Στην πραγματικότητα, το Xeodrifter θυμίζει τα δισδιάστατα Metroid.
Στη θέση του τεράστιου χάρτη των Metroid, η Renegade Kid προτάσσει τέσσερις μικρότερους, τους οποίους ο παίκτης μπορεί να εξερευνήσει με όποια σειρά θέλει. Παρά την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, η εξέλιξη του gameplay είναι -φυσικά- γραμμική, καθώς τα εμπόδια που συναντά ο παίκτης κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης καθορίζουν τη σωστή πορεία. Ακόμα και έτσι, η εξερεύνηση είναι το δυνατότερο χαρτί του τίτλου, παρά το ότι δεν φτάνει ποτέ την περιπλοκότητα των Metroid ή παρόμοιων παιχνιδιών. Αρχικά, ο παίκτης μπορεί να εξερευνήσει ελάχιστα μέρη και στην ουσία μπορεί να προχωρήσει πραγματικά σε έναν μόνο πλανήτη. Η συνάντηση με το πρώτο boss του τίτλου ξεκλειδώνει την πρώτη αναβάθμιση εξοπλισμού -τη δυνατότητα να κινείται ο αστροναύτης κάτω από το νερό- και το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται. Ο βασικός μηχανισμός του Xeodrifter είναι η δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ των πλανητών με τη χρήση κάθε νέας δυνατότητας με απώτερο σκοπό το ξεκλείδωμα όλων των δυνατοτήτων και την πλήρη εξερεύνηση του εκάστοτε χάρτη.
Εννοείται πως ο πρωταγωνιστής θα κληθεί να αντιμετωπίσει διάφορους αντιπάλους στην πορεία του και παρά το ότι το σύστημα μάχης δεν ξεφεύγει από τα καθιερωμένα στάνταρ του είδους, κρύβει έναν ενδιαφέροντα μηχανισμό που το βοηθά να ξεχωρίσει. Ο παίκτης έχει στη διάθεσή του ένα απλοϊκό πιστόλι το οποίο μπορεί να αναβαθμίσει. Οι αναβαθμίσεις επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο πυροβολεί το όπλο, μεταβάλλοντας, μεταξύ άλλων, την ταχύτητα, τη δύναμη ή τη διασπορά των σφαιρών. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο παίκτης μπορεί να μεταβάλλει το υποτυπώδες skill tree σε πραγματικό χρόνο και ανάλογα με την εκάστοτε περίσταση. Έτσι, η αναδιανομή των πόντων μεταξύ των κατηγοριών αλλάζει τη στρατηγική και τις δυνατότητες του πρωταγωνιστή σε μια μάχη και μπορεί να αποδειχθεί το κλειδί της επιτυχίας, ειδικά κατά τη διάρκεια των αναμετρήσεων με τα bosses.
Παρά την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, η εξέλιξη του gameplay είναι -φυσικά- γραμμική, καθώς τα εμπόδια που συναντά ο παίκτης κατά τη διάρκεια της εξερεύνησης καθορίζουν τη σωστή πορεία.
Ο παίκτης βέβαια μπορεί να επιλέξει μια γενική διαμόρφωση που τον βολεύει σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά θα υπάρξουν φορές που θα αναγκαστεί να την “πειράξει” σημαντικά για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι ίδιες οι μάχες πάντως δεν προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό. Λόγω της δισδιάστατης φύσης του, τα φτηνά χτυπήματα από εχθρούς που βρίσκονται εκτός της οθόνης αποτελούν την ημερήσια διάταξη στο Xeodrifter, στοιχείο που αποδεικνύεται ιδιαίτερα εκνευριστικό όταν κανείς το συνδυάσει με την έλλειψη ουσιαστικών checkpoints. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία υπάρχουν μόνο στην αρχή του επιπέδου και πριν και μετά το κάθε boss. Η μικρή -αλλά με δυνατότητα αναβάθμισης- ενέργεια του πρωταγωνιστή και τα φτηνά χτυπήματα που αναφέραμε παραπάνω οδηγούν πολύ συχνά στο θάνατο και στην αναπόφευκτη επανάληψη μεγάλων τμημάτων των επιπέδων. Ο μηχανισμός λειτουργεί ως τεχνητή αύξηση της μικρής διάρκειας του τίτλου και μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα εκνευριστικός, καθώς τα λάθη συμβαίνουν σχετικά εύκολα.
Ο βασικός μηχανισμός του Xeodrifter είναι η δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ των πλανητών με τη χρήση κάθε νέας δυνατότητας με απώτερο σκοπό το ξεκλείδωμα όλων των δυνατοτήτων και την πλήρη εξερεύνηση του εκάστοτε χάρτη.
Αναμενόμενα, το highlight των μαχών είναι τα bosses. Ακολουθούν τη λογική των μοτίβων και κάθε ένα χρησιμοποιεί τις ικανότητες του προηγούμενου, προσθέτοντας παράλληλα και τις δικές του. Η απομνημόνευση των κινήσεων και τα γρήγορα αντανακλαστικά είναι φυσικά τα βασικά όπλα του παίκτη, αλλά ακόμα και έτσι οι μάχες αποδεικνύονται πολλές φορές αρκετά δύσκολες. Έξυπνα, η Renegade Kid αναγκάζει τον παίκτη να αξιοποιήσει και τις αναβαθμίσεις που έχει ανακαλύψει και ιδιαίτερα τη δυνατότητα να μεταπηδά από το προσκήνιο στο παρασκήνιο, προσφέροντας έτσι μια έξυπνη παραλλαγή στον κλασικό τύπο αναμέτρησης. Αντίθετα, χαμένη ευκαιρία αποτελεί το γεγονός ότι το κάθε boss είναι στην ουσία το ίδιο sprite, ελαφρώς παραλλαγμένο.
Ακόμα και με την αυξημένη δυσκολία, η διάρκεια του Xeodrifter δεν πρόκειται να υπερβεί τις 4 ώρες. Η μικρή του διάρκεια υπογραμμίζει το λόγο για τον οποίο η ομάδα ανάπτυξης επέλεξε να προσφέρει μια απλοποιημένη, χωρίς πολλά πολλά, παραλλαγή του κλασικού metroidvania gameplay. Μια απλοποίηση που μπορεί να μην ταιριάζει ιδιαίτερα στο είδος, αλλά δεν εμποδίζει τον τίτλο να προσφέρει μια ικανοποιητική εμπειρία. Διάφορα ατοπήματα, όπως η έλλειψη checkpoints και η δυσκολία να διακρίνει κανείς τον χαρακτήρα όταν αυτός κινείται στο παρασκήνιο του εκάστοτε επιπέδου λόγω του μικρού του μεγέθους και της κακής επιλογής χρωμάτων, αποτελούν σημαντικά ελαττώματα, όπως και το συνηθισμένο σύστημα μάχης με τα φτηνά, off-screen, χτυπήματα. Ακόμα κι έτσι, το Xeodrifter αποτελεί έναν ευχάριστο περισπασμό μέχρι να αποφασίσει η Ninty να μας προσφέρει το Metroid που όλοι περιμένουμε
Το μονο αρνητικο του ειναι η διαρκεια του,ειναι πολυ διασκεδαστικο με πολλα μυστικα να ανακαλυψεις του βαζω 8
Αρκετα καλο παιχνιδι.Ειχε πολλα μυστικα,που δε θα εβρισκα χωρις guide.
Το μονο αρνητικο για μενα ειναι τα checkpoints.Οσο και να θελω να το ξαναπαιξω η ιδεα οτι σε καθε λαθος γυριζω απο την αρχη,με κανει να μη θελω να το ξεκινησω.