Ένας από τους μηχανισμούς του Arthur.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να κατατάξουμε το The Little Acre σε μια κατηγορία, τότε θα λέγαμε ότι είναι point-and-click adventure. Αν και ασχοληθήκαμε μαζί του σε κονσόλα, ο χειρισμός δεν μας δυσκόλεψε. Μάλιστα, για να διευκολυνθεί το gameplay, για μια σειρά από ενέργειες που μπορεί να κάνουν οι παίκτες σε μια οθόνη, χρησιμοποιούνται τα πλήκτρα του gamepad, κάτι που επιταχύνει την αλληλεπίδραση με τα στοιχεία του εκάστοτε περιβάλλοντος. Η πρόοδος είναι συνδεδεμένη με την ικανότητά των παικτών να λύσουν μια σειρά από απλούς, λογικούς γρίφους. Τόσο απλούς κάποιες φορές που, όπως κατά κόρον συνέβαινε στα adventures των 1980s και 1990s, η λύση μπορεί να είναι μπροστά στα μάτια μας κι εμείς απλά να μην τη βλέπουμε.
Η πρόοδος έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την ικανότητά των παικτών να λύσουν μια σειρά από απλούς, λογικούς γρίφους, τόσο απλούς κάποιες φορές που, η λύση μπορεί να είναι μπροστά μας κι εμείς απλά να μην τη βλέπουμε.
Τίποτα δεν είναι θέμα τύχης. Με προσεκτική παρατήρηση ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια. Η χρήση αντικειμένων από το inventory είναι ένα ακόμα στοιχείο που χαρακτηρίζει το gameplay και το θετικό είναι πως όταν κάποιο από αυτά δεν έχει πλέον χρησιμότητα, απλά εξαφανίζεται. Όχι ότι πρόκειται να πήξετε έχοντας στη διάθεσή σας δεκάδες αντικείμενα, αλλά το να φεύγουν από τη μέση οι περιττές επιλογές είναι κάτι που οδηγεί σε καλύτερο user experience. Σε ελάχιστες περιπτώσεις το παιχνίδι δοκιμάζει την ταχύτητα του παίκτη, όμως με δυο τρεις συντονισμένες κινήσεις, σύντομα φτάνουμε στο πολυπόθητο αποτέλεσμα. Πάντως, όπως και να 'χει, ο βαθμός πρόκλησης δεν ξεφεύγει από το μέσο επίπεδο. Καλό από τη μία διότι προσφέρεται πρόσβαση σε όλες τις ηλικίες, κακό όμως για τους έμπειρους adventurers που δεν αποκλείεται να το χαρακτηρίσουν, οριακά, ως interactive movie.
Tώρα, ποια λάμπα θα δείξει το δρόμο;
Το να σταθεί κάποιος για αρκετή ώρα, θαυμάζοντας τα γραφικά του παιχνιδιού είναι μια άκρως φυσιολογική αντίδραση. Χωρίς υπερβολής, η Pewter Games δημιούργησε ένα καταπληκτικό εργόχειρο, με το οποίο στόλισε οπτικά τον κόσμο του παιχνιδιού. Ο βαθμός λεπτομέρειας σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα γραφικά είναι πολύ υψηλός και δίχως πολλά παρακάλια, οι παίκτες θα βυθιστούν σε ένα γοητευτικό κόσμο. Αν η βαθμολόγηση σταματούσε στον οπτικό τομέα, τότε το “άριστα” θα ήταν δεδομένο. Όμως αυτό που μετράει είναι το σύνολο και μέρος αυτού είναι η ηχητική επένδυση που ενώ δεν εντυπωσιάζει, δένει αρμονικά με τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού. Στα θετικά εντάσσεται ασφαλώς η ύπαρξη voice-overs από την αρχή ως το τέλος. Μόνο που σε λίγες, ευτυχώς, περιπτώσεις, δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή στην ισορροπία φωνής και soundtrack, με το τελευταίο να υπερκαλύπτει τα λόγια των ηθοποιών και τους υπότιτλους να λειτουργούν σε πυροσβεστικό ρόλο.
Ευτυχώς για το Aidan, ο Arthur είχε πιστούς συνεργάτες.
Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι πολύ μικρή, λιγότερο από δύο ώρες. Παρόλα αυτά, οι υπεύθυνοι για το σενάριο έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά, παρέχοντας αρκετές λεπτομέρειες σχετικά με τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τον Aidan και τη Lily. Το ίδιο γίνεται και με το κομμάτι της ιστορίας που αφορά στην προσπάθειά τους να βρουν τα ίχνη του Arthur. Το τι πρέπει να κάνουν ξεκαθαρίζεται μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο. Δυστυχώς, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τον ίδιο τον Arthur, τους συνεργάτες του, το μεγάλο ανταγωνιστή του στην Clonfina και πολλά άλλα που θα παρατηρήσουν όσοι ασχοληθούν με το παιχνίδι. Δημιουργείται μια σειρά από απορίες και δεν αποκλείεται αυτό να γίνεται επίτηδες, για να δικαιολογηθεί μια πιθανή μελλοντική κυκλοφορία ενός sequel ή ακόμα και prequel. To χιούμορ πάντως δεν λείπει. Αν και δεν θα έλεγε κανείς ότι αποτελεί πρωτεύον στοιχείο, εν τούτοις τα ψήγματα που έχουν διασκορπιστεί εδώ και εκεί στην ιστορία, κάνουν το σενάριο να παίζει πινγκ πονγκ μεταξύ δράματος και μαύρης κωμωδίας.
Το The Little Acre είναι μια καλή ευκαιρία να γεμίσετε δημιουργικά ένα απόγευμα που οι καταστάσεις σας κάνουν να το περάσετε κλεισμένοι στο σπίτι. Η έντονη οσμή περασμένων δεκαετιών, όταν αντίστοιχα παιχνίδια ήταν από τις λίγες επιλογές που είχαν οι κάτοχοι PC, έδωσε στο γράφοντα την ευκαιρία, ονειροπολώντας, να τηλεμεταφερθεί στον προηγούμενο αιώνα. Τότε που οι υποχρεώσεις δεν ήταν τέτοιες που δεν μας ανάγκαζαν να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της ψυχρής λογικής. Στο τέλος όμως έμεινε μια πίκρα. Γιατί τα όνειρα τελειώνουν πάντοτε νωρίς. Πριν τα χαρούμε.
Αααχ μου εχουν λειψει τα adventure παλιας σχολης, θα αγοραστει σιγουρα. Ωραιο review
Χωραει σε ενα cd! Ποσο πιο 90'ς πια!
Λίγο το σενάριο να είχαν προσέξει θα μιλούσαμε για διαμαντάκι.