Επί Xenosaga, η πλοκή, η φιλοσοφία ήταν προτεραιότητες. Οι επιρροές κινούνταν μεταξύ Final Fantasy και Metal Gear, πάντα με δόσεις Friedrich Nietzsche. Στο Xenoblade Chronicles τα πράγματα άλλαξαν εμφανώς. Φιλοσοφία και Final Fantasy έμειναν, το Metal Gear αποχώρησε και φάνηκε να δίνει τη θέση του σε World Of Warcraft και Phantasy Star Online. Στόχος ήταν ο τεράστιος, ζωντανός κόσμος χωρίς τη μετατροπή σε MMO. Σε κάθε περίπτωση η Monolith Soft κράτησε χαρακτήρα και, ειδικά στο προηγούμενο Xenoblade, έδειξε ότι οι εμπνεύσεις είναι απλές δικαιολογίες, όχι αλυσίδες. Και το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα καλύτερα JRPG όλων των εποχών. Στο Xenoblade Chronicles X οι προτεραιότητες αλλάζουν και πάλι. Προς την πλευρά του MMO.
Το Xenoblade Chronicles X είναι ένα πείραμα διαφορετικό από τα άλλα. Μένει πιστό, εξ ου και το όνομα, στις επιδιώξεις του designer, όχι σε κάποιον κόσμο που επισκεπτόμαστε ξανά.
Αυτήν τη φορά το σενάριο υπάρχει κυρίως…για να υπάρχει. Τα 12 μόλις story missions σε έναν τίτλο που μπορεί πολύ (πολύ όμως) εύκολα να "καταναλώσει" 100 και πλέον ώρες από τη ζωή του παίκτη είναι αριθμός τόσο ισχνός όσο και η εξέλιξη της πλοκής. Το σκάφος White Whale παρουσιάζεται ως πιθανώς το μόνο που διασώθηκε κατά την προσπάθεια της ανθρωπότητας να δραπετεύσει από τη Γη πριν την ολοκληρωτική καταστροφή της και να φτάσει σε ένα, τεχνικώς τουλάχιστον, φιλόξενο πλανήτη. Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο ενός από τους επιζώντας, αφού χρησιμοποιήσει το περίεργα περιορισμένο character editor για να του δώσει μορφή. Φυσικά και δεν θυμάται τίποτα ο πρωταγωνιστής αλλά λίγα πράγματα σημαίνει τελικά αυτό στη μεγάλη εικόνα. Άλλωστε δεν είναι γραφτό του να είναι ο εκλεκτός που θα σώσει το σύμπαν. Είναι ένας ακόμη άνθρωπος σε έναν άγνωστο πλανήτη και πρέπει να βάλει το λιθαράκι του ώστε να βρεθούν όσοι έμειναν σκόρπιοι και παγωμένοι στα Lifeholds. Η ζωή σε νέο πλανήτη θέλει κόπο, χρόνο και εργατικά χέρια.
Τα 12 μόλις story missions σε έναν τίτλο που μπορεί πολύ (πολύ όμως) εύκολα να "καταναλώσει" 100 και πλέον ώρες από τη ζωή του παίκτη είναι αριθμός τόσο ισχνός όσο και η εξέλιξη της πλοκής.
Και αν το ταξίδι είναι που μετράει, όχι τόσο ο προορισμός, το Xenoblade Chronicles X δεν χρειάζεται να βρει κάποιο άλλο mantra. Από την αρχή όλος ο κόσμος του παιχνιδιού είναι ανοιχτός και προκαλεί τον παίκτη να τον εξερευνήσει. Τα districts του New Los Angeles είναι μόλις η αρχή, αν όχι σταγόνα στον ωκεανό που αποτελείται από πέντε θεματικές (αισθητικά) ηπείρους που δικαίως θεωρούνται ήπειροι. Φτάνει κανείς όπου βλέπει το μάτι του και η εξερεύνηση είναι το πρώτο μέλημα. Οι άνθρωποι πρέπει να κατανοήσουν τι κρύβεται σε κάθε γωνιά του χάρτη για να αρχίσουν να αναπτύσσονται. Ο πρωταγωνιστής καταλήγει με συνοπτικές διαδικασίες στη δούλεψη της οργάνωσης BLADE που έχει αναλάβει τόσο θέματα διοίκησης όσο και άμυνας. Στην οργάνωση αυτή θα έχει την ευκαιρία να διαλέξει class, ακόμη και αυτό του miner για να το ρίξει…στη γεώτρηση. Η μεταπήδηση μεταξύ των 8 διαθέσιμων classes γίνεται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς. Η καθεμιά φέρνει πρόσβαση, προφανώς, σε διαφορετικά Skills (Arts δηλαδή) που θα φανούν χρήσιμα εντός και εκτός μάχης. Άλλωστε το πραγματικό class είναι ένα στην πράξη: ranger. Ο χάρτης είναι χωρισμένος σε εξάγωνα που εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή στην οθόνη του GamePad. Παρέα με στατιστικά μάλιστα που δείχνουν το ποσοστό εξερεύνησης, το κέρδος που αποφέρει κάθε περιοχή σε πρώτες ύλες ανάλογα με τα beacons που επιλέγει να τοποθετήσει ο παίκτης, και πιο πρακτικές πληροφορίες όπως σημεία για fast travel. Τα τελευταία μάλιστα μπορούν να μπουν, με τα κατάλληλα αντικείμενα, στα σημεία που επιλέγει ο παίκτης, πράγμα που οδηγεί σε πολλά…ψυχαναγκαστικά sessions με κατάστρωση σχεδίων για τις ιδανικές και πρακτικές θέσεις. Η πρόοδος εδώ κι εκεί είναι σημαντική υπόθεση μιας και χωρίς την ολοκλήρωση αρκετών αποστολών κάθε είδους αλλά και την εξασφάλιση ελάχιστης εξερεύνησης της μιας και της άλλης ηπείρου, δεν ανοίγει ο δρόμος για το επόμενο μέρος του main quest. Ούτε καν για τα affinity quests. Θα φτάσουμε όμως και σε αυτά.
Τα side quests, όπως φαίνεται πια, φαίνονται προαιρετικά αλλά, στην πράξη, δεν είναι. Υπάρχουν εκείνα που αναλαμβάνει κανείς από το σχετικό “πίνακα”. Υπάρχουν άλλα που συνδέονται με το ασύγχρονο multiplayer. 32 παίκτες εντάσσονται σε μια ομάδα και, κατά κανόνα, δεν παίζουν μαζί. Παλεύει ο καθένας μόνος του για να πιαστεί ομαδικός στόχος (π.χ. η εξόντωση Χ αριθμού συγκεκριμένων εχθρών) μέχρι να ανοίξει ο δρόμος για 4 player co-op (άλλωστε και το party είναι πλέον τετραμελές αντί για τριμελές στον προηγούμενο τίτλο) σε, τρόπον τινά, boss fight. Παράλληλα οι χαρακτήρες-avatars των άλλων παικτών μπορούν να “νοικιαστούν” ως βοήθεια σε άλλα quests. Στα δύσκολα δηλαδή, ένας χαρακτήρας υψηλού επιπέδου μπορεί να σας ξελασπώσει. Αλλάζοντας “σκάλα” στην κλίμακα, στους NPCs κρύβονται πιο ενδιαφέροντα quests που συνοδεύονται από επιπλέον πληροφορίες για τον κόσμο, λίγους διαλόγους παραπάνω και τα περιστασιακά cut-scenes. Τελευταίος προορισμός πριν τα story missions είναι τα affinity missions που σχηματίζουν μέρος της πραγματικής καρδιάς του Xenoblade Chronicles X. Εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις, η ανάληψή τους σημαίνει ότι στο τέλος ο πρωταγωνιστής θα μάθει περισσότερα με το χαρακτήρα που αποτελεί το αντικείμενο του quest line. Θα έρθουν πιο κοντά και τελικά θα εξασφαλίσει μοναδικά skills που δεν προσφέρονται αλλού στο παιχνίδι. Οι διαδρομές αυτές σηκώνουν τη φιλοσοφική τάση που παραμένει στον Takahashi και συμπυκνώνουν περισσότερη από τη, φαινομενικά, βασική ιστορία. Όσο οποιοδήποτε άλλο RPG αναγκάζει τον παίκτη να εστιάσει στην ανάπτυξη του χαρακτήρας για να αποδείξει ότι τα πράγματα κινούνται, το Xenoblade Chronicles X κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να δημιουργήσει μοναδικές εμπειρίες που, όταν συνδυαστούν σε μια ολότητα, καθορίζουν όλο το είναι του χαρακτήρα και, κατ’ επέκταση, του παίκτη.
Ο κόσμος είναι χαοτικός ακριβώς για να φιλοξενήσει όλα αυτά τα μικρά βήματα που κάνουν τη διαφορά στο άθροισμα. Μέχρι τότε η ελευθερία κίνησης είναι απόλυτη αλλά ρεαλιστικά περιορισμένη. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή έτσι είναι. Ακόμη και στην πρώτη εξόρμηση στον άγνωστο πλανήτη εμποδίζεται έντεχνα σε σημεία. Ένα χαμηλού επιπέδου πλάσμα στέκεται δίπλα σε ένα τεράστιο και πολύ υψηλότερου επιπέδου. Τι προδιάθεση έχει το δεύτερο; Είναι ουδέτερο και δεν συγκινείται μέχρι να προκληθεί; Τότε μπορεί και να περάσουμε απαρατήρητοι. Πίσω του είναι ένα φαράγγι που θα μας οδηγήσει σε άλλα μέρη. Μήπως είναι όμως έτοιμο για φασαρίες; Τότε ακόμη και η αψιμαχία με το μικρότερο πλάσμα είναι πολύ πιθανό να καταλήξει με το party χαλκομανία σε χρόνο μηδέν. Ο παίκτης δεν είναι αβοήθητος. Αναλαμβάνοντας το σχετικό κίνδυνο μπορεί να ψάξει για κρυφά μονοπάτια. Μπορεί να φτιάξει τα δικά του μονοπάτια. Θα ιδρώσει, θα χάσει, θα επιστρέψει στο κοντινότερο check point/landmark, αλλά, με κόπο και τρόπο θα βγάλει την άκρη. Ακριβώς για αυτό καμία ήπειρος δεν προορίζεται για συγκεκριμένα levels. Όλα είναι για όλους. Περιμένουν με παγίδες και εκπλήξεις, νίκες και ήττες.
Ο χάρτης είναι χωρισμένος σε εξάγωνα που εμφανίζονται ανά πάσα στιγμή στην οθόνη του GamePad.
Η εξοικείωση με το σύστημα μάχης και των λοιπών συστημάτων είναι αναπόφευκτη δηλαδή. Η βάση είναι γνωστή από την προηγούμενη εξόρμηση της ομάδας στο Wii. Οι βασικές επιθέσεις εκτελούνται αυτόματα και ο παίκτης φροντίζει για τη διαλογή των διαθέσιμων Arts, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν το δικό τους cooldown. Άλλα, ασχέτως cooldown, έχουν δακτύλιο που γεμίζει με την πάροδο του χρόνου. Όσο πιο γεμάτος τόσο πιο αποτελεσματικό το Art. Η τοποθέτηση στο χώρο, η στόχευση αδύναμου ή στρατηγικής σημασίας σημείου επηρεάζουν ακόμη περισσότερο. Με τα πολλά, συγκεντρώνονται battle points που κατανέμονται σε όποια Arts επιλέξετε και η εξειδίκευση συνεχίζεται. Αργά ή γρήγορα θα καταλήξετε σε αγαπημένο οπλοστάσιο και party, το οποίο party δεν θα έχει healer. Δεν υπάρχει καν τέτοιο class. Ο λόγος είναι ακόμη και ιδιοφυής. Πάνω στη μάχη τα άλλα μέλη καλούν κατά διαστήματα τον παίκτη να προχωρήσει σε περίπου συγκεκριμένου είδους κινήσεις. Αν το επιτρέπει το cooldown, ο καθένας μπορεί να επιλέξει το Art που σημειώνεται με χρώμα και ταιριάζει στην περίσταση.
Ο πρωταγωνιστής καταλήγει με συνοπτικές διαδικασίες στη δούλεψη της οργάνωσης BLADE που έχει αναλάβει τόσο θέματα διοίκησης όσο και άμυνας.
Η αποτελεσματικότητα εξαρτάται και πάλι βέβαια από τους γνωστούς παράγοντες. Η σωστή επιλογή πάντως, με απλό QTE ή και όχι, σημαίνει και heal για όλους. Η καλή συνεργασία με την τεχνητή νοημοσύνη λοιπόν είναι ο μηχανισμός για heal. Αυτός και άλλοι ακόμη μηχανισμοί είτε εξηγούνται επιφανειακά είτε δεν εξηγούνται καθόλου στο παιχνίδι. Υπάρχει ηλεκτρονικό manual, όχι όμως στο in-game menu, παρά στο main menu. Είναι προτιμότερο να αρχίσετε να τυπώνετε δηλαδή, και να κρατήσετε και ένα τετράδιο ειδικά για σημειώσεις. Το Xenoblade Chronicles X είναι τέτοιου είδους παιχνίδι. Μπορεί να ακολουθεί το σωστότερο δρόμο αλλά η Monolith αναγκάζει τον παίκτη να επενδύσει στη σχέση του με το παιχνίδι, τον κόσμο, τους χαρακτήρες, να δημιουργήσει καταστάσεις που θα κάνουν το ταξίδι μοναδικό. Οτιδήποτε μετράει. Χρειάζεται χρήμα, δωρεές και κατασκευαστές όπλων για πρόσβαση σε καλύτερα αντικείμενα και πανοπλίες. Χρειάζεται εξερεύνηση όμως για να μεγαλώσει όχι μόνο το χρηματικό απόθεμα αλλά και το μέγεθος του πορτοφολιού. Θα καταλήξετε να κοιτάτε κάθε τόσο στο GamePad και να λαχταράτε να ξεσκεπάσετε τα πάντα σε ένα εξάγωνο πριν…πάρει σειρά το επόμενο.
Δεκάδες ώρες μετά θα έχετε συνηθίσει, λίγο πολύ, τα πάντα. Και τότε η Monolith Soft αποφασίσει ότι είναι ώρα να αλλάξει τους όρους τους παιχνιδιού με την εισαγωγή των Skells. Πρόκειται για mechs που στην αρχή είναι σημαντικότατο βοήθημα στη μάχη (που είναι εκείνα τα τεράστια πλάσματα τώρα, ε;) και στην πλοήγηση (αφού μετατρέπονται, ουσιαστικά, σε tanks). Η εξερεύνηση αλλάζει ποιόν και ταχύτητα. Ευτυχώς διότι πολλά drops είναι τυχαία, ακόμη και τα απαραίτητα για quests, ή περιορίζονται σε συγκεκριμένες περιοχές. Τέτοιες πληροφορίες επιβάλλεται να σημειώνονται στο τετράδιο του πραγματικού ranger και, τελικά, ο παίκτης έρχεται ακόμη πιο κοντά με το δημιούργημα του Takahashi. Πιο μετά το Skell κατακτά τους αιθέρες. Με το ένα μάτι στη στάθμη των καυσίμων όλα θα πάνε καλά. Αρκεί το άλλο να είναι στην κατάσταση του Mech. Μπορεί να υπάρχει ποικιλία σε mechs αλλά η αγορά τους δεν είναι καθόλου αστεία υπόθεση. Είναι πανάκριβα, συνοδεύονται από ασφάλεια για ορισμένο μόνο αριθμό εκτεταμένων επισκευών και ύστερα η επίσκεψη στο συνεργείο κοστίζει μια περιουσία. Θέλετε δεν θέλετε, θα το αγαπήσετε το Skell σας, αλλιώς θα έχετε άλλα προβλήματα. Όπως και να έχει η εξόρμηση στους αιθέρες φέρνει αναπόφευκτα άλλη εκτίμηση για το μέγεθος του κόσμου, την προσέγγιση των quests και λοιπών δυσκολιών. Ύστερα από δεκάδες ώρες στο έδαφος, η πρώτη πτήση και η συνειδητοποίηση του τι σημαίνει είναι αίσθηση που δεν περιγράφεται. Μόνο βιώνεται.
Η καλή συνεργασία με την τεχνητή νοημοσύνη λοιπόν είναι ο μηχανισμός για heal. Αυτός και άλλοι ακόμη μηχανισμοί είτε εξηγούνται επιφανειακά είτε δεν εξηγούνται καθόλου στο παιχνίδι.
Μέσα σε όλα αυτά χάνονται κάποιοι τεχνικοί αναχρονισμοί όπως το σταθερό pop in ή η ανάλυση 720p και η σχιζοφρενής καλλιτεχνική διεύθυνση των χαρακτήρων, σε αντίθεση με εκείνη του απίθανου κόσμου. Πώς να μη χαθούν από τη στιγμή που όλα τρέχουν στα 30fps ο κόσμος να χαλάσει, κάτι που δεν μπορούν να ισχυριστούν στα σοβαρά αγαπημένοι τίτλοι open world από οποιαδήποτε εποχή. Η εμπειρία είναι πάνω από όλα. Μικρή απόδειξη το ότι μπορείτε να ρυθμίσετε ποια στοιχεία του UI θα εμφανίζονται στην οθόνη (στην αρχή γίνεται όντως χαμός) και πολλές άλλες λεπτομέρειες. Η κατά τόπους σχιζοφρένεια εκτείνεται και στη μουσική με ορισμένα κομμάτια που γεννούν μόνο ερωτηματικά και άλλα που δεν λένε να παλιώσουν όσες φορές και αν επαναληφθούν.
Κάποτε ο Takahashi είπε πως έπαψε να χρησιμοποιεί ως μέτρο το τι κάνουν οι άλλοι Ιάπωνες και Δυτικοί δημιουργοί. Απλά προτιμά να επιχειρεί αυτό που κατεβάζει ο νους του. Στην πορεία προκαλεί στερεότυπα και των δύο σχολών. Παράλογα και αντικρουόμενα quest lines α λα Bethesda δεν υφίστανται στο Xenoblade Chronicles X. Ο κόσμος δεν αποκαλύπτεται λίγο λίγο και στο κατάλληλο level ή ύστερα από κάποιο συγκεκριμένο event α λα Dragon Age. Είναι σταθερά εκεί και περιμένει κάποιον να τολμήσει να το βιώσει και, ίσως, να τον αγαπήσει. Όσο το Final Fantasy αλλάζει πρόσωπα, νούμερα και υποσχέσεις, το Xenoblade Chronicles X πράττει. Θα μπορούσε να είναι λίγο πιο φιλικό σε πρακτικό επίπεδο; Ναι. Θα μπορούσε να κυνηγήσει την ίδια αφηγηματική ισορροπία με τον προκάτοχό του; Ναι. Μπορεί κανείς να το μιμηθεί; Όχι. Ούτε με όλα τα χρήματα του κόσμου. Μαζί με το The Witcher 3: Wild Hunt, το Xenoblade Chronicles X είναι από εκείνα τα παιχνίδια που είναι μοιραίο να ξεχωρίζουν όσο το χειριστήριο μένει στο χέρι. Όση σκόνη και αν σηκώνει ένα Fallout ή ένα Star Wars.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity