Σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν εκτυλίσσεται όπως τον κατέγραψαν τα βιβλία της ιστορίας. Παρά τα αλλεπάλληλα χτυπήματα στα μεγαλεπήβολα σχέδια των Ναζί, η πολεμική μηχανή του τρίτου ράιχ καταφέρνει να αναπτύξει εξελιγμένες τεχνολογίες, κερδίζοντας σταθερά έδαφος έναντι των συμμάχων. Σε μια τελευταία αντεπίθεση, ο William “BJ” Blazkowicz ηγείται της επιδρομής στο φρούριο-έδρα του στρατηγού Wilhelm “Dethshead” Strasse, με μοναδικό σκοπό την εξόντωση του και τον «αποκεφαλισμό» του στρατού των Ναζί. Η αποστολή αποτυγχάνει και ο πρωταγωνιστής μόλις που γλιτώνει τον θάνατο. Το σώμα του περισυλλέγεται από ψαράδες και μεταφέρεται σε ένα άσυλο στην Πολωνία, όπου και περνάει τα επόμενα δεκατέσσερα χρόνια σε μια ημι-κωματώδη κατάσταση, έχοντας αντίληψη του περιβάλλοντος αλλά πλήρη αδυναμία οποιασδήποτε σωματικής λειτουργίας. Στα χρόνια αυτά οι Ναζί κέρδισαν τον πόλεμο, σταθερά εξαλείφοντας κάθε αντίσταση και υψώνοντας τη σημαία του τρίτου ράιχ σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Ο Blazkowicz όμως «ξυπνά» και είναι αποφασισμένος να βρει αυτούς που ακόμα αντιστέκονται, αποφασισμένος να πολεμήσει την καταπίεση και να κλείσει παλιούς λογαριασμούς.
Μετά από μια εισαγωγή που ομολογουμένως δεν βιάζεται να «δώσει» το όπλο στα χέρια του παίκτη, γρήγορα σχηματίζεται μια γνώριμη εικόνα. Πως θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό άλλωστε, αφού μιλάμε για ένα FPS - και μάλιστα ένα Wolfenstein. Ο Blazkowicz έχει στη διάθεσή του την τυπική γκάμα οπλισμού που θα περίμενε κανείς, με ενδιαφέρουσες αναβαθμίσεις και εναλλακτικά fire modes, σταδιακά διαθέσιμα. Η κίνηση και η χρήση των όπλων είναι «ρευστή», με το κατάλληλο και ικανοποιητικό «βάρος» - με μοναδική ίσως εξαίρεση τις χειροβομβίδες, οι οποίες φαντάζουν κάπως αδύναμες. Έχοντας αναφέρει αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η νόρμα της χρήσης δύο όπλων με το συνεχές regeneration που έχει επικρατήσει στους τίτλους του είδους εδώ και μια δεκαετία, είναι απούσα. Το Wolfenstein: The New Order επιστρέφει στην “old-school” φιλοσοφία, σταδιακά αποκαλύπτοντας το πλήρες οπλοστάσιο στους παίκτες, με όλα τα όπλα διαθέσιμα και την επιλογή dual-wielding για τα περισσότερα από αυτά. Το τελευταίο χαρακτηριστικό μπορεί να ξενίσει και σίγουρα απαιτεί έναν βαθμό εξοικείωσης, ταυτόχρονα όμως εκτοξεύει την ένταση της μάχης και δίνει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. Η ενέργεια αναπληρώνεται μέσω των health kits που βρίσκονται διασκορπισμένα, ενώ εξίσου σημαντικό ρόλο στην επιβίωση του πρωταγωνιστή παίζουν και τα armor pickups. Μέχρι στιγμής ακούγεται σαν μια «ολική επαναφορά» στις αρχές της δεκαετίας του ’90 - και πράγματι υπάρχουν πολλές στιγμές όπου η αίσθηση που «περνάει» στον παίκτη είναι ακριβώς αυτή, μια τέτοια προσέγγιση όμως δεν θα ήταν βιώσιμη, δεδομένου του πόσο διαφορετικό είναι το τοπίο των FPS εδώ και πολλά χρόνια.
Σίγουρα, ο ρυθμός της δράσης είναι πιο αργός, με ισόποσα κομμάτια χρήσης cover και «ελεύθερης» μάχης, corridor shooting και ανοιχτών αρένων. Ακούγεται -και είναι- σαν το τυπικό shooting gallery - ένα άκρως διασκεδαστικό shooting gallery, βέβαια. Η MachineGames ωστόσο άντλησε έμπνευση και από άλλες πτυχές τίτλων που ανήκουν στο είδος, παρουσιάζοντας πολλές ευκαιρίες εναλλακτικής προσέγγισης και stealth δράσης. Στο πρώτο άκουσμα της λέξης «stealth» σε συνδυασμό με το Wolfenstein, είναι λογικό να υπάρξει ένας προβληματισμός (και όχι άδικα), η ομάδα ανάπτυξης όμως φαίνεται πως τα έχει καταφέρει αρκετά (αν όχι ανέλπιστα) καλά. Θα πρέπει να σημειωθεί πως σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μια stealth εμπειρία ανάλογη του Dishonored, ωστόσο είναι μια εφικτή εναλλακτική, αρκετές φορές μάλιστα και άκρως απολαυστική. Τα όμορφα σχεδιασμένα επίπεδα συμβάλλουν τα μέγιστα στην υιοθέτηση της προσέγγισης που εξυπηρετεί περισσότερο, όπου η επιλογή είναι διαθέσιμη. Ανάμεσα στις λίγες ενστάσεις είναι η AI, η οποία δείχνει μια «ελαστικότητα» στις κινήσεις των παικτών, αδυναμία αναγνώρισης των πτωμάτων που κείτονται στο έδαφος αλλά και μια γενικότερη… σύγχυση, κυρίως στα πρώτα επίπεδα δυσκολίας.
Μια ακόμη ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι αυτή των perks που λειτουργούν περισσότερο συμπληρωματικά, με σκοπό να βοηθήσουν τον αγαπημένο/προτιμώμενο τρόπο παιχνιδιού. Πιο συγκεκριμένα, αντί για την χρήση XP και leveling η ομάδα ανάπτυξης προτίμησε να ενσωματώσει μια σειρά από «προϋποθέσεις» οι οποίες και θα πρέπει να εκπληρωθούν από πλευράς παικτών, προσφέροντας μικρά πλεονεκτήματα όπως μεγαλύτερο μέγεθος γεμιστήρα, τη δυνατότητα ρίψης μαχαιριών για σιωπηλά takedowns από απόσταση και άλλες χρήσιμες ικανότητες. Η εκπλήρωση των «απαιτήσεων» του κάθε perk συνήθως έρχεται φυσικά με τον αντίστοιχο τρόπο παιχνιδιού, ενώ η απόκτησή τους ή όχι βρίσκεται καθαρά στην διακριτική ευχέρεια των παικτών, χωρίς να εμποδίζουν αυτούς που θα διαλέξουν να τα αγνοήσουν.
Πιστό στο πνεύμα του Wolfenstein, κρυμμένα διάσπαρτα σε κάθε επίπεδο βρίσκονται μυστικά που πέραν του απλού «collectible» και του αντίστοιχου achievement/trophy εξυπηρετούν και έναν άλλον σκοπό, προσφέροντας λεπτομέρειες και συμπληρώνοντας όμορφα τον κόσμο που φαντάστηκε η συγγραφική ομάδα της MachineGames και την εξέλιξη της ιστορίας μετά από μια ολοκληρωτική επικράτηση των Ναζί. Τέλος, έχουμε και τα Enigma Codes, ειδικά collectibles που συλλέγονται κατά τη διάρκεια του campaign και αποτελούν κομμάτια ενός κρυπτογραφημένου κώδικα. Μετά την επιτυχή συλλογή όλων των κομματιών οι παίκτες θα πρέπει να τον αποκρυπτογραφήσουν με τη βοήθεια στοιχείων που βρίσκονται διαθέσιμα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, «ξεκλειδώνοντας» με αυτόν τον τρόπο bonus modes. Με την προσθήκη των collectibles και enigma codes η διάρκεια του campaign μπορεί με άνεση να ξεπεράσει τις 15 ώρες, ενώ στο τέλος του εισαγωγικού κεφαλαίου οι παίκτες παρουσιάζονται με μια επιλογή που ουσιαστικά δημιουργεί δύο διαφορετικές, εναλλακτικές ιστορίες, οι οποίες αν και δεν αλλάζουν δραματικά την εμπειρία, αν μη τι άλλο προσφέρουν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ένα δεύτερο playthrough, διαφορετικές ικανότητες, upgrades και πρόσβαση σε διαφορετικές περιοχές.
Από καθαρά τεχνικής πλευράς, το Wolfenstein: The New Order μπορεί να μην διεκδικεί την κορυφή της τεχνολογικής αρτιότητας, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν απογοητεύει. H id Tech 5 τα καταφέρνει αρκετά καλά (για την ακρίβεια καλύτερα από το Rage), προσφέροντας ένα όμορφο σύνολό, με σταθερό frame rate στα 60 καρέ το δευτερόλεπτο. Περιστασιακά bugs όπως pop-in κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις το ΑΙ μπορεί να «κολλήσει» στο περιβάλλον. Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα cutscenes η σκηνοθεσία των οποίων είναι εξαιρετική και προσεγμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, συμπληρώνοντας ιδανικά το πλούσιο lore του τίτλου. Ακροβατώντας ανάμεσα στο «σοβαρό» και το επιτηδευμένα «γελοίο», η νέα περιπέτεια του BJ Blazkowicz είναι σίγουρα διαφορετική από τις προηγούμενες, με έναν πρωταγωνιστή πιο καλογραμμένο, πιο βαθύ και πιο «ανθρώπινο». Οι χαρακτήρες εξελίσσονται παράλληλα με την ιστορία και καταφέρνουν να διατηρήσουν ένα αυθεντικό ενδιαφέρον, με την βοήθεια και των πολύ καλών ερμηνειών. Οι συνθέσεις που πλαισιώνουν τη δράση δίνουν πάντα τον κατάλληλο τόνο και βοηθούν στη δημιουργία ατμόσφαιρας, ενώ εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στα ηχητικά εφέ.
Το Wolfenstein: The New Order είναι ένα από τα αρτιότερα παραδείγματα του πως μπορεί ένα «κλασσικό» franchise να κάνει την μετάβασή του στη… νέα τάξη πραγμάτων, χωρίς να αλλάζει τον χαρακτήρα του ή να φλερτάρει με τον αναχρονισμό. Το «πάντρεμα» της old-school φιλοσοφίας με την προσθήκη μεταγενέστερων στοιχείων είναι υποδειγματικό και λειτουργεί απρόσκοπτα, εξασφαλίζοντας τα εργαλεία στους παίκτες να εστιάσουν εκεί που θέλουν. Μπορεί στα βασικά χαρακτηριστικά του να μην προσφέρει κάτι ριζικά διαφορετικό, συνδυασμένο όμως με τα υψηλά production values, μια καλογραμμένη ιστορία και ένα πλούσιο και προσεγμένο lore, το Wolfenstein: The New Order σε ένα σύνολο πολύ ανώτερο του αθροίσματος των επιμέρους στοιχείων του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity