Δύο τεράστια, αχανή μπλε: η θάλασσα κι ο ουρανός. Κι ανάμεσά τους, τεράστια, αρματωμένα πτηνά με τους αναβάτες τους να δίνουν μάχες μέσα στα σύννεφα. Αυτά είναι τα βασικά συστατικά του Falconeer, ενός παιχνιδιού που φτιάχτηκε κατά βάση από έναν άνθρωπο, τον Tomas Sala, με τη σημαντική συμβολή του Benedict Nichols στον ηχητικό τομέα. Το πρώτο πράγμα που θα τραβήξει κάποιον προς το παιχνίδι είναι σίγουρα η αισθητική, καθώς ο Sala προτίμησε να προσπεράσει τα περίτεχνα textures κι αντ’ αυτού να χρησιμοποιήσει ενιαία χρώματα στις επιφάνειες, αφήνοντας στον φωτισμό το δύσκολο έργο του να αναδείξει την καλλιτεχνική επιλογή. Και πράγματι, μέσα στην απλότητά του, το Falconeer δείχνει μοναδικό με έναν τρόπο που δεν έχουμε συνηθίσει.
Πρόκειται για ένα παιχνίδι που δύσκολα φεύγει από τη μνήμη κάποιου άπαξ και το δει, πόσω μάλλον όταν το βιώσει από πρώτο χέρι στα 120fps – καθώς είναι ένας από τους τίτλους που υποστηρίζουν τη δυνατότητα σε Xbox Series X. Η ομαλότητα των κινήσεων δένει τόσο αρμονικά με την εικόνα που φαντάζει σαν έργο τέχνης εν κινήσει. Πριν χρόνια, ήταν ασυνήθιστο και πρωτότυπο το να έχουμε cel-shaded τίτλους παρά την κυριαρχία του ρεαλιστικού και μη 3D, αργότερα έγιναν «θαύματα» με pixel art και τώρα, ίσως το Falconeer δείχνει τον δρόμο για κάτι νέο που με αρκετό πειραματισμό μπορεί να παράξει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Αν η αισθητική δεν συγκινήσει κάποιον για να κοιτάξει προς το Falconeer, τότε ίσως οι επιρροές του από τα Panzer Dragoon και Crimson Skies να είναι αυτό που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του παίκτη. Χειριζόμενος έναν από τους μαγευτικούς, τεράστιους αετούς, ο παίκτης εμπλέκεται σε εναέριες μονομαχίες έχοντας τον πλήρη έλεγχο της δράσης, από την πτήση έως τα όπλα. Ήταν συνήθεια τα air combat games να τοποθετούν τον παίκτη σε «ράγες» αλλά το Falconeer δίνει τα ηνία στον παίκτη ώστε να πετάει ελεύθερα, να «φρενάρει» με τα γιγαντιαία φτερά, να κάνει βουτιές στο κενό για να διαφύγει ή να αυξήσει ταχύτητα όπως και να πραγματοποιήσει μανούβρες αποφυγής που θα ζήλευε ο Fox McCloud.
Η ελευθερία που έχει ο παίκτης εκτείνεται πολύ πέρα από το μονοπάτι που μπορεί να διαγράψει σε μια μάχη, καθώς το Falconeer είναι open-world και προσφέρει τόσο βασικές αποστολές που προχωρούν την πλοκή όσο και side missions που προσφέρουν χρήματα για upgrades σε εξοπλισμό, νέα mounts, νέα όπλα και passive abilities. Επιπλέον, υπάρχουν ναοί που κρύβουν μυστικά, αγώνες ταχύτητας, αλλά και χωριά που μπορεί να επισκεφτεί ο παίκτης εντελώς ελεύθερα, αρκεί να μπορεί να ανταπεξέλθει στις δοκιμασίες. Το ότι ο χάρτης είναι ανοικτός εξ αρχής δε σημαίνει ότι οι προκλήσεις προσαρμόζονται στον παίκτη, αλλά απαιτούν το αντίστροφο, κι έτσι πιθανότατα κάποιος να τα βρει «σκούρα» γιατί απλώς δεν διαθέτει τον κατάλληλο εξοπλισμό -ακόμη- ώστε να τα καταφέρει. Σε καμία περίπτωση δηλαδή, παρά την παραμετροποίηση, δεν υπάρχουν levels ή level scaling των αντιπάλων και των αποστολών στο επίπεδο του παίκτη. Εξερευνώντας τον πελώριο χάρτη, είναι πολλά αυτά που μπορεί να ανακαλύψει κανείς που προσθέτουν στο γενικότερο μυστήριο της ιστορίας. Αρχικά, το Falconeer δεν διαθέτει έναν πρωταγωνιστή, αλλά σε κάθε κεφάλαιο ο παίκτης διαλέγει έναν από τους διαθέσιμους, οι οποίοι έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και είναι καθαρά θέμα προτίμησης και τρόπου παιχνιδιού – η επιλογή, δηλαδή, δεν επηρεάζει την εξέλιξη της ιστορίας ή των αποστολών. Κάτι που επίσης αλλάζει, μαζί με τον πρωταγωνιστή κάθε κεφαλαίου, είναι ποια παράταξη-οργάνωση-πλευρά εκπροσωπεί.
Στον κόσμο του Falconeer, τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Κάθε φορά που ο παίκτης πέφτει νεκρός στη μάχη, επανέρχεται στη ζωή ενώ την οθόνη φόρτωσης που μεσολαβεί συνοδεύουν τα λόγια μιας μυστηριώδους γυναίκας. Με τη διαρκή αλλαγή πλευράς, τις αποστολές που καλείται να φέρει εις πέρας αλλά και τα όσα ανακαλύπτονται στον κόσμο, πολλά ερωτήματα γεννιούνται και λίγα απαντώνται με το τέλος της ιστορίας. Το πιο απλό που συνοδεύει τον παίκτη από την αρχή έως το τέλος είναι ένα: είναι σίγουρα με τους καλούς; Αυτό με τη σειρά του γεννά επιπλέον ερωτήσεις. Ποιοι είναι οι καλοί; Γιατί είναι καλοί; Ποιο είναι το καλό που κάνουν; Γιατί είναι χωρισμένος ο κόσμος σε τόσες κοινότητες; Το γεγονός πως πολλοί αντίπαλοι του παίκτη καβαλούν μηχανοκίνητα οχήματα ή μια ποικιλία ζώων, από δράκους έως τους γνώριμους αετούς, προσθέτει στην πλούσια ιστορία του τόπου και προσκαλεί τον παίκτη να αναζητήσει απαντήσεις, είτε αυτές υπάρχουν είτε όχι. Από την άλλη, υπάρχουν σημεία όπου το παιχνίδι και η ιστορία εμφανώς περιορίστηκαν από τις δυνατότητες του μοναδικού δημιουργού. Μεγάλο μέρος της πλοκής προσφέρεται στον παίκτη με τη μορφή μονολόγων από διάφορους χαρακτήρες, το οποίο ανάλογα τις ανοχές του καθενός μπορεί να εξελιχθεί σε ενόχληση πολύ γρήγορα. Δεν υπάρχει καν ένα σημειωματάριο, για παράδειγμα, όπου συγκεντρώνεται η πληροφορία για κατανάλωση ή και επανάληψη σε δεύτερο χρόνο. Είναι αμαρτία που, μια τόσο ενδιαφέρουσα ιστορία, στηρίζεται αποκλειστικά σε ένα τρόπο αφήγησης ο οποίος πιθανότατα δεν είναι και ο πιο ευχάριστος για όλους ή για όλες τις ώρες.
Επιπλέον, ο τεράστιος χάρτης επίσης δεν αποτελεί ένα αντικειμενικά θετικό στοιχείο για κάθε παίκτη. Η έλλειψη καθοδήγησης και η τόσο απλή φύση των αποστολών είναι σίγουρα ένα ευχάριστο διάλλειμα από τα παραφουσκωμένα παιχνίδια των τελευταίων ετών. Όμως, το ταξίδι από σημείο σε σημείο δίχως ιδιαίτερη δράση στο ενδιάμεσο μπορεί να καταλήξει κουραστικό για κάποιους, ενώ για άλλους είναι η εξερεύνηση στην αγνότερη μορφή της, δίχως περισπασμούς και αναίτια ανακύκλωση «τυχαίων» γεγονότων απλώς για να δοθεί ζωντάνια στο ταξίδι. Για τις περίπου 12 ώρες που διήρκησε, το Falconeer δεν κούρασε και παρά το γεγονός ότι 12 ώρες ίσως φαντάζουν λίγες, στην προκειμένη είναι ίσως η ιδανική διάρκεια ώστε το παιχνίδι να δείξει όσα έχει κι έπειτα να ολοκληρωθεί και να μην πέσει στην λούπα της ατέλειωτης ανακύκλωσης. Μέσα σε αυτές τις 12 ώρες, καλό θα ήταν ο καθένας να «ξεζουμίσει» όσες αποστολές μπορεί να φέρει εις πέρας από κάθε μήκος και πλάτος του χάρτη ανά κεφάλαιο, καθώς ορισμένες αποστολές της βασικής ιστορίας είναι απροειδοποίητα δύσκολες και θα «γκρεμίσουν» έναν απροετοίμαστο παίκτη. Σε αυτό συμβάλλει και η έλλειψη checkpoints, που συνεπάγεται την εκκίνηση από το μηδέν μετά από κάθε θάνατο και, σίγουρα, δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα.
Ευχάριστο, από κάθε άποψη, είναι όταν ο παίκτης βρίσκεται στον αέρα και πολεμάει. Εκεί είναι το «ζουμί» του Falconeer και, ειδικά για τους λάτρεις των κλασικών παιχνιδιών του είδους, το μίγμα μηχανισμών αναμένεται να ικανοποιήσει και να διασκεδάσει. Το γεράκι του παίκτη έχει ένα βασικό όπλο, το οποίο ο παίκτης φυσικά μπορεί να αντικαταστήσει όπως σημειώθηκε παραπάνω, το οποίο θα χρησιμοποιεί ενάντια σε όλους τους εχθρούς. Ακούγεται βαρετό ίσως, όμως στην πράξη, είναι κάθε άλλο παρά βαρετό. Το κυνήγι ενός εχθρού στον αέρα, παλεύοντας παράλληλα για την προστασία ενός πλοίου στη θάλασσα από κάτω, είναι πάντοτε μια συναρπαστική εμπειρία είτε συμβαίνει στα πρώτα δέκα λεπτά είτε μετά από πέντε ώρες παιχνιδιού. Το σύστημα επιλογής στόχου χρησιμοποιεί διαφορετικά πλήκτρα για να κλειδώνει τον εχθρό που βρίσκεται στο στόχαστρο, την εναλλαγή στόχων όπως και την στόχευση υπό-στόχων – δηλαδή, μικρότερα αλλά πιθανώς θανατηφόρα κομμάτια ενός μεγαλύτερου εχθρού, για παράδειγμα. Παράλληλα, εκτελώντας βουτιές από ψηλά, ο παίκτης μπορεί να γραπώσει νάρκες από το νερό και να τις ρίξει ελεύθερα σε κάποιον χαμηλότερο στόχο, δίχως να εμποδίζεται η χρήση του όπλου αλλά με περιορισμό στις μανούβρες. Σε κάποιες αποστολές, επίσης, ο παίκτης συνοδεύεται από εναέριους συμμάχους στους οποίους μπορεί να δώσει εντολές με ένα πλήκτρο, βάζοντας και ένα στοιχείο στρατηγικής στην κάθε μάχη. Συνδυάζοντας τα παραπάνω με τα πιθανά upgrades που ο παίκτης βρίσκει ή αγοράζει, οι εναέριες αναμετρήσεις μπορούν να γίνουν πολύ δυναμικές και προσαρμοσμένες στον παίκτη αντί για το ανάποδο. Το μοναδικό σημείο όπου -ξανά- φαίνεται ο περιορισμός του ενός developer είναι η ποικιλία αποστολών. Κατά κύριο λόγο, είναι επίθεση σε οχυρό ή κυνήγι κάποιου, συνοδεία κάποιου σε ένα άλλο σημείο ή προστασία μιας περιοχής. Δεν είναι μεγάλη η ποικιλία κι έτσι, συνδυαστικά με την έλλειψη checkpoints, μια ενδιαφέρουσα αποστολή μπορεί να μετατραπεί σε αγγαρεία μετά από 2-3 αποτυχίες.
Όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι, κάποια μικρά bugs υπήρχαν ακόμη και μετά το day one update, όμως δεν εμποδίζουν την πρόοδο ούτε δημιουργούν τεράστια προβλήματα στην απόδοση. Παίζοντας σε Xbox Series X σε τηλεόραση με VRR και 120fps, τα καρέ ήταν τόσο σταθερά που και να υπήρξε μια μικρή πτώση, δεν έγινε αντιληπτή λόγω του VRR (τα 120fps υποστηρίζονται και στο Xbox Series S). Ο χειρισμός είναι άριστος, απολαυστικός και ειλικρινά, είναι σχεδόν αδύνατο να επιστρέψει κανείς στα 60fps αν έχει παίξει έστω και 10 λεπτά στα 120fps. Η γρήγορη δράση του παιχνιδιού είναι το τέλειο ταίρι για τον υψηλό ρυθμό ανανέωσης. Στον Benedict Nichols, ο Sala βρήκε έναν φανταστικό συνέταιρο μιας και η μουσική του βραβευμένου συνθέτη ταιριάζει άψογα με το steampunk σκηνικό του Falconeer. Είναι καλοδεχούμενο το γεγονός ότι δεν υπάρχουν υπερβολές στη μουσική, παρότι πρόκειται για ένα παιχνίδι όπου κυριολεκτικά, τεράστια γεράκια και δράκοι πολεμούν με πυροβόλα πάνω από κάστρα. Η υπερβολικά επική μουσική κάποιες φορές μοιάζει εκτός τόπου σε ορισμένα παιχνίδια κι έτσι ο Nichols κατάφερε να συνθέσει κομμάτια που συνοδεύουν κάθε σκηνή χωρίς να την «πουλάνε» περισσότερο από όσο πρέπει.
Η υποστήριξη που έχει λάβει το Falconeer, και θα συνεχίσει να λαμβάνει, είναι άκρως εντυπωσιακή καθώς ο Sala ήδη έχει κυκλοφορήσει μικρά και μεγάλα updates που όχι μόνο διορθώνουν ή «πειράζουν» πράγματα στο παιχνίδι (όπως η οικονομία) αλλά προσθέτουν και υλικό, δείχνοντας πόσο αφοσιωμένος είναι στο έργο του. Με όλα αυτά κατά νου, το The Falconeer είναι ένα παιχνίδι σε budget τιμή που κάθε κάτοχος Xbox Series X|S θα πρέπει έστω να δοκιμάσει, αν όχι να προσθέσει στη συλλογή του εφόσον έχει τη δυνατότητα. Από πολλές απόψεις, έχει να προσφέρει κάτι, μικρό ή μεγάλο. Τα σημαντικότερα είναι τα μοναδικά του γραφικά, ο πλούσιος κόσμος και οι συναρπαστικές μονομαχίες, όπως και η δυνατότητα επίδειξης του τι εστί 120fps. Τα σοβαρά στραβοπατήματά του, τουτέστιν τα checkpoints και τα νεκρά διαστήματα, δεν είναι τόσο μεγάλα που θα καταφέρουν να χαλάσουν ένα ολιγόωρο όμως αξιομνημόνευτο ταξίδι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity