Ερχόμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με μια οριζόντια γραμμή στο κάτω μέρος της οθόνης. Πολλαπλές κάθετες στήλες κατά μήκος της οθόνης φιλοξενούν νότες, που κινούνται από πάνω προς τα κάτω σαν σε διαδρόμους. Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες βέβαια, οπότε το θέμα είναι να “πατήσουμε” τη νότα όταν φτάνει όσο πιο κοντά γίνεται στην οριζόντια γραμμή που αναφέραμε. Μέχρι εδώ, κλασική η λογική. Οι περισσότερες νότες απαιτούν απλό άγγιγμα. Άλλες χρειάζονται παρατεταμένη επαφή, κάποιες ακόμη απαιτούν slides, καθώς νότα και στήλη μετατοπίζονται με κάποια ταχύτητα, ενώ μένουν εκείνες που χρειάζονται swipes που προκαλούν την πιο άμεση μετατόπιση των κάθετων διαδρομών. Φανταστείτε λοιπόν το Guitar Hero, με πολλούς παίκτες, και τις λωρίδες να μετατοπίζονται, αλλά με νότες που είναι κάπως λογικό να διαχειρίζεται ένας άνθρωπος. 100 περίπου είναι τα διαθέσιμα κομμάτια, κυρίως ασιατικής ευαισθησίας, καλύπτοντας όμως αρκετά διαφορετικά είδη, με το μέσο όρο σε ποιότητα να είναι αρκετά καλός η αλήθεια είναι. Είναι θέμα χρόνου να βρείτε το επόμενο “κολλητικό” κομμάτι, χωρίς αυτό να αποκλείει τη μετωπική σύγκρουση με τελείως ατυχείς συνθέσεις. Οι παραλλαγές βέβαια των συνθέσεων αυτών είναι πολλαπλάσιες, περί τις 350, χάρη στα διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας. Στο Easy ο καθένας μπορεί να τα καταφέρει. Στο Hard το πλήθος των νοτών μεγαλώνει και τα αντανακλαστικά δοκιμάζονται. Στο Special η δυσκολία εντείνεται προφανώς ενώ πιο έντονη και συχνή είναι η μετακίνηση των στηλών/διαδρόμων. Σε βαθμό μάλιστα που σίγουρα θα χρησιμοποιείτε και τα δυο χέρια με μανία, πολλές φορές θα μπλέκεστε κιόλας καθώς νότες που κατεβαίνουν αποφασίζουν να μετακομίσουν ξαφνικά στην άλλη μεριά της οθόνης και πρέπει να αλλάξετε απότομα την τοποθέτηση των χεριών σας. Εκτός από τα τρία αυτά επίπεδα δυσκολίας, υπάρχει και ξεχωριστή ρύθμιση ταχύτητας, με το 10ο να είναι το υψηλότερο και πιο σαδιστικό επίπεδο που κανείς άνθρωπος στον κόσμο δεν πρέπει να θεωρήσει λογικό, εκτός αν θέλει να σπάσει το ρεκόρ του Ούγγρου βιρτουόζου πιανίστα Balázs Havasi.
Ανάλογα με τη δυσκολία του παιχνιδιού και την ακρίβεια του παίκτη καθορίζεται στο score, το αυξανόμενο ύψος του οποίου είναι πάντα το ζητούμενο. Δεν υπάρχει τρόπος να χάσει κάποιος όπως σε άλλα παιχνίδια του είδους, δηλαδή η χαμηλή βαθμολογία είναι η μοναδική τιμωρία στην πράξη. Γενικότερα το παιχνίδι δεν προσπαθεί να ταλαιπωρήσει τον παίκτη χωρίς λόγο. Σε αντίθεση με την έκδοση free to play για iOS και Android, εδώ όλα τα κομμάτια είναι διαθέσιμα εξ αρχής, δεν υπάρχει κάτι άλλο που να απαιτεί επιπλέον χρέωση και ο παίκτης μπορεί να μεταπηδήσει σε οποιοδήποτε επίπεδο δυσκολίας και σε οποιοδήποτε κομμάτι θέλει. Ένα ανούσιο συνοδευτικό visual novel ξεχωρίζει για την ποιότητα του σχεδίου και για τίποτα άλλο. Υπάρχει στην πραγματικότητα για να καθοδηγήσει μερικώς τον παίκτη, αφού για να ανοίξει το επόμενο κεφάλαιο πρέπει να εκπληρωθούν κάποιοι “αγωνιστικοί” όροι που διευκρινίζονται ώστε να μην αισθάνεται κανείς ξεκρέμαστος στην αρχή, χάρη στην απόλυτη διαθεσιμότητα όλου του περιεχομένου. Χωρούσε όμως μια προσπάθεια παραπάνω για να έχει έστω ένα θεωρητικό ενδιαφέρον η ιστορία που περιγράφεται. Η μόνη ταλαιπωρία συναντάται στο βασικό μενού που είναι αργοκίνητο καράβι. Αισθητικά στέκεται πολύ καλά, όπως και όλο το παιχνίδι, για κάποιο λόγο όμως δεν βιάζεται να κάνει πράξη την προσταγή σας. Δεν είναι τεχνικό το ζήτημα, πράγμα που αποδεικνύει το gameplay, αφού στην πράξη η απόκριση είναι άμεση και αξιόπιστη.
Από εκεί και πέρα, δεν αποκλείεται να παιδευτείτε από άποψη εργονομίας, κάτι για το οποίο δεν έχει ευθύνη το ίδιο το παιχνίδι. Ιδανικά το Switch πρέπει να είναι ακουμπισμένο κάτω, υπό γωνία όμως, ανασηκωμένο όπως ένα εργονομικό πληκτρολόγιο. Κάθε διαφορετική οδός είναι άχαρη συγκριτικά. Εννοείται ότι δεν υπάρχει ελπίδα με την κονσόλα στηριγμένη με το kickstand, ούτε μπορεί να κρατήσει κάποιος το μηχάνημα και με τα δυο χέρια και να ελπίζει ότι θα καταφέρει να παίξει. Πρέπει σίγουρα να την ακουμπήσει κάπου, όπως θα έκανε και για ένα μικρό ψηφιακό πιάνο. Το διευκρινίζουμε για να είναι σαφές ότι το VOEZ δεν είναι παιχνίδι που μπορεί να παίξει εύκολα σε διαδρομή με οποιοδήποτε μέσο. Μόνο υπό συνθήκη έχει νόημα.
Το VOEZ (ή VEZO στα “μεθυσμένικα”) δεν πείθει με την πρώτη ματιά, πείθει όμως μόλις μπούμε στο ρυθμό του. Διαφέρει από τις προφανείς επιλογές στο είδος, είναι και ο μόνος εκπρόσωπος του τελευταίου στο Switch, είναι όμως και καλός εκπρόσωπος, κι ας ξεκίνησε από formats που ο gamer έχει μάθει να μην έχει σε εκτίμηση. Την επόμενη φορά που θα πάτε να το προσπεράσετε στο eShop, σκεφτείτε το λίγο καλύτερα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity