Η αλήθεια είναι πως την Games Workshop μόνο φειδωλή δεν μπορούμε να την πούμε ως προς την παραχώρηση των licenses της. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό, αφού κατά καιρούς έχουμε δει τίτλους με θεματολογία Warhammer και Warhammer 40K που δεν ήταν και τόσο…ποιοτικοί. Το Warhammer: End Times - Vermintide δεν ήταν ένας από αυτούς. Ευτυχώς, δηλαδή. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν ήταν δα και κάτι τόσο δύσκολο το επίτευγμα, αφού η Fatshark δεν προσπάθησε στο ελάχιστο να κρύψει την πηγή έμπνευσής της, ενώ δεν ήταν λίγες οι φωνές που έκαναν λόγο για έναν κλώνο του Left 4 Dead, αλλά, ξέρετε, σε σκηνικό Warhammer. Δεν ήταν τελείως λάθος, αλλά και πάλι, το θέμα είναι πως παρουσιάστηκε ένας τίτλος που μπορούσε να σταθεί και να προσφέρει ένα αποτέλεσμα, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικό. Όταν έρχεται όμως η ώρα για το sequel;
Vermintide 2, λοιπόν, και σε πρώτη φάση ξεχωρίζει το «κόψιμο» του “End Times” από τον τίτλο. Πάλι καλά δηλαδή, γιατί η αλήθεια είναι πως γινόταν λίγο σιδηρόδρομος το θέμα. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας πάντως (όπως το βλέπει κανείς, δηλαδή), είμαστε ακόμα στα End Times του Warhammer, και αυτήν τη φορά παρέα στους Skaven έρχονται να κάνουν οι Rotbloods. Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά φυλή του βορρά, και πολεμιστές του Chaos (αλίμονο). Η ιστορία δεν πρόκειται να απασχολήσει κανέναν είναι η αλήθεια, αλλά για αυτούς που πρέπει οπωσδήποτε να ξέρουν, το Ubersreik, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των 5 ηρώων, έπεσε, και οι Skaven βάλθηκαν να δημιουργήσουν το Skittergate, ή αλλιώς μια πύλη που θα επιτρέψει στον Rodvarr Ribspreader και τις ορδές του να περάσουν από τη Norsca και να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Ευτυχώς οι Skaven δεν φημίζονται ως τεχνίτες και χάρη στην κακή κατασκευή του, το Skittergate δυσλειτουργεί και δίνει την τέλεια ευκαιρία στους ήρωες του Ubersreik να δραπετεύσουν, κάτι που λειτουργεί και σαν έναν πολύ έξυπνο tutorial.
Το επόμενο βήμα, λοιπόν, δεν είναι άλλο από την ανασύνταξη και στο βάθος η καταστροφή του Skittergate αλλά και η σωτηρία της Αυτοκρατορίας (σ.σ.: spoiler alert - λέγονται End Times για κάποιο λόγο, οπότε οι πιθανότητες να σωθεί ο κόσμος είναι κάπως…μηδενικές). Το Vermintide 2, όπως και ο προκάτοχός του, είναι ένα first-person co-op με έμφαση στο melee και το shooting να παίζει στις περισσότερες περιπτώσεις συμπληρωματικό ρόλο. Ο τίτλος προσφέρει 13 επίπεδα, τα οποία ακολουθούν την κλασική συνταγή του «πάω από το σημείο Α στο σημείο Β και δεν αφήνω τίποτα ζωντανό στο πέρασμά μου», χωρίς ιδιαίτερο παίδεμα ως προς το πως, που και γιατί. Εκ πρώτης όψεως τα πράγματα είναι πολύ απλά. Διαλέγει ο παίκτης τον ήρωά του και ξεκινά να σκοτώνει ό,τι βλέπει μπροστά του. Δεν είναι ότι το melee έχει κάποιο ιδιαίτερο βάθος, οπότε…easy peasy. Αλλά όχι. Το Vermintide 2 δεν αργεί καθόλου να δείξει τα δόντια του και όσα parties ξεκινήσουν με διάθεση “YOLO”, πολύ γρήγορα θα ζήσουν το πρώτο wipe, ακόμα και στο πρώτο επίπεδο δυσκολίας. Έτσι λοιπόν αναγκάζεται ο παίκτης να επιστρέψει στο μηδέν και να αρχίσει να ζυγίζει την κατάσταση. Ισχύουν οι κανόνες που ίσως θυμάστε από το L4D, όπως για παράδειγμα ότι το party πάντα μένει μαζί και δεν χωρίζεται ποτέ, πως οι χαρακτήρες έχουν συγκεκριμένους ρόλους, αν και είναι λίγο δύσκολο να καταστούν σαφείς στην αρχή, και το πώς πρέπει ο καθένας να ακολουθεί ακριβώς αυτό, το ρόλο του. Ιδιαίτερα αν αρχίσει να ανεβαίνει επίπεδα δυσκολίας, όπου και τα πράγματα γίνονται πολύ, πολύ δυσκολότερα. Εκεί θα πρέπει επίσης να μάθει να χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που δίνονται, όπως τα blocks, τα potions, τις βόμβες και τα dodges, την κατάλληλη στιγμή.
Κατά τα άλλα, τα όπλα melee είναι πολλά και έχουν ιδιαίτερα ικανοποιητική αίσθηση. Μπορεί να μην έχει τύχει ποτέ να βαρέσετε Skaven στο κεφάλι με σφυρί, αλλά ο γράφων είναι λίγο-πολύ σίγουρος ότι η αίσθηση πρέπει να είναι αρκετά κοντά με αυτή που έζησε στο V2 - με το συνοδευτικό «κρατς» των οστών του κρανίου και όλα τα συναφή. Το κάθε όπλο έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και φυσικά η κάθε κλάση έχει το δικό της οπλοστάσιο. Το ίδιο ισχύει και για τα πυροβόλα όπλα, φυσικά, αν και εκεί θα μπορούσε να έχει γίνει λίγο καλύτερη δουλειά. Παρ’ όλα αυτά είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό να «αδειάζετε» την ορδή που έρχεται προς το μέρος σας με το τόξο ή τα πιστόλια, πριν βγάλετε το σφυρί/σπαθί/τσεκούρι και αρχίσετε τη...δουλειά.
Πρέπει να σταθούμε στο γεγονός ότι, όπως και στον προηγούμενο τίτλο, έτσι και εδώ η κάθε κλάση έχει τις δικές της ικανότητες, μόνο που αυτήν τη φορά υπάρχουν από 3 «υποκλάσεις» για την κάθε μία, δημιουργώντας ουσιαστικά μια μεγάλη γκάμα συνδυασμών που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι παίκτες στις εξορμήσεις τους. Βέβαια, το πρόβλημα που εντοπίζεται εν προκειμένω είναι ότι υπάρχει ένα θέμα ισορροπίας στις κλάσεις και δεν είναι όλα τα sub-classes το ίδιο ισχυρά, κάτι που γίνεται σαφές στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας. Κατά τα άλλα, στο τέλος κάθε αποστολής απονέμεται το απαραίτητο XP και οι παίκτες κερδίζουν loot boxes που κρύβουν όπλα ή αξεσουάρ για τον εκάστοτε χαρακτήρα. Ναι, στο άκουσμα του “loot box” κανείς δεν χάρηκε, αλλά πρέπει να συγχαρούμε την Fatshark για τα αυτονόητα, δηλαδή για το ότι δεν υπάρχουν microtransactions. Είναι απλά ο τρόπος με τον οποίο ανταμείβονται οι παίκτες με καινούριο εξοπλισμό και για να υπάρχει η πιθανότητα καλύτερου loot, πρέπει να βρεθούν συγκεκριμένα αντικείμενα σε κάθε επίπεδο, τα οποία (κάποια από αυτά) ανεβάζουν και το επίπεδο δυσκολίας. Το πολύ ευχάριστο, βέβαια, είναι ότι ο εξοπλισμός που -πολύ γρήγορα- παύει να χρειάζεται, μπορεί πολύ εύκολα να «καταστραφεί», για να δημιουργηθεί νέος μέσα από το πολύ προσιτό σύστημα crafting.
Μιλώντας για επίπεδα, η ομάδα ανάπτυξης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά, χωρίς να ξεφεύγει από την κλασική, προαναφερθείσα φόρμουλα. Ευτυχώς σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει αρκετός χώρος για να κινηθείτε και να πολεμήσετε, ενώ υπάρχει και αρκετό verticality. Τέλος, θα θέλαμε να δούμε πολύ περισσότερες παρακάμψεις και δυνατότητες αιφνιδιασμού από κρυφά μονοπάτια, όπως και συμβαίνει, αλλά όχι τόσο συχνά. Οι εχθροί, από την άλλη, απλά γεμίζουν τα επίπεδα, χωρίς να επιδεικνύουν κάποια ιδιαίτερη ευφυΐα, αν και δεδομένου ότι μιλάμε για ορδές, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα.
Δεν υπάρχουν όμως άλλα μειονεκτήματα; Σίγουρα. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι το ΑΙ διαλέγει να «ρίξει» στη μάχη τα mini-bosses σε φάσεις που απλά δεν ενδείκνυνται για τέτοια encounters. Σίγουρα το τυχαίο της όλης υπόθεσης κάνει το κάθε playthrough ξεχωριστό, αλλά κάποιοι στενοί διάδρομοι που ενώνουν αρένες θα έπρεπε να αποκλείονται από τέτοια φαινόμενα. Από την άλλη, υπάρχει το προαναφερθέν επίπεδο δυσκολίας με τα μεγάλα spikes, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι σε σημεία το frame rate κάνει κάτι απότομες βουτιές, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ακόμα και σε Xbox One X (το οποίο και χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του review). Κατά τα άλλα, τα bugs είναι -ακόμα- αρκετά, αλλά όχι τόσο έντονα, σε σημείο που να προκαλούν εκνευρισμό. Είναι κρίμα, πάντως, γιατί από τεχνικής πλευράς η Fatshark έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, με όμορφα επίπεδα, πλούσια σε λεπτομέρεια, ενώ και από ηχητικής πλευράς τα πράγματα είναι εξίσου καλά.
Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Vermintide 2 είναι ότι καταφέρνει να ξεφύγει από τη σκιά της έμπνευσής του και να σταθεί ως ένας πραγματικά αξιόλογος τίτλος, με έντονο το άρωμα του Warhammer, παραμένοντας, κυρίως, διασκεδαστικός. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε ότι σε ένα χρόνο από τώρα τα lobbies θα είναι το ίδιο γεμάτα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι για τους επόμενους μήνες το Vermintide 2 θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω όσους θέλουν μια γερή δόση από co-op. Οι δε fans του Warhammer θα είναι πολύ δύσκολο να σβήσουν το χαμόγελο από το πρόσωπό τους.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity