Όταν κάποιος σκέφτεται για παιχνίδια RTS, το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει σε αγνό ρεαλισμό, όπου κάθε παράμετρος μετράει κι είναι καθοριστική για την επιτυχία ή την αποτυχία. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως οι μεγαλύτερες κυκλοφορίες αυτού του είδους, όπως το Starcraft ή το Age of Empires, είναι ταυτισμένες με αμέτρητες ώρες καψίματος μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Κάπως έτσι, η ανακοίνωση των ανθρώπων της Crazy Monkey Studios για έναν πολύ πιο ανάλαφρο τίτλο, που θα βασίζεται λιγότερο στο ιστορικό κομμάτι και θα δίνει μεγαλύτερη σημασία στο κομμάτι της διασκέδασης, έμοιαζε να δίνει νέα πνοή σε ένα κομμάτι της αγοράς, που δεν θα λέγαμε ότι διαθέτει θαυμαστή ποικιλία. Πάλι σε απόλυτη αντίθεση με τις περισσότερες αντίστοιχες κυκλοφορίες, το setting στο οποίο βασίζεται το Warparty δεν αφορά αποκλειστικά κάποιον σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό, ούτε κάποια μελλοντική διαστημική κοινωνία.
Αντίθετα, συνδυάζει κάτι ανάμεσα στα 2, καθώς ταξιδεύει τον παίκτη ακόμη πιο πίσω στο χρόνο και πιο συγκεκριμένα στην παλαιολιθική εποχή, προσθέτοντας παράλληλα αρκετό fantasy με την παρουσία τεράτων, νεκροζώντανων ακόμη και δράκων. Αυτό αναβαθμίζει σημαντικά το ενδιαφέρον και σίγουρα αποτελεί το δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού, καθώς πετυχαίνει τον αρχικό σκοπό του κι όντως δίνει μια διαφορετική και δυσεύρετη επιλογή. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συνεχίζεται για πολύ. Κι αυτό γιατί, όταν φτάσουμε στο κυρίως μέρος του τίτλου, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες αδυναμίες. Πέραν των ανθρώπων, δεινοσαύρων, καλικάντζαρων, ορκ και δαιμόνων, υπάρχουν οι αντίπαλοι των 3 διαφορετικών φατριών (Wildlanders, Vithara, Necroma) από πολεμιστές, που καλείται να δημιουργήσει ο παίκτης, σε παραδοσιακό και καθόλου πρωτόγνωρο ή καινοτόμο gameplay. Το χειρότερο είναι ότι παρά τα διαφορετικά χαρακτηριστικά που έχουν αυτές οι φατρίες, δεν παρουσιάζουν καμία ουσιαστική διαφορά στον τρόπο με τον οποίο μπορούν να επιτευχθούν οι επιμέρους στόχοι. Μάζεμα προμηθειών, ανάπτυξη στρατού, πολεμική επικράτηση, ανασύνταξη κι επανάληψη ξανά και ξανά, σε διαφορετικό βαθμό δυσκολίας.
Εξίσου προβληματική είναι κι η νοημοσύνη των αντιπάλων. Αν μπορεί βέβαια να χαρακτηριστεί ως νοημοσύνη. Κάθε αντίπαλος στρατός κάνει ακριβώς τις ίδιες κινήσεις, η τακτική αντίληψη είναι μηδαμινή και πρακτικά το μόνο που έχει να κάνει ο παίκτης είναι να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει την τελική επίθεση που θα του δώσει, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, τη νίκη. Φυσικά δεν χρειάζεται παρά να αναφέρουμε, για μία ακόμη φορά, πόσο κακό κάνει αυτό στην πορεία του παιχνιδιού, πόσο αφαιρεί από τη συνολική εμπειρία η διαδοχική επιτυχία, χωρίς καμία ουσιαστική δυσκολία. Για να γίνουμε πιο περιεκτικοί, η συνταγή αυτή φαίνεται πολύ δοκιμασμένη για να συνεχίσει να προκαλεί εντύπωση. Πέραν του βασικού μειονεκτήματος της επαναληψιμότητας, η προσπάθεια και μόνο για παιχνίδι στις κονσόλες, με απλά χειριστήρια, είναι μια πολύ δύσκολη δοκιμασία. Υπάρχουν φορές που είτε τα κουμπιά δεν φτάνουν, είτε ο χρόνος που απαιτείται δεν είναι αρκετός. Είτε και τα 2 ταυτόχρονα. Θα χρειαστούν αρκετές δοκιμές κι ίσως υπερβολικά πολύς χρόνος για να επιτευχθεί, μέσω customisation, μια ανεκτή κατάσταση που θα επιτρέψει στον παίκτη να συνεχίσει την ενασχόλησή του.
Ξεπερνώντας το θέμα αυτό, που ούτως ή άλλως αφορά μόνο αυτούς που θα ασχοληθούν με τις εκδόσεις για κονσόλες, περνάμε στα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού. Ο απλός σχεδιασμός του Warparty είχε τονιστεί από την αρχή της δημιουργίας του κι όντως προσφέρει αρκετά στην ποιότητα του. Η βασική ιστορία είναι στιβαρή, με αρκετό περιεχόμενο κι αρκετές έξυπνες αναφορές στην ποπ κουλτούρα και το τεχνικό κομμάτι είναι όμορφο, χωρίς υπερβολές πετυχαίνοντας απόλυτα το σκοπό του. Σε αυτόν τον τομέα δεν παρατηρείται το παραμικρό πρόβλημα, κάτι αρκετά σημαντικό για έναν τίτλο στον οποίο ανά πάσα στιγμή συμβαίνουν πολλά διαφορετικά πράγματα στην οθόνη. Ακόμη κι έτσι όμως, το Warparty δεν μπορεί να θεωρηθεί κάποια τρομερή επιτυχία. Πρόσθετα modes, πέραν του campaign, δεν υπάρχουν, οι χάρτες του είναι μάλλον μικροί για να εξυπηρετήσουν κάποια πιο μεγαλόπνοη δοκιμασία, ενώ αντίθετα το συνολικό μέγεθος των 13GB στο σκληρό δίσκο για έναν τίτλο με αναλογικά πολύ πιο μικρή διάρκεια, μάλλον είναι υπερβολικό σε μια εποχή που το παραμικρό GB μετράει.
Ως συμπέρασμα, δεν μπορούμε να πούμε ότι το Warparty είναι κάτι παραπάνω από μια μέτρια προσπάθεια. Ναι, δίνει ένα διαφορετικό, πιο ανάλαφρο και σπάνιο τόνο σε ένα πολύ σοβαρό κομμάτι του gaming, όμως δεν διαθέτει ούτε την απαραίτητη ποιότητα, ούτε δυστυχώς την πάντα επιθυμητή ποικιλία για να αποτελέσει μια πρόταση που μπορεί να σταθεί δίπλα στις αντίστοιχες κυκλοφορίες που διαμόρφωσαν το RTS ως ένα κυρίαρχο genre κατά το παρελθόν.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity