Οι τέσσερις χρονικές περίοδοι που επισκέπτονται οι παίκτες, χωρίζονται σε 4 επίπεδα η καθεμιά, με κάθε επίπεδο να περιλαμβάνει περί τα 10 κύματα εχθρών που προσπαθούν να καλωσορίσουν αυτόν τον περίεργο κύριο που κάθεται στο σαλόνι σας με μια κάσκα στο κεφάλι και ένα PS Move Controller σε κάθε χέρι. Τι να κάνει κι αυτός, ξεκινά με ένα πιστόλι και ένα οπλοπολυβόλο -άγνωστα τα μέρη, πρώτα ρίχνουμε και μετά ρωτάμε- και περιμένει καρτερικά στη…φούσκα του. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται πάντα σε ένα σημείο, δεν κινείται δηλαδή στο επίπεδο και περιβάλλεται από μια ασπίδα που, ταυτόχρονα, αποτελεί μέρος της χρονομηχανής του. Όπως κάθε ασπίδα στο gaming, αντέχει μερικά χτυπήματα πριν εξαφανιστεί και μας αφήσει με την ελπίδα ότι θα επανέλθει εγκαίρως ή, τουλάχιστον, πριν μετρήσουμε ένα ένα τα δόντια του τυραννόσαυρου, πριν μας πει κάποιος μεταλλαγμένος τι είναι που δίνει ζωή σε αυτό το σάπιο σώμα.
Προχωρώντας από επίπεδο σε επίπεδο αποκαλύπτονται τα 25 περίπου όπλα του παιχνιδιού, το καθένα με τα δικά του προτερήματα και αδυναμίες, αν και όσο προχωρά κανείς η αλήθεια είναι ότι καταλήγει και με κάτι ισχυρότερο στα χέρια του. Γύρω από τη θέση του παίκτη υπάρχουν τέσσερις ακόμα θέσεις για όπλα. Είναι και ο λόγος που μένει στη θέση του. Σε αυτές τις θέσεις μπορούν να βρίσκονται 4 διαφορετικά όπλα ή ακόμη και ένα επί τέσσερις φορές. Όταν τελειώνουν τα πυρομαχικά σε ένα, το αφήνουμε κάτω, πάει στη θέση του και με την πάροδο του χρόνου αναπληρώνει τα πυρομαχικά που μπορεί να χωρέσει. Οπότε το ζήτημα είναι η διαχείριση των όπλων και των πυρομαχικών τους καθώς διάφοροι τύποι εχθρών έρχονται από εμπρός, αριστερά και δεξιά (για να στρίβουμε και λίγο στη θέση μας δηλαδή). Ο ρυθμός των απαραίτητων εναλλαγών στον εξοπλισμό είναι ξεκάθαρα η καλύτερη ιδέα που είχε η ομάδα ανάπτυξης και το ξέρει. Μπορεί η γενικότερη δραστηριότητα να μην έχει τίποτα εξωπραγματικό, η αίσθηση της συγκεκριμένης λούπας όμως είναι όντως επιτυχημένη και, κυρίως, ευχάριστη.
Μέχρι να συνειδητοποιήσει ο παίκτης πόση αναμονή τον περιμένει σε κάθε επίπεδο, μεταξύ των κυμάτων. Υποψιαζόμαστε ότι οι δημιουργοί φοβήθηκαν λίγο για την κόπωση του VR gaming. Δεν είμαστε σίγουροι όμως, μιας και ο αποκλεισμός της κίνησης στο χώρο, αφού μόνο τη ματιά μας μπορούμε να στρέψουμε εδώ κι εκεί, ενώ δεν χρειάζεται να κοιτάμε και πίσω μας, βοηθά εξ ορισμού. Το επόμενο πρόβλημα είναι πως τα κύματα είναι περισσότερα από όσο έχει νόημα, διότι, με εξαίρεση τη διαφορετική συμπεριφορά νέων εχθρών, διαφόρων μεγεθών και ταχύτητας, δεν διαφέρει ουσιαστικά η τακτική με την οποία έρχεται κανείς αντιμέτωπος. Επιπλέον, σε κάθε αλλαγή εποχής η κλιμάκωση της δυσκολίας ξεκινά εκ νέου, οπότε πάντα μεσολαβούν μερικά ευκολότερα από το λογικό επίπεδα πριν φανεί τι έχει να προσφέρει πραγματικά ο διαφορετικός κόσμος στον οποίο προσγειωθήκαμε.
Συνεπώς το campaign καταντά βαρετό, χωρίς να φταίνε τα αξιοπρεπή γραφικά και ο πολύ καλός και χρήσιμος ήχος. Η ζημιά δεν αποφεύγεται διότι η ενασχόληση με το campaign αποδεικνύεται υποχρεωτική. Είναι ο μόνος τρόπος να ξεκλειδωθούν διάφορα perks, όπλα, τύποι εχθρών κ.λπ. που μπορούν να αξιοποιηθούν κατά το δοκούν στα άλλα δύο διαθέσιμα modes του τίτλου. Στο Challenge Mode υπάρχουν 20 διαφορετικές προκλήσεις που αποδεικνύονται πιο ενδιαφέρουσες από τα τρία επίπεδα δυσκολίας του campaign. Ποιος δεν θέλει να μάθει αν μπορεί να πετύχει 20 headshots με Magnum ή αν μπορεί να τα καταφέρει μόνο με βέλη κ.ο.κ. Η αξιολόγηση βασίζεται στον αριθμό των kills και εξασφαλίζουν μετάλλια. Στο Arcade Mode μπορούμε να διαλέξουμε όποιο κόσμο, όποιο μείγμα εχθρών θέλουμε, ακόμη κι από διαφορετικούς κόσμους, όπλα κ.λπ. και να δούμε πόσο μπορούμε να αντέξουμε. Εδώ πιάνει περισσότερο τόπο η καλή αίσθηση του shooting και της διαχείρισης των όπλων. Κι ας μην υπάρχουν leaderboards για να κοκορευτεί κανείς στην υφήλιο ολάκερη.
Άρα το μέρος του παιχνιδιού που απαιτεί τον περισσότερο χρόνο σας καταφέρνει να είναι βαρετό, ακόμη και με τους απλούς και συνάμα έξυπνους βασικούς μηχανισμούς που χαρακτηρίζουν το shooting. Και να μην ήταν υποχρεωτικό το πέρασμα από το campaign, θα ήταν δύσκολο να το δούμε με καλό μάτι ως εμπειρία, τώρα όμως προτάσσεται ως αναπόφευκτο μαρτύριο πριν μας επιτρέψει κάποιος να παίξουμε το παιχνίδι που σίγουρα αντιστοιχεί στην αρχική ιδέα της ομάδας. Όποιος αντέξει να κάνει αυτή τη διαδρομή, θα μπορεί να περνά καλά σε μικρές δόσεις όποτε έχει όρεξη. Όσοι δεν αντέξουν θα αναρωτιούνται τι τους ήρθε και πήραν το παιχνίδι. Όλοι όμως θα βασανιστούν σε κάποιο βαθμό.
Η ομάδα ανάπτυξης, λοιπόν, κράτησε τους μηχανισμούς απλούς και φρόντισε να τους καταστήσει ευχάριστους σε λούπα, αποφεύγοντας διάφορες φιλοδοξίες που, σε VR, βρίσκουν τον τοίχο που είναι το γενικότερα κατώτερο των περιστάσεων hardware της εποχής. Γιατί να πάει κανείς γυρεύοντας, αυξάνοντας τις πιθανότητες να ζαλιστεί ο παίκτης. Μετά μάλλον κάποιος φοβήθηκε ότι αν είναι πολύ μικρό το παιχνίδι δεν θα ενδιαφερθεί κανείς. Μπορεί δηλαδή η σύγχρονη κουλτούρα της κοινότητας να έκανε τη ζημιά. Τι να πει κανείς. Τροφή για σκέψη, φωτιά και τσεκούρι για τρικεράτοπα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity