Υπάρχει μια αγωνία και ένα μοναδικό συναίσθημα για κάθε νέα κυκλοφορία Diablo. Η σειρά αυτή κουβαλάει τόσο βαριά κληρονομιά, τόσες πολλές εξαιρετικές αναμνήσεις – αλλά και τόσα κακώς κείμενα – που το review, δεν μπορεί να είναι κάτι απλό και ανάλαφρο. Δεν θα μακρηγορήσουμε με πρόλογο, πάμε να περάσουμε στην ουσία. Είναι το νέο παιχνίδι της σειράς άξιο προσοχής; Θεωρούμε πως λόγω της υβριδικής φύσης που έχει το Diablo IV, κρίνεται ορθό το κείμενο να χωριστεί σε δύο υπο-reviews, ένα για το campaign και την ιστορία και ένα για το endgame, καθώς οι διαφορές μεταξύ των δύο είναι καθοριστικές στο gameplay και στην εμπειρία του παίκτη.
Η πρώτη επαφή με τον τίτλο είναι η οθόνη της επιλογής κλάσης και της μορφοποίησης της τελικής εμφάνισης του χαρακτήρα. Οι επιλογές που δίνονται σίγουρα δεν είναι πολλές συγκριτικά με άλλα παιχνίδια, αλλά είναι αρκετές για να έρθει ο χαρακτήρας στο επιθυμητό επίπεδο . Η εμφάνιση αυτή μπορεί να τροποποιηθεί ανά πάσα στιγμή, σε ένα δωμάτιο στην κάθε κεντρική πόλη του χάρτη. Από εκεί και πέρα, το Diablo IV ξοδεύει τέσσερα ολόκληρα δευτερόλεπτα για να διαφοροποιηθεί σημαντικά από τους προκατόχους του, καθώς ο χαρακτήρας που μόλις φτιάξατε, παίζει σε cinematic, με πλήρες voice acting, κάτι εντελώς πρωτοφανές στο franchise του Diablo. Ο τίτλος ξεκινά με ένα κεφάλαιο που λειτουργεί ως πρόλογος και tutorial ταυτόχρονα. Μόλις ολοκληρωθεί, θα αποκτήσετε πρόσβαση στον τεράστιο – για τα δεδομένα ενός ARPG – και ανοιχτό χάρτη. Η ιστορία χωρίζεται σε τρία μέρη, τα οποία παίζονται με όποια σειρά επιθυμεί κάποιος. Με την ολοκλήρωσή τους, ακολουθούν τα επόμενα τρία μέρη, τα οποία λειτουργούν ως η κλιμάκωση και ο επίλογος.
Η διάρκεια, η ποιότητα, το σενάριο και η διήγηση της ιστορίας είναι κλάσεις ανώτερα από κάθε άλλο παιχνίδι Diablo, ενώ ταυτόχρονα είναι από τις καλύτερες – αν όχι η καλύτερη – ιστορία που έχει εμφανιστεί σε action RPG. Η επιλογή που δίνεται να εκτυλιχθεί η ιστορία με οποιαδήποτε σειρά και ρυθμό, σπάει τα όποια δεσμά. Μπορείτε να πάτε όπου θέλετε, να εξερευνήσετε όπως θέλετε, με τον ρυθμό σας, έναν μεγάλο και πλούσιο χάρτη ο οποίος έχει να προσφέρει αμέτρητες απολαύσεις. Xωριά και μέρη ενδιαφέροντος με συνολικά πάνω από 150 side quests, αγάλματα της Lilith τα οποία θα βελτιώσουν τις ικανότητες του χαρακτήρα, οχυρά που πρέπει να απελευθερωθούν και πάνω από 100 dungeons, το κάθε ένα με διαφορετικούς εχθρούς, objectives, τελικό boss και “affixes” τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εξοπλίσουν τα αντικείμενά σας με νέες δυνάμεις. Για τα affixes θα μιλήσουμε παρακάτω, στο κομμάτι του endgame. Ταυτόχρονα, στον κόσμο, συμβαίνουν συνεχώς τυχαία γεγονότα, η συμμετοχή στα οποία ανταμείβει murmuring obols, τα οποία μπορείτε να ξοδέψετε για να “τζογάρετε” σε νέα αντικείμενα.
Στο μεταξύ, όλο το περιεχόμενο καλύπτεται πλήρως με voice acting. Ειδικά η ερμηνεία των ηθοποιών των πρωταγωνιστών είναι καταπληκτική, με κεφαλαίο Κ για την ερμηνεία της Caroline Faber ως Lilith. H ηθοποιός ενσαρκώνει απόλυτα την “πρώτη μητέρα του Sanctuary” η οποία κλέβει ολοκληρωτικά την παράσταση κάθε φορά που εμφανίζεται στην οθόνη. Το σενάριο, επιτέλους, μετά από 30 χρόνια, φέρνει την ιστορία των βιβλίων του Richard A. Knaak με τίτλο “The Sin War”, στο επίκεντρο. Όλα τα γεγονότα αποτελούν άμεση συνέχεια των συμβάντων των βιβλίων και όλες οι βασικές πληροφορίες από την πιο σημαντική ιστορία που έχει ειπωθεί στο Diablo θα γίνουν γνωστές, σε αναγνώστες των βιβλίων και μη. Η πλοκή είναι εξαιρετική και πρωτοφανής για παιχνίδι Diablo. Η απίστευτη ατμοσφαιρική μουσική που διαμόρφωσε την φήμη του Diablo όλα αυτά τα χρόνια, επιστρέφει για και συνοδεύει τον παίκτη σε κάθε σημείο του χάρτη. Το κλίμα και η σκηνοθεσία του περιβάλλοντος θα σας απορροφήσουν στον κόσμο του Sanctuary. Το Diablo IV επιστρέφει στις ρίζες του σκοτεινού ύφους και ατμόσφαιρας. Κοντολογής, δεν υπάρχουν οι έντονες λάμψεις και χρωματισμοί του Diablo III. Ο τίτλος είναι πολύ πιο προσγειωμένος, με πολύ σκληρή την αναπαράσταση της βίας και του αίματος. Τα cinematics είναι εξαιρετικά και άξια του ονόματος της ομάδας ανάπτυξης Blizzard, που μας έχει «κεράσει» κατά τα χρόνια επικές στιγμές μέσω αυτών. Άποψη του συντάκτη είναι πως ένα εκ των cinematics του τίτλου, είναι με διαφορά το καλύτερο που έχει προβληθεί σε τίτλο της Blizzard και ένα εκ των καλύτερων που έχει παρακολουθήσει.
Πραγματικά, το περιεχόμενο του τίτλου, πολύ πριν μιλήσουμε για στοιχεία όπως live-service και endgame, είναι απλά τεράστιο και το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Όμως τα θετικά στοιχεία δεν σταματούν εδώ. Οι πέντε κλάσεις χαρακτήρων, έχουν δουλευτεί με τέτοια μαεστρία, που κάθε μια συμπεριφέρεται εντελώς διαφορετικά από την άλλη. Ο Druid μπορεί να διαλύσει τους αντιπάλους του πετώντας πέτρες, ξόρκια της φύσης και κεραυνούς, μεταμορφωμένος σε αρκούδα, λύκος ή στην κανονική του μορφή. Ο Rogue κινείται πάρα πολύ γρήγορα στην μάχη, εξαπολύοντας παγίδες με δηλητήριο, μαχαιρώνοντας πισώπλατα τους εχθρούς του ή εξαπολύοντας βέλη από μακριά. Ο Sorcerer χειρίζεται τα στοιχεία της φύσης για να ακινητοποιήσει τους εχθρούς του με πάγο, ενώ μπορεί να χειριστεί μεγάλη περιοχή εχθρών με κεραυνούς ή να κάψει ζωντανά τα bosses που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο διάβα του. Ο Barbarian είναι μια ασταμάτητη δύναμη που κινείται συνεχώς, ουρλιάζοντας, σβουρίζοντας, αποκεφαλίζοντας με διάφορα όπλα τους αντιπάλους του, ενώ οι «τυχεροί» που θα επιβιώσουν από τα βάναυσα χτυπήματά του, θα ματώσουν μέχρι θανάτου. Ο Necromancer θα αναστήσει κάθε λογής νεκρό, για να τον προσθέσει στον προσωπικό του στρατό και θα ανατινάξει τα πτώματα των πρώην ανταγωνιστών, για να γεμίσει πανικό και αίμα την οθόνη.
Υπάρχει μια ξεχωριστή μαγεία στο πως συμπεριφέρεται η κάθε κλάση. Κάθε μάχη είναι μια ξεχωριστή χορογραφία, η οποία προσκαλεί τον παίκτη να την κατακτήσει, ανάλογα με τον χαρακτήρα που χειρίζεται. Κάθε κλάση είναι ένα παιχνίδι από μόνη της, με απίστευτα διασκεδαστικό gameplay. Για την πλήρη ακρίβεια, πολύ αμφιβάλλουμε αν υπάρχει action RPG το οποίο να ξεπερνά σε απόλαυση το combat gameplay του Diablo IV. Συνδυάζονται άψογα η ξέφρενη δράση του Diablo, με τακτικές επιλογές τις οποίες καλείστε να πάρετε ανάλογα με το τέρας ή το boss που πολεμάτε. Αν τυχόν ποτέ εξαντληθεί το περιεχόμενο του παιχνιδιού, υπάρχει πάντα η επιλογή της νέας κλάσης, η οποία συνοδεύεται απο νέα χαρά για εξερεύνηση, καθώς τα βασικά στοιχεία του gameplay αλλάζουν ριζικά. Αν με κάποιον τρόπο εξαντλήσετε κάθε πιθανό διαθέσιμο συνδυασμό, τότε υπάρχει και το χαρακτηριστικό πλέον hardcore mode, το οποίο συνοδεύει κάθε τίτλο Diablo (πλήν του Immortal, το οποίο δεν θεωρούμε τίτλο Diablo). Σε αυτό το mode , ο χαρακτήρας έχει μόνο μια ζωή. Μια λάθος κίνηση αρκεί για να σας σκοτώσουν οι δυνάμεις της κολάσεως, ή κάποιος άλλος παίκτης στο PvP, και τότε θα πρέπει να αποχαιρετήσετε – για πάντα – τον χαρακτήρα σας, ξεκινώντας από το μηδέν. Το Diablo IV θέτει ως στόχο να πετά στον δρόμο του παίκτη ατελείωτο περιεχόμενο, καθηλώνοντάς τον στην θέση του.
Η ιστορία, διαρκεί από μόνη της περίπου 15-20 ώρες. Με το προαιρετικό περιεχόμενο, ο χρόνος αυξάνεται σε περίπου 45-50 ώρες. Με το πέρας της ιστορίας, ο χαρακτήρας αποκτά το πρώτο του άλογο, το οποίο θα επιτρέπει την ταχεία κίνηση στον τεράστιο χάρτη. Με αυτά τα λόγια λοιπόν, κλείνουμε το πρώτο μέρος του review μας, το οποίο αφορά όλο το περιεχόμενο που θα συναντήσετε μέχρι τα 50 – βαριά – level 60, στο ταξίδι σας στο Estuar του Sanctuary. Και η αλήθεια είναι πως αν έπρεπε να σταματήσουμε εδώ, θα βάζαμε το απόλυτο 10/10, μόνο και μόνο επειδή η κλίμακα του 10… δεν πάει παραπάνω! Η ομάδα ανάπτυξης, δήλωσε πως το παιχνίδι θα είναι live-service, ενώ θα έχει και πολύ πλούσιο endgame το οποίο γίνεται διαθέσιμο μετά το level 50 και με το πέρας της ιστορίας.
Στο endgame υπάρχουν οι εξής δραστηριότητες:
• World Tiers
• Sacred, Ancestral & Unique Items
• Paragon leveling system & Paragon Boards
• Tree of Whispers
• Helltides
• Nightmare Dungeons
• Legion Events
• World Bosses
• Fields of Hatred (PvP)
Το Diablo IV χωρίζεται συνολικά σε τέσσερα επίπεδα δυσκολίας. Στα δύο πρώτα, υπάρχει πρόσβαση από την αρχή της ιστορίας και λειτουργούν ως τα παραδοσιακά “normal” και “hard” modes. Από το τρίτο επίπεδο και μετά, τα πράγματα αλλάζουν όμως. Για να ξεκλειδωθεί, πρέπει να ολοκληρωθεί η ιστορία και και ο χαρακτήρας να είναι αρκετά δυνατός, για να ολοκληρώσετε ένα dungeon γεμάτο από τέρατα level 50 και ξεχωριστό θέμα, ταιριαστό με την ιστορία. Παρομοίως, για μετάβαση στο τέταρτο επίπεδο δυσκολίας, πρέπει να “ντύσετε” τον χαρακτήρα σας και να φτάσετε κοντά στο level 70, για να κάνετε το επόμενο dungeon. Κάθε επόμενο επίπεδο δυσκολίας, προσφέρει νέα είδη αντικειμένων, πολύ πιο δυνατά. Επιπλέον στο τρίτο και στο τέταρτο, δίνεται και πρόσβαση στα unique items, τα οποία φέρνουν σημαντικές αλλαγές στο gameplay, καθώς προσφέρουν κάποια ειδική διαφοροποίηση σε μια ικανότητα του χαρακτήρα. Τα unique items, όπως το λέει και το όνομα, είναι μοναδικά, μπορούν να βρεθούν μόνο με συγκεκριμένες ιδιότητες, πάντα τις ίδιες για το κάθε ένα και είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να ορίσουν το είδος μάχης που έχει επιλέξει ο παίκτης.
Η μετάβαση από το ένα επίπεδο δυσκολίας στο άλλο, προσφέρει πάντα κίνητρο, γίνεται με οργανικό τρόπο δίχως να απαιτείται βιασύνη, και “ξεκλειδώνει” την δύναμη του χαρακτήρα απογειώνοντας το gameplay σε ακόμη πιο διασκεδαστικά επίπεδα. Τα δε αντικείμενα και οι δυνάμεις που δίνουν, προσφέρουν πληθώρα επιλογών για απεριόριστες δοκιμές και μετάβαση από το ένα στο άλλο, ενώ ταυτόχρονα διδάσκουν – επίσης οργανικά – για τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία της εκάστοτε κλάσης ή του κύκλου των spells που έχει επιλέξει ο παίκτης. Όσον αφορά τα legendary items, είναι η δεύτερη καλύτερη κατηγορία αντικειμένων που υπάρχει μετά τα uniques. Αυτό το είδος, προσφέρει ειδικές δυνάμεις που ονομάζονται “affixes”, παρόμοια με αυτά που κερδίζονται από κάθε ολοκλήρωση Dungeon. Τα affixes αυτά, μπορούν να αποκολληθούν από ένα αντικείμενο, καταστρέφοντάς το και να τα μεταφερθούν σε ένα άλλο, δίνοντάς του την δύναμη που αποκολλήθηκε, αλλά μη πειράζοντας τα χαρακτηριστικά του. Η αποσυναρμολόγηση- επανασυναρμολόγηση αντικειμένων είναι μια από τις πιο σημαντικές και ενδιαφέρουσες δραστηριότητες που θα χρειαστεί να κάνετε για να σφάξετε δαίμονες πιο γρήγορα, ενώ δίνουν την αίσθηση πως πραγματικά μπορείτε να κάνετε τα πάντα και να παίξετε ακριβώς όπως επιθυμείτε.
Το πιο σημαντικό περιεχόμενο του τίτλου όμως, που θα απογειώσει τον χαρακτήρα, είναι το Paragon leveling και τα Paragon boards. Μετά το level 50, δεν αποκτώνται πλέον τα παραδοσιακά skill points κάθε φορά που αυξάνεται το επίπεδο του χαρακτήρα. Αντίθετα, κάθε level ανταμείβει τέσσερα paragon points, τα οποία μπορούν να ξοδευτούν σε ένα paragon board. Κάθε χαρακτήρας έχει συνολικά επτά (!) διαφορετικά paragon boards, με το πρώτο να είναι πάντα το ίδιο. Μόλις ολοκληρωθεί ένα ταμπλό, δικαιούστε να επιλέξετε όποιο επόμενο επιθυμείτε και να το επικολλήσετε πάνω στο πρώτο, δημιουργώντας το δικό σας προσωπικό puzzle, ενώ παράλληλα δυναμώνετε και ξεκλειδώνετε μοναδικές ικανότητες, παρόμοιες με αυτές των uniques. Kάθε ταμπλό περιέχει και μια κενή θέση την οποία μπορείτε να συμπληρώσετε με glyphs που βρίσκετε στον κόσμο, τα οποία προσθέτουν επιπλέον χαρακτηριστικά στον τρόπο που έχετε επιλέξει να παίζετε. Η πρώτη επαφή με το σύστημα paragon προκαλεί αρκετή σύγχυση, αλλά μόλις καταφέρετε να “κατακτήσετε” την γνώση που χρειάζεστε για να πάρετε τις επιλογές σας, θα μπορέσετε να απογειώσετε την δύναμή σας σε νέα ύψη με ιδιαίτερα διασκεδαστικό τρόπο.
Το σύστημα Paragon συνοδεύεται από ένα χαρακτηριστικό το οποίο θα διχάσει τους παίκτες: Όσο πιο μεγάλη είναι η πρόοδος στα ταμπλό και σε όσο πιο υψηλό level βρίσκεται ο χαρακτήρας, τόσο πιο δύσκολο είναι να γυρίσουν όλα στο μηδέν και να χτιστεί από την αρχή με διαφορετικό τρόπο, επιλέγοντας άλλα spells και εξοπλισμό. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ήταν στόχος της ομάδας ανάπτυξης, η οποία ήθελε να ενισχύσει την “σχέση” που αναπτύσσει ο παίκτης με τον χαρακτήρα και να φέρει τον τίτλο στην πιο προσγειωμένη και πραγματική συνθήκη του “επέλεξα να ειδικευτώ στο Α… Άρα είναι πολύ δύσκολο να γυρίσω και να ειδικευτώ στο Β”. Η άποψή μας είναι πως η επιλογή αυτή λειτουργεί θετικά, παρόλα αυτά υπάρχουν και περιπτώσεις παικτών που συγχύστηκαν από την πολυπλοκότητα. Περνώντας στις δραστηριότητες του “endgame”, το Tree of Whispers είναι το πρώτο έντονο στοιχείο live service που παρατηρούμε. Το δέντρο αυτό, δίνει quests, τα οποία λειτουργούν στην μορφή των επαναλαμβανόμενων dailies που συναντούμε σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Καθώς ολοκληρώνονται αυτά τα quests, επιβραβεύουν με grim favors και για κάθε 10 grim favors που επιστρέφονται πίσω στο δέντρο, προσφέρεται μια από τρείς επιλογές για πλούσιο εξοπλισμό και σημαντικά υλικά.
Τα Helltides, είναι μια ειδική κατηγορία δραστηριοτήτων, η οποία εμφανίζεται σε μια τυχαία περιοχή του χάρτη κάθε περίπου δύο ώρες. Σε αυτά, δυνάμεις της κολάσεως εισβάλλουν στο Sanctuary και ο παίκτης καλείται να τις πολεμήσει, προκειμένου να κερδίσει Aberrant Cinders. Αυτά μπορούν να ξοδευτούν ξεκλειδώνοντας σεντούκια στην περιοχή του Helltide για αμοιβές εξοπλισμού έχει πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι ποιότητας legendary ή unique. Τα Dungeons, υπάρχουν στο παιχνίδι από την αρχή της ιστορίας και όπως αναφέραμε, κάθε ένα είναι ξεχωριστό. Στο endgame, υπάρχει η πιθανότητα να βρεθούν Sigils, τα οποία ξεκλειδώνουν για μια φορά μόνο, ένα συγκεκριμένο dungeon σε “nightmare mode”, με ξεχωριστές παραλλαγές στα τέρατα και φυσικά σημαντικά αυξημένη δυσκολία. Σε αυτά τα ειδικά dungeons, υπάρχει δυνατότητα εύρεσης πολύ καλύτερου εξοπλισμού, ενώ στο τέλος δίνεται η δυνατότητα αναβάθμισης των glyphs του paragon board. Τα nightmare dungeons είναι η πιο σημαντική δραστηριότητα μέχρι σήμερα του endgame και το μοναδικό σημείο στο οποίο έχουμε να αναφέρουμε ένα αρνητικό στοιχείο, το οποίο γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό σε μεγαλύτερα level, περίπου μετά το 75- 80. Ενώ τα μισά σχεδόν dungeons είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικά, έχουν ισορροπημένη δυσκολία και ανταμείβουν τον παίκτη, τα υπόλοιπα έχουν κάκιστους χάρτες, οι οποίοι πολλές φορές επαναλαμβάνονται και θα χρειαστεί -αργό- περπάτημα πάνω κάτω επειδή δεν έχει βρεθεί ακόμη το objective. Επιπλέον, σε αυτά τα dungeons, υπάρχουν τέρατα τα οποία πάρα πολύ συχνά ακινητοποιούν τον χαρακτήρα με ικανότητες οι οποίες είναι απλά άδικες και σε μικρή περιοδικότητα, καθώς δεν υπάρχουν οι επαρκείς άμυνες αποφυγής, με αποτέλεσμα να τον θάνατο χωρίς να μπορέσει να αντιδράσει ο παίκτης. Σε τέτοιες αρκετά συχνές περιπτώσεις, μια διασκεδαστική εμπειρία μετατρέπεται σε αγγαρεία.
Η ομάδα ανάπτυξης έχει αναγνωρίσει την δυσαρέσκεια των παικτών σε αυτό το σημείο και ήδη κάνει σχεδόν καθημερινά διορθωτικές κινήσεις, παρόλα αυτά η λύση φαίνεται να είναι μακριά ακόμη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί παίκτες, έχοντας μάθει τα περισσότερα από τα ενοχλητικά dungeons, να τα αποφεύγουν, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στα πιο λειτουργικά. Τα Legion Events και τα World Bosses, είναι τυχαία γεγονότα που συμβαίνουν στον χάρτη, τα οποία είναι σχεδιασμένα για περισσότερους από δέκα παίκτες. Όσοι εντοπίσουν το γεγονός, μαζεύονται στο σημείο και πολεμούν είτε ορδές δαιμόνων, είτε ένα τεράστιο boss, το οποίο με το ζόρι χωρά στην οθόνη και επιβραβεύονται με τα καλύτερα αντικείμενα που έχει να προσφέρει ο τίτλος. Τέτοιου είδους γεγονότα εμφανίζονται πέντε με έξι φορές την ημέρα το κάθε ένα, σε οκτώ διαφορετικά σημεία του χάρτη και προσφέρουν μοναδικές εμπειρίες και βραβεία. Τέλος, θα μιλήσουμε για το πιο αδιάφορο στοιχείο αυτή την στιγμή, τα Fields of Hatred. Υπάρχουν δύο συγκεκριμένες τέτοιες περιοχές στο Sanctuary. Μέσα σε αυτές, οι παίκτες μπορούν να πολεμήσουν μεταξύ τους και με τέρατα, λαμβάνοντας shards of hatred. Αυτά τα shards, πρέπει να τα καταθέσουν σε συγκεκριμένες περιοχές, στις οποίες επίσης πρέπει να πολεμήσουν με άλλους παίκτες, για να τα κερδίσουν οριστικά. Με τα shards, μπορούν να αποκτηθούν μοναδικά κοσμητικά βραβεία, καθώς και όπλα με καλύτερα χαρακτηριστικά. Το συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού, δεν είναι τόσο δουλεμένο και ισορροπημένο όσο ακούγεται. Οι μάχες μεταξύ των παικτών κρατάνε ελάχιστα, το πολύ τρία με πέντε δευτερόλεπτα, ενώ τα κερδισμένα shards δεν επιβραβεύουν με κάτι αρκετά καλό για να αξίζουν τον κόπο. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό το PvP, απλά εντελώς αδιάφορο. Σίγουρα ένα στοιχείο που πολλοί παίκτες ελπίζουν να δουλευτεί στο μέλλον.
Το κομμάτι του couch co-op, υλοποιείται εξαιρετικά, βασισμένο στα γερά θεμέλια που έβαλε το Diablo III στην έκδοση για κονσόλες. Αυτή την φορά, περιορίζεται σε δύο παίκτες, οι οποίοι πρέπει να έχουν account συνδεδεμένο στο Battle.net για να παίξουν μαζί, κάτι το οποίο λειτουργεί θετικά για την μεταφορά του save file του κάθε account. Όλο το περιεχόμενο που περιγράφεται παραπάνω, μπορεί να παιχτεί από έναν έως τέσσερις παίκτες online. Παραμένοντας πιστό στην ιστορία του, το Diablo IV είναι κατά πολύ διασκεδαστικότερο όταν παίζεται με περισσότερους του ενός παίκτες, δίχως να επηρεάζει όμως την εξαιρετική εμπειρία που προσφέρει αν επιλέξετε να το παίξετε μόνοι σας. Το “Diablo” είναι ένα ιστορικό franchise που για κάποια χρόνια είχε χάσει “τον εαυτό του”. Για να είμαστε ακριβείς, ο τελευταίος τίτλος που φαινόταν να είχε ξεκάθαρο στόχο, ουσία και κατεύθυνση, ήταν το expansion Diablo II: Lord of Destruction, που κυκλοφόρησε το 2001. Δικαίως, το Diablo II αποτελεί σημείο αναφοράς για την Blizzard Entertainment και τους fans του είδους, καθώς έχει αποσπάσει τα πιο πολλά βραβεία και θετικά σχόλια. Γι αυτό άλλωστε, έλαβε πρόσφατα και ένα πολύ καλό remaster, στο Diablo II: Resurrected. Το Diablo III, το οποίο κυκλοφόρησε το 2012, είχε να αποδείξει πολλά και δυστυχώς απέτυχε σχεδόν σε όλα, με ένα ιδιαίτερα προβληματικό λανσάρισμα, κακή χρηματοποίηση, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και χρόνια αλλαγών, expansions και επανεκδόσεων για να γίνει το παιχνίδι που τελικά άφησε μικρό θετικό πρόσημο. Για προφανείς λόγους, ο συντάκτης δεν θέλει καν να αναφερθεί στο Diablo Immortal. Το review μας μιλά από μόνο του. Δεδομένων των παραπάνω, το Diablo IV κυκλοφόρησε, με πολλούς να το περιμένουν με ανυπομονησία, αλλά ταυτόχρονα με μεγάλη επιφύλαξη και παράλογα ψηλές απαιτήσεις, τις οποίες καταφέρνει να ικανοποιήσει και να ξεπεράσει στην πλειοψηφία τους.
Η Blizzard Entertainment, έβαλε ως στόχο της να πείσει το κοινό πολύ πριν το λανσάρισμα, πως αυτή την φορά θα το πετύχει σωστά. Περάσαμε σχεδόν δύο χρόνια με άπταιστη επικοινωνία μεταξύ της κοινότητας και της ομάδας ανάπτυξης, η οποία τακτικά ενημέρωνε για την πορεία του παιχνιδιού, έδινε συνεχώς κλειστές δοκιμαστικές εκδόσεις, ενώ οποτεδήποτε ανακοίνωνε κάτι το οποίο δεχόταν αρνητική κριτική, προχωρούσε άμεσα σε ενέργειες. Το αποτέλεσμα της στάσης της και του σεβασμού που έδειξε απέναντι στο IΡ της, παρήγαγε το πιθανότατα καλύτερο Diablo όλων των εποχών και επανάφερε τη σειρά στην ξεχωριστή θέση που πάντα της άξιζε: αυτήν του παραδείγματος προς μίμηση. Από την εποχή του Diablo II, δεν υπήρξε ποτέ παιχνίδι «σταθμός» στο είδος του ARPG. Πλέον όμως, το Diablo IV είναι εδώ, έτοιμο να πάρει τα ινία του οδηγού του είδους από τον προ-προκάτοχό του. Καλώς ήρθαμε λοιπόν, για άλλη μια φορά στο πολυαγαπημένο μας Sanctuary.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity