάριας» Insomniac θέλησαν να αποδείξουν ότι το κουρασμένο PlayStation μπορούσε να προσφέρει εμπειρίες που θύμιζαν το επαναστατικό Super Mario 64, παιχνίδια με πιο ανοιχτούς κόσμους και σχεδίαση. Φυσικά δεν κατάφεραν να φτάσουν τη φήμη του τίτλου-στόχου, αλλά απέδειξαν ότι το μηχάνημα μπορεί να διευρύνει τόσο το gameplay όσο και τους ορίζοντές του. Ο πρωταγωνιστής γρήγορα απέκτησε status μασκότ δίπλα από τον Crash και η διαφορετική, πιο ανοιχτή προσέγγισή του, αποτέλεσε μια εναλλακτική πρόταση για τα platform της κονσόλας.
Εννοείται ότι 20 χρόνια μετά, όλα δείχνουν ξεπερασμένα. Η απλοϊκή σχεδίαση του πρώτου τίτλου της σειράς, που γρήγορα καταλήγει σε μια αέναη λούπα χωρίς βάθος και εντυπωσιακά περιτυλίγματα, αποδεικνύει ότι, παρά τις γκρίνιες, τα παιχνίδια έχουν εξελιχθεί σημαντικά, ειδικά όταν σκέφτεται κανείς τα αντίστοιχα εκείνης της εποχής. Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή της η αντίθεση που αναφέραμε στην αρχή αυτού του κειμένου. Έχουμε τρεις τίτλους του τότε, χωρίς αλλαγές στη σχεδίαση ή τη λογική και από την άλλη έχουμε μια εντυπωσιακή προσπάθεια αναβίωσης από την Toys for Bob που έκανε τα αδύνατα δυνατά, για να αναδείξει την ομορφιά που δημιουργεί η νοσταλγία μέσω των αναμνήσεων. Μια σύντομη αναζήτησή αρκεί για να νιώσει κανείς το σοκ. Οι αρχικές εκδόσεις μοιάζουν μουντές, τετραγωνισμένες, θαμπές. Εννοείται πανέμορφες για την εποχή τους, αλλά όταν κάποιος έχει καλομάθει στις πλούσιες παραγωγές των τελευταίων χρόνων, είναι μάλλον δύσκολο να συμπαθήσει τη δουλειά εκείνης της εποχής. Τουλάχιστον την όψη της.
Η πρώτη στιγμή στο Spyro Reignited Trilogy συνοδεύεται από επιφώνημα. Τα εκτυφλωτικά χρώματα, η γυαλάδα των επιφανειών, η στρογγυλάδα των χαρακτήρων, η χρήση του δεξιού αναλογικού μοχλού για τον έλεγχο της κάμερας, όλα δημιουργούν μια αίσθηση που δύσκολα δεν καταλήγει σε επιφώνημα θαυμασμού. Η φροντίδα της ομάδας ανάπτυξης είναι τουλάχιστον φανερή, η προσπάθεια πράγματι εντυπωσιακή. Φυσικά δεν είναι όλα τέλεια. Η χαμηλή κάμερα εξακολουθεί να δημιουργεί προβλήματα, ειδικά στις φάσεις που ο Spyro τρέχει ή πετάει, καθώς οι τυφλές γωνίες στις γρήγορες εναλλαγές κατεύθυνσης το λιγότερο ενοχλούν ενώ τα μικρά κοψίματα του frame rate στεναχωρούν χωρίς όμως να καταδικάζουν. Και αυτό γιατί τέτοιες λεπτομέρειες δεν μειώνουν την αξία της δουλειάς της ομάδας ανάπτυξης, καθώς τόσο το animation, όσο και οι δεκάδες μικρές εικαστικές λεπτομέρειες που εμφανίζονται απρόσμενα στα μάτια του παίκτη δεν αφήνουν χώρο για αμφιβολία. Πρόκειται για μια καταπληκτική μεταφορά, μια εξαντλητική αναβάθμιση.
Η αρχική αντίθεση όμως εξακολουθεί να υποβόσκει. Παρά τη νέα μπογιά, τα Spyro εξακολουθούν να είναι τίτλοι εικοσαετίας. Η Toys for Bob προσπάθησε να ακολουθήσει την τότε σχεδίαση κατά γράμμα, απόφαση που δείχνει λογική (άλλωστε δεν προσπαθεί για ανάπτυξη νέου τίτλου), αλλά σίγουρα αφήνει πίσω της ένα κενό. Οι τίτλοι εξακολουθούν να είναι απλοϊκοί (ειδικά ο πρώτος), κάτι που μπορεί να ξενίσει τους νεότερους και πιο καλομαθημένους. Η προσπάθεια της Ιnsomniac για περισσότερο βάθος στο δεύτερο και τρίτο τίτλο της σειράς εξακολουθεί να είναι έντονα φανερή, ειδικά τώρα που υπάρχει η δυνατότητα της άμεσης σύγκρισης. Σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τη λογική των σύγχρονων τίτλων, όμως μπορεί εύκολα να δει κανείς τη βάση που στήριξε πολλούς από αυτούς.
Σίγουρα έχουν γίνει κινήσεις που δημιουργούν ερωτήματα, όπως η μη συμπερίληψη υποτίτλων στα cut-scenes, όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στην ομάδα ανάπτυξης την αναγνώριση της δουλειάς της. Πόσο μάλλον τη συμβολή της στο άνοιγμα του δρόμου που θα επιτρέψει στην πιθανότητα κυκλοφορίας ενός ολοκαίνουριου, σύγχρονου τίτλου να γίνει πραγματικότητα.
Η απορία μου είναι η εξής. Κρίνουμε το παιχνίδι ή το remake σαν προσπάθεια; Η έλλειψη υποτίτλων και το θέμα της δυσκολίας υπήρχαν και στα πρωτότυπα. Η έλλειψη των άλλων δύο τίτλων σε retail είναι αβλεψία. Εγώ το πήρα digital. Πολύ καλό remake με τα λογικά γνωστά προβλήματα που είχαν και τότε.
Είναι πάντα συνδυασμός των δύο, αλλά με αυξημένη βαρύτητα στο remaster ως remaster.
"Αρκετή επανάληψη στο gameplay"... Θεωρώ πως είναι ανούσιο και ατυχές σχόλιο. Αυτός ο χαρακτηρισμός (για κάποιον που θέλει να πει κάτι αρνητικό) μπορεί να εφαρμοστεί σε ΟΛΑ τα είδη παιχνιδιών... Διακρίνω κάποιον αρνητισμό στην αξιολόγηση (πέραν του οπτικού τομέα);